Ένα ντουέτο που ήταν μοιραίο να γίνουν “Partners in Hell” όπως ονομάζεται και το έκτο τους άλμπουμ, καθώς πριν από 11 χρόνια μέσα από ένα ερωτικό big bang γεννήθηκαν οι Σελοφάν. Είχα τη χαρά να τους γνωρίζω από παλιά και να τους παρακολουθώ στενά από τα πρώτα τους λαιβ σε πιο μικρούς χώρους και σκηνές της Αθήνας, αλλά και να τους συναντώ από καιρό σε καιρό σε κοινά στέκια και μαγαζιά που σύχναζε η darkwave κοινότητα. Έντεκα χρόνια μετά το ξεκίνημά τους πολλά έχουν αλλάξει, καθώς έχουν διανύσει πολλά αεροπορικά χιλιόμετρα εντός κι εκτος ευρωπαϊκών συνόρων. Από τη Μπολόνια μέχρι τη Μαδρίτη, το Βερολίνο, το Όσλο και τη Βαρσοβία, κι από την Φρανκφούρτη μέχρι το Άμστερνταμ, κι από το Λος Άντζελες στη Μόσχα, η μουσική τους ταξιδεύει πλέον σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Ωστόσο, στις χώρες της Λατινικής Αμερικής φαίνεται να τους έχουν ιδιαίτερη αδυναμία ώστε να τους κάνουν μέχρι και μπύρα! Στη συνέχεια ξεκίνησαν την δική τους ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Fabrica Records, κάνοντας ένα δυναμικό ξεκίνημα με τους She Past Away και τους Lebanon Hanover, κι ευθύς εξαρχής καθιερώθηκαν στη σύγχρονη dark wave κοινότητα.

Η μουσική και οι στίχοι τους μοιάζουν να εμφωλεύουν τις πιο σκοτεινές ας το πούμε πλευρές της ανθρώπινης φύσης, τις λιγότερο συμβατικές και ίσως κοινωνικά αποδεκτές, σαν μια καταβύθιση στο ανθρώπινο υποσυνείδητο, κάτι σαν ψυχοθεραπεία θα έλεγα, ή μήπως νταρκοθεραπεία; Ο Δημήτρης είναι ένας αισιόδοξος άνθρωπος που ωστόσο γράφει την πιο λυπητερή μουσική που υπάρχει, ενώ η Ιωάννα στιχουργικά εμπνέεται από τα πάντα.

Η σκηνική τους παρουσία είναι έντονα θεατρική με μια dak noir, neo dada αισθητική. Την Ιωάννα από πάντα την μάγευαν τα μυθικά εκείνα πλάσματα που ανακάλυψε σε τρυφερή ακόμα ηλικία και καθιέρωσαν την αισθητική της. Μια βλάβη που όπως μου λέει «παραμένει εφ όρου ζωής», ακολουθώντας πιστά την ψυχογεωγραφία των Virgin Prunes, Klaus Nomi, Residents, Screaming Jay Hawkings, των Cramps, και του Rozz Williams.

Με αφορμή την εμφάνισή τους  στις 17 Δεκεμβρίου στη σκηνή του Fuzz Live Music Club σε ένα φανταστικό line up μαζί με τους Lebanon Hanover και τους Ουκρανούς Glass Beads, ο Δημήτρης και η Ιωάννα μεταξύ άλλων μας αποκαλύπτουν πώς δημιουργήθηκαν οι Σελοφάν, για τα μυθικά πλάσματα που τους εμπνέουν, αλλά και για το ολοκαίνουργιο ελληνόφωνο πρότζεκτ που ετοιμάζουν.

– Πώς γνωριστήκατε οι δυο σας, πώς γεννήθηκαν οι Σελοφάν και πώς είναι να είστε “Partners in Hell” μετά από όλα αυτά τα χρόνια;

Γνωριστήκαμε στο Carousel Bar πριν από 11 χρόνια, το μπαρ αυτό δεν άντεξε το τεστ του χρόνου, εμείς όμως είμαστε ακόμα μαζί. Εγώ δούλευα εκεί ως Dj και ο Δημήτρης ήρθε να κάνει ήχο σε μια μπάντα, μας κεραυνοβόλησε ο έρωτας και έπειτα από ένα χρόνο γεννήθηκαν οι Σελοφάν. Εύκολα, «με ένα πόνο», με την αυτοπεποίθηση της άγνοιας, της απουσίας δομημένων ιδεών, αυτοσχεδιάζαμε και αυτό μας ευχαριστούσε, δεν επιδιώκαμε τίποτα. Σήμερα βρισκόμαστε στον ίδιο δρόμο αλλά πίσω μας υπάρχουν κάποια χιλιόμετρα αναμνήσεων και εμπειριών, ελπίζω να υπάρχουν πολλά περισσότερα μπροστά μας.

– Fabrika Records. Ποια υπήρξε η αφορμή και οι προϋποθέσεις να δημιουργηθεί η δική σας ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία;

Η αφορμή ήταν η ανάγκη μας να ασχοληθούμε με κάτι που να μας εξιτάρει, οι προϋπόθεση ήταν να υπάρχουν ενδιαφέροντες μπάντες. Το timing ήταν σωστό. Δέκα χρόνια πριν ξεκινούσε η αναβίωση της dark wave σκηνής, πηγαίναμε σε μικρά φεστιβάλ στο εξωτερικό χωρίς να ξέρουμε καμία μπάντα και φεύγαμε λατρεύοντας τες όλες. Τότε δεν υπήρχαν και πολλές τόσο εξειδικευμένες ανεξάρτητες δισκογραφικές όπως η Fabrika, μια νέα underground μπάντα δεν είχε πολλές ευκαιρίες να βγάλει δίσκο. Μια άλλη προϋπόθεση που θέσαμε οι ίδιοι, ήταν και παραμένει, να μην επανεκδώσουμε μουσικές του παρελθόντος, παρά μόνο άγνωστες μπάντες στο ξεκίνημά τους με το ρίσκο που αυτό εμπεριέχει. Είχαμε την τύχη και κάναμε ένα δυνατό ξεκίνημα με τους She Past Away και τους Lebanon Hanover κι έτσι από την αρχή η εταιρία μας καθιερώθηκε στον χώρο της επίκαιρης dark wave κοινότητας.

– Με μια πολύχρονη παρουσία στην dark wave σκηνή, και με αμέτρητα παγκόσμια tour θα ήθελα να αναφερθείτε σε κάποιο περιστατικό που έχει αποτυπωθεί στη μνήμη σας.

Ένα βράδυ στο Μεξικό που ένα αγόρι μου χάρισε το δόντι του. Το drag show-έκπληξη στην εμφάνιση μας στην Χιλή. Η έκφραση των ματιών ενός παιδιού στην Λιθουανία μια ημέρα μετά την έναρξη του πολέμου ανάμεσα σε Ρωσία και Ουκρανία ενώ μου έλεγε «Σ΄ευχαριστώ για αυτήν την βραδιά, είναι πολύτιμο που είμαστε ακόμα ελεύθεροι και μπορούμε και ζούμε αυτήν την στιγμή».

– Παρακολουθούμε μια ροπή προς τον ελληνόφωνο στίχο. Εσείς συγκεκριμένα δεν κομπλάρετε στο θέμα της γλώσσας. Έχετε κομμάτια στα αγγλικά κυρίως, αλλά και στα γερμανικά και στα ελληνικά επίσης. Σκέφτεστε μήπως να πειραματιστείτε περισσότερο με τη μητρική σας;

Ναι αλλά σε άλλο πρότζεκτ όχι στο Σελοφάν. Είναι ακυκλοφόρητο ακόμα αλλά θα το βγάλουμε μέσα στον επόμενο χρόνο, προϊόν  πανδημικού εγκλεισμού και αποκλειστικά ελληνόφωνο, οπότε βγάλαμε το άχτι της μητρικής μας εκεί και δεν έμεινε τίποτα για το Σελοφάν.

– Η μουσική και οι στίχοι σας μοιάζουν να εμφωλεύουν τις πιο σκοτεινές ας το πούμε πλευρές της ανθρώπινης φύσης, τις λιγότερο συμβατικές και ίσως κοινωνικά αποδεκτές, σαν μια καταβύθιση στο ανθρώπινο υποσυνείδητο. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία;

Για εμάς τους ίδιους πρωτίστως, αλλά ωραία αν το νιώθεις κ εσύ έτσι.

– Δημήτρη, πόσα συνθεσάιζερ έχεις; Την αλήθεια.

32 στο σπίτι γιατί του μαγαζιού δεν μετράνε. Να το πούμε και αυτό; Θα μας βρείτε καθημερινά στο synthesizer.gr το μαγαζί μας με παιχνίδια για μεγάλα παιδιά, όπως συνθεσάιζερ, drum machines, πετάλια και αγάπη για τον ηλεκτρονικό ήχο.

– Έχετε τρελή απήχηση στο εξωτερικό, αυτό είναι γεγονός. Πώς συνέβη όμως να έχετε τόσους πολλούς φαν στη Λατινική Αμερική; Έχουν βγάλει μέχρι και μπύρα με το όνομά σας!

Μάλλον αθροιστικά λειτούργησε, έχουμε πάει πολλές φορές Λατινική Αμερική, την πρώτη φορά Μεξικό για παράδειγμα ήταν σε πριβέ πάρτι γενεθλίων, έπειτα από κάθε επίσκεψη διπλασιαζόταν το κοινό. Μας ανακάλυψαν από την αρχή όμως, μας ήξερε πιο πολύς κόσμος εκεί απ’ ότι στην χώρα μας. Αυτό ακόμα δεν το έχουμε καταλάβει και αυτή είναι η μαγεία της μουσικής. Σε ταξιδεύει μεταφορικά και κυριολεκτικά.

– Υπάρχει πιστεύετε ακόμα εύφορο έδαφος για την dark synth σκηνή, ότι έχει πράγματα να δώσει, ή ότι είναι ένα είδος που επιβιώνει ως νοσταλγικό άκουσμα μιας μικρής μερίδας κάποιων ρομαντικών τύπων που αναβιώνουν το παρελθόν;

Υπάρχει από την μια ο γραφικός «ντάρκης», συνήθως είναι άνω των 35, έχει την κλασσική «νταρκοπαιδεία» και ζωντανά στην μνήμη του την αγαπημένη του δεκαετία του 80. Υπάρχει και η νέα γενιά, τελευταία όλο και πιο νεαρά κουκλιά έρχονται στις συναυλίες μας, ίσως να είναι τα παιδιά των πρώην συμμαθητών μας, όπως και να έχει αυτά τα παιδιά φτιάχνουν έπειτα μπάντες, όπου για τους ίδιους λόγους από την ανάποδη, λόγω έλλειψης «νταρκοπαιδείας» δηλαδή, δημιουργούν ένα δικό τους σκοτεινό μουσικό ιδίωμα, απελευθερωμένο από τις νόρμες του είδους. Εδώ η πρώτη κατηγορία κουνάει σκεπτικά το κεφάλι και δεν κρίνει για να μην κριθεί.

– Ποιες προσλαμβάνουσες και συνειρμοί σας εμπνέουν για να γράψετε στίχους και μουσική;

Για τον Δημήτρη ειλικρινά δεν έχω καταλάβει, είναι ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος που ξέρω και γράφει την πιο λυπητερή μουσική που υπάρχει. Αν έβγαζε δίσκο μόνος του θα ήταν ένα δυσβάσταχτο soundtrack που θα συνέτριβε σαν καταπέλτης τον ακροατή, αυτά όλα όμως δεν θα γίνουν, μείνετε ήσυχοι. Εμένα στιχουργικά με εμπνέουν τα πάντα. Ίσως και εσύ.

– Η σκηνική σας παρουσία είναι έντονα θεατρική με μια dak noir, neo dada, burlesque, new romantic και Italo-disco αισθητική. Ποια κινήματα/συγκροτήματα/ρεύματα κ.τ.λ. σας έχουν επηρεάσει;

Πάντα με μάγευαν οι μουσικοί-performer, οι Virgin Prunes, ο Klaus Nomi, οι Residents, ο Screaming Jay Hawkings, οι Cramps, ο Rozz Williams και πολλά άλλα μυθικά πλάσματα, που αν τα ανακαλύψεις σε τρυφερή ηλικία κάτι αλλάζει στην αισθητική σου αντίληψη και η «βλάβη» αυτή παραμένει εφ όρου ζωής. Προσωπικά βρίσκομαι μεταξύ μιας death-rock-drag-queen κατάστασης.

– Είναι όντως στο σκοτάδι πιο ρομαντικά τα πράγματα;

Φυσικά. Αφού δεν βλέπεις τις ατέλειες.

– Είστε σε θάλαμο θανατοποινιτών. Ποιο δίσκο/άλμπουμ ακούτε πριν πεθάνετε;

Coil, Music to play in the dark ο Δημήτρης, τα ρομαντικά της Δανάης και της Βέμπω εγώ.

– Τι έχουμε να περιμένουμε από τη συναυλία σας στις 17 Δεκεμβρίου όπου θα μοιραστείτε τη σκηνή του Fuzz Live Music Club μαζί με τους Lebanon Hanover και τους Ουκρανούς Glass Beads;

Έχουμε μια συμφωνία με τον Δημήτρη από την αρχή της μπάντας, να παίζουμε ζωντανά μόνο μια φορά τον χρόνο, πράγμα που τηρούμε τα τελευταία δέκα χρόνια. Αυτό από μόνο του καθιστά κάθε εμφάνισή στην πόλη μας ιδιαίτερη και μοναδική. Σε όποια χώρα και να πάμε, πάντα την συναυλία στην Αθήνα περιμένουμε με την μεγαλύτερη ανυπομονησία και σε αυτήν δίνουμε την πιο πολύ ψυχή. Χαιρόμαστε πολύ που θα δούμε όλους τους φίλους μας και θα παίξουμε με αυτό το φανταστικό lineup, το Fabrika Fest δεν είναι μόνο το φεστιβάλ της εταιρίας μας είναι το φεστιβάλ της καρδιάς μας.

– Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας τα μελλοντικά σας σχέδια;

Θέλουμε να καταδυθούμε πιο βαθιά στον ωκεανό των Σελοφάν και να βγάλουμε στην επιφάνεια  ό,τι άλλο έχει να μας προσφέρει. Τον έβδομο δίσκο μας δηλαδή.