Καθώς βρίσκονταν στο απόγειο  της καριέρας τους, στα μέσα της ψυχεδελικής δεκαετίας του 1960, το βρετανικό συγκρότημα The Who, είχε γίνει αρκετά γνωστό για τους πειραματισμούς του. Η ευρεία διάδοση  ψυχεδελικών ναρκωτικών όπως το LSD είχε αρχίσει να επηρεάζει τα πάντα, από τη μόδα μέχρι τη μουσική. Οι Who έκαναν ακόμη και μια μικρή τριπική δισκογραφία με τον πνευματώδη τρόπο τους με το «concept album» The Who Sell Out του 1967. Αλλά ενώ ο frontman Roger Daltrey παρέμεινε νηφάλιος, καθιερώνοντας περαιτέρω τον ρόλο του ως «μπαμπάς του γκρουπ», τα υπόλοιπα μέλη και συγκεκριμένα ο Pete Townshend, είχαν συχνά άγριες, ακόμα και επικίνδυνες, εμπειρίες με το συγκεκριμένο ναρκωτικό.

Το 1967 ο Townshend είχε ξεκινήσει ένα πνευματικό ταξίδι, απορροφώντας γρήγορα όλα τα γραπτά του Meher Baba που μπορούσε να βρει, και λίγο αργότερα έγινε επίσημα μαθητής του. Με τη βοήθεια της θρησκείας και μερικών παραισθησιογόνων με τα οποία είχε πειραματιστεί, ο Townshend δημιούργησε μια ιστορία εμπνευσμένη από τον Baba και τις διδασκαλίες του για τη διαφώτιση, η οποία τελικά κατέληξε στη ροκ όπερα του συγκροτήματος, Tommy.

Κατά τη διάρκεια της ακμής της ψυχεδέλειας του San Fransisco και του «Summer of Love», ο Townshend ήταν άμεσα εμπλεκόμενος. Αλλά την τέταρτη φορά που δοκίμασε LSD, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο….. διαφωτιστικά όσο τις προηγούμενες φορές. Αφού οι Who έπαιξαν το εμβληματικό τους σετ στο Monterey Pop Festival στις 18 Ιουνίου του 1967, το συγκρότημα, μαζί με τη σύζυγο του Townshend, Karen, επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο για το Λονδίνο. Όταν επιβιβάστηκαν στο αεροπλάνο, ο Keith Moon και ο John Entwistle μοίρασαν μεγάλα μωβ χάπια, τα οποία προμηθεύτηκαν από τον μηχανικό ήχου που είχε η μπάντα, που παρεμπιπτόντως ήταν και βασικό στέλεχος του χίπικου κινήματος, Owsley Stanley.

Ενώ ο τραγουδιστής Roger Daltrey και ο Entwistle αρνήθηκαν τα χάπια, ο Moon άρπαξε ένα, και μη θέλοντας να το κάνει μόνος του, ο Townshend και η σύζυγός του μοιράστηκαν άλλο ένα – τότε τα πράγματα έγιναν λίγο περίεργα. «Μετά από 30 λεπτά, η αεροσυνοδός, της οποίας κάπως πλακουτσωτή μύτη την έκανε να μοιάζει λίγο με γουρούνι, μεταμορφώθηκε σε πραγματικό γουρούνι, που έτρεχε πάνω-κάτω στο διάδρομο, ρουθουνίζοντας και στριγκλίζοντας, ενώ από κάπου ερχόταν μια αμυδρή μουσική… Τελικά εντόπισα τον ήχο στο μπράτσο του καθίσματός μου», θυμάται ο Townshend.

Και πρόσθεσε: «Αφού φόρεσα τα ακουστικά, ένιωσα ότι μπορούσα να ακούσω όλους τους σταθμούς και όλα τα είδη μουσικής ταυτόχρονα: ροκ, τζαζ, κλασική μουσική, κωμωδίες, μελωδίες του Broadway, Country και Western που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για το τι θα υπερισχύσει στον εγκέφαλό μου».

Ενώ τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος παρέμεναν φαινομενικά ατάραχοι γύρω του, εκείνος συνέχισε να στροβιλίζεται όλο και περισσότερο σε μια ψυχεδελική άβυσσο. «Άκουσα μια γυναικεία φωνή να λέει απαλά: Πρέπει να ¨επιστρέψεις πίσω. Δεν μπορείς να μείνεις εδώ».

«Αλλά είμαι τρομοκρατημένος. Αν γυρίσω πίσω, νιώθω ότι θα πεθαίνω».

«Δεν θα πεθάνεις. Δεν μπορείς να μείνεις εδώ», είπε η φωνή.

«Καθώς επέστρεψα πίσω στο σώμα μου», θυμάται ο Townshend, «άρχισα να νιώθω τις παρενέργειες του LSD να αποχωρούν. Τα χειρότερα έμοιαζαν ότι είχαν περάσει- και καθώς επανερχόμουν από την ακραία αυτή εμπειρία, ένιωθα περισσότερο όπως στα προηγούμενά μου τριπς: λες και τα πάντα ήταν διαποτισμένα από υπέροχα χρώματα και ήχους. Η Karen έμοιαζε με άγγελο».

Μετά από αυτή την εμπειρία, ο Townshend εμβάθυνε περισσότερο στη θρησκεία του, γράφοντας ένα άρθρο για το περιοδικό Rolling Stone το 1970 και δηλώνοντας ότι εξαιτίας των διδασκαλιών του Baba, ήταν αντίθετος στη χρήση όλων των ψυχεδελικών ναρκωτικών. Αυτή η τολμηρή δήλωση τον έκανε έναν από τους πρώτους ροκ σταρ που στράφηκαν κατά της χρήσης ναρκωτικών, κάτι που αργότερα βέβαια θα ανέτρεπε με τη χρήση σκληρότερων ουσιών κατά τη δεκαετία του ’80. Αλλά είτε το αποδέχονται είτε όχι, οι Who σίγουρα έπαιξαν τεράστιο ρόλο στη διάδοση της ψυχεδελικής επανάστασης, είτε μέσω της μουσικής, είτε μέσω των περιβόητων ιστοριών τους.