«Now the damage is done / And if you try to fight it / It refuses to be ignored / It becomes like quicksand»

Sugar For the Pill – «Quicksand»

Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του David Bowie είναι το «Quicksand» –σίγουρα το σπουδαιότερο κομμάτι που περικλείεται στο, οριακό για τον ίδιο και την μετέπειτα καριέρα του, άλμπουμ Hunky Dory του 1971.

Όλως τυχαίως αυτός είναι και ο τίτλος του καλύτερου τραγουδιού από τον ολοκαίνουργιο δίσκο «Wanderlust» των Sugar For The Pill (εφεξής και για λόγους συντομίας, SFTP) – μια τυχαιότητα που οφείλεται, ισόποσα, τόσο στο «πιασάρικο» της λέξης «κινούμενη άμμος», όσο και σε αυτήν καθαυτή την έννοια: της μουσικής που ρέει χωρίς να ξέρεις που θα σε βγάλει, ανά πάσα στιγμή.

Κάπως έτσι κυλάει (απνευστί) και όλο το άλμπουμ των SFTP, ένα όνομα που προέκυψε από το ομώνυμο τραγούδι της βρετανικής shoegaze μπάντας Slowdive –κομμάτι που περιέχεται στο τέταρτο, φερώνυμο, άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 2017.

«Shoegaze» σημαίνει «να παίζεις μουσική κοιτώντας το πάτωμα ή τα παπούτσια σου», επειδή αυτό έκαναν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 όλες αυτές οι εξαιρετικά ντροπαλές μπάντες που δεν ήθελαν να έχουν eye contact και πολλά οπτικά… πάρε δώσε με τους θεατές των συναυλιών τους.

Η συνήθειά τους αυτή έδωσε το όνομα σε ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα –ένα ιδίωμα που αν μη τι άλλο τιμούν οι SFTP, τόσο με τις επιρροές τους, όσο και με την εκλεκτικότητα των μουσικών τους αναφορών.

Το συγκρότημα σχηματίστηκε με το ξέσπασμα της πρώτης καραντίνας, το Μάρτιο του 2020 και απαρτίστηκε από μέλη δυο έτερων σχημάτων: των Skinner Box και των Dead Buildings.

Και επειδή οι κυρίες πάντα προηγούνται, δεν γίνεται να μην γίνει εξαρχής αναφορά στην φωνή της Vana Rose που φέρνει στο νου μια πιο απογυμνωμένη εκδοχή της Liz Fraser των Cocteau Twins –άλλωστε, οι CT της εποχής του άλμπουμ «Garlands» είναι πανταχού παρόντες καθ’ όλη την διάρκεια του άλμπουμ τους.

Οι κιθάρες του Σπύρου Μητροκώτσα και του Ηλία Κωστακόπουλου μοιάζουν σαν οι πρώιμοι Lush να μονομαχούν με τους Ride, τα τύμπανα του Κωνσταντίνου Αθανασόπουλου σε οδηγούν στις καλύτερες στιγμές των Throwing Muses και των Mazzy Star, ενώ το μπάσο και τα πλήκτρα του Στέφανου Μανούση, εκτός του ότι προσθέτουν βάθος στο τελικό αποτέλεσμα, αποτελούν και την ηχητική άγκυρα γύρω από την οποία κινούνται όλες οι συνθέσεις.

Συνθέσεις που – και εδώ βρίσκεται η πραγματική δύναμη των SFTP –ξεκινώντας να τις ακούς δεν ξέρεις πού θα σε βγάλουν, με μια έκπληξη να σε περιμένει πίσω από κάθε κουπλέ ή ρεφρέν και να κάνει την ακρόαση ακόμη πιο απολαυστική.

Εμείς μιλήσαμε με τους Sugar For The Pill και ο λόγος πλέον ανήκει σε αυτούς προκειμένου να μας απαντήσουν στα ερωτήματα που τους θέσαμε εν είδη ομαδικής άσκησης:

Για ποιον μουσικό / συγκρότημα θα αρνιόσασταν πεισματικά να «ανοίξετε» την συναυλία του και γιατί.

Στέφανος: Θα πω τον Tom Waits γιατί πια δεν τον αντέχω με τίποτα -όχι ότι τον άντεχα και ποτέ δηλαδή.

Σπύρος: Για κανέναν συγκεκριμένα. Για να ανοίξεις μια συναυλία αρκεί να ταιριάζετε μουσικά σε ύφος, έστω και με την πιο ευρύτερη έννοια. Το πείσμα δείχνει εκκεντρικότητα. Δεν μας ταιριάζει.

Vana: Αν αφορούσε άλλο είδος μουσικής, δεν έχω καθόλου καλή σχέση με αυτό που ονομάζεται ελληνική trap και τους εκπροσώπους της.

Κώστας: Δεν είναι ένας. Οποιονδήποτε έχει ρατσιστικές και ακραίες γενικότερα αντιλήψεις καθώς η τέχνη δεν μπορεί να είναι αμέτοχη κοινωνικοπολιτικά. Δεν πρέπει να ξεχνάς ότι απευθύνεσαι – και ίσως επηρεάζεις – κόσμο μέσω της τέχνης.

Ηλίας: Για τον Φίλιππο Πλιάτσικα. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά εμπιστεύομαι το ένστικτό μου.

Ποιο είναι το καλύτερο στοιχείο της καθημερινότητάς σας ως μουσικοί και ποιο το χειρότερο.

Στέφανος: Τώρα, το ως «μουσικοί» και «καθημερινότητα» είναι σχετικό. Το καλύτερο για μένα είναι το στούντιο, είτε στο σπίτι «μοναχικός καβαλάρης», είτε συλλογικά με τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους. Το χειρότερο είναι να γράφω μία ιδέα για τραγούδι και να μου «κρασάρει» το κομπιούτερ. Θέλω να βάλω φωτιά στο δωμάτιο.

Σπύρος: Η καθημερινότητά μας δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τη δική σας. Παλεύουμε να στριμώξουμε καθημερινά ανάμεσα σε άχαρες υποχρεώσεις αυτό που μας δίνει χαρά.

Vana: To καλύτερο είναι η στιγμή που λαμβάνεις μήνυμα από έναν άνθρωπο στην άλλη άκρη της γης και σου λέει πόσο τον άγγιξε ένα κομμάτι σου. Εκεί καταλαβαίνεις ότι ο στόχος σου έχει επιτευχθεί, ότι το μήνυμα ελήφθη, ότι επικοινώνησες σωστά την τέχνη σου, αυτό σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις να γράφεις. Το χειρότερο είναι οι στιγμές που είσαι αναγκασμένος να κάνεις μη δημιουργικά πράγματα, τα οποία δεν αφορούν το καθαρά  μουσικό κομμάτι της δουλειάς σου, αλλά το γραφειοκρατικό.

Κώστας: Το χειρότερο ότι ο καθένας ατομικά, είναι υπεύθυνος και για την πρόοδο των υπολοίπων, οπότε υπάρχει μιας μορφής πίεση. Άλλη μια στις ήδη καθημερινά υπάρχουσες. Το καλύτερο, πως οι ώρες της πρόβας είναι μια τρομερή αποσυμπίεση πάρα την οποία κούραση.

Ηλίας: Το να συνεχίζω να το κάνω γιατί είναι αναγκαίο σαν την τροφή είναι το καλό, το να μην μπορώ να κάνω εξάσκηση όταν θέλω, είναι το χειρότερο.

Ποια είναι η πιο αξιοσημείωτη περίσταση στην οποία έχετε βρεθεί ως μπάντα;

Στέφανος: Η πιο αστεία ήταν μία μέρα στην πρόβα που ξεκινήσαμε να προβάρουμε ένα κομμάτι μας αρκετά «αιθέριο» και χωρίς καν να συνεννοηθούμε, το κάναμε black metal με την Βάνα να ουρλιάζει σε βαθμό έχω «βγάλει το λαρύγγι μου βόλτα στα νορβηγικά βουνά». Η πιο αξιοσημείωτη είναι το γεγονός ότι μας πρότεινε ο [σκωτσέζος ηθοποιός του «Trainspotting»] Robert Carlyle στις μουσικές του επιλογές για τον μήνα που πέρασε.

Σπύρος: Τίποτα το αξιοσημείωτο, γενικά όλες οι πρόβες μας είναι μουρλοκομείο.

Vana: Είχαν περάσει δυο μέρες από την κυκλοφορία του πρώτου single μας και θυμάμαι να ξυπνάω και να συνειδητοποιώ πως έχει κατακλειστεί το inbox μας με μηνύματα, που μας ενημέρωναν ότι ο Robert Carlyle είχε κάνει shout out στη μπάντα μας στο Twitter. Όντως μπήκαμε και το είδαμε και μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι όντως ο αυθεντικός του λογαριασμός και πως κανείς δεν μας «τρολάρει», μια συγκίνηση ομολογώ είχαμε όλοι και την αίσθηση πως τελικά όντως κάτι κάναμε καλά.

Ηλίας: Η πιο αστεία ήταν ότι ηχογραφούσαμε στο στούντιο πάρα πολλές ώρες και ανέλαβα να φροντίσω για το φαγητό. Αντί όμως να φέρω μπύρες και σουβλάκια πήγα και κουβάλησα ταχίνια και φυστικοβούτυρα.

Παίζετε ζωντανά και βλέπετε ότι το κοινό αρχίζει να «σπάει». Τι κάνετε προκειμένου να το κρατήσετε;

Στέφανος: Φωνάζουμε ότι ο Kevin Shields [των My Bloody Valentine] χρεοκόπησε την Creation. Δεν μπορεί, κάποιος θα απαντήσει προκειμένου να «ζεσταθεί» λίγο το κλίμα.

Σπύρος: Ρίχνω σήμα να κλείσουν τις πόρτες.

Vana: Συνεχίζω ακάθεκτη.

Ηλίας: Είτε «σπάει» είτε «ανεβαίνει», θα αρχίσω να τρίβω την κιθάρα μου στον ενισχυτή για να αρχίσει να βγάζει «ανεβαστικούς» ήχους.

Ποιον/α μουσικό θα είχατε άγχος αν τον συναντούσατε από κοντά και για ποιο λόγο;

Στέφανος: Σίγουρα ένα «φτερούγισμα» θα το είχα με τον Alan Vega [των Suicide]. Δεν ξέρω, αυτός μου ήρθε αυθόρμητα. Βασικά μόνο πεθαμένοι μου ήρθαν συνειρμικά, δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό.

Σπύρος: Με τον Nick Cave σίγουρα, είναι τεράστιος.

Vana: Με τον David Bowie. Θα ήθελα πολύ να τον είχα γνωρίσει.

Κώστας: Τον Lars Ulrich [των Metallica]. Γιατί εξαιτίας του ξεκίνησα να παίζω μουσική, αλλά και εξαιτίας του δεν εξελίχθηκα όσο θα μπορούσα αφού ακόμα τον έχω πρότυπο.

Ηλίας: Το έχω δουλέψει: για κανέναν πλέον.

Ποιο είναι το πιο ντροπιαστικό τραγούδι που έχετε στα ρlaylist των λάπτοπ σας;

Στέφανος: Το «Turn On The Night» των Kiss. Μπορώ να αυτοκτονήσω τώρα;

Σπύρος: Δεν έχω κάτι ντροπιαστικό, δεν επιτρέπω αστοχίες, τέτοιος είμαι.

Vana: Το «Psycho» της Mia Rodriguez και δεν ντρέπομαι (πολύ).

Κώστας: Το «Στο Σουπερμάρκετ» του Δημήτρη Πουλικάκου.

Ηλίας: Δεν υπάρχει ντροπιαστικό τραγούδι, όλα για κάποια ανάγκη υπάρχουν μέσα εκεί.

Περιγράψτε την ζωή των SFTP μέχρι σήμερα χρησιμοποιώντας τον τίτλο μιας ταινίας.

Στέφανος: Dead Poets Society. Μας σκέφτομαι μέσα στην παραγωγική και συναισθηματική μας καθημερινότητα κάτι σαν τον Τοντ και τον Νιλ και την μουσική σαν τον Τζον Κίτινγκ, που μας διδάσκει ξανά και ξανά την αγάπη για τη ζωή.

Σπύρος: 12 Angry Men, γιατί συχνά είναι σαν να συμμετέχουμε σε μια δίκη για μουσική εκ προμελέτης.

Vana: Eternal Sunshine of the Spotless Mind γιατί όλα αυτά τα χρόνια που μας συνδέουν φιλικά και μουσικά, έχουμε εκπαιδευτεί με ένα μαγικό τρόπο, να μετουσιώνουμε σε μουσική, όλα τα άσχημα που συμβαίνουν στο προσωπικό μας πεδίο. Δεν μπορείς να διαγράψεις μελανές στιγμές από τη μνήμη σου, μπορείς όμως μέσα από τη μουσική να απαλύνεις τον πόνο και να εξοικειωθείς με τους δαίμονές σου.

Κώστας: Ιnception, επειδή μερικές φορές δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ούτε στο συγκρότημα, ούτε στην ταινία.

Ηλίας: «Κυνηγώντας την γυναίκα της ζωής μου». Γιατί; Απόλαυση- Ευγνωμοσύνη – Αυτοκαταστροφή.

Αν μπορούσατε να κλέψετε ένα έργο τέχνης από ένα μουσείο και να το πάρετε στο σπίτι σας, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Στέφανος: Το μοντέλο Christy Turlington – ένα «έργο τέχνης» που πρωταγωνίστησε σε ένα βιντεοκλίπ του David Fincher για το τραγούδι «Freedom! ’90» του George Michael. Απλά για να την θαυμάζω από κοντά όποτε θέλω.

Σπύρος: Την «Παιδική Συναυλία» του Γ. Ιακωβίδη, γιατί μου θυμίζει ανέμελες παιδικές στιγμές ενώ επιπλέον ταιριάζει όμορφα μέσα στο home studio μου.

Vana: Τον πίνακα «The Lovers» του Rene Magritte. Το θεωρώ πιο επίκαιρο από ποτέ. Ένας άνδρας και μία γυναίκα να φιλιούνται με καλυμμένα τα πρόσωπά τους μέσα από πανί, χωρίς να βλέπουν καν ο ένας τον άλλο. Ο πίνακας φανερώνει την απομόνωση σε όλα τα επίπεδα που υφίσταται ο σύγχρονος άνθρωπος, η οποία επιτείνεται μέσα από την πανδημία που ζει όλη η υφήλιος.

Κώστας: Οστά δεινοσαύρου ή πέτρωμα από κομήτη, λόγω της αγάπης μου για την προϊστορία και το σύμπαν.

Ηλίας: Τον πίνακα «The Entombment» (Ο Ενταφιασμός) του Caravaggio γιατί περιέχει την μια και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.

Είστε στο θάλαμο θανατοποινιτών. Ποιο άλμπουμ ακούτε πριν πεθάνετε;

Στέφανος: Θα έβαζα να παίζει το «Domino Dancing» των Pet Shop Boys μέχρι να με «καθαρίσουν». Είναι το τραγούδι που πάντα με «ανασταίνει» -μπας και συμβεί όντως, δηλαδή…

Σπύρος: Το «Shadows Of My Name» της Emma Ruth Rundle.

Vana: Το «Τhe Weight of Your Love» των Editors.

Κώστας:  Το «Wanderlust». Είμαι αρκετά «ψώνιο» ώστε να θέλω να ακούσω την μουσική που δημιουργήσαμε πριν πεθάνω.

Ηλίας: Το soundtrack του Wim Mertens για την ταινία «Η Κοιλιά του Αρχιτέκτονα» του Peter Greenaway.

* Το άλμπουμ «Wanderlust» κυκλοφορεί από τις 18 Μαρτίου από την αμερικάνικη Shelflife Records  και την ελληνική Make Me Happy records.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News