Στην αρχαία μυθολογία, η Αρκαδία ήταν ένας ποιμενικός τόπος επιστροφής στη φύση. Ο θεός των δασών Πάνας κατοικούσε με τις νύμφες του αλλά και τους σάτυρους φρουρούς του, σε έναν ατελείωτο ηδονιστικό παράδεισο. Σε αυτό το μέρος ζούσαν όντα μεγαλύτερα των ανθρώπων όπου για εκατοντάδες χρόνια ευημερούσαν και απολάμβαναν τη ζωή – μια Εδέμ όπου πνεύματα και θεοί γλεντούσαν εκστατικά και μακροημέρευαν. Η Αρκαδία είναι η αρχετυπική αρχιτεκτονική ενός τόπου ανέγγιχτου από τον πολιτισμό, όπου οι άνθρωποι ζουν ως θεοί. Eνέπνευσε τους καλλιτέχνες από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη εποχή. Ο Βιργίλιος και ο Οβίδιος τοποθέτησαν πολλά από τα ποιήματά τους σε αυτά τα αρχέγονα δάση. Οι Ευρωπαίοι συγγραφείς του Μεσαίωνα και οι ζωγράφοι της Αναγέννησης προσπάθησαν να συλλάβουν το πνεύμα αυτής της χρυσής εποχής. Ανάμεσα τους και οι Arcadian Child. Μια μπάντα από την Λεμεσό της Κύπρου που παίζει non-generic psych rock, κι αν είστε λάτρης του είδους και δεν τους έχετε ακούσει ακόμα, σπεύσατε στο Bandcamp της μπάντας! Μετά την τελευταία τους επιτυχία με την κυκλοφορία του δίσκου τους “Protopsycho”, αλλά και τη προβολή που πήραν από τη συμμετοχή του “The March” στη σειρά του Netflix “Love 101”, οι Arcadian Child είναι μια μπάντα υψηλών ψυχεδελικών μποφόρ που έχει πολλά να πει!
Ψυχεδελικοί, ωμοί και μεθυστικοί, οι Arcadian Child δημιουργούν έναν ηλεκτρισμένο αμάλγαμα rock, έντασης και κάθαρσης ξεκινώντας από τις ανατολίτικες ρίζες και καταλήγοντας στις παρυφές του δυτικού psych. Σκοτεινοί, ντύνουν την μουσική τους της με στίχους που ταλαντεύονται μεταξύ ειρωνείας, αυτοκριτικής και περισυλλογής. Το ντεμπούτο τους “Afterglow”, κυκλοφόρησε τον Οκτωβρίου του 2017 ενθουσιάζοντας κριτικούς αλλά και το συνεχώς αναπτυσσόμενο νεοψυχεδελικό κοινό. Στις 23 Νοεμβρίου 2018 κυκλοφόρησαν τον δεύτερο τους δίσκο με τίτλο “Superfonica” μέσω των Ripple και Rogue Wave Records, ο οποίος έλαβε διθυραμβικές κριτικές, ενώ συμπεριλήφθηκε σε πολλές λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Η τελευταία δουλειά των Arcadian Child το “Protopsycho”, κυκλοφόρησε το 2020 την περίοδο της καραντίνας και αποτελεί ίσως την πιο φιλόδοξη δουλειά τους.
Ο frontman του συγκροτήματος Παναγιώτης Ι. Γεωργίου μίλησε στο Olafaq για τους Arcadian Child, τη μουσική τους, την Κύπρο, την ψυχεδέλεια, αλλά και για τα μελλοντικά τους πλάνα.
– Πες μου αν θες το παρασκηνιακό στόρι πώς συναντηθήκατε και πώς δημιουργήθηκε η μπάντα.
Η μπάντα δημιουργήθηκε το 2017. Εγώ κυρίως ήθελα να μεταφέρω στη σκηνή αυτό που είχα στο μυαλό μου. Αρχικά προϋπήρχε μια άλλη μπάντα που ενώ κινούμασταν στον ευρύτερο χώρο της ροκ, απείχαμε αρκετά από την ψυχεδέλεια, πόσο μάλλον στην νεοψυχεδέλεια. Στην προηγούμενη αυτή μπάντα παίζαμε μαζί με τον Αντρέα Κέρβερο τον μπασίστα μας, και τον Στάθη Χατζηχαραλάμπους τον κιθαρίστα μας. Μετέπειτα στην ομάδα προστέθηκε και ο drummer μας, ο Κωνσταντίνος Παυλίδης κι έτσι προχωρήσαμε φτιάχνοντας τους Arcadian Child.
– Τι σημαίνει το όνομα του συγκροτήματος και πώς προέκυψε; Μου φαίνεται ότι παραπέμπει στους Aphrodite’s Child.
Ναι ακριβώς. Είναι μια από τις μεγαλύτερες επιρροές μας, και δεν υπάρχει άλλο συγκρότημα που να μου προκαλεί τόσο μεγάλη συγκίνηση όσο οι Aphrodite’s Child -ενδεχομένως να είναι οι doors- αλλά υπάρχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία όσον αφορά τους πρώτους. Έτσι ξεκινάμε από εκεί ως την αρχική μας αναφορά. Βασικά είχα δει έναν πίνακα του Nicolas Poussin -τον «Et in Arcadia ego»– έναν αρκετά σκαλωματικό αν θες πίνακα. Από εκεί σκέφτηκα την Αρκαδία, και θυμήθηκα ότι υπάρχει μια συσχέτιση με την Κύπρο, καθώς οι Αρκάδες ήταν οι πρώτοι ελληνόφωνοι που κατέβηκαν στο νησί κι επηρέασαν σημαντικά την κυπριακή διάλεκτο που μιλάμε σήμερα στο νησί, οπότε αυτό οδήγησε στη σκέψη ότι «είμαστε arcadian children», οπότε κάπως έτσι δημιουργήθηκε και το όνομα.
– Ποια ήταν τα μουσικά σας ερεθίσματα, και πώς στραφήκατε στην ψυχεδέλεια;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε το αρχέτυπο μπάντας που ξεκινήσαμε ως μια παρέα που κινήθηκε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Όπως ανέφερα και πιο πριν, ήταν μια ιδέα που εγώ είχα στο μυαλό μου, δικές μου αναφορές και μουσικές που άκουγα την περίοδο εκείνη, και επέλεξα αυτούς τους ανθρώπους που αγαπώ και εμπιστεύομαι και υλοποιήσαμε την ιδέα αυτή. Τώρα μεταξύ μας τα μουσικά μας ακούσματα διαφέρουν τρομερά. Δηλαδή για να σου δώσω να καταλάβεις, εγώ μπορεί να ακούω ηλεκτρονική μουσική, ο Κωνσταντίνος μπορεί να ακούει arena rock, ο Αντρέας ακούει Socrates, κι ο Στάθης μεγαλώνοντας άκουγε πολλoύς κιθαρίστες. Hendrix. Προερχόμαστε όλοι από εντελώς διαφορετικές αφετηρίες, αλλά με έναν κοινό σκοπό. Κι αυτό αντανακλά και στη δισκογραφία μας, όσο και στην αισθητική μας. Μεταξύ των τριών δίσκων είναι εμφανές ότι ξεκινήσαμε από ένα πιο γενικό πλαίσιο, ενώ με την πάροδο του χρόνου μπαίναμε σε παρόμοιο τρόπο σκέψης.
– Υπάρχει κάποιο σκηνικό που έχετε βιώσει σαν μπάντα και σας έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη;
Θα αναφερθώ σε δύο περιστατικά. Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα είναι το πρώτο μας live στην Αθήνα στο Death Disco, το 2018, που ήταν και η πρώτη φορά που παίξαμε εκτός συνόρων ως Arcadian Child, και ομολογώ ότι ήταν τρομερά ωραία εμπειρία. Ένα gig ποτέ δεν ξέρεις πως ακριβώς θα εξελιχθεί. Είναι άλλο πράγμα να υπολογίζεις, κι άλλο να το ζεις. Ουσιαστικά ήταν η νύχτα που μας έκανε να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας σαν Arcadian Child. Το δεύτερο περιστατικό ήταν στο ευρωπαϊκό μας tour του 2019, όπου αρχικά παίξαμε στην Ουγγαρία, στη συνέχεια στην Αυστρία, και εκεί διαπιστώνουμε ότι ο μπασίστας μας, ο Αντρέας Κέρβερος, είχε χάσει το διαβατήριό του. Αυτό σήμαινε ότι δεν θα μπορούσε να ταξιδέψει. Ακολούθησε ένας μαραθώνιος με την Ύπατη Αρμοστεία στην Αυστρία, την Κυπριακή Πρεσβεία για να του βγάλουμε πάσο. Αλλά με το πάσο αυτό μόνο στην Κύπρο θα μπορούσε να ταξιδέψει, και αυτό σήμαινε ότι δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε το tour μας, και παίζαμε την επομένη στο Soulstone Gathring, ένα ωραίο φεστιβάλ στην Κρακοβία, όπου θα παίζαμε μαζί με τους Graveyard. Έτσι αναγκαστήκαμε να παίξουμε χωρίς μπασίστα, και ο καθένας ξεχωριστά κατάφερε να προσαρμοστεί σε αυτή τη συγκυρία, και καταφέραμε να το φέρουμε εις πέρας με επιτυχία, και κάνοντας ίσως το καλύτερο live μας. Όλοι δείξαμε τόση μεγάλη αφοσίωση, και αυτό το σκηνικό έδειξε τόσο την μεγάλη αγάπη του καθενός ξεχωριστά για το σχήμα, αλλά και τα πολύ καλά αντανακλαστικά της μπάντας.
– Ένα στοιχείο που βρίσκω πραγματικά ιδιαίτερο και γοητευτικό στη μουσική σας είναι ο τρόπος που εντάσσετε oriental και ανατολίτικα χαρακτηριστικά στον ήχο σας. Θεωρείς ότι η κυπριακή σας καταγωγή συμβάλλει στο γεγονός ότι το κάνετε αυτό τόσο αριστοτεχνικά και αβίαστα;
Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ήχου μας, ακριβώς για το γεγονός ότι είμαστε Κύπριοι. Δεν είναι ότι απλά το ακούσαμε και το εντάξαμε στον ήχο μας για να δημιουργήσουμε αυτό το fuse της νεοψυχεδέλειας. Ακριβώς επειδή είμαστε Κύπριοι και μεγαλώσαμε με μουσικές που έχουν αυτές τις εκφάνσεις κι αυτά τα χρώματα, έχουμε μια φυσική ροπή προς αυτό το μουσικό είδος. Πόσο μάλλον ως μουσικος έχεις πάντα ένα ενδιαφέρον να δημιουργήσεις κάτι που να θυμίζει τον τόπο του. Και είναι γεγονός ότι όλοι στην μπάντα είμαστε «σκυλάδες» -δηλαδή δεν είναι μια δική μου λόξα που ενστερνίστηκαν και οι υπόλοιποι, είναι όλοι σκυλιά. Τα πιο ωραία μας sets, τα πιο ωραία μας jams, είναι από το Protopsycho, γιατί ακριβώς συμπεριλαμβάνει αυτό το στοιχείο.
– Ποιο είδος μουσικής σας αρέσει να ακούτε περισσότερο αυτόν τον καιρό; Παρακολουθείτε κάποια νέα συγκροτήματα;
Σε Παγκόσμιο επίπεδο δύο είναι οι μπάντες που ξεχωρίζω διαχρονικά, οι Black Angels και οι All Them Witches, την καθεμία για διαφορετικό λόγο. Τους πρώτους γιατί απλά είναι καθηλωτικοί. Ο ήχος τους είναι τόσο μοναδικός. Ειδικά όταν είχαν πρωτοξεκινήσει, ο όρος νεοψυχεδέλεια δεν υπήρχε καν, ήταν κάτι ασαφές, οπότε πιστεύω ότι ήταν η μπάντα που έβαλε τα θεμέλια για να δημιουργηθεί όλο αυτό. Συν το γεγονός ότι ο Maas μου θυμίζει τον Jim Morrisson. Τους θαυμάζω για το γεγονός ότι κάνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, αλλά το κάνουν αριστοτεχνικά και βγάζουν τρομερή ενέργεια. Τώρα στα δικά μας χωρικά ύδατα, από Ελλάδα ξεχωρίζω εδώ και χρόνια μια μπάντα που στην πορεία γίναμε και φίλοι, τους Cyanna Mercury, η οποία δεν υπάρχει πλέον, αλλά ο Σπυρέας συνεχίζει solo ως Iam Nothe, έβγαλε κι ένα τρομερό δίσκο πρόσφατα. Οι Steams μου αρέσουν πάρα πολύ, αλλά για μένα η απόλυτη μπάντα είναι οι VIC. Είναι μια μπάντα που πραγματικά έχει κάτι να πει. Τα κομμάτια τους είναι mantra, trance, είναι το κάτι άλλο!
– Ποιο κομμάτι είναι αυτό που σας αρέσει να παίζετε επί σκηνής και με ποιο πιστεύεις πως ξεσηκώνεται πιο πολύ ο κόσμος;
Ο κόσμος ξεσηκώνεται με το Snakecharm, και είναι αρκετά αναμενόμενο γιατί ουσιαστικά είναι τσιφτετέλι, εμένα όμως μου αρέσει πάρα πολύ να παίζουμε live το The March.
– Πιστεύεις ότι ένας μουσικός στην Κύπρο είναι λιγότερο προνομιούχος από κάποιον μουσικό του εξωτερικού;
Κοίτα, χωρίς να είμαι μουσικός ο ίδιος, από την άποψη ότι δεν βιοπορίζομαι από αυτό, βλέποντας τους φίλους μου και τους συμπαίχτες μου, σίγουρα βρίσκονται σε λιγότερο προνομιούχα θέση. Δεν υπάρχει καμία κοινωνική πρόνοια για την συγκεκριμένη ομάδα, δεν υπάρχει σοβαρή αγορά για τους μουσικούς. Δεν είναι καν ένα συγκροτημένο επάγγελμα. Εργάζονται ως freelancers, πληρώνονται μαύρα, ανασφάλιστοι και ζουν μέσα στο στρες και την αβεβαιότητα. Συν τοις άλλοις, έχουν να αντιμετωπίσουν και πολλή απαξίωση από την κοινωνία. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον μουσικό που να μην παίζει στα μπουζούκια που να μπορεί να βιοποριστεί από αυτό.
View this post on Instagram
– Σε ποια ταινία θα ήταν ιδανικό σάουντρακ οι Arcadian Child;
Νομίζω το Snakecharm θα μπορούσε να ντύσει το Lost Highway.
– Παίξατε πρόσφατα στη Λευκωσία και στις 17 του μήνα εμφανίζεστε «Στον Δόμο», στην Λεμεσό. Μου αναφέρατε επίσης ότι ετοιμάζετε ένα mini tour στην Ελλάδα. Θα θέλατε να μου πείτε περισσότερες λεπτομέρειες;
Κανονίζαμε επίσης ένα Ευρωπαϊκό tour για αυτό τον μήνα, το οποίο δυστυχώς έπρεπε να ακυρωθεί για διάφορους λόγους, Life happends. Ετοιμάζουμε όμως για τον Φλεβάρη ένα μίνι tour στην Ελλάδα όπου θα παίξουμε σε τρεις διαφορετικές πόλεις, και στα πλάνα είναι ένα πιο ολοκληρωμένο Ευρωπαϊκό tour προς την άνοιξη.
– Μίλησέ μου για τον τελευταίο σας δίσκο “Protopsycho” που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2020. Σε τι συναισθηματική κατάσταση βρισκόσασταν τότε και υπό ποιες συνθήκες γράφτηκαν τα κομμάτια;
Τα κομμάτια δουλεύονταν προτού ξεκινήσει η πανδημία, και τα ηχογραφήσαμε με το που ξέσπασε ο Covid, την περίοδο της καραντίνας στο Studio eleven63 σε παραγωγή Αντρέα Τραχωνίτη. Βέβαια δεν ήταν καλό timing καθώς λόγω ακριβώς της περιόδου αντιμετωπίσαμε πολλά προβλήματα στη διανομή. Δώσαμε απίστευτα πολλά refunds για δίσκους που είτε έσπασαν, είτε δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.
– Και μιας και πέρασαν ακριβώς δύο χρόνια από την κυκλοφορία του, θα ήθελα να σας ρωτήσω ποια είναι τα επόμενα μουσικά σας σχέδιά, ετοιμάζετε κάποια καινούργια δισκογραφική δουλειά;
Όπως βλέπεις ήμασταν αρκετά ενεργοί δισκογραφικά μέσα στα χρόνια, καθώς κάθε χρόνο κυκλοφορόυσαμε δίσκο. Παρόλο που υπάρχουν πλάνα για τέταρτη δουλειά, δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς χρονικά, αλλά μάλλον προς το τέλος του 2023.
– Κάτι άλλο που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Θα ήθελα να πω καταληκτικά ότι η μουσική σκηνή του ήχου που υπηρετούμε ανανεώνεται συνεχώς και αυτό είναι πολύ θετικό. Συνεχώς βγαίνουν καινούργιες μπάντες που έχουν κάτι να πουν και θεωρώ πολύ σημαντικό ο κόσμος να στηρίζει τις ανεξάρτητες μπάντες.
– Κλείσε αυτή την συνέντευξη με έναν στίχο που σας εκφράζει.
Είναι από το March και λέει, «We sip on conium and laugh».
