Πριν 15 χρόνια περίπου, είχα καλέσει στο στούντιο για μία ραδιοφωνική εκπομπή το ζεύγος των σημαντικών κιθαριστών Βαγγέλης Μπουντούνης – Μάρω Ραζή. Αφορμή ήταν – αν θυμάμαι καλά – ένα διπλό CD από τους Modern Times του Γιαννίκου με τις κιθαριστικές διασκευές τους αγαπημένων θεμάτων και τραγουδιών του μέντορά τους, Μάνου Χατζιδάκι. Στο περιθώριο εκείνης της συνάντησης μας, οι δύο καλλιτέχνες, ζευγάρι στην τέχνη και στη ζωή, μου μίλησαν για τα δύο μικρά τότε παιδιά τους, τον Κωνσταντίνο και τη Λυδία, που – όπως όλα έδειχναν – θα ασχολούνταν με τη μουσική. Μέσα «έπεσαν» ως γονείς και δεν μου έκανε καμία εντύπωση όταν πριν μερικά χρόνια ανακάλυψα πως κινητήριος δύναμη του σχήματος String Demons ήταν ο Κωνσταντίνος και η Λυδία Μπουντούνη, τα άξια τέκνα του Βαγγέλη και της Μάρως. Από το 2015 που έκαναν την πρώτη εμφάνιση τους για την ακρίβεια, οι String Demons ξεχώρισαν για την ευχέρεια τους να ερμηνεύουν και να διασκευάζουν ένα σωρό ετερόκλητα πράγματα, για όλα τα γούστα κυριολεκτικά, από βυζαντινούς ύμνους και κλασική μουσική μέχρι ποπ, ροκ, ακόμη και χέβι μέταλ! Δεν έχω αξιωθεί να τους δω live μέχρι αυτή τη στιγμή, όμως απ’ ότι άκουγα πάντα γι’ αυτούς, οι παραστάσεις τους είναι το άκρον άωτον της ψυχαγωγίας. Σ’ ένα τέτοιο πνεύμα θα κινηθεί και η συναυλία που θα δώσουν την ερχόμενη Δευτέρα 4/7 στο «Gazarte Roof Stage» με τίτλο «Cocktail Εγχόρδων» – ένα μουσικό cocktail στο οποίο θα συνυπάρξουν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Θάνος Μικρούτσικος με τη Lady Gaga και τους Metallica. Δίπλα τους, ως γκεστ, θα εμφανιστεί και ο ηθοποιός – σκηνοθέτης Ρένος Χαραλαμπίδης για να αποδώσει ορισμένα τραγούδια με το δικό του τρόπο.

– Έχω την εντύπωση πως αντιμετωπίζετε με παιγνιώδη τρόπο την τέχνη της μουσικής αν υποτεθεί πως «ανακατεύετε» τον Handel με τη Lady Gaga και τα ρεμπέτικα με τους Metallica. Συμφωνείτε; 

Κωνσταντίνος Μπουντούνης: Γι’ αυτό το λόγο η ακριβής έκφραση είναι «παίζω» μουσική. Η μουσική είναι ένα μυστήριο και σοβαρό παιχνίδι εκ φύσεως, δεν χρειάζεται σοβαροφάνεια και είναι μία. Τα ”Cocktail” που κάνουμε, πέρα από τα δικά μας κομμάτια, είναι η φυσική μας ματιά στη μουσική. Συνθέτες όπως ο Haendel δημιούργησαν βάση για να γράψουν π.χ οι Metallica, όλα κάπως ενώνονται, κι αν βρούμε αυτό που τα ενώνει, πέρα από ταμπέλες και «μικροπολιτικές» – που λέει και ο Σαββόπουλος – θεωρώ ότι η μουσική εξυψώνεται και ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο. 

– Φαντάζομαι πόσο καθοριστικό θα υπήρξε το μεγάλωμα σας δίπλα σε δύο σημαντικούς μουσικούς για γονείς σας. Σας ώθησαν στη μουσική, το είδαν και σαν μία προέκταση του εαυτού τους όπως συνηθίζουν οι γονείς με τα παιδιά τους; 

Κ.Μ.: Καθοριστικό και πολλές φορές δύσκολο αλλά και μαγικό. Αρχίσαμε να παίζουμε βιολί και τσέλο στις ηλικίες των πεντέμισι και έξι αντιστοίχως και, απ’ ότι θυμόμαστε τουλάχιστον, στο σπίτι ήταν πάντα δεδομένο ότι πρώτα θα μελετήσουμε βιολί-τσέλο και μετά, σε δεύτερη μοίρα, έρχονταν τα μαθήματα του σχολείου! Τώρα που το σκεφτόμαστε, εκ των υστέρων, αυτό ήταν κάπως… πρωτότυπο! Κάνουμε ότι κάνουμε επειδή ανακαλύψαμε το δικό μας τρόπο να υπάρχουμε μουσικά και το γεγονός ότι μας ώθησαν στη μουσική έχει μείνει πιο πίσω πια στη ζωή μας, παρόλα αυτά είναι τρομερά σημαντικό γι’ αυτό που είμαστε σήμερα. 

– Το σχήμα σας (βιολί και βιολοντσέλο) είναι πρωτότυπη συνθήκη για να κάνει κανείς διασκευές. Μήπως είστε κατά βάθος ποπ καλλιτέχνες που ασφυκτιούν μες τον «ακαδημαϊσμό» των συγκεκριμένων μουσικών οργάνων; 

Λυδία Μπουντούνη: Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση! Ο καθένας πορεύεται και πραγματοποιεί τον μουσικό εαυτό του με τα «όπλα» που τυχαίνει να έχει στα χέρια του. Εμείς εν τέλει βρεθήκαμε μέσα από μία μεγάλη διαδρομή, αυτή της κλασικής παιδείας, και μεγαλώσαμε μαζί μ’ αυτά τα όργανα. Από παιδιά έως ενήλικες είμαστε με αυτά τα δύο όργανα στο χέρι. Μέσω αυτών βγάζουμε ό,τι υπάρχει μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μας, δημιουργούμε τη μουσική μας, με δυο λόγια βγάζουμε τον εαυτό μας. Εάν ήμασταν κάποια άλλοι, εάν είχαμε μεγαλώσει αλλιώς, μπορεί η πορεία της ζωής μας να μας οδηγούσε σε άλλα όργανα, μπορεί να πραγματοποιούσαμε τη μουσική μας αισθητική μέσω του μπουζουκιού ή…της άρπας ή ο,τιδήποτε. Γιατί η πορεία της ζωής, όσο κι αν εμείς οι άνθρωποι φοβόμαστε να το παραδεχτούμε, τελικά είναι και θέμα τύχης. Τα όργανα από μόνα τους δεν έχουν «ακαδημαϊσμό». Εμείς οι άνθρωποι βάζουμε αυτές τις ταμπέλες, οι οποίες πολλές φορές είναι φυλακές. Η προσωπικότητα και η ψυχή του κάθε οργανοπαίκτη είναι αυτή που καθορίζει το τι θα κάνει με το όργανο που έχει στα χέρια του. Και όσο προχωράνε τα χρόνια και ανοίγει το μυαλό και η ψυχή, τόσο βλέπουμε τους εαυτούς μας να κάνουν πράγματα στη μουσική, με τις φωνές μας, με όργανα, με πειραματισμούς στο studio και στα live, που λίγο πιο παλιά ούτε που θα φανταζόμαστε, ούτε θα θέλαμε, ούτε θα τολμούσαμε. Και αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό. 

Λ.Μ.: Πολύ ωραία περιγραφή. Στο τέλος της ημέρας είμαστε δύο άνθρωποι που παίζουν μουσική με τον τρόπο που εκείνοι θέλουν και που μπορούν και με τα “υλικά” που έχουν στα χέρια, στην ψυχή και στο μυαλό τους! 

– Πιστεύετε ότι το θέμα των covers, των διασκευών, όσο ευφάνταστο και να’ναι, κάπου δεν έχει κορεστεί κιόλας; 

Κ.Μ.: Αναλόγως τη διασκευή και την εκτέλεση. Όταν ακούς μία διασκευή που έχει λόγο ύπαρξης είναι κάτι σαν αναγέννηση, σαν ένα «όχημα-διασκευή», που μπορεί ίσως να πάει σε χωματόδρομους ενώ το αρχικό δεν μπορεί. Επίσης πολλές είναι οι φορές που ο κόσμος έμαθε ένα κομμάτι από διασκευή ενώ δεν ήξερε το πρωτότυπο – είχαμε την τύχη να συμβεί και σε εμάς αυτό. Φυσικά, έχουμε και πάντα είχαμε τα δικά μας κομμάτια και τραγούδια, γιατί δε θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς να γράφουμε μουσική, π.χ σαν το κομμάτι «Αντοχή» που βγήκε πριν λίγες μέρες. 

– Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να ζει κανείς σήμερα απ’ τη μουσική; Για να μην πω απ’ τις τέχνες γενικότερα. 

Κ.Μ.: Είναι δύσκολο. Εύκολο ίσως γίνεται ψυχικά όταν είσαι αποφασισμένος να κάνεις κάτι και δεν γκρινιάζεις συνεχώς για τις δυσκολίες που υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Πραγματικά είναι μία απρόβλεπτη εποχή για τα περισσότερα επαγγέλματα. Με όλο αυτό που έχει γίνει με τον κορονοϊό δεν ξέρουμε τι θα γίνει αύριο, η δουλειά μας είναι τελείως ευάλωτη και με το παραμικρό ακυρώνεται και σταματάει να υπάρχει πέρα απ’ το αν είναι απλώς δύσκολα τα οικονομικά. Το να ζει κάποιος απ’ την τέχνη έχει να κάνει και με το τι σχεδιάζει να κάνει στο μέλλον και για να σας πούμε την αλήθεια τη λέξη «σχέδια» την αντιμετωπίζουμε πιο καχύποπτα μετά απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν παγκοσμίως. Νομίζουμε πως μαθαίνουμε να ζούμε καλύτερα το τώρα, να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο, να σχεδιάζουμε τι θα κάνουμε «το βράδυ και αύριο» και να απολαμβάνουμε περισσότερο τη στιγμή. Αυτή η φρασούλα είναι τόσο κλισέ, αλλά τόσο, μα τόσο σοφή. 

– Δεν επιλέξατε μια τυχαία μουσική σκηνή για την παράσταση σας, αλλά έναν – ομολογουμένως – απ’ τους καλύτερους χώρους της Αθήνας. Παίζει μεγάλο ρόλο ο εκάστοτε χώρος στην παρουσίαση μίας παράστασης; 

Λ.Μ.: Είναι ένας καταπληκτικός χώρος, ναι! Αυτό που λέτε παίζει ρόλο, αλλά ταυτοχρόνως μπορούμε να σταθούμε στην πιο φροντισμένη σκηνή ή αίθουσα ή θέατρο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα στηθούμε σε ένα stage πιο «χύμα». Θα δώσουμε την ίδια ακριβώς σημασία και ενέργεια για τον κόσμο που έρχεται να δει και να ακούσει το live. Δεν έχουμε τέτοιου είδους ελιτισμό. Βέβαια όσο καλύτερες είναι οι συνθήκες από τεχνικής άποψης, τόσο πιο εύκολα μπορείς να κάνεις αυτό που καλείσαι. 

– Ποιοι άνθρωποι σας καθόρισαν καλλιτεχνικά, είτε τους έχετε γνωρίσει- συναντήσει, είτε όχι; 

Κ.Μ.: Θα πω τους πρώτους που μου έρχονται στο μυαλό : Iron Maiden, Σαββόπουλος, Beatles, Stones, Χατζιδάκις, Μπουντούνης – Ραζή, P. Sellers, Σ. Μουστάκας, τους παιδικούς μου φίλους Ν. Σπάθα και Ν. Χρυσοστόμου που είχαμε μπάντα στο Λύκειο, τη «Λιλιπούπολη» – δεν είναι καλλιτέχνης, αλλά στο ό,τι μας «καθόρισε», που μας ζητήσατε να πούμε, ταιριάζει απόλυτα! Τέλος, η αδερφή μου η Λυδία που λέει και παίζει με συγκλονιστικό τρόπο αυτά που δεν έχω την ικανότητα να εκφράσω και που πραγματικά δεν ξέρω τι θα είχα κάνει και που θα είχα καταλήξει αν δε με τράβαγε από τον βάλτο του εαυτού μου πριν κάποια χρόνια. 

– Στην ιστορία της ροκ μουσικής έχουμε δει τρομερούς «έγχορδους» μουσικούς που μετέφεραν την κλασική παιδεία τους στο πλαίσιο ενός πιο σκληρού ήχου. Αν έχετε τέτοια ακούσματα, ποιοι/ ποια είναι; 

Λ.Μ.: Θα έλεγα τους Apocalyptica σίγουρα γιατί όντως είναι η πρώτη επαφή που είχαμε με μια μουσική που ενώ παίζεται με όργανα πιο κλασικά, είναι σκληρή και ροκ. Έχει να κάνει κυρίως με την προσωπικότητα και την ψυχή του ανθρώπου που παίζει, παρά με το όργανο αυτό καθεαυτό. 

– Για ποιο λόγο κάνετε/ παίζετε μουσική; 

Κ.Μ.: Καμιά φορά αναρωτιέμαι όταν είμαι αφημένος στις σκέψεις μου, ίσως όταν έχω και άγχος, αλλά δεν έχω πάντοτε την απάντηση. Είναι όμως μία ερώτηση που απαντάω κάθε φορά που βλέπω κάτι που μ αρέσει πολύ, π.χ βλέπω μία ταινία και όταν μπαίνει ένα ωραίο μουσικό θέμα, ενώ ο κινηματογράφος με γοητεύει πολύ, λέω : «Αυτό θέλω να κάνω», εννοώντας τη μουσική. Όταν έβλεπα μπάντες μικρός πάλι έλεγα : «Αυτό θέλω να κάνω»! Αυτή η φράση έχει την ίδια δύναμη από τότε που ήμουν πολύ μικρός και μου έρχεται μόνο όταν πρόκειται για μουσική. 

❈ String Demons – «Cocktail Εγχόρδων» 

Gazarte Roof Stage 

Ώρα προσέλευσης: 21:00
Ώρα έναρξης: 22:00 
Εισιτήρια από 10 ευρώ