Ο Prins Obi, διαλέγει δέκα από τα πολύ αγαπημένα του άλμπουμ και μας δίνει έναν πολυδιάστατο κατάλογο, σαν να μας ανοίγει ένα παράθυρο στο σημερινό εσωτερικό του σύμπαν, όπου η μουσική είναι σταθερά ένα όχημα για τη φαντασία, την αναζήτηση και τη σύνδεση με το άγνωστο (αλλά και κάθε τι γνώριμο και δοκιμασμένο). Κάθε ένα από τα άλμπουμ που επέλεξε λειτουργεί σαν ένας ξεχωριστός σταθμός ενός ηχητικού ταξιδιού, όπου η μουσική γίνεται ένα σημείο συνάντησης, με ασταθές pin, κάπου ανάμεσα σε χαμένες αναμνήσεις, όνειρα και την πραγματικότητα.
Ας φανταστούμε, λοιπόν, τον Prins Obi σαν έναν ταξιδιώτη που περιπλανιέται ανάμεσα στις σκιές και στα φώτα των ήχων που επιλέγει, γιατί εξάλλου, τον έχουμε συνηθίσει σαν έναν καλλιτέχνη που δεν δέχεται τα όρια της κατηγορίας ή του χρόνου. Ο Gavin Bryars, με την ανατριχιαστική ομορφιά του “Jesus’ Blood Never Failed Me Yet” και το υδάτινο βάρος του “The Sinking of the Titanic”, μοιάζει να τον καλεί σε μια κατάδυση στις αβύσσους της θνητότητας και της μνήμης. Οι Beach Boys, από την άλλη, μέσα από τα “Smile Sessions”, τον μεταφέρουν σε ένα πολύχρωμο, μπαρόκ τοπίο, όπου η νοσταλγία γίνεται ένας ζωντανός, αναπνευστικός χαρακτήρας.
Ο Prins Obi φαίνεται να κινείται με χάρη ανάμεσα στις αντιφάσεις της λίστας του: η πολυπλοκότητα του Moondog συναντά την υπερβατική ευαισθησία των Prefab Sprout, ενώ ο ηλεκτρονικός σουρεαλισμός του King Geedorah συνυπάρχει με την πιο σκοτεινή, και πολύπλευρη διάσταση του Tricky. Και κάπως έτσι ο Γιώργος Δημάκης χτίζει έναν μουσικό λαβύρινθο, όπου κάθε γωνιά κρύβει και μια διαφορετική ιστορία, αλλά και μια νέα διάσταση αυτής της υπέροχης τέχνης.
Θα ήθελα να τονίσω ότι η επιλογή του “The Dreaming” της Kate Bush και του “South of Heaven” των Slayer προσθέτει στο μωσαϊκό αυτό μια σχεδόν θρησκευτική αντίθεση, όπου το υπερφυσικό και το βαρύ μεταφυσικό συνυφαίνονται. Από τη μία πλευρά, η Bush ανοίγει πόρτες προς κόσμους γεμάτους αιθέρια όνειρα και παράξενες μυθολογίες, ενώ από την άλλη, οι Slayer μας τραβούν κάτω, στην Κόλαση, ναι, με μια άγρια ειλικρίνεια που δεν επιτρέπει καμία διαφυγή.
Και κάπως έτσι, μέσα από τις επιλογές του, ο Prins Obi μοιάζει να μας λέει ότι η μουσική δεν μπορεί να είναι απλώς ψυχαγωγία· είναι και μια μορφή εσωτερικής αναζήτησης και φιλοσοφίας, μια διαρκής αναρώτηση για την ανθρώπινη κατάσταση. Ο David Sylvian με το “Blemish”, για παράδειγμα, δεν μας αφήνει να σταθούμε άνετα. Η απογυμνωμένη του προσέγγιση μας βάζει να κοιτάξουμε κατάματα τις ρωγμές μας, σαν να μας λέει ότι η τέχνη μπορεί να είναι μια θεραπεία, αλλά μόνο αν είμαστε πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αυτό το σημερινό μουσικό πορτρέτο του Prins Obi μοιάζει με καθρέφτη. Στις αντανακλάσεις του βλέπουμε έναν καλλιτέχνη που δεν φοβάται να εξερευνήσει το φως και το σκοτάδι, την πολυπλοκότητα και την απλότητα. Γι΄ αυτό, κάθε νέα λίστα μπορεί να στέκεται και σαν μια ακόμα υπενθύμιση ότι η μουσική μπορεί να είναι πολλά περισσότερα από ήχους, στούντιο και παραγωγές· μπορεί να είναι κι ένας χάρτης για την ψυχή, που σε κάθε διαφορετική χρονική στιγμή μπορεί να είναι χαμένη και σε ένα διαφορετικό χάος.
Gavin Bryars – Jesus’ Blood Never Failed Me Yet / The Sinking Of The Titanic
Ο αγαπημένος μου συνθέτης της μίνιμαλ μουσικής… Εκθαμβωτική αποδόμηση, μαγευτική επαναληπτικότητα, απαράμιλλη ατμόσφαιρα και ειλικρίνεια (σκατά, γράφω σαν μουσικοκριτικός, σταματήστε να διαβάζετε και απλά ακούστε το!).
The Beach Boys – The Smile Sessions
To “holy grail” της baroque pop (και το γεγονός ότι δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ενισχύει τον εν λόγω χαρακτηρισμό).
Big Star – Radio City
Όλα τα θλιμμένα καλοκαίρια αυτού του πλανήτη πολτοποιήθηκαν, στάλθηκαν στο διάστημα και επέστρεψαν με τη μορφή αυτού του LP.
Moondog – Moondog
O viking της 6ης λεωφόρου παραδίδει ένα third-stream masterpiece.
Prefab Sprout – Jordan: The Comeback
Ένα θαύμα του songwriting και production… Eίναι τα τελευταία τρακς όμως που το αναγάγουν σε ένα (sophisti) pop κομψοτέχημα
King Geedorah – Take me to your Leader
Προσοχή! Το King Geedorah ελέγχεται μέσω υπολογιστή, με τη χρήση ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων… MF DOOM για πάντα!
Tricky – Angels with Dirty Faces
Άγγελοι με διαβολικά πρόσωπα. Ότι πιο σκοτεινό, sexy και άχρονο έχει κάνει ο καλικάντζαρος του Bristol (μαζί με το “Pre-Millenium Tension”). Different vibrations, different vibrations…
Kate Bush – The Dreaming
Οι κριτικοί έχουν το “Hounds of Love” ως το magnum opus της… Όλοι, όμως, οι αληθινά μυημένοι στο cult της Κατερινάρας, ξέρουμε ότι το αριστούργημά της το έκανε 3 χρόνια πριν από αυτό.
Slayer – South of Heaven
Πόσο πιο τέλειο και βαθύ μπορεί να είναι ένα metal album?
David Sylvian – Blemish
… Με guests τους φανταστικούς Derek Bailey και Fennesz. Το χρονικό ενός χωρισμού, που ακούγεται σαν ενα μετα-μοντέρνο, αποδόμημένο, musical δωματίου.
➪ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου: Bandcamp | Instagram
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
Ο Prins Obi, διαλέγει δέκα από τα πολύ αγαπημένα του άλμπουμ και μας δίνει έναν πολυδιάστατο κατάλογο, σαν να μας ανοίγει ένα παράθυρο στο σημερινό εσωτερικό του σύμπαν, όπου η μουσική είναι σταθερά ένα όχημα για τη φαντασία, την αναζήτηση και τη σύνδεση με το άγνωστο (αλλά και κάθε τι γνώριμο και δοκιμασμένο). Κάθε ένα από τα άλμπουμ που επέλεξε λειτουργεί σαν ένας ξεχωριστός σταθμός ενός ηχητικού ταξιδιού, όπου η μουσική γίνεται ένα σημείο συνάντησης, με ασταθές pin, κάπου ανάμεσα σε χαμένες αναμνήσεις, όνειρα και την πραγματικότητα.
Ας φανταστούμε, λοιπόν, τον Prins Obi σαν έναν ταξιδιώτη που περιπλανιέται ανάμεσα στις σκιές και στα φώτα των ήχων που επιλέγει, γιατί εξάλλου, τον έχουμε συνηθίσει σαν έναν καλλιτέχνη που δεν δέχεται τα όρια της κατηγορίας ή του χρόνου. Ο Gavin Bryars, με την ανατριχιαστική ομορφιά του “Jesus’ Blood Never Failed Me Yet” και το υδάτινο βάρος του “The Sinking of the Titanic”, μοιάζει να τον καλεί σε μια κατάδυση στις αβύσσους της θνητότητας και της μνήμης. Οι Beach Boys, από την άλλη, μέσα από τα “Smile Sessions”, τον μεταφέρουν σε ένα πολύχρωμο, μπαρόκ τοπίο, όπου η νοσταλγία γίνεται ένας ζωντανός, αναπνευστικός χαρακτήρας.
Ο Prins Obi φαίνεται να κινείται με χάρη ανάμεσα στις αντιφάσεις της λίστας του: η πολυπλοκότητα του Moondog συναντά την υπερβατική ευαισθησία των Prefab Sprout, ενώ ο ηλεκτρονικός σουρεαλισμός του King Geedorah συνυπάρχει με την πιο σκοτεινή, και πολύπλευρη διάσταση του Tricky. Και κάπως έτσι ο Γιώργος Δημάκης χτίζει έναν μουσικό λαβύρινθο, όπου κάθε γωνιά κρύβει και μια διαφορετική ιστορία, αλλά και μια νέα διάσταση αυτής της υπέροχης τέχνης.
Θα ήθελα να τονίσω ότι η επιλογή του “The Dreaming” της Kate Bush και του “South of Heaven” των Slayer προσθέτει στο μωσαϊκό αυτό μια σχεδόν θρησκευτική αντίθεση, όπου το υπερφυσικό και το βαρύ μεταφυσικό συνυφαίνονται. Από τη μία πλευρά, η Bush ανοίγει πόρτες προς κόσμους γεμάτους αιθέρια όνειρα και παράξενες μυθολογίες, ενώ από την άλλη, οι Slayer μας τραβούν κάτω, στην Κόλαση, ναι, με μια άγρια ειλικρίνεια που δεν επιτρέπει καμία διαφυγή.
Και κάπως έτσι, μέσα από τις επιλογές του, ο Prins Obi μοιάζει να μας λέει ότι η μουσική δεν μπορεί να είναι απλώς ψυχαγωγία· είναι και μια μορφή εσωτερικής αναζήτησης και φιλοσοφίας, μια διαρκής αναρώτηση για την ανθρώπινη κατάσταση. Ο David Sylvian με το “Blemish”, για παράδειγμα, δεν μας αφήνει να σταθούμε άνετα. Η απογυμνωμένη του προσέγγιση μας βάζει να κοιτάξουμε κατάματα τις ρωγμές μας, σαν να μας λέει ότι η τέχνη μπορεί να είναι μια θεραπεία, αλλά μόνο αν είμαστε πρόθυμοι να αντιμετωπίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αυτό το σημερινό μουσικό πορτρέτο του Prins Obi μοιάζει με καθρέφτη. Στις αντανακλάσεις του βλέπουμε έναν καλλιτέχνη που δεν φοβάται να εξερευνήσει το φως και το σκοτάδι, την πολυπλοκότητα και την απλότητα. Γι΄ αυτό, κάθε νέα λίστα μπορεί να στέκεται και σαν μια ακόμα υπενθύμιση ότι η μουσική μπορεί να είναι πολλά περισσότερα από ήχους, στούντιο και παραγωγές· μπορεί να είναι κι ένας χάρτης για την ψυχή, που σε κάθε διαφορετική χρονική στιγμή μπορεί να είναι χαμένη και σε ένα διαφορετικό χάος.
Gavin Bryars – Jesus’ Blood Never Failed Me Yet / The Sinking Of The Titanic
Ο αγαπημένος μου συνθέτης της μίνιμαλ μουσικής… Εκθαμβωτική αποδόμηση, μαγευτική επαναληπτικότητα, απαράμιλλη ατμόσφαιρα και ειλικρίνεια (σκατά, γράφω σαν μουσικοκριτικός, σταματήστε να διαβάζετε και απλά ακούστε το!).
The Beach Boys – The Smile Sessions
To “holy grail” της baroque pop (και το γεγονός ότι δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ενισχύει τον εν λόγω χαρακτηρισμό).
Big Star – Radio City
Όλα τα θλιμμένα καλοκαίρια αυτού του πλανήτη πολτοποιήθηκαν, στάλθηκαν στο διάστημα και επέστρεψαν με τη μορφή αυτού του LP.
Moondog – Moondog
O viking της 6ης λεωφόρου παραδίδει ένα third-stream masterpiece.
Prefab Sprout – Jordan: The Comeback
Ένα θαύμα του songwriting και production… Eίναι τα τελευταία τρακς όμως που το αναγάγουν σε ένα (sophisti) pop κομψοτέχημα
King Geedorah – Take me to your Leader
Προσοχή! Το King Geedorah ελέγχεται μέσω υπολογιστή, με τη χρήση ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων… MF DOOM για πάντα!
Tricky – Angels with Dirty Faces
Άγγελοι με διαβολικά πρόσωπα. Ότι πιο σκοτεινό, sexy και άχρονο έχει κάνει ο καλικάντζαρος του Bristol (μαζί με το “Pre-Millenium Tension”). Different vibrations, different vibrations…
Kate Bush – The Dreaming
Οι κριτικοί έχουν το “Hounds of Love” ως το magnum opus της… Όλοι, όμως, οι αληθινά μυημένοι στο cult της Κατερινάρας, ξέρουμε ότι το αριστούργημά της το έκανε 3 χρόνια πριν από αυτό.
Slayer – South of Heaven
Πόσο πιο τέλειο και βαθύ μπορεί να είναι ένα metal album?
David Sylvian – Blemish
… Με guests τους φανταστικούς Derek Bailey και Fennesz. Το χρονικό ενός χωρισμού, που ακούγεται σαν ενα μετα-μοντέρνο, αποδόμημένο, musical δωματίου.
➪ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου: Bandcamp | Instagram
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
