Στις 3 Ιουλίου του 1971 ο τραγουδιστής και ποιητής Jim Morrison εκπλήρωνε τον ροκ μύθο του να ζεις τη ζωή σου στο έπακρο και να φεύγεις «νωρίς», πριν η φθορά του χρόνου αλλοιώσει τη σφριγηλή νεανική σου μορφή και πριν αλώσει τον ενθουσιασμό σου με το πολιορκητικό κριό του συμβιβασμού. Η ταφή του έγινε στο Παρίσι και το μνήμα του φέρει την επιγραφή Κατά τον Δαίμονα Εαυτού επικυρώνοντας τον αντισυμβατικό χαρακτήρα του αντρός μέχρι το τέλος του βίου του.
Και όμως, όταν το Phantom’s Divine Comedy Part 1 κυκλοφορούσε το 1974,οι ακροατές του ορκίζονταν πως άκουγαν ξανά τη φωνή του… τρία χρόνια μετά τον επισήμως καταγεγραμμένο θάνατο του. Ο τραγουδιστής του δίσκου, με το εμπνευσμένο για τις περιστάσεις ψευδώνυμο Phantom, παρείχε το αναγκαίο υλικό για συνωμοσιολογία να φουντώσει: ο Jim Morrison δεν έχει πεθάνει και τα νέα του θανάτου αποκρύπτουν την αλήθεια πως κατέφυγε κάπου μακριά να για να ξεφύγει από τους ξέφρενους ρυθμούς της δόξας των ενοχλητικών συμπαρομαρτούντων της.
Ήταν τόσο πειστικές οι ομοιότητες που αρκετοί το πίστεψαν. Ήταν η εποχή που μπορούσαν να γεννηθούν μύθοι και θρύλοι. Για τον Elvis έχουν ειπωθεί -σε μεγαλύτερο βαθμό- αντίστοιχες φήμες και γενικά είναι ο νεανικός θάνατος στη ροκ μουσική κάτι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτός με ορθολογικό τρόπο -θα πήγαινε κόντρα στο θρύλο. Άλλοι, περισσότερο σκεπτικιστές, ισχυρίζονταν πως το περιεχόμενο του δίσκου άνηκε σε ακυκλοφόρητο υλικό της μπάντας που θέλησε να το δημοσιεύσει υπό άλλο όνομα. Πολλές ακόμα ιστορίες ξεπήδησαν που ανταγωνίζονταν η μια την άλλη στα ευφάνταστα σενάρια που περιείχαν φουντώνοντας το μύθο του δίσκου.
Στο δίσκο δεν τραγουδάει βεβαίως ο Morrison αλλά κάποιος που αναντίρρητα έχει μια πολύ παραπλήσια φωνή και φυσικά το γνωρίζει γιατί προσπαθεί να τη μιμηθεί σχεδόν με κάθε λεπτομέρεια. Μετά απο χρόνια αποκαλύφθηκε πως επρόκειτο για τον ο Arthur Pendragon οποίος τερμάτισε την ζωή του το 1999. Όλη η μπάντα (πρώην Walpurgis) χρησιμοποιούσε άλλωστε ψευδωνυμα και καλυπτε με αχλύ μυστηρίου την πραγματική ταυτότητα των μελών της θέλοντας σίγουρα να πυροδοτήσει την έκπληξη που ως γνωστόν είναι μια κατεξοχήν εμπορική τακτική. Και ήταν όντως: καθώς η εταιρεία του, η Capitol, προσπάθησε να οξύνει το αίνιγμα γνωρίζοντας τη καθοριστική σημασία που θα είχε για τη πορεία του δίσκου. Το Phantom’s Divine Comedy Part 1 γνώρισε σχετική επιτυχία η οποία όμως επέσυρε την μήνιν της εταιρίας των Doors Atlantic η οποία θέλησε να βάλει τέρμα στο όργιο φημών.
Σιγά σιγά ο δίσκος αποσύρθηκε στη μυθολογία της ροκ που μόνο κάποιοι -ελλείψει διαδικτύου- μπορούσαν να μεταγγίσουν στις επόμενες γενιές. Η ιστορία χρωματισμένη στην υπερβολή για το πρώτο και μοναδικό δίσκο των Phantom Divine στον οποίο ενδεχομένως να τραγουδούσε ο ίδιος ο Morrisοn άλλωστε αναγεννήθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η επανακυκλοφορία του δίσκου προκάλεσε την εκ νέου ανάδυση του μύθου και αυτός με τη σειρά του τις απαντήσεις προς αυτόν που σφυρηλατούσαν την ακριβή ιστορία.
Ακούγοντας με καθαρό μυαλό το heavy psych της μπάντας, πολύ αξιολόγο και εναρμονιζόμενο με την εποχή του, μικρή σχέση έχει με τη μουσική των Doors. Η θεματολογία του επίσης που καταπιάνεται με μάγους και σκοτεινές δυνάμεις απέχει εντυπωσιακά από τις στιχουργικές αναζητήσεις των Doors και την ποιητική φλέβα του Morrison. Κυρίως όμως η φωνή του Arthur Pendragon, μετά απο λίγες ακροάσεις, δεν μοιάζει τόσο πολύ με εκείνη που θέλει να συγκριθεί. Φανερώνει ένα ταλέντο το οποίο ασφυκτιά στη προσπάθεια του να γίνει κάτι άλλο και αυτό,όπως για κάθε μουσικό,είναι μια αυτοκαταστροφική απόπειρα.
Αν και ο σκοπός της κυκλοφορίας ήταν να προξενήσει ερωτηματικά ακόμα και σήμερα που έχουν απαντηθεί πέρα πάσης αμφιβολίας προκαλεί ακόμα ένα περίεργο αίσθημα που είναι πάντα καλοδεχούμενο σε καιρούς που οι μύθοι έχουν ξεψουσκώσει στη κολυμβήθρα της αλήθειας: το Google. Η ιστορία του Phantom’s Divine Comedy Part 1, συνυφασμένη με τη πάντα γοητευτική συνωμοσιολογία, με τις τότε πρόσφατες αναμνήσεις των Doors, είναι μια ευκαιρία να ακουστεί ο δίσκος που κουβαλάει τις δικές του αναμνήσεις: τη δύναμη που είχε κάποτε το ροκ να πυροδοτεί την πιο ακραία φαντασία… και ένα άνθρωπο τον Arthur Pendragon καταδικασμένο πίσω από την εμβληματική σκιά του Jim Morrison.
