Υπήρχε γρήγορη ροή, κάτι που ξέρω καλά πως είναι δύσκολο όταν έχεις τόσους τραγουδιστές επί σκηνής, υπήρχε σωστό τάιμινγκ και εξίσου σωστή επιλογή ρεπερτορίου. Μου άρεσαν όλοι οι τραγουδιστές, που ήταν σε φόρμα, κάνοντας μας μέτοχους σε μια κανονική γιορτή. Ξετρελάθηκα με το τραγούδι του Θέμη Καραμουρατίδη με τη Νατάσσα Μποφίλιου, εκείνο το ερωτικό spoken word κομμάτι, που όταν είχε βγει, προ δεκαετίας περίπου, το είχα θάψει αγρίως και αναθεωρώ, διότι εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να αναθεωρήσω παλιά γραπτά μου κείμενα. Μου άρεσαν ο Γιάννης Κότσιρας στα ζεϊμπέκικα που του «πάνε», ο Σωκράτης Μάλαμας που ήταν λιτός και απέριττος παρόλο το χαμό που έγινε με το που εμφανίστηκε, η Ρίτα Αντωνοπούλου με τη στεντόρεια ερμηνεία της αλλά και το χιούμορ της (χρειαζόταν μέσα σε τόση συγκίνηση), η Γιώτα Νέγκα που δικαίωσε τον χαρακτηρισμό μιας απ’ τις σημαντικότερες λαϊκές ερμηνεύτριες, ο Μίλτος Πασχαλίδης που παίζει να’ναι ο πιο επιδραστικός αυτή τη στιγμή τραγουδοποιός (γεμίζει στάδια ο Πασχαλίδης και κοντεύει να γίνει κοινωνικό φαινόμενο χωρίς καμία υπερβολή εκ μέρους μου), ο Χρήστος Μάστορας από το συγκρότημα Μέλισσες που δεν του το’ χα η αλήθεια είναι και με εντυπωσίασε, ο Χρήστος Θηβαίος ταυτισμένος για πάντα με τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, εκείνος όμως που κόντεψε να ρίξει το Christmas Theater από το χειροκρότημα, που επιβάλλεται με ό,τι είναι εδώ και μισό αιώνα στα μουσικά πράγματα και που με έκανε να δακρύσω, λίγο πριν αποχωρήσω, με τη συγκλονιστική ερμηνεία του στο «Μαμά» του Σαρλ Αζναβούρ, ήταν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Μιλάμε για τεράστιο ερμηνευτή που τον παρακολουθώ κι εγώ απ’ τα 16 μου, δηλαδή πάνω από τριάντα χρόνια. Κοίτα να δεις που μόνο ένα τραγούδι έγραψαν ο Οδυσσέας Ιωάννου με τον Σταμάτη Κραουνάκη, το «Οι μέρες που δικάζουν», το οποίο ξεχώρισε μέσα στη βραδιά, ειδικά έτσι όπως το ερμήνευσαν ντουέτο ο Παπακωνσταντίνου με τη Μποφίλιου! Μεγάλη στιγμή!
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν που άκουσα για πρώτη φορά τραγούδια, τα οποία πιθανώς μου είχαν «ξεφύγει» στον καιρό τους μέσα στην τρέχουσα δισκογραφική υπερπληροφόρηση. Διότι, κακά τα ψέματα, ο Ιωάννου ως στιχοπλόκος, αλλά και οι δημιουργοί που έντυσαν με μελωδίες τα λόγια του, έπεσαν σε μια εποχή που δεν ευνοεί ιδιαίτερα τους δημιουργούς, τουλάχιστον έτσι όπως μάθαμε από τα μεγαθήρια των περασμένων δεκαετιών, προ και μετά τη Μεταπολίτευση. Άρα, αυτό που κατάφερε ο Ιωάννου, δεδομένων και των δύο sold out συναυλιών του (απόψε η δεύτερη και τελευταία), είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ν’ ακούς δηλαδή να τραγουδάει ένα πλήθος κόσμου όλα, μα όλα ανεξαιρέτως, τα τραγούδια με τους στίχους του.
Δεν ξέρω αν ειπώθηκε από κάποιον τραγουδιστή, γιατί έφυγα πριν τελειώσει η συναυλία, αλλά μου έλειψε το «Ζεϊμπέκικο της Πατησίων», το πρώτο του τραγούδι στη δισκογραφία με τη φωνή της Βούλας Σαββίδη. Τελικά είχε πολύ ωραία ιδέα ο Μιχάλης Κουμπιός με το στήσιμο αυτών των συναυλιών. Ήταν μια πραγματική αποτίμηση της προσφοράς του Ιωάννου στο ελληνικό έντεχνο – λαϊκό (και όχι μόνο) τραγούδι.
