Η μουσική της Αφρο-Γαλλίδας τραγουδοποιού και τραγουδίστριας Imany μοιάζει με μια ζεστή κουβέρτα πάνω στους ώμους ένα πρωινό με ψύχρα. Μια κουβέρτα, όμως, διάφανη, όχι βαριά. Επιτρέπει στο φως να περάσει. Μέχρι να αντιληφθεί το δικό της φως η Nadia Mladjao και να καταφέρει να κάνει την Imany να αναδυθεί από τους βυθούς της, πέρασε καιρός. Αυτό το πεισματάρικο κορίτσι όμως, που γεννήθηκε στις Κομόρες το 1979, ήξερε με έναν μαγικό τρόπο, από νωρίς, ότι η ζωή λειτουργεί υπέρ της.  Το 2008, άφησε μια επιτυχημένη καριέρα στο modeling για να ασχοληθεί ολόψυχα με την μουσική της, τον αγαπημένο της τρόπο να επικοινωνεί, να κατανοεί και να μοιράζεται. Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει, με το πρώτο της άλμπουμ, το  “The Shape of a Broken Heart“, που κυκλοφόρησε το 2011, έγινε πλατινένιο στη Γαλλία, στην Ελλάδα και τριπλά πλατινένιο στην Πολωνία. Δεν υπάρχει μέρος στην Αθήνα που να μην χιλιοέπαιξε το «You Will Never Know», είχαμε πάθει εμμονή με αυτήν την βελουδένια, εξομολογητική φωνή που υμνούσε τον έρωτα και τον χωρισμό. Αργότερα, κολλήσαμε πάλι με το «Don’t Be So Shy», αυτό το παντελώς αισθησιακό κομμάτι που συνόδευσε πολλά ξενύχτια μας ατόφιο ή ως remix.

Τώρα, μερικές μέρες πριν προσγειωθεί στο stage του Christmas Theater για να παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό το νέο της άλμπουμ, η Imany βρίσκεται με ψηφιακή σάρκα και ψηφιακά οστά στο σαλόνι μου, στην οθόνη του λάπτοπ μου και μου χαμογελά περιμένοντας τις ερωτήσεις μου, οι οποίες είναι περισσότερο τσιγκλίσματα για να συμβεί μια κουβέντα που μπορεί και να αξίζει να διαβαστεί. Ο χρόνος πιέζει και δεν προλαβαίνω καν να την χαιρετήσω όταν το Zoom κλείνει στα 45 λεπτά. Θα την απολαύσω όμως στις 25 του Οκτώβρη και δεν βλέπω την ώρα.

– Τι γνωρίζεις για την Ελλάδα, πώς την έχεις στο μυαλό σου; Εννοώ την μουσική, τους ανθρώπους…
Στη Γαλλία, μαθαίνουμε αρκετά για την Ελλάδα στο σχολείο, ως λίκνο πολιτισμού, ως κάτι σημαντικό για τον κόσμο. Έμαθα περισσότερα γι’ αυτήν, είναι η χώρα που έφερε στην θέση No1 το πρώτο μου single, το «You Will never Know». Το έχω ξαναπεί και δεν βαριέμαι ποτέ να το λέω: η χώρα σας συμβολίζει για μένα την αρχή της επιτυχίας μου. Μπήκα στην διαδικασία να θέλω να μάθω περισσότερα για εσάς, είχα (και έχω) βέβαια και μια πάρα πολύ καλή φίλη στο Παρίσι, Ελληνίδα, την Κυριακή Σαβανή. Μου φαίνεστε άνθρωποι ανοιχτοί, γενναιόδωροι, με δυνατές προσωπικότητες και ειδικά οι Ελληνίδες έχουν κάτι που θαυμάζω, μου φαίνονται ισχυρά συνδεδεμένες με την ιστορία τους και την παράδοση. Ίσως είναι κάποιο στερεότυπο όλο αυτό που περιγράφω, αλλά, ναι, μου φαίνεστε λαός υπερήφανος, υπέροχος.

– Το όνομα Imany σημαίνει «Πίστη» και θα ήθελα να ρωτήσω σε τι πιστεύεις περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτήν την ζωή.
Πιστεύω σε πολλά, αλλά περισσότερο από όλα πιστεύω σε μια δύναμη μεγαλύτερη από μένα, μεγαλύτερη από όλους. Πιστεύω σε πράγματα που δεν κατανοώ και ίσως ποτέ να μην κατανοήσω. Είμαστε όλοι μικρά κομμάτια μιας μεγάλης εικόνας, σαν μικρά φύλλα σε ένα αχανές δάσος. Πιστεύω, επίσης, στο ότι η ζωή, ως διαδικασία και ως κατάσταση, λειτουργεί υπέρ μας, υπέρ των ανθρώπων.

– Θυμάσαι μια πραγματικά δύσκολη περίοδο για σένα, από την οποία έλειπε όλο αυτό το συναίσθημα που περιγράφεις, όλη αυτή η πίστη;
Είχα στιγμές απόγνωσης και θλίψης, όσο κοιτάζω πίσω, ναι. Κι όταν ήμουν νεότερη ιδίως. Πάντα όμως υπήρχε κάτι μέσα μου, ίσως ένα μικρό φως, που με καθοδηγούσε και ίσως με προστάτευε. Υπάρχει μια γαλλική φράση ή παροιμία, δεν ξέρω, που λέει ότι «Είναι όμορφο να πιστεύεις στο φως, όσο βρίσκεσαι στο σκοτάδι» και την ασπάζομαι απόλυτα. Έχω φτάσει πάτο μερικές φορές στη ζωή μου κι αυτή η φράση πάντα με βοηθούσε να σηκώνομαι ξανά.

– Το πραγματικό σου όνομα είναι Nadia. Τι απέγινε η Nadia τώρα που ήρθε η Imany στην επιφάνεια; Συνεργάζονται αυτές οι δύο, πώς συνυπάρχουν;
(γέλια) Μου αρέσει πολύ αυτό τώρα! Η Imany είναι κομμάτι της Nadia, είναι η εξωτερίκευσή της, η εμπορική της όψη, ας πούμε. Η Imany είναι δυνατή, ορμητική, τα θέλει όλα και καμιά φορά η Nadia την συγκρατεί, της λέει να ηρεμήσει, της υπενθυμίζει αυτά που αγαπά πραγματικά, την φέρνει κοντά στην οικογένεια, στα παιδιά. Είναι μια πιο τρυφερή εκδοχή της Imany η Nadia, το γιν, ενώ η Imany είναι πιο σκληρή, είναι η αρσενική μου πλευρά, που αναλαμβάνει δράση, το γιαν. Νομίζω ότι σε αυτό μου το project, το Voodoo Cello, έχει πάρει τα ηνία η Nadia. Αυτό το album, κι ας έχει διασκευές κομματιών μέσα, είναι η πιο προσωπική μου δουλειά, λέει πολλά για εμένα. Γι’ αυτό βγήκε στην επιφάνεια ίσως η Nadia, η ‘’παλιά και παντοτινή εγώ’’.

– Αναρωτιέμαι αν ακολουθείς κάποια ρουτίνα στην δουλειά σου ως τραγουδοποιού, κάποια ιεροτελεστία.
Αν με ρώταγες πιο παλιά, θα έλεγα μάλλον όχι. Αλλά αρχίζω, νομίζω, να δημιουργώ μια ρουτίνα, μια διαδικασία στην οποία θέλω να μένω πιστή όσο γίνεται για να δίνω το καλύτερό μου. Το να γράψεις ένα τραγούδι είναι μια διαδικασία που ξεφεύγει από το να καθίσεις στο γραφείο και να αρχίσεις να σημειώνεις λέξεις και στίχους πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Η τραγουδοποιία είναι κάτι καθημερινό, ξεκινάει από το κεφάλι σου, από μέσα. Βέβαια, είναι για μένα σημαντικό να προσπαθώ να γράφω τρεις σελίδες κάθε πρωί, όσο κι αν κάποια πρωινά είναι δύσκολο να το ακολουθήσω αυτό, γιατί είναι και η μητρότητα μέσα στην καθημερινότητά μου, πλέον. Προσπαθώ να ξυπνάω νωρίς για να γράφω κάθε μέρα, όμως, έπειτα ίσως να κάνω έναν περίπατο, να νιώσω την ενέργεια να ρέει στο σώμα μου. Και μια φορά την εβδομάδα κάνω αυτό που ονομάζω «artist date», με τον εαυτό μου. Δηλαδή, πάω σε κάποια έκθεση ή σε μια παράσταση. Άλλες φορές, κάθομαι να σχεδιάσω κάτι ή απλώς να τραβήξω μερικές φωτογραφίες, κοινώς, να κάνω κάτι που να με βγάζει από την καθημερινότητα, ίσως ακόμα και από την μουσική, που είναι η τέχνη μου. Οι χυμοί της τέχνης είναι πέρα από την μουσική και θέλω να τους βλέπω να κυλούν γύρω μου σε κάθε τους μορφή: διάβασμα, ζωγραφική, σινεμά.

– Όλα αυτά, λοιπόν, δρουν και συνεργάζονται μέσα σου για να βγάλεις ένα κομμάτι. Ως επιρροές, ως εμπνεύσεις.
Ακριβώς. Είναι το υποσυνείδητο που μας στέλνει τις ιδέες για τα τραγούδια, αλλά και αυτό κάπως θρέφεται, θέλει ερεθίσματα. Καμιά φορά κάθομαι και γράφω ένα τραγούδι και νομίζω πως πρόκειται περί ερωτικού τραγουδιού, αλλά βγαίνει πιο πολιτικό, πιο καταγγελτικό. Ξέρω ότι βγαίνει από μέσα μου και μου αρέσει να το αφήνω να συμβαίνει. Είναι σημαντικό να αφήνουμε και το τραγούδι να ησυχάζει λίγο. Έπειτα, πάω και το ξαναβλέπω, το ξαναδοκιμάζω και παρατηρώ πώς με κάνει να νιώθω: με ενθουσιάζει; με αφήνει αδιάφορη; Πώς αισθάνομαι εγώ γι’ αυτό και με αυτό πριν το δώσω στον κόσμο;

– Λέγαμε, όμως, και για το Voodoo Cello, ένα πρότζεκτ που κουβαλά αισθάνομαι αρκετή μαγεία, αλλά την ίδια ώρα γείωση, γαλήνη.
Κάπως έτσι είναι για μένα. Είναι μια δουλειά κοντύτερα στον πυρήνα μου, όπως σου είπα, από κάθε άλλη. Ανυπομονώ να την παρουσιάσω στην Ελλάδα. Κάθε κομμάτι που έχω διαλέξει έχει την ιστορία του στην ζωή μου, η επιλογή των τραγουδιών ήταν διεργασία θεραπευτική, μου θύμισε, ως διαδικασία, στάδια της ζωής μου, δύσκολες φάσεις, φωτεινές φάσεις. Θυμήθηκα, δουλεύοντας γι’ αυτό το album, πόσο με άφησα, πόσο δεν με πρόσεξα στην διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης, που πέρασα και επιλόχειο κατάθλιψη και, 3 μήνες μετά, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, έκανα περιοδείες, τραγούδαγα, θήλαζα, άλλαζα αεροπλάνα, μια τρέλα. Εγώ δεν ήμουν πουθενά σε όλο αυτό. Με το Voodoo Cello, αναγεννώμαι. Είναι το τρίτο μου παιδί και, ουσιαστικά, αυτό το παιδί είμαι εγώ. Με ξαναβρίσκω. Σαν αυτά τα τραγούδια να με στοίχειωναν ή να στοίχειωνε η ζωή μου τα νοήματά τους.

– Πώς αισθάνεσαι ως κόρη της μητέρας σου; Και πώς ως μητέρα των παιδιών σου;
Η μαμά μου με έκανε όταν ήταν πολύ μικρή, πάντα ήμασταν περισσότερο φίλες, από ό, τι μάνα και κόρη. Ένιωθα ότι την προστάτευα κι εγώ καμιά φορά, έχω νιώσει γονιός της. Εγώ έγινα μαμά σε μεγαλύτερη ηλικία. Η σχέση μου με την μαμά μου συνεχίζει να είναι ζεστή και τρυφερή, έχω μια υπέροχη μητέρα και τα παιδιά μου μια υπέροχη γιαγιά. Είναι ευλογία για εμάς που βαθαίνουμε τη σχέση μας και επενδύουμε σε αυτήν. Μου αρέσει, επίσης, που έχω κάνει παιδιά. Νόμιζα πως δεν θα έκανα, για να είμαι ειλικρινής. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά, πολλή βαβούρα, πολλές φασαρίες και το να έχεις παιδιά, οικογένεια, είχε εγγραφεί μέσα μου κάπως περίεργα και δεσμευτικά, δεν ξέρω. Την πρώτη φορά, όμως, που έγινα μητέρα ένιωσα ενστικτωδώς ότι αυτό το πράγμα είναι για μένα, εννοώ η μητρότητα. Κατακλύστηκα από συναισθήματα πρωτόγνωρα και κάτι σαν βαθιά γνώση και θεϊκή αγάπη. Μέσα από τα μάτια των παιδιών μου πείστηκα ότι υπάρχει στ’ αλήθεια η ανιδιοτελής αγάπη, η άνευ όρων και ορίων. Έγινα καλύτερη καλλιτέχνης από όταν έγινα μητέρα.

– Ποια είναι η σχέση σου με το παρελθόν και με το μέλλον. Θυμάσαι; Ονειρεύεσαι;
Σκέφτομαι τακτικά για τον χρόνο, τελευταία. Το παρελθόν και το μέλλον, τις αλλαγές τις δικές μας και των δικών μας ανθρώπων, αλλά με απασχολεί ο χρόνος για το πώς μας μεταμορφώνει σε σχέση με τους εαυτούς μας και με τους άλλους, με τις σχέσεις μας. Δεν το εμπιστεύομαι πολύ το παρελθόν και το μέλλον, πάντως, τουλάχιστον όχι όσο το παρόν. Το παρελθόν έχει κι αρκετό πόνο μέσα, ενώ το μέλλον στο μεγαλύτερο μέρος του είναι κάτι παντελώς άγνωστο. Το παρόν με αφορά περισσότερο από όλα, αυτό διαμορφώνει κιόλας την σχέση με τα άλλα δύο, ενώ το χθες και το αύριο.

-Περίμενες ποτέ να φτάσεις μέχρι εδώ; Όταν ήσουν μικρή τα ονειρεύτηκες όλα αυτά που πέτυχες και κατέκτησες;
Προέρχομαι από ένα περιβάλλον ταπεινό, δεν μπορούσα να σκέφτομαι τέτοια πράγματα, συναυλίες, φήμη, χρήματα και τα λοιπά. Δεν με φαντάστηκα ποτέ στη Νέα Υόρκη κι όμως πήγα στα 22 μου, με έναν στόχο: να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, να είμαι ανεξάρτητη. Έκανα πολλές δουλειές, δούλεψα σε εστιατόρια, τι να σου λέω. Ο επόμενος στόχος ήταν να μην έχω να σκέφτομαι τα χρήματα, να μην μου αποτελεί η έλλειψή τους εμπόδιο για να κάνω αυτά που θέλω. Θέλησα να ταξιδέψω και το έκανα. Όταν κάποιος ονειρεύεται να γίνει τραγουδιστής, ίσως σκέφτεται το κομμάτι τρης καλλιτεχνικής έκφρασης μόνο, της ερμηνείας. Αλλά, αν γίνει πετυχημένος τραγουδιστής, τότε αυτό σημαίνει ότι θα γνωρίσει, πιθανώς, τόσα μέρη, τόσους ανθρώπους, θα αγκαλιάσει τόσες νέες κουλτούρες, θα συναντήσει για τα καλά την ζωή. Το τραγούδι, η μουσική, με αυτόν τον τρόπο, γίνεται ζωή, γίνεται δρόμος. Σε αλλάζει, σε μεταμορφώνει, είναι ένα αστείρευτο δώρο.

-Τι σε εμπνέει σταθερά; Τι αποτελεί την μεγάλη πηγή της δημιουργίας σου;
Η ζωή, η ζωή από μόνη της με όσα φέρει. Μια ιστορία που θα ακούσω, ακόμα και αυτή η συνέντευξη, κάτι που θα δω. Έχω αντλήσει έμπνευση ακόμα και από τις ειδήσεις ή από την δική μου πορεία και ιστορία τα δικά μου τραύματα, λάθη, πόνοι. Μου αρέσει να βλέπω ταινίες, ας πούμε, και με πιάνω να θαυμάζω ή να αντλώ έμπνευση από εκεί. Ό, τι μ’ αρέσει πιο πολύ σε αυτήν την ζωή είναι να ακούω και να αφηγούμαι ιστορίες. Θέλω να το κάνω αυτό το πράγμα μέσα από την μουσική μου.

-Πώς είναι η ζωή σου στην Γαλλία;
Πολύ. Και ζω όπως ζούσα παλιότερα. Παίρνω το μετρό, βολτάρω, κινούμαι ανάμεσα στον κόσμο, είναι μια πόλη με έντονο χαρακτήρα, συμπεριληπτική, αλλά και δύσκολη καμιά φορά, όπως εικάζω όλες οι πόλεις, ακόμα και του δυτικού κόσμου, οι οποίες προσπαθούν (ή δεν προσπαθούν!) να εναρμονιστούν με τη νέα εποχή. Φυσικά και υπάρχει ακόμα ρατσισμός, αποκλεισμοί παντός είδους, δεν είναι όλα παραδεισένια. Η κυβέρνηση σκληραίνει τα μέτρα εναντίον των μεταναστών (και ιδίως των προερχόμεων από αφρικανικές χώρες) και των φτωχότερων, ο κλοιός σφίγγει, ο πληθυσμός μας γερνά και η Κυβέρνηση μοιάζει να απευθύνεταισ τους μεγαλύτερους σε ηλικία ψηφοφόρους, που είναι συνήθως και πιο συντηρητικοί. Η Γαλλία αλλάζει ριζικά, δεν ξέρω πού θα πάει η κατάσταση μες στα επόμενα χρόνια. Για τώρα, μου αρέσει που ζω κάπως έξω από το Παρίσι, σε ένα ήρεμο προάστιο και σπίτι με φύση τριγύρω, με ισορροπεί αυτό και δεν έχω ιδέα πώς είναι να είμαι σταθερή κάτοικος κάπου, πάντα ταξίδευα πολύ. Δεν είμαι βέβαιη αν θα μείνω εδώ για πολύ ή για πάντα. Η εξοχή μου αρέσει και μου αρέσει η συνύπαρξη και η ανάμιξη με την κοινότητα. Άρα, προς το παρόν είνα καλά εδώ. Κοιτάζω προς τα πίσω και αναλογίζομαι όλα εκείνα τα μέρη στα οποία ταξίδεψα κι έζησα κι ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι επιφυλάσσει το μέλλον, είμαι ανοιχτή σε επιλογές και πιθανότητες.

-Είσαι αισιόδοξη, δηλαδή; Η ζωή έχει δυσκολέψει, η πολιτική στην Ευρώπη δείχνει ανεπαρκής απέναντι στα πραγματικά προβλήματα και ο φασισμός θεριεύει.
Ισχύουν όλα αυτά που λες. Και κάποια τα έχω βιώσει από πολύ πρώτο χέρι. Όμως, πάντα πριν τα πράγματα γίνουν καλά, είναι χειρότερα. Και πριν το φως, υπάρχει το σκοτάδι. Πριν τα ψηλά, τα χαμηλά. Δε λέω κάτι πρωτότυπο, τώρα, το ξέρω. Όμως αυτή είναι η ματιά μου, έτσι τα αντιλαμβάνομαι αυτά τα πράγματα. Δεν μπορείς να έχεις Καλό χωρίς Κακό. Χρειάζεται ισορροπία, χρειάζεται πίστη σε αυτό το πράγμα, να δούμε πώς από το σκοτάδι μεταβαίνουμε στο φως, μην ξεχνώντας, όμως την ύπαρξη του σκοταδιού, μην παίρνοντας το φως για κάτι δεδομένο.

Ταυτότητα Μουσικής Παράστασης Voodoo Cello

Mία και μοναδική συναυλία στο Christmas Theater την Τετάρτη 25 Οκτωβρίου στις 21.00. Προμηθευτείτε έγκαιρα τα εισιτήρια σας εδώ για να απολαύσετε αυτό το εντυπωσιακό κοντσέρτο για μία φωνή και 8 τσέλο.

CHRISTMAS THEATER
Λεωφ. Βεΐκου 137- Γαλάτσι, Αττική

Mέσα από μια άψογα σκηνοθετημένη, εντυπωσιακή performance, η Ιmany ερμηνεύει μια σειρά από σπουδαία τραγούδια της pop μουσικής από ένα αχανές εύρος επιλογών, που κυμαίνονται από Nina Simone, σε Radiohead, Cat Stevens, Donna Summer, Madonna, Ed Sheeran, Bob Marley, καταργώντας σύνορα και αντιλήψεις. Παράλληλα με τη μουσική και μέσα από τη δύναμη που της δίνει, η Imany βρίσκει χρόνο για μια σειρά από πράξεις ευθύνης και ακτιβισμού που είναι σύμφυτες με την ύπαρξη της. Είναι πρέσβειρα της οργάνωσης EndoMind Association που πολεμά την ασθένεια της ενδομητρίωσης, υπέρμαχος των ίσων δικαιωμάτων των ανθρώπων, απόρροια της καταγωγής της από τις Κομόρες αλλά και ενεργό μέλος σε εκδηλώσεις κατά της κλιματολογικής αλλαγής.

Iδέα – Σχεδιασμός – Ενορχηστρώσεις
Imany
Χορογραφίες
Gladys Gambie / Thierry Thieû Niang
Σχεδιασμός φώτων
Jérémy Bargues
Σχεδιασμός ρούχων
Olivier Rousteing – Maison Balmain|

Επίσημες Φωτογραφίες
Eugenio Recuenco

LINE-UP
IMANY voice
Cellos:
Rodolphe Liskowitch
Julien Grattard
Octavio Angarita
Lucie Cravero
Bohdana Horecka
Laure Magnien
Polina Streltsova
Leonore Vedie

Διοργάνωση: Πολιτιστικός Οργανισμός «ΛΥΚΟΦΩΣ» – Γιώργος Λυκιαρδόπουλος