Τα αυτιά μου ήρθαν σε επαφή με τη φωνή της Μυρτώς Βασιλείου για πρώτη φορά μέσα από το τραγούδι “Το Σ΄αγαπώ” σε μουσική Κώστα Τσίρκα και στίχους Νάντιας Δουλαβέρα. Ανατρέχοντας στο σύνολο της δισκογραφίας της κατάλαβα ότι έπρεπε να ανακαλύψω μια σειρά από δουλειές της που με οδηγούσαν στο 2016 και το άλμπουμ “Μαζί το Χειμώνα”.

Διατρέχοντας κανείς ευθύγραμμα αυτά τα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν υπάρχουν αρκετά να δει και να σημειώσει κανείς στην εξέλιξη της Μυρτώς. Η πίστη στις δυνατότητές της μερικών από τους πιο προικισμένους καλλιτέχνες του παρόντος μας όπως της Νατάσας Μποφίλιου και του Γιώργου Περρή είναι ένα από αυτά.

Λίγες μέρες ωστόσο πριν γιορτάσει τα 30 της με μια ομώνυμη μουσική γιορτή στον Σταυρό του Νότου η ίδια δηλώνει έτοιμη όσο ποτέ να ορίσει τον εαυτό της και να χαρτογραφήσει το τραγούδι που σκοπεύει να υπηρετήσει.

Το OLAFAQ συναντήθηκε μαζί της στο Κουκάκι και μίλησε για τη σχέση της με τη μουσική, τι σημαίνει να είσαι γυναίκα καλλιτέχνης αλλά και τη ζωή στην Αθήνα.

– Πως προέκυψε η ιδέα της παράστασης σε σχέση με την μετάβαση στα 30;
Η παράσταση είναι ένα καταστάλαγμα ενηλικίωσης, μια σύνοψη όσων με έφτασαν ως εδώ. Κουβαλάει με έναν τρόπο τις χαρές, τη μετάβαση από κορίτσι σε γυναίκα, τη μαμά μου και το πως είναι να προσπαθείς να ζήσεις την κάθε μέρα. Τις απώλειες, τα παιδικά μας χρόνια, τα ζόρια μας, τους έρωτες και τους φίλους. Προέκυψε ως μια πράξη συνειδητοποίησης όταν το καλοκαίρι βρέθηκα στην παράσταση “Μεσ΄τους ανθισμένους κήπους” με τη Νατάσα Μποφίλιου και τον Θέμη Καραμουρατίδη και κατάλαβα μέσα από αυτή τη σύμπραξη που θέλω να βρίσκομαι καλλιτεχνικά.

– Αναφέρεσαι συχνά στις επιρροές σου. Έχουν αλλάξει αυτές στο πέρασμα του χρόνου η παραμένουν οι ίδιες με όταν ξεκινούσες;
Έχει εμπλουτιστεί σίγουρα η «βεντάλια» με το πέρασμα του χρόνου. Υπάρχουν πράγματα που με τραβάνε σταθερά , για παράδειγμα το έντεχνο όπως το γνώρισα ακούγοντας Λοΐζο, Νταλάρα Ή Αλεξίου αλλά δεν ακούω μουσική με τον ίδιο τρόπο ακριβώς. Ας πούμε η Billie Eillish και ο Stromae είναι ανακαλύψεις που τις χαίρομαι χρόνο με τον χρόνο και θα ήθελα να τις οικειοποιηθώ κατά κάποιον τρόπο. Όπως μου είπε ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος πρόσφατα:  «Τίποτα δεν είναι δικό μας, παίρνουμε αυτό που μας δίνουν και απλώς το πάμε παρακάτω και αντίστροφα».

– 30 αλλά ταυτόχρονα και γυναίκα. Πόσο δύσκολο είναι να δημιουργείς σε συνθήκες πατριαρχίας, ακόμη και σε μη ορατό επίπεδο;
Το πλέον δύσκολο έχει να κάνει με συμπεριφορές που τις εγκαλείς σε δεύτερο χρόνο. Το «δεν είσαι καθόλου προκλητική ως γυναίκα» είναι μια κλασική περίπτωση τέτοιας ατάκας και γενικά το να προσμετράται και η εξωτερική σου εμφάνιση στην πρόσληψη του άλλου για το που θα πάει η καριέρα σου.

– Ας μιλήσουμε λίγο για την «αρχιτεκτονική» της παράστασης. Έχω την εντύπωση ότι έχετε σχεδιάσει ένα εγχείρημα με συγκεκριμένο concept.
Πολύ σωστά! Έχουμε χωρίσει την παράσταση σε θεματικές ενότητες οι οποίες αντιστοιχούν σε στάδια και σημεία αναφοράς της ζωής μου. Πιο συγκεκριμένα: α) γυναίκα/μάνα, β) απώλεια, γ) παιδί, δ) κοινωνικό και υπαρξιακό κομμάτι, ε)έρωτας, στ) ενηλικίωση και φιλία. Μέσα σε αυτές περιλαμβάνονται τραγούδια από τη δισκογραφία μου αλλά και αναφορές σε καλλιτέχνες των οποίων το έργο αγαπώ. Να σημειώσω εδώ πως οφείλω πολλά -για το πως στήθηκε αυτό το project- σε όλους τους συντελεστές: στη Μαρία Διακοπαναγιώτου που σκηνοθετεί την παράσταση, στους μουσικούς που με συνοδεύουν και ειδικά στον Γιώργο Μπουλντή που ενορχήστρωσε τα τραγούδια ακριβώς όπως θα ήθελα να τα τραγουδήσω, τον σκηνογράφο μας Βασίλη Μαυριανό, τον Μάνο Καρανικόλα και τον Ορέστη Πλιάκο για το στήσιμο των video που θα προβάλλονται, τον Δημήτρη και την Ειρήνη Αναργύρου για την πιο αγαπημένη μου αφίσα που έχω κάνει μέχρι σήμερα, τη Menta Art Events και την MyUkiyo για όλη τη στήριξή τους αλλά και πολλούς ακόμη ανθρώπους που δούλεψαν για όλο αυτό.

– Ζεις και δημιουργείς στην Αθήνα. Τι σε ελκύει και τι σε δυσκολεύει στην πόλη;
Μου αρέσει που εγώ και οι φίλοι μου είμαστε δίπλα έχουμε επιλογές στο που θα βγούμε και τι θα κάνουμε. Η Αθήνα σου δίνει την ευχέρεια να τα έχεις όλα κοντά σου, Από την άλλη, πολλές φορές η πόλη νιώθω ότι με πνίγει, αδυνατώ να υπολογίσω χρόνους λόγω της κίνησης και η πολυκοσμία σίγουρα δεν είναι το αγαπημένο μου κομμάτι.

☞︎ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου: Instagram | Facebook

 

☞︎ Πληροφορίες για την παράσταση “30”

Πέμπτη, 19 Δεκεμβρίου, 21:30 | Σταυρός του Νότου Club
Σκηνοθεσία: Μαρία Διακοπαναγιώτου
Ενορχηστρώσεις/Μπάσο: Γιώργος Μπουλντής
Τύμπανα: Σωτήρης Μαυρονάσιος
Κιθάρες: Γιώργος Καρδιανός
Πλήκτρα: Αλέξανδρος Δημόπουλος
Σκηνογραφία: Βασίλης Μαυριανός
Ηχοληψία: Σωτήρης Παπάκος
Σχεδιασμός Φώτων: Γιάννης Μπράτσης

Προπώληση εισιτηρίων: more.com

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.

 

 

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News