Ο Νίκος Καπαντζάκης σπούδασε φωτογραφία και εργάστηκε για δύο δεκαετίες σε δισκοπωλεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ασχολείται με τα αναλογικά συνθεσάιζερ, είναι ιδρυτικό μέλος των Convex Model και παλαιότερα των Human Puppets, Plexiglas και Dislocation Genders. Εκτός από τη συμμετοχή του σε συγκροτήματα, κατά καιρούς συνθέτει μουσικά θέματα για ραδιόφωνο, κινηματογράφο και πόντκαστ και κάνει ραδιοφωνικές εκπομπές. Εδώ και 27 χρόνια επιλέγει μουσικές σε μπαρ της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Πέρα από τη μουσική, συχνά-πυκνά βασανίζει και βασανίζεται λίγο από τη ζωγραφική.

Για την μουσική λίστα που επιμελήθηκε για το Olafaq λέει: «Κάθε φορά που ανοίγω τη σκονισμένη πόρτα της μνήμης μου βλέπω πάντα να υπάρχει μια εικόνα εκεί από το μακρινό 1979, ένα μικρό ποδήλατο μ’ ένα μανταλάκι στο μπροστινό πιρούνι που συγκρατεί ένα κομμάτι χαρτί από τσιγάρα κασετίνα άσσος φίλτρο, προσαρμοσμένο στις ακτίνες της ρόδας για να κάνει θόρυβο. Στο τιμόνι είναι δεμένο με σύρμα ένα μαύρο κασετοφωνάκι που παίζει το “Βorn to Βe Αlive” και το “Love Is Like Oxygen” και καθώς τρέχει στους έρημους δρόμους του χωριού, οι πρώτες σταγόνες μιας ξαφνικής φθινοπωρινής μπόρας ξεσηκώνουν από το χώμα αυτήν τη μυρωδιά που όποτε τη μυρίζω σκέφτομαι εκείνο το παιδί που ήμουν και που δεν θα είμαι ποτέ ξανά κι αυτήν του την επιθυμία να μοιράζεται ακόμη και τώρα τις κουλαμάρες του και τις εσωτερικές του αντιφάσεις με νότες».