Στο εξαιρετικό μουσικό ντοκιμαντέρ Sonic Highways των Foo Fighters (2014), στο πρώτο κιόλας επεισόδιο, ο Steve Albini [ο οποίος πέθανε χθες απο καρδιακή προσβολή σε ηλικία μόλις 61 ετών] περιγράφεται ως ένα «κυνικό κωλόπαιδο» – ο ακριβής όρος που χρησιμοποιείται είναι «cynical prick».

«Δεν τον ενδιέφερε εξαρχής η γνώμη των άλλων. Πίστευε ότι έχει πάντα δίκιο και το υποστήριζε μέχρι τέλους. Ήταν κυνικός απέναντι σε όλους και όλα και κωλόπαιδο. Πολλοί ήταν εκείνοι στο Σικάγο που ήθελαν να του σπάσουν τα μούτρα», λένε σχεδόν ομόφωνα όλοι οι συμμετέχοντες στο ντοκιμαντέρ για την περίπτωση του Albini.

Ο Albini, ο οποίος προτιμούσε τον χαρακτηρισμό “μηχανικός ηχογραφήσεων” από τον χαρακτηρισμό “παραγωγός”, είχε βάλει το χέρι του σε μερικούς από τους πιο επιδραστικούς δίσκους στην σύγχρονη indie rock μουσική.

Δούλεψε για δίσκους όπως το In Utero των Nirvana, το Surfer Rosa των Pixies, το Rid of Me της PJ Harvey, το Pod των Breeders, το Ys της Joanna Newsom, το Magnolia Electric Co. των Songs:Ohia -μεταξύ πολλών άλλων.

Αν και γνωστός για την ενίοτε εριστική του συμπεριφορά, ο Albini ήταν ένα άνθρωπος με ξεκάθαρες αρχές και αξίες, τις οποίες κράτησε μέχρι τέλους.

Αρνήθηκε να πάρει πνευματικά δικαιώματα για τα άλμπουμ στα οποία δούλεψε – μια σπάνια στάση στη μουσική βιομηχανία.

«Δεν θέλω και δεν θα πάρω δικαιώματα για οποιονδήποτε δίσκο ηχογραφήσω. Τελεία και παύλα. Νομίζω ότι το να πληρώνεις ένα royalty σε έναν παραγωγό ή μηχανικό είναι ηθικά αδικαιολόγητο. Η μπάντα γράφει τα τραγούδια. Η μπάντα παίζει τη μουσική. Οι οπαδοί της μπάντας είναι αυτοί που αγοράζουν τους δίσκους. Η μπάντα είναι υπεύθυνη για το αν πρόκειται για έναν σπουδαίο ή έναν απαίσιο δίσκο. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο συγκρότημα», έλεγε μέχρι να πεθάνει.

Σε ένα γράμμα προς τον Kurt Cobain των Nirvana, όταν το συγκρότημα ρώτησε για μια συνεργασία μαζί του στο In Utero, ο Albini έγραψε χαρακτηριστικά: «Θα ήθελα να πληρώνομαι όπως ένας υδραυλικός: κάνω τη δουλειά και με πληρώνετε όσο αξίζει».

«Θα αφήσω εσάς να πάρετε την τελική απόφαση για το πόσα χρήματα θα πληρωθώ. Να ξέρετε ότι το πόσα θα επιλέξετε να με πληρώσετε, δεν θα επηρεάσει στο ελάχιστο τον ενθουσιασμό μου για την όλη διαδικασία», είχε πει στους Pixies.

Όταν δούλευε με καλλιτέχνες, ο Albini έβλεπε σε μεγάλο βαθμό το ρόλο του στο να αποτυπώνει το συγκρότημα ακριβώς και 100% όπως ακούγεται στο στούντιο.

Του άρεσσε να είναι εκεί, μέσα στο στούντιο, για να βοηθήσει στην επίλυση τυχόν προβλημάτων, αλλά σε μεγάλο βαθμό επιθυμούσε να μένει μακριά από τους μουσικούς και να τους αφήνει να ελέγχουν πώς θέλουν να ακούγεται το έργο τους.

Το Electrical Audio του Steve Albini

Το 1995, ο Steve Albini άνοιξε το Electrical Audio στο Σικάγο, ένα κτίριο που αποτελούνταν από μερικά κολλητά στούντιο, ειδικά φτιαγμένο για να μπορούν πολλές μπάντες να δουλεύουν ταυτόχρονα χωρίς να επηρεάζει η μία τη ροή εργασίας της άλλης.

Το στούντιο Α είχε μια πανέμορφη κονσόλα Neotek και ένα μεγάλο live room με πολλαπλές καμπίνες και χώρους για πολλούς μουσικούς να ηχογραφούν ταυτόχρονα.

Επίσης είχε χτίσει ένα ειδικό drum booth ηχογραφήσεων, με το παρατσούκλι “Alcatraz”.

Υπήρξε σε όλη του την καριέρα ένας θερμός υποστηρικτής της αναλογικής ηχογράφησης έναντι της ψηφιακής -βασικά, μισούσε οτιδήποτε ψηφιακό, άσχετα αν το χρησιμοποιούσε μερικές φορές για λόγους ευκολίας.

Ένα αλλο χαρακτηριστικό του Albini ήταν ότι είχε την δίψα να συνεργάζεται συνεχώς με νεότερους και ανερχόμενους καλλιτέχνες. Τα τελευταία χρόνια έχει συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως οι Cloud Nothings, Black Midi, Low, Ty Segall, Screaming Females και πολλούς άλλους.

Shellac και Big Black

Ο Albini έπαιξε επίσης μουσική σε αρκετές δικές του μπάντες, συμπεριλαμβανομένων των Big Black και Shellac.

Του άρεσε να καταπιάνεται με σκοτεινά θέματα και να βγάζει στην επιφάνεια την λούμπεν, περιθωριακή Αμερική.

Π.χ. στο ανείπωτα σοκαριστικό τραγούδι των Big Black με τον τίτλο «Jordan, Minnesota», ο Αlbini διηγείται μια πραγματική ιστορία με βιασμούς ανήλικων παιδιών στη πόλη Τζόρνταν της Μινεσότα μεταξύ 1983-84.

Ο κυνισμός του ήταν αυτός που τον οδήγησε να γράψει στίχους όπως το «this is Jordan / we do what we like», αναφερόμενος στους κατοίκους της πόλης που ενώ γνώριζαν για τους βίσμους των παιδιών που ελάμβαναν χώρα, εντούτοις δεν έκαναν απολύτως τίποτα ώστε να τους αποτρέψουν.

 

Ωστόσο, οι Shellac ήταν αυτοί που, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη μπάντα, ενσάρκωναν και μετέφεραν τον “ήχο” του Steve στο κοινό.

Εκτός από μηχανικός ήχου και μουσικός/ερμηνευτής, ο Albini ήταν επίσης μουσικός δημοσιογράφος. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, έγραφε για τοπικά zines του Σικάγο όπως το Forced Exposure και το περιοδικό Matter.

Πέρα από τη μουσική, έπαιζε και εξαιρετικό πόκερ και εμφανίστηκε αρκετές φορές στο World Series of Poker.

*Ο νέος δίσκος των Shellac, «To All Trains», αναμένεται να κυκλοφορήσει την επόμενη εβδομάδα.