«Ένα πρωί, τον Σεπτέμβρη του ‘22, έπεσε το πρώτο τηλεφώνημα. Πάμε να παίξουμε; Χωρίς πλάνο, χωρίς προσδοκίες, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς περιορισμούς, χωρίς παρελθόν. Τα βρήκαμε, τα ξεσκονίσαμε, τα συναρμολογήσαμε, τα στήσαμε σε ένα υπόγειο και ξανασυναντηθήκαμε. Το πρώτο jam γέμισε τον χώρο σαν άγριο καιρικό φαινόμενο. Απρόβλεπτο, επικίνδυνο, καινούριο, αναζωογονητικό – τυφώνας. Κάθε Παρασκευή απόγευμα από τότε, ανακαλύπτουμε ότι η μπάντα ήταν εκεί και μας περίμενε. 14 χρόνια. Πρόσφατα αποφασίσαμε ότι θα ήταν μεγάλη τσιγκουνιά να το κρατήσουμε για τους εαυτούς μας. Οι Raining Pleasure είναι ξανά εδώ».

Eίναι γεγονός λοιπόν: Οι Πατρινοί Raining Pleasure είναι ξανά εδώ, μετά από 14 χρόνια, μετά από επίσημη ανακοίνωση των ίδιων που δημοσιοποιήθηκε χθες.

Ήταν κάτι, εν μέρει αναμενόμενο (και εν μέρει όχι…), καθώς προ 6ετίας είχε προηγηθεί μια ανάλογη απόπειρα, η οποία ωστόσο δεν ευοδώθηκε.

«Υπήρξε μια πρόταση [σ.σ: το 2018] να ξαναπαίξουμε το Reflections και είχαμε συμφωνήσει προφορικά/καλλιτεχνικά. Η διοργάνωση, όμως, θεώρησε σωστό να το ανακοινώσει πρώτα και μετά να κάνει την γραπτή πρόταση, η οποία ήταν κάπως προσβλητική σε οικονομικό επίπεδο. Έτσι, εμείς αφήσαμε την ιδέα και ο κόσμος έμεινε με την απορία», έλεγε ο Vassilikos σε μια συνέντευξή του στο Vice και στον συνάδελφο Αντώνη Κωνσταντάρα.

Ξεκίνησαν το 1990 με το όνομα Rest In Peace και τραγουδούν τραγούδια μόνο στα αγγλικά. Το 1992 άλλαξαν το όνομα τους στο σημερινό που πάρθηκε από ένα τραγούδι των Αυστραλών Triffids.

Η πρώτη τους κυκλοφορία ήταν το 1994, όταν και κυκλοφόρησαν σε Demo 16 τραγούδια, από τα οποία αρκετά κυκλοφόρησαν επίσημα στα δύο πρώτα άλμπουμ τους. Το 1995 συμμετείχαν με τρεις ηχογραφήσεις τους στο συλλεκτικό CD The new local jazz rock scene που κυκλοφόρησε το μουσικό περιοδικό Ποπ+Ροκ σε συνεργασία με τα στούντιο “Παλμός”.

Το πρώτο επίσημο άλμπουμ τους ήταν το Memory Comes Back, το 1996, ενώ το 1998 κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους, με τίτλο Nostalgia. Το Nostalgia κέρδισε εκθειαστικές κριτικές από τον τοπικό μουσικό Τύπο, ενώ και στο εξωτερικό απέσπασε πολύ κολακευτικές κριτικές.

Τραγούδια από αυτό το άλμπουμ παίχτηκαν και σε ευρωπαϊκούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και τα τραγούδια «Is That Yoo?» και «Julies Birthday» κυκλοφόρησαν σε συλλογές ανά την Ευρώπη.

Και έπειτα ήρθε το οριακό, για τους ίδιους αλλά και για την αγγλόφωνη εγχώρια δισκογραφία, άλμπουμ Flood…

Το καλοκαίρι του 2001 κυκλοφόρησαν το EP «Capricorn», που έντυσε μουσικά δύο τηλεοπτικές διαφημίσεις και έγινε πανελλήνια ραδιοφωνική επιτυχία.

Τον Δεκέμβριο του 2001 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Flood: (coming of a) great quantity of water, το οποίο καθιέρωσε το συγκρότημα σαν το πιο δημοφιλές Ελληνικό αγγλόφωνο rock/pop συγκρότημα. Το κομμάτι «Fake», από το άλμπουμ έντυσε μουσικά για τρία συνεχόμενα χρόνια τα τηλεοπτικά σποτ εταιρείας κινητής τηλεφωνίας και έγινε μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία, αποτελώντας την μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος – ακόμη και αν δεν είναι καν μέσα στην πεντάδα των σπουδαιότερων τραγουδιών τους.

«Μπρος-πίσω», αλλά βασικά… πρόσω ολοταχώς για τους Raining Pleasure

Ακολούθησε το 2003 το άλμπουμ Forwards and Backwards, που παρουσίασε μία πιο πλούσια ηχητική άποψη και κέρδισε εξίσου καλές κριτικές. Το κομμάτι «Love Me, Love Me, Love Me» από το άλμπουμ έγινε ραδιοφωνική επιτυχία και έντυσε άλλη μία τηλεοπτική διαφήμιση, γνωστής εταιρείας συσκευασμένων χυμών.

Τα δυο αυτά χρόνια που μεσολάβησαν από το Flood, οι Pleasure τα πέρασαν ακούγοντας κατά κόρον Charlie Parker, John Coltrane, Ella Fitzgerald και Lady Day.

Με το Swinging troubles δημιούργησαν το πιο όμορφο εναρκτήριο κομμάτι των τελευταίων χρόνων με swing διαθέσεις και τζαζ feeling. Σαν να βρίσκονται στον ίδιο κήπο με τους Pastels, να πίνουν αλατισμένες μαργαρίτες με τους Softies και να κάνουν μπάρμπεκιου με τους Go-Betweens.

Το Kastor Βossa είναι ένα από τα ομορφότερα σινγκλάκια τους και παρόλο που πλέει σε μια θάλασσα ηχητικής νηνεμίας, στιχουργικά είναι άγριο, θυμωμένο και ακόμη και η χρήση της γαλλικής γλώσσας – εν είδει easy listening bossanova του Μεσοπολέμου – στη μέση του τραγουδιού δεν μπορούν να κατευνάσουν την πίκρα του Vassilikos για τον επικείμενο χωρισμό.

Γιατί το «The world (may god forgive me) or the end of kindness» είναι μακράν το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ, πατώντας γερά πάνω στα βήματα ενός Motorcycle Emptiness με κοινό σημείο και των δυο τραγουδιών η ολοένα κι αυξανόμενη απάθεια και αδιαφορία προς οτιδήποτε μας περιβάλλει – ο στίχος «you sleep too much / because you are not well / but I think you’re not well / because you sleep too much» θα μπορούσε να είναι το αντίστοιχο «All we want from you are the kicks you’ve given us» των Manics.

Εν ολίγοις, το Forwards And Backwards έδειχνε να πάσχει από έναν καλώς εννοούμενο ναρκισσισμό αντιερασιτεχνικού πνεύματος εκπληρώνοντας τις προσδοκίες ακόμη και των πιο δύσπιστων που ίσως δεν περίμεναν ποτέ να ξεπεραστεί ένα άλμπουμ σαν το Flood.

To οποίο συμπέρασμα δεν το κάνει απαραίτητα καλύτερο από το προηγούμενο τους αλλά σαφώς το καθιστά ως ένα κατεξοχήν άλμπουμ μεγαλύτερης συνοχής στα επιμέρους μέρη του.

Το 2004, αποδεχόμενοι την πρόταση του υιού του Μάνου Χατζιδάκι και της Έλλης Πασπαλά, ηχογράφησαν σε στούντιο στη Γερμανία το θρυλικό άλμπουμ του Χατζιδάκι, με τίτλο Reflections, που έχει ηχογραφήσει το 1967, με τους New York Rock & Roll Ensemble.

Το 2007, δημιούργησαν τη δική τους ανεξάρτητη δισκογραφική Celesta Records,την διανομή της οποίας ανέλαβε η Minos EMI. Το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, στη νέα τους πλέον εταιρία, οι Raining Pleasure κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους άλμπουμ, με τίτλο Who’s gonna tell Juliet? -ένα άλμπουμ στο οποίο την παραγωγή έχει κάνει ο Άγγλος Clive Martin. Ο Martin έχει δουλέψει ως παραγωγός με πολλούς ξένους καλλιτέχνες και συγκροτήματα (Stereophonics, Puressence, Les Negresses Vertes, David Byrne, EMF, Mansun, Skunk Anansie, Reef, Queen κ.α.).

Στις 24 Σεπτεμβρίου 2009 το συγκρότημα γιόρτασε στην Πάτρα, στον πολυχώρο “Πολιτεία”, τα 20 χρόνια καλλιτεχνικής δραστηριότητας, με μια ζωντανή εμφάνιση με ελεύθερη είσοδο και με προσκεκλημένους καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων η Δήμητρα Γαλάνη και η Έλλη Πασπαλά.

Και έπειτα ήρε το Τέλος, με τον Vassiliko να ακολουθεί σόλο καριέρα και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας να ασχολούνται με μουσικές και εξω-μουσικές δραστηριότητες.

«Είναι η πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια που μένουμε όλοι μας στην ίδια πόλη», σημειώνει εμφατικά ο Vassilikos, δίνοντας τον τόνο στο reunion της μπάντας.

Και το μόνο που μένει να διαπιστώσουμε, όσοι τους (παρ)ακολουθούμε από κοντά για πάνω από 20 χρόνια, είναι να δούμε τι σκοπούς και τι κατάληξη θα έχει αυτή η επανένωση.