Την είδα πρώτη φορά ζωντανά στην παρουσίαση του πρώτου της album, “Sorrow”, στο ΚΕΤ και αυτό που με κέρδισε σε μια πρώτη φάση, ήταν φωνή της. Αέρινη, αλλά με σκοτεινές πτυχές και βάθος, ένιωθες να σε ανυψώνει απαλά πάνω από το έδαφος, κάνοντάς σε να θες να κλείσεις τα μάτια και να χαθείς σε έναν τόπο βαθιάς περισυλλογής. Φορούσε ένα ασημί αέρινο φόρεμα κι έμοιαζε σαν νεράιδα από το μακρινό μέλλον, συνοδευόμενη από τον Αλέξη Εφραιμίδη (Hydrama) στο μπάσο και τη Μυρτώ Σαμολαδά στη φωνή. Μελαγχολικές μελωδίες και λέξεις που συνομιλούν με τις εμπειρίες της ίδιας και με τον τρόπο που αυτές αναδομούν το ρευστό παρόν. Αν και η Molyneaux καταπιάνεται με σκοτεινά κι επίπονα ζητήματα, πάντα το τελευταίο της ακόρντο σου αφήνει ένα γλυκό μειδίαμα στα χείλη. Σα να γίνεται μια μάχη μέσα σου στην οποία κατάφερες να συμφιλιωθείς ένα τσακ περισσότερο με το εσωτερικό σου σκοτάδι. Τη βραδιά άνοιξε η ερευνήτρια συνθέτρια και καλλιτέχνη ήχου Δήμητρα Κουστερίδου που με ένα σετ αυτοσχέδιων ηχητικών συνθέσεων με χειροποίητα όργανα ένιωθες να σε καταβυθίζει σε μια ηχητική δύνη.

Με σπουδές στην Κλινική Ψυχολογία, η Μολυνώ, κατά τη διάρκεια της πορείας της έκανε μαθήματα κλασσικού πιάνου, θεωρίας της μουσικής, κλασσική κιθάρα, μαθήματα φωνητικής και συμμετείχε σε χορωδίες. Από το 2016 ξεκίνησε κλασικό και τζαζ τραγούδι στο πλάι της Γεωργίας Συλλαίου και δημιούργησε την πρώτη της cover band στη Θεσσαλονίκη, τους Belle Reve. Το καλοκαίρι του 2019 γνωρίζει τους Magenta Flaws και στρέφεται προς τον trip hop ήχο.

Εμφανίζεται μαζί τους στο Temple και γράφει τα φωνητικά για το “Broken Glasses” στον δεύτερο δίσκο τους σε παραγωγή Cayetano. Το καλοκαίρι του 2021 κυκλοφορεί το πρώτο της single, “Θα μείνω εδώ”, που αποτελεί το soundtrack της ταινίας “Sammer” του Στέλιου Χριστοφόρου. Ακολουθούν και άλλες συνεργασίες, με πιο καθοριστική αυτή με τον μουσικό και παραγωγό Άγγελο Πασχαλίδη στο ντουέτο Agatha & Molyneaux, με ήχους ηλεκτρονικούς, clubby ρυθμούς και spoken word.

Την Παρασκευή 17 Μαρτίου 2023 κυκλοφόρησε η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά της, το EP “Sorrow”, με την ετικέτα της Just Gazing Records. Το “Sorrow” αποτελεί μια βαθιά προσωπική δουλειά, που αντανακλά το ταξίδι της μουσικού προς την ανακάλυψη του εαυτού της.

Λίγες ώρες πριν την εμφάνισή της στο Athens Music Week στο Boiler, μαζί με την Μυρτώ Σαμολαδά στη φωνή και Αναστάση Ζήση στο μπάσο, η Molyneaux μιλά στο Olafaq για το νέο της δίσκο “Sorrow”, τις μουσικές της αναμνήσεις και για τον ηλεκτρονικό ήχο της Αθήνας.

– Από ποιο σημείο θα ήθελες να ξεκινήσουμε την ιστορία σου;
Από το καλοκαίρι 2018 στην Ανάφη όπου κυρίως ερωτεύτηκα, αλλά παράλληλα γνώρισα και άλλους μουσικούς και ξεκίνησα να έχω τις πρώτες μου επαφές με τη σκηνή της Αθήνας. Θυμάμαι έδειξα τα κομμάτια μου στον Διονύση (Magenta Flaws) και μου είπε να περάσω μία μέρα από το στούντιο να τζαμάρουμε. Έτσι και έγινε, και κάπως έτσι κατέβηκα στην Αθήνα μόνιμα για να κάνω μουσική.

• • •

– Ποιες είναι οι πρώτες σου αναμνήσεις από τη μουσική;
Νομίζω οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι κάποιο βινύλιο του πατέρα μου να βάζει μουσική όσο κάθομαι στο σαλόνι και παίζω ή χορεύω. Έχω επίσης ανάμνηση από μία από τις πρώτες φορές που «έγραψα κομμάτι» στα 8 μου περίπου, με στίχους τύπου “I go to school and I like it” και το αδέρφι μου να παίζει ντραμς με έναν κάδο.

– Και τώρα ας περάσουμε στο σήμερα. Πώς θα χαρακτήριζες τη μουσική που δημιουργείς, και ποιες είναι οι επιρροές σου;
Τη μουσική μου δυσκολεύομαι να την χαρακτηρίσω, αλλά κυρίως την βάζω κάτω από την ομπρέλα της πειραματικής ποπ, με δυνατές επιρροές από την trip-hop και synth-darkwave σκηνή.

– Απ’ όσο γνωρίζω έχεις jazz και soul καταβολές. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε στον ηλεκτρονικό ήχο;
Μεγάλωσα αρκετά με τέτοια ακούσματα και για καιρό θεωρούσα ότι αυτήν την πλευρά της μουσικής θα ακολουθούσα. Ωστόσο, πάντα όταν έγραφα ένα κομμάτι δεν ήταν ούτε jazz ούτε soul, ήταν πιο πειραματικό και ποπ. Αργότερα κατέβηκα στην Αθήνα, όπου είχα την πρώτη μου επαφή με τη δημιουργία trip hop μουσικής, ένα hybrid υπολογιστή και φυσικού οργάνου, λόγω των Magenta Flaws με τους οποίους συνεργάστηκα. Παράλληλα ξεκίνησα να εξερευνώ την πιο underground σκηνή της Αθήνας, η οποία είχε ξεκάθαρα ηλεκτρονική βάση, περιφερόμενη σε venues που φιλοξενούσαν τέκνο, ελέκτρο, και άλλους καλλιτέχνες. Μέσα στην καραντίνα ξεκίνησα κι εγώ να πειραματίζομαι με αντίστοιχα προγράμματα στον υπολογιστή και να δημιουργώ ηλεκτρονικό ήχο. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι αυτό το process στη μουσική μου δίνει απεριόριστες δυνατότητες να δημιουργήσω και με κέρδισε.

– Ποια πράγματα κινητοποιούν τη φαντασία σου για να γράψεις στίχους και μουσική;
Είμαι ένας άνθρωπος αρκετά συναισθηματικός, βιώνω πάντα τα συναισθήματα σε ένταση και στην πολυπλοκότητά τους. Επομένως, η φαντασία μου κινητοποιείται αρκετά από τον συναισθηματικό μου κόσμο και από τις προσωπικές μου εμπειρίες. Η μουσική μου για μένα είναι σαν ένα καταφύγιο, ένας χώρος να κάνω την επεξεργασία αυτού που μου συμβαίνει εκείνη τη στιγμή.

– Σκέφτεσαι να συνεχίσεις solo; Έχεις καθόλου σκέψεις για συνεργασίες στο μέλλον;
Τώρα που βρήκα το θάρρος να βγω solo πιθανότατα θα συνεχίσω έτσι, ωστόσο μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω τη μουσική μου με άλλους ανθρώπους, νιώθω ότι γεμίζει πολύ ο ήχος και ότι περνάω καλύτερα. Ήδη έχω μία συνεργασία που διατηρώ παράλληλα με το “Sorrow”, τη μουσική που γράφω με τον μουσικό και παραγωγό Άγγελο Πασχαλίδη στο ντουέτο μας “Agatha & Molyneaux”, και θέλω πολύ να κάνω και περισσότερες συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες.

– Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο για την κασέτα που κυκλοφόρησες πρόσφατα, “Sorrow”;
Ναι! Με μεγάλη μου χαρά το “Sorrow” κυκλοφόρησε σε κασέτα περιορισμένης έκδοσης μέσω της Just Gazing Records, η οποία πέρα από τα έξι αυτά κομμάτια έχει και μία έκπληξη. Στην ελληνική πλευρά της κασέτας θα βρείτε ένα κομμάτι ακυκλοφόρητο το οποίο λέγεται «Στο φαράγγι του Να». Το έγραψα πριν από περίπου δύο καλοκαίρια στην Ικαρία, όπου είχα μεθύσει από την ομορφιά του νησιού και τους μύθους που την περικύκλωναν. Ήταν ένα βράδυ στο φαράγγι του Να, όπου μου έδωσαν μία κιθάρα στην παρέα και ξεκίνησα να παίζω αυτό το κομμάτι, συνοδευόμενη από την φίλη μου, Τία Αθανασιάδου, στη φωνή. Έτσι δημιουργήθηκε το κομμάτι, και με ελάχιστη επεξεργασία θα το βρείτε στην κασέτα σε live εκδοχή, στο τότε  home studio του φίλου μου Kiron Guidi.

– Ποιες ήταν οι κύριες πηγές έμπνευσης της και κάτω από ποιες συνθήκες γράφτηκε η κασέτα;
Το “Sorrow” αποτελεί ένα πάντρεμα έμπνευσης από πιο παραδοσιακούς ήχους trip hop του Bristol όπως Massive Attack με πιο σύγχρονους της πειραματικής σκηνής όπως Sevdaliza, Eartheater και FKA twigs. Τον δίσκο ξεκίνησα να τον γράφω περίπου όταν ξεκίνησα και την προσωπική μου θεραπεία, όπου τα συναισθήματα και βιώματά μου πήραν μια πιο ξεκάθαρη μορφή μέσα μου. Είναι ένα ταξίδι περισσότερο, το οποίο κράτησε κάποια χρόνια, με εμένα να ανακαλύπτω σε κάθε κομμάτι και κάτι ακόμα για τον εαυτό μου.

– Θα ήθελα να σταθούμε λίγο στο track “Ex Nihilo”, όπου καταλήγει στο τετράστιχο “Can‘t go back/ I‘m trapped in your fangs/ Can‘t go back/ I‘m trapped in your fangs/ Can‘t go back/ I‘m trapped in your fangs”. Θα μπορούσες να μας δώσεις ένα back story γι’ αυτό το τραγούδι;
To “Ex Nihilo” είναι πολύ προσωπικό κομμάτι. Αφορά το αίσθημα της χαμένης αθωότητας και παιδικής ανεμελιάς. Όταν καλείσαι να αντιμετωπίσεις τον κόσμο, την αγριότητα αυτού και το τραύμα σου, δεν γυρίζεις πίσω. Αυτό το αισθάνθηκα σαν μία παγίδα με δόντια απειλητικά, που με αφήνει κλονισμένη.

– Στην κασέτα υπάρχει και μια ελληνική πλευρά. Πως προέκυψε αυτό; Πιστεύεις ότι ο ελληνικός στίχος μιλά καλύτερα  τη γλώσσα της γενιάς αυτής;
Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συλλογιστική ή στρατηγική σκέψη πίσω από τον ελληνικό μου στίχο. Γράφω τα κομμάτια μου με τον τρόπο που μου βγαίνει εκείνη τη στιγμή, και το ακολουθώ αυτό το ένστικτο χωρίς να με πιέσω προς κάποια κατεύθυνση. Δεν θεωρώ ότι ο ελληνικός στίχος μιλά καλύτερα τη γλώσσα της γενιάς αυτής, καθώς θεωρώ ότι η επικοινωνία δεν έρχεται αποκλειστικά και μόνο από λέξεις (πόσο μάλλον μίας μόνο γλώσσας), έρχεται και από ήχους, από εικόνα  και από κινήσεις.

– Σε ποια ταινία θα ήταν ιδανικό σάουντρακ η Molyneux;
Στο love του Gaspar Noe! Νιώθω ότι μοιράζεται στοιχεία ερωτισμού, σκοταδιού, χάους και εξερεύνησης άλλων πλευρών του εαυτού με το “Sorrow”.

– Ποιο είδος μουσικής σου αρέσει να ακούς περισσότερο αυτόν τον καιρό; Παρακολουθείς κάποιους μουσικούς;
Ακούω πολλά είδη μουσικής, δεν περιορίζομαι σε ένα. Μου αρέσει να παρακολουθώ τις νέες κυκλοφορίες στην εγχώρια σκηνή όπως Echo tides, youth valley κλπ! Παράλληλα παρακολουθώ αρκετά την πειραματική σκηνή από Βερολίνο όπως Lucy Dye.

– Πώς σου αρέσει να περνάς το χρόνο σου πέρα από τη μουσική;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολύ περισσότερο χρόνο πέρα από αυτόν που περνάω για τη μουσική, καθώς δουλεύω full-time. Ωστόσο, όταν μένει λίγος χρόνος για μένα μου αρέσει να τον περνάω αγκαλιά ή στο πάρκο με τον γάτο μου, και σε βόλτες με τις φίλες μου.

– Θα σε δούμε κάπου λάιβ ξανά σύντομα;
Παίζω στο τέλος του μήνα για το Athens Music Week και χαίρομαι πολύ ! Στις 31/5 στο Boiler και ώρα 22:15, με συνοδεία Μυρτώ Σαμολαδά στη φωνή και Αναστάση Ζήση στο μπάσο. Ελάτε!

– Κλείσε αν θες αυτή τη συνέντευξη με έναν στίχο που σε εκφράζει αυτή τη στιγμή.

«Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας»

Στέρεο Νόβα  – Το ταξίδι της φάλαινας

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News