Οι Echo Tides, εμφανίζονται μαζί με τους Βρετανούς The KVB την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου στο Eightball Club στην Θεσσαλονίκη και το Σάββατο 16 Νοεμβρίου στο Gazarte Ground Stage στην Αθήνα. Με αφορμή τα δύο αυτά επερχόμενα gigs ετοίμασαν για το Olafaq μια λίστα με τα 10 αγαπημένα τους άλμπουμ.

Αυτά τα 10 αγαπημένα άλμπουμ των Echo Tides μοιάζουν με έναν δικό τους ηχητικό χάρτη, έναν χάρτη γεμάτο γνωστούς ή μυστικούς τόπους και κρυφές ατμόσφαιρες, που μας οδηγεί σε ένα ταξίδι μέσα από τα όνειρα και τις αναμνήσεις της μπάντας. Είναι μουσικές που αναδύονται σαν απόκοσμες νότες από μακρινές ακτές του ηχητικού ωκεανού, ήχοι που παίζουν ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, στον λυρισμό και τον πειραματισμό. Τα άλμπουμ αυτά, αν και διαφορετικά μεταξύ τους, συνθέτουν έναν αρμονικό κόσμο, όπου κάθε μελωδία και κάθε ρυθμός αντικατοπτρίζει μια όψη της μουσικής ταυτότητας του κάθε μέλους. Μέσα από τις αγαπημένες τους επιλογές, οι Echo Tides μας προσκαλούν σε ένα ηχητικό σύμπαν που κινείται ανάμεσα στο απτό και το φευγαλέο, έναν κόσμο που πασχίζει να αποτυπώσει το ανείπωτο και να ξεπεράσει τα όρια της πραγματικότητας.

Echo Tides
Φωτ.: Κατερίνα Πασπαλιάρη / @katrinpi

Public Enemy – It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back (1988)
Ό,τι μουσική κι αν φτιάχνω πάντα υπάρχει σε μια γωνία του μυαλού μου εκείνο το ανεκδοτολογικού χαρακτήρα περιστατικό από την δημιουργία του “It Takes A Nation…” που κατά την δημιουργία των instrumentals κι εν μέσω μιας διαφωνίας των μελών της Bomb Squad για το αν κάτι στέκει βάσει μουσικών κανόνων, ένας εκ των αδερφών Shocklee είπε “Well, fuck music!”. Αν κάτι είναι ωραίο, το κρατάμε. Παναγιώτης Πανταζής (synthesizers, sequencers, φωνές)

Διάφανα Κρίνα – Κάτι Σαράβαλες Καρδιές (1998)
15 χρονών στο σπίτι του κολλητού μου στην Κατερίνη, μόλις είχε αγοράσει το δεύτερο δίσκο των Κρίνων, άνοιξη του 98. Κάθισα μόνος στο δωμάτιό του και άκουσα τον “Μπλε Χειμώνα”. Εκείνη τη μέρα ακούγοντας το τελευταίο τετράστιχο, αγάπησα παραπάνω την ίδια τη μουσική και υποψιαζόμουν πως μάλλον δεν θα ξανακούσω ποτέ κάτι που θα αγαπούσα περισσότερο. Γιάννης Αναγνωστόπουλος (μπάσο, synthesizers, κιθάρες)

Portishead – Dummy (1994)
Αν και κάπως καθυστερημένα, άκουσα το Dummy το 2000 όταν μου το δάνεισε ένας φίλος. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με κάτι που δεν ήταν punk, rock ή hip hop. Θυμάμαι να πηγαίνω σπίτι, να βάζω το CD και αυτόματα να με διαπερνά μια ανατριχίλα. Από το “Mysterons” μέχρι και το τελευταίο “Give me a reason to love you” που χάνεται στο άπειρο. Ήταν ο δίσκος που άλλαξε για πάντα τον κόσμο μου. Γιώργος Λυγουριώτης (drums)

Pink Floyd – The Dark Side Of The Moon (1973)
Αυτός ο δίσκος καθόρισε την εφηβεία μου και τα βράδια πριν κοιμηθώ τότε. Είχα κλειστό το φως και στα ακουστικά μου στη διαπασών αυτό το αλμπουμ, σα να έρρεαν οι κιθάρες στις φλεβες μου, σα να πήγαινα εγώ η ίδια στα αστέρια. Μετά το Breathe, το πώς μπαίνει το “On The Run”, βαθιά πωρωτικό, “Time”, με τα ρολόγια και τα ξυπνητήρια να χτυπάνε, η έκσταση του “Great Gig In The Sky”, οι φωνές που είναι από το υπερπέραν, το υπόλοιπο άλμπουμ που ήμουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου για να ψιλοξυπνήσω στο “Eclipse” με τους φροντιστικούς στίχους που με ηρεμούσαν: «And all that is now, and all that is gone, and all that‘s to come, and everything under the sun is in tune». Kαλλιόπη Μητροπούλου (φωνές, βιολί)

Pulp – Different Class (1995)
Κάπου στην καρδιά της εφηβείας μου έπεσε στα χέρια μου το κομψοτέχνημα των Pulp. Είχε κυκλοφορήσει 4 χρόνια νωρίτερα, αλλά εγώ δεν είχα ιδέα. Το περίεργο ήταν πως έσκασε σε μια περίοδο που άκουγα είτε σκοτεινή είτε σκληρή (είτε και τα δυο) μουσική, και παρόλα αυτά βρήκε μια ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. Είναι ο δίσκος που δεν γίνεται να βαρεθώ ποτέ. Ο δίσκος που όσο μεγαλώνουμε γίνεται όλο και πιο επίκαιρος συναισθηματικά. Γιάννης Αναγνωστόπουλος (μπάσο, synthesizers, κιθάρες)

The Cure – Pornography (1982)
Ο τέταρτος (και τελευταίος της πρώτης πολύ σκοτεινής εποχής) δίσκος των Cure, που κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν γεννηθώ, αλλά άργησα να τον ακούσω κάπου 17 χρόνια. Η παγερή τριάδα στη σειρά “The Figurehead”, “A Strange Day”, “Cold”, ήρθε και στρογγυλοκάθισε κάπου μέσα μου από παλιά, να μου θυμίζει που είναι το σκοτάδι, ώστε να βλέπω και που είναι το φως. Γιάννης Αναγνωστόπουλος (μπάσο, synthesizers, κιθάρες)

Μάνος Χατζιδάκις – Το Χαμόγελο της Τζοκόντας (1965)
Μαζί με το “Reflections”, αποτελούν για μένα τους κορυφαίους δίσκους του κορυφαίου Έλληνα συνθέτη. Είναι μια από τις μεγαλύτερες μουσικές μου επιρροές. Ένας δίσκος που ήρθε και ενίσχυσε την άποψή μου πως το σημαντικότερο στοιχείο σε ένα μουσικό έργο, είναι να υπάρχει σαν βάση μια όμορφη μελωδία. Τα πρώτα μου χρόνια ως οδηγός, ήταν ο δίσκος που έπαιξε περισσότερο στο αυτοκίνητο όπου κι αν πήγαινα. Γιάννης Αναγνωστόπουλος (μπάσο, synthesizers, κιθάρες)

Radiohead – Kid A (2000)
“Everything In Its Right Place”, “Kid A”, μια τρομπέτα που τρελαίνεται στο 4ο λεπτό του “National Anthem”, “How To Dissappear Completely”, motion picture soundtrack, γενικά αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να είχε ηχογραφηθεί αύριο. Ξέρω κάθε ηχάκι απέξω. Kαλλιόπη Μητροπούλου (φωνές, βιολί)

Nirvana – Nevermind (1991)
 Είναι ο δίσκος που από την πρώτη ακρόαση (ειδικά όταν είσαι 10 χρονών) νιώθεις ότι έχεις δεχτεί μια μπουνιά στη μούρη. Μουσικά είναι ιδανικός για ατελείωτο κοπάνημα αλλά και για ανελέητο air drumming. Όσο αυξάνονται οι ακροάσεις (και όσο μεγαλώνεις) αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει ένα υπέροχο contrast ανάμεσα στη μουσική και τους στίχους. Δεν είναι απλά ένας δίσκος για την οργισμένη νεολαία. Το Nevermind είναι σκοτεινό, καυστικό έχοντας στο επίκεντρο του την αποξένωση. Γιώργος Λυγουριώτης (drums)

Λένα Πλάτωνος, Μαριανίνα Κριεζή, Σαβίνα Γιαννάτου, Γιάννης Παλαμίδας – Σαμποτάζ
Τι είναι αυτός ο δίσκος; Ηλεκτρονικός; Synth pop; Avant garde; Για τι πράμα μιλάνε αυτοί οι στίχοι; Γιατί την μία τον νιώθω έτσι και την άλλη αλλιώς; Tι έχουν κάνει με τις φωνές εδώ πέρα; Πόσο μπορεί να διασκέδασε η τετράδα του δίσκου όσο τον έφτιαχνε; Γιατί καμιά φορά φαντάζομαι τους αγαπημένους μου ράπερς να προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τα instrumentals του δίσκου για beats; Ένας αριστουργηματικός δίσκος που δεν σε αφήνει ποτέ σε ησυχία. Παναγιώτης Πανταζής (synthesizers, sequencers, φωνές)

☞︎ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου:

Οι Echo Tides, εμφανίζονται μαζί με τους Βρετανούς The KVB την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου στο Eightball Club στην Θεσσαλονίκη και το Σάββατο 16 Νοεμβρίου στο Gazarte Ground Stage στην Αθήνα.

Εισιτήρια πωλούνται μέσω της more.com και του δικτύου καταστημάτων της όπως και στα The Nephilim Store (Θεσσαλονίκη) και Rudu Bar (Αθήνα).