Οι Νορβηγοί Madrugada προσγειώθηκαν για άλλη μία φορά στην Αθήνα, αυτή τη φορά στη σκηνή του Release Festival στην Πλατεία Νερού και έδωσαν ένα καθηλωτικό, ατμοσφαιρικό live στο ημίφως, όπως συνηθίζουν άλλωστε. Ναι, το εναλλακτικό rock συγκρότημα έχει έρθει πολλές φορές στην Ελλάδα και η σχέση που έχει χτίσει με το πολυπληθές κοινό του, επιβεβαιώνει κάθε φορά, ότι μία φορά Madrugada ίσον καμία. Οι headliners της χθεσινής βραδιάς έχτισαν μία άκρως ατμοσφαιρική βραδιά κάτω από τον συννεφιασμένο φαληρικό ουρανό.
Η περσινή τους συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, ήταν μόνο ένας πρόλογος για τη χθεσινή. Το “Nobody Loves You Like I Do” καθώς και το “Help Yourself To Me“, από το πρόσφατο album τους, «Chimes At Midnight», εννοείται ότι δεν έλειπαν, με τον κόσμο να αγκαλιάζει τα τραγούδια. Εντάξει, δεν τα αγκάλιασε κυριολεκτικά, αλλά όπου κι αν στρεφόταν το βλέμμα έβλεπες σώματα αγκαλιασμένα, να πάλλονται στον μελαγχολικό ρυθμό, που διαπερνούσε κάθε πόρο του δέρματος. Μάτια γέματα από έντονα συναισθήματα ήταν συνεχώς πάνω στον Sivert Høyem, ο οποίος από την αρχή μέχρι το τέλος απέδειξε τον λόγο που οι Madrugada έχουν κατακτήσει την αγάπη και τον θαυμασμό του κόσμου.
Δεν γίνεται να μην αναφέρουμε ότι στο “Nobody Loves You Like I Do” ο καπνός από τα μηχανήματα της σκηνής πήγαινε προς όλες τις κατευθύνσεις λόγω του αέρα, δημιουργώντας ένα ποιητικό σκηνικό, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Ο καπνός σε συνδυασμό με τον συννεφιασμένο ουρανό προσέδωσαν μία ενιαία ολότητα που έκανε το συγκρότημα να ξεχωρίζει σαν όαση μέσα από τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα.
Προσωπικό highlight της συναυλίας ήταν η βροχή, όχι η ίδια, αλλά η ατμόσφαιρα που δημιούργησε. Οι πρώτες σταγόνες έμοιαζαν σε χάδι, ενώ λίγο αργότερα ο πολλαπλασιασμός τους σε συνδυασμό με το “The Kids Are on High Street” έχτισε ένα μαγικό δέσιμο ανάμεσα σε κοινό και τραγουδιστή, ο οποίος κατέβηκε από τη σκηνή και έγινε ένα με τον κοσμό. Οι θαυμαστές του τον αγκάλιασαν πιο θερμά από ποτέ, με εκείνον να το απολαμβάνει σα να βιώνε κάποια αγκαλιά από κάποιο οικείο πρόσωπο που έχει να συναντήσει καιρό. Στο τέλος σχολίασε “όταν η βροχή έρχεται, αφήνεται το πνεύμα ελεύθερο“, με το κοινό να τον αποθεώνει, χειροκροτώντας.
Ο Sivert Høyem προλόγισε το “Electric” ως το πρώτο κανονικό τραγούδι που γράψαν ως συγκρότημα, κατά τη διάρκεια του οποίου η disco μπάλα στο πάνω μέρος της σκηνής φωτιζόταν με τέτοιο τρόπο που έμοιαζε να είναι το πιο φωτεινό αστέρι. Βασικά, ήταν γιατί τα σύννεφα μας εμπόδιζαν να δούμε οτιδήποτε υπήρχε από πίσω τους. Λίγο αργότερα φόρεσε ένα ασημένιο σακάκι, πάνω στο οποίο έπεφταν τα φώτα από τη σκηνή, που έκανε τον ίδιο ένα φωτεινό αστέρι. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, είχε μία συγκινητικά όμορφη αλληλεπίδραση με το κοινό, που τον έκανε να λάμψει από μέσα προς τα έξω. Με φοβερή ενέργεια και ακόμα μεγαλύτερη αμεσότητα, κατάφερε να δημιουργήσει έναν παλμό που ακολουθούσε τον ρυθμό της μουσικής και την βαθιά, με καταπληκτικό γρέζι, φωνή του.
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς άλλαζε συνεχώς το άκουσμα με τη βοήθεια της εναλλαγής των μουσικών οργάνων (κιθάρα, ντέφι, μαράκες), ενώ το ηχητικό πικ της έντασης το έδωσε το χτύπημα της μπαγκέτας από ντραμς στη βάση του μικροφώνου. Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τα εξαιρετικά σόλο με την κιθάρα από τον Cato Thomassen. Τα projections στο πίσω μέρος της σκηνής ήταν απόλυτα λειτουργικά είτε συνοδεύοντας την ιστορία κάποιου τραγουδιού, είτε προκαλώντας μία σκοτεινή επιβλητική ατμόσφαιρα που κάποιες φορές μετατρεπόταν σε θολή ή πολύ έντονη από τις συνεχές εναλλαγές των εικόνων μεταξύ τους.
Μέσα στο πλήθος τραγουδιών που ερμηνεύθηκαν, εννοείται ότι δεν παραλήφθηκαν το εμβληματικό “Strange Colour Blue“, το “Vocal” που χρησιμοποιούσε το ντέφι σαν μουσικό όπλο, καθώς και το “Majesty“, το οποίο περίληφθηκε στο μουσικό album τους “Grit” και γράφτηκε από τον Sivert Høyem μέσα σε 15 λεπτά!
Το πολυακουσμένο από τις σειρές του Πάνου Κοκκινόπουλου “Honey Bee“, ήταν φαινομενικά το τελευταίο κομμάτι τους. Με το χειροκρότημα, ο κόσμος τους επανέφερε στη σκηνή παίζοντας ακόμα δύο τραγούδια. Στο κλείσιμο ο Sivert Høyem δήλωσε ότι αγαπάει τους θαυμαστές του και θα επανέλθει σύντομα στη χώρα μας για να τραγουδήσει ξανά.
Την βραδιά την άνοιξαν οι Pink Vanity. Ένα indie rock συγκρότημα που δημιουργήθηκε την άνοιξη του 2020 από τα αδέλφια Κωνσταντίνο και Αλέξανδρο Κρομμύδα. Μέχρι στιγμής, έχουν κυκλοφορήσει 4 singles και ένα EP, ενώ το ντεμπούτο τους θεωρείται μια από τις πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες της εγχώριας pop/rock σκηνής. Τη σκυτάλη πήρε ο Baxter Dury ο οποίος δημιουργεί σαρδόνια μουσική, γράφοντας τραγούδια με ιστορίες για ιδιόμορφους και άσωτους χαρακτήρες που τριγυρνούν στο νυχτερινό Λονδίνο, έχοντας ανακαλύψει, χωρίς αμφιβολία, ένα δικό του groove: απρόσμενα basslines, disco πινελιές και στίχους που μετατρέπουν την τετριμμένη καθημερινότητα σε κάτι γοητευτικό. Ο Baxter Dury έχει αναπτύξει το δικό του κοινό, το οποίο περίμενε καρτερικά τη χθεσινή βραδιά με τον ίδιο να το ανταμείβει υπέρ του δέοντος.
Μία ευχάριστη προσωπική έκπληξη ήταν οι Wet Leg, που ήταν τόσο ανεπιτήδευτα κουλ, χωρίς φαινομενικά πολλή προσπάθεια. Οι δύο φίλες, η Rhian Teasdale και η Hester Chambers, έφτιαξαν το συγκρότημα το 2019 και το ταλέντο τους τις ανέδειξε πολύ γρήγορα ως ένα από τα καλύτερα νέα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Το απελευθερωτικό indie rock συγκρότημα με τις γεμάτες κιθάρες και διάθεση για χορό έχει στίχους με κοφτερό χιούμορ που μιλούν για το σεξ, τα πάρτι και τους χωρισμούς και σίγουρα κέρδισε το κοινό.
Όταν τραγούδησαν το “Supermarket“, το κοινό φώναζε “what?!” ως απάντηση στους στίχους του “Mean Girls” στο “Chaise Longue“. Η πιο καθαρτική στιγμή ήταν, φυσικά, η κορύφωση του “Ur Mum“. Όπως και στην ηχογράφηση αυτολεξεί, η Teasdale εξήγησε: “Okay, I’ve been practicing my longest and loudest scream/ Okay, here we go/ One, two, three…“, έτσι και στη συναυλία η κραυγή της ακούστηκε μέχρι τη Μαρίνα Φλοίσβου.
Φεύγοντας από τη Πλατεία Νερού το πορτοκαλοκόκκινο φεγγάρι, επισφράγισε αυτή τη μουσική αέρινη, με λίγη βροχή, βραδιά. Μπορεί να μην ήταν γεμάτο, αλλά εμείς σίγουρα φύγαμε συναισθηματικά γεμάτοι. Η Πλατεία δε γέμισε, αλλά οι θαυμαστές των Madrugada γέμισαν από μουσικές καλοκαιρινές αναμνήσεις.
