Πίσω από κάθε μουσικό σχήμα, υπάρχουν ιστορίες από εκείνες που αφηγούνται με γέλια και συγκίνηση  και θυμό καμιά φορά: τα πριν και το μετά ενός live, οι αθετημένες συμφωνίες με φεστιβάλ και μαγαζάτορες, τα «τυχερά», η επικοινωνία με το κοινό.

Για μια φορά, μας γεννήθηκε η περιέργεια να ρωτήσουμε μερικές μπάντες για μια ιστορία σε σχέση με το ίδιο το live, per se. Ποιο είναι το πιο παράξενο μέρος όπου έδωσαν ποτέ συναυλία και γιατί τους έχει μείνει αξέχαστο;

Οι Dury Dava, οι Jacks Full, οι Ganzi Gun και οι νεόκοποι Βλέπω Αρχαίους Αμφορείς απαντούν στην απορία αυτή του Olafaq και τους ευχαριστούμε.

Ganzi Gun

Κάπου στο 2016 ζήσαμε τον ορισμό του “ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ”. Κανονίσαμε να παίξουμε σε ένα φεστιβάλ στο Μεσολόγγι. Ξεκινήσαμε από Αθήνα με αρκετό ενθουσιασμό για κάτι “μεγάλο” όπως μας είχαν ενημερώσει. Φτάνουμε στη πόλη, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Λέμε εντάξει έτυχε. Πάμε προς το μέρος της συναυλίας, σκοτάδια. Προχωράμε προχωράμε – που θα πάει θα δούμε κόσμο φώτα κάτι- και επιτέλους βλέπουμε το χώρο. Και ήταν ταβέρνα. Χωρίς σκηνή, όλα στημένα στο χώμα. Ήταν να παίξουμε 1 ώρα και κάτι, μας λένε μετά παιδιά θα παίξετε λιγότερο έπεσε καρφωτή από το λιμενικό!! Το ξενέρωμα είχε βαρέσει κόκκινο, αλλά οκ παίξαμε όσο παίξαμε, λέμε θα πάμε σε κάνα μπαρ μετά. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ! Και καταλήξαμε να πίνουμε μπίρες από ένα περίπτερο και να κυνηγάμε Pokemon (είχε βγει μόλις το παιχνίδι) στους άδειους δρόμους της πόλης. Τότε τα νεύρα είχαν βαρέσει κόκκινο. Όμως το νευρικό γέλιο που μας πιάνει όταν το θυμόμαστε δεν προβλέπεται να φύγει ποτέ!

Dury Dava

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε παίξει σε διάφορα παράξενα μέρη, αλλά το περασμένο καλοκαίρι προέκυψε το πιο παράξενο απ’ όλα. Με την καθοριστική βοήθεια πολλών φίλων, και κυρίως του Νίκου (Νίκο ευχαριστούμε), στήθηκε ένα αυθόρμητο και τελείως αυτοοργανωμένο λάιβ στο ηφαίστειο της Νισύρου. Ήμασταν ήδη στο νησί για άλλο, κανονισμένο λάιβ σε μαγαζί και ψαχνόμασταν για ένα δεύτερο. Τον εξοπλισμό τον είχαμε μαζί μας, αφού κάναμε τουρ στα νησιά με ένα βαν γεμάτο πράγματα, και για καλή μας τύχη πέσαμε πάνω στα σωστά άτομα. Η όλη κατάσταση τράβηξε από τη μία το μεσημέρι μιας μέρας, όταν αρχίσαμε να πιστεύουμε στην ιδέα, ως τις δώδεκα το επόμενο μεσημέρι, όταν φτιάξαμε τη χαλασμένη πόρτα του βαν. Ενδιάμεσα, βρήκαμε γεννήτριες, κουβαλήσαμε, στήσαμε, χαλάσαμε την πόρτα του βαν, παίξαμε μουσική σε ένα τελείως απίθανο μέρος με απίθανο κόσμο, κάναμε πάρτι, μαζέψαμε. Ήταν μιάμιση τέλεια μέρα.

Jacks Full

Ήταν στις αρχές τις μπάντας περίπου το 2012 αν δεν κάνω λάθος.Μας κλείσανε κάτι φίλοι να συμμετέχουμε σε ένα live το οποίο γινόταν σε ένα μπαρ (δεν χρειάζεται να πούμε ονόματα) κοντά στην Ιπποκράτους. Εκείνη την περίοδο διάφορα μικρά μπαρ την είχαν δει ότι μπορούσαν να διεξάγουν live χωρίς την παραμικρή υποψία επαγγελματικού ήχου κα pa..συνηθισμένο.. το φουλ περίεργο και παράξενο όμως με το συγκεκριμένο μαγαζί ήταν ότι είχε στήσει τα ντραμς σε ένα παταράκι πού περιτριγυρίζονταν
απο 3 καναπέδες, σε αρκετά απομονωμένο σημείο από ότι έπαιζα εγω και ο Νίκος.Βαλε και ότι οι ενισχύτες ήταν αντίκες και μας χτυπούσε συνεχώς το ρεύμα,ήταν το μόνο live που αναγκάστηκαμε να διακόψουμε στο 3ο κομμάτι γιατί πραγματικά δεν αντέχαμε άλλο αυτό το τρολ.Κατα τα άλλα αράξαμε μετά στον χώρο και συνεχίσαμε να πίνουμε βλέποντας τις επόμενες μπάντες να προσπαθούν να παίξουν.Ευτυχως το επίπεδο των μουσικών σκηνών έχει ανέβει αρκετά από τότε.

Βλέπω αρχαίους αμφορείς

Για το πιο παράξενό μας λάιβ ήμασταν μόνο ενδυματολογικά προετοιμασμένοι. Έτυχε εκείνη τη φορά να παίζουμε υπο την τριαδική μας σύνθεση (αλίμονο!). Είχαμε κολλήσει κάτω από τα μάτια μας φτερά και μαργαριτάρια και εισήλθαμε σε έναν χώρο τοποθετημένο έξωθεν του Χρόνου και του Χώρου όπως τον αντιλαμβανόμαστε. Επρόκειτο για ένα υπέροχο άθλιο μικρό μαγαζάκι κάπου στο Μεταξουργείο. Τον χώρο έλουζε ένας περίεργος πρασινοκίτρινος φωτισμός και αναδυόταν μια παρακμιακή μυρωδιά που κόλλησε ως την ψυχή μας.

Η οικοδέσποινα -αμφίβολο αν ήταν άνθρωπος ή κάποιο εξώκοσμο υπέροχο πλάσμα- είχε μόλις βγει από σουρεαλιστικό θρίλερ της δεκαετίας του 70. Βρήκαμε ως και πεθαμένο ποντικάκι πίσω από το καλοριφέρ. Μολαταύτα, θες που ανοίγαμε σε αγαπημένους μας καλλιτέχνες, θες που μόλις είχε μπει ο Μάρτης και φουντώναμε, ήταν μαγικά!

Αλλά πραγματικά…μόνο αρχαίους αμφορείς δεν είδαμε εκείνη τη νύχτα.