Από την πρώτη στιγμή, το άκρως συναισθηματικό τραγούδι της, η σύνθετη τραγουδοποιία της και οι πρωτοποριακές παραγωγές της Lia Hide έδωσαν μια πλήρη εικόνα του κόσμου της. Παρ’ όλα αυτά, κάθε νέο έργο της ήταν μια ακόμη έκπληξη, και σταθερά από το ξεκίνημα της μέχρι σήμερα, δεν έχει σταματήσει να βρίσκει χώρο για καλλιτεχνική ανάπτυξη με κάθε νέα της κυκλοφορία. Στο ντεμπούτο άλμπουμ, το “Home” του 2013, ξεκίνησε να πλέκει τον δικό της ιστό, με παρελθοντικές ενσαρκώσεις, αναφορές σε κυριακάτικα πρωινά, με ένα πολύ δικό της τραγούδι για μια κηδεία, και με κομμάτια που, στρωμένα το ένα πάνω στο άλλο, σχημάτισαν ένα ιδιαίτερο και πολύ δικό της υπερβατικό σύνολο.

Σήμερα, μετά από τρία άλμπουμ, αμέτρητα singles και συμμετοχές σε συλλογές, το τέταρτο άλμπουμ της Lia Hide με τίτλο “The Missing Fourth Guest” (Conch Town Records) συνεχίζει να εκφράζει θέματα σκοτεινής ομορφιάς, κοινωνικού πόνου, επούλωσης, και συναισθηματικής ανανέωσης με τρόπους πιο ποικίλους, αλλά εξίσου εντυπωσιακούς, με το βασικό κλειδί (για την πλοκή της ιστορίας που αφηγείται) να βρίσκεται στον “Τίμαιο” του Πλάτωνα. Στη Σονάτα του Τίμαιου, ένα κονσεπτικό τρίπτυχο που αποτελείται από τα κομμάτια “Proposal”-“Cloud”-“Dinner”, η Lia χρησιμοποιεί πιο οργανικούς ήχους, άρρωστα πιανιστικά περάσματα και πιο τραχιές ηλεκτρονικές υφές που πατάνε πάνω στο αργόσυρτο rhythm-section των Aki’Base και George Rados για να σκάψει βαθύτερα στις εικόνες του μυαλού της και να τραβήξει τους ακροατές πιο κοντά στις μαγικές παραλίες του “Cloud”. Εκεί, όπου η τραγουδοποιία της αποκτά μια μυθική, σχεδόν απόκοσμη ποιότητα για να μας μεθύσει, και μετά να μας προσκαλέσει στην ιστορία ενός διακριτικά φωτισμένου δείπνου, όπου όμως είναι απολύτως αισθητή η συμβολική απουσία του «τέταρτου καλεσμένου».

Mε συνθέσεις που εκτείνονται από το “micro” στο “macro” ώστε να καλύπτουν το τεράστιο μουσικό έδαφος αυτού που έχουμε μάθει να καλούμε μελαγχολική ποπ, το νέο άλμπουμ της Lia Hide που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο, ανοίγει πολλά περάσματα μέσα από εννοιολογικά κομμάτια σαν το “Niobe”, αφού πρώτα διαπεράσει από τους υπαρξιακούς συλλογισμούς μιας αγάπης που κατατρώει τα πάντα στο “Uterus Will”. Προσωπικά, ίσως να ήθελα αυτό το νέο μουσικό ταξίδι της πιο δραστήριο, πιο ενεργητικό, πιο ζωντανό, αλλά η Lia, ξέρει πώς να “φοράει” τις ηλεκτρονικές μελωδίες σαν πέπλο στη φωνή της και τελικά να σε μαγεύει. Με αυτήν παίζει πιο πολύ εδώ, την μεταμορφώνει, με επιδεξιότητα, σε νέα σχήματα και συναισθήματα. Θεραπευτικό, περισσότερο εσωστρεφές και μυστηριώδες, και μερικές φορές ακόμα και ηδονιστικό, στο “Τhe Missing Fourth Guest” η/οι Lia Hide προσφέρουν κάτι υπερβατικό, βαθιά προσωπικό, αλλά αμετάκλητα απαραίτητο για τη συνέχεια της σύγχρονης ελληνικής ποπ.

– Aς ξεκινήσουμε αυτή τη συζήτηση με κάποιες πιο προσωπικές ερωτήσεις στην τραγουδίστρια και βασική συνθέτρια της μπάντας. Λία, όταν ήσουν μικρή τι έλεγες ότι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; To τραγούδι πότε το ένιωσες μέσα σου; 


Όταν ήμουν πολύ μικρή, ήθελα να γίνω δασκάλα (πόσο προβλεπόμενο πια!) γιατί είχαμε μια τρομερή και φανταστική δασκάλα στο δημοτικό, και την λάτρευα. Μετά, μπλιάχ, ούτε καν… Ήθελα να γίνω μηχανικός αεροσκαφών, και πιο μετά, ήθελα να γίνω παλαιομετεωρολόγος (ότι του φανεί του Λωλοστεφανή). Αλλά, το τραγούδι ήταν πάντα εκεί, μα πάντα, η μαμά λέει πως από μωρό σκαρφιζόμουν μελωδίες κι ήμουν πολυ χαμογελαστό και τραγουδούσα, απλά ποτέ μα ποτέ δεν είπα «θέλω να γίνω τραγουδίστρια».

– Σήμερα, μετά από τόσα τραγούδια και τόση μουσική, αν ακούσεις τη λέξη “θάλασσα” ποιο τραγούδι έρχεται αμέσως στο μυαλό σου;

Μμμμμ… Το “Big Dark Love” των Murder by Death. Το άκουγα πολύ ένα καλοκαίρι που περιπλανιώμουν στις Κυκλάδες, και έδεσα την νυχτερινή του όψη με την τότε μου μελαγχολία και αυτό το τραγούδι. Αν ξεχάσουμε εκείνο το καλοκαίρι, θα διάλεγα το “Wild is the Wind” της Nina Simone. Είναι όλο ένας ωκεανός από θύελες, φουρτούνες, ακρογιάλια και κύματα.

– Μοιράζεις τη ζωή σου ανάμεσα σε μαθήματα μουσικής και στη σύνθεση της δικής σου μουσικής. Υπάρχουν στιγμές που βρίσκεις ομοιότητες στις διαφορετικές αυτές δραστηριότητες; Έχουν υπάρξει στιγμές που έχεις σκεφτεί ότι πραγματικά θέλεις να αφήσεις αυτά τα παιδιά να εκφραστούν πέρα από κανόνες και παρτιτούρες;



Ω, μα φυσικά και θέλω τα παιδιά να εκφράζονται ελεύθερα, πέρα απο κανόνες, αρκεί να ξέρουν να μελετήσουν πρώτα το υπάρχον υλικό, αν αυτό ειναι το ζητούμενο, πχ. τις παρτιτούρες. Εννοώ, η ελευθερία βρίσκεται στην γνώση και εξ’ αυτής ερχεται και η επιλογή. Είμαι τόσο υπέρ της εμπειρικής γνώσης, όσο και της ακαδημαικής, και τα δύο ειναι αναγκαία για την σωστή εξέλιξη οποιασδήποτε τέχνης και επιστήμης. Η διδασκαλία είναι ένα πολύ απαιτητικό μέρος της ζωής μου, το οποίο ζητά, μερικές φορές, πάνω από αυτό που έχω να του δώσω. Φυσικά και εχουν ομοιότητες, και η μια τροφοδοτεί την άλλη (η μουσική διδασκαλία και η δημιουργία) αλλά νομίζω πως υπάρχει σοβαρό κόστος στον όγκο της δημιουργικότητας που καταναλώνει ένας μουσικοδιδάσκαλος, και της κούρασης που επιφέρουν στο ψυχισμό του (και το μυοσκελετικό του) κι όλες αυτές οι αλλεπάληλες προσωπικότητες που ζουν πλάι του, διδάσκοντας.

– Ποιο κομμάτι της καθημερινότητας σε ενοχλεί περισσότερο;



Η τροπή της κοινωνικό-πολιτικής μας ζωής, και στην Ελλάδα, και παγκόσμια. Είμαι πλέον τρομοκρατημένη με την φουλ όπισθεν, τον σκοταδισμό και την αμάθεια των ημερών μας.

– Υπάρχουν πολλές ετικέτες που θα μπορούσε να βάλει κάποιος στην μουσική σου. Γι’ αυτό πες μου, λοιπόν, για την Λία, τον άνθρωπο.


Η Λία είναι ένας πολύ ξεροκέφαλος άνθρωπος, κατ’αρχας. Ήταν πολύ ευαίσθητη κάποτε, και μετά την πατήσαν πολλοί και πολύ κάτω, και μουλάρωσε και τώρα είναι ένας αρκετά σκληρός άνθρωπος. Είναι επίσης πολύ αυστηρή, και ως δασκάλα, και με τον εαυτό της και με τους γύρω της. Ο μπαμπάς μου λέει «άσε και καμία μύγα στο σπαθί σου, που και πού», αλλά εγω, δεν! Είμαι επίσης ευέξαπτη, πάσχω απο τρομερά κουραστικό OCD, είμαι πιο ειλικρινής από όσο αντέχουν ορισμένοι και συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ. Ο Ματ, από την Conch Town Records λέει ότι είμαι «one of the most hard working people I’ve ever met», και τα αγόρια μου (ο Aki’Base κα ο George Rados) γκρινιάζουν ότι δεν έχω στοπ, τραβάω, τραβάω, μέχρι να καταρρεύσω. Και το πιο περίεργο και σημαντικό από όλα είναι πως έχω ένα πολύ δικό μου τρόπο να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο, παρεξηγήσιμο ώρες-ώρες, ο οποίος βασίζεται πολύ στην άποψή μου για την σημαντικότητα και συμπαντικότητα της τέχνης στην ζωή μου – είμαι μερικές φορές στον κόσμο μου.

– Οι άνθρωποι τι πιστεύεις ότι βρίσκουν στην μουσική σου;


Όταν τελείωνα το μεταπτυχιακό μου στο Songwriting, επέλεξα για πτυχιακή μου ένα θέμα έρευνας με πυρήνα του την μελαγχολία στην ποπ μουσική. Αυτό που ανακάλυψα, και αυτό που βρίσκουν νομίζω, οι άνθρωποι και στην δική μου μουσική (που είναι σκοτεινή), είναι συμπόνοια, κατανόηση, αφορμή να ξεσπάσουν, κάποιον που να πονάει όσο αυτοί, κάποια αφορμή να ξετρυπώσουν απωθημένα, κάποιος να πει τις λέξεις που δεν μπορούν να ξεστομίσουν, να κλάψουν, να θυμώσουν, να φωνάξουν. Οι άνθρωποι έχουν πιο πολύ ανάγκη να νιώσουν αληθινοί, θαρρώ, παρά να διασκεδάσουν. Και η διασκέδαση είναι σημαντική, αλλά κάπου χάσαμε την μπάλα και ξεχάσαμε την λέξη “ψυχαγωγία”.

– Ας βάλουμε και “τα αγόρια σου” στην κουβέντα μας τώρα. Εάν η μουσική είναι ένας δρόμος προς κάτι καινούργιο, και οι τρεις σας πώς οραματίζεστε το «μέλλον της μουσικής»;


Lia: Θα ήθελα να δω πραγματικά “χειραφετημένες” προσπάθειες, να δώ και να ακούσω μουσικές που δεν τις απασχολεί η αποδοχή και η διασημότητα, οι παράγοντες και οι “σκηνές”. Ίσως τότε να ακούσουμε και κάτι πραγματικά καινούριο. Έχω πίστη σε αυτή την νέα γενιά, όσο κι αν δεν τους καταλαβαίνω πλήρως.

Aki: Στην μοντέρνα μουσική, από τον Robert Johnson και μετά, η εξέλιξη και η πορεία της μουσικής, και της τέχνης γενικά είναι μια αέναη λούπα, και ναι, με κατά καιρους εξαιρέσεις. Έτσι, εμφανίζονται επαναλαμβανόμενα revivals. Γι’ αυτό είμαι και αισιόδοξος και συγκρατημένος για το μέλλον της μουσικής. Αν υπάρχει έναυσμα, για να τοποθετηθούν οι… λιγότερο τολμηροί, αλλά ταλαντούχοι, νομίζω θα μας εκπλήξουν εξαιρετικές εξελίξεις.

George: Εάν όντως μιλήσουμε για τη μουσική ως μέσο έκφρασης και αποτύπωσης κοινωνικών αλλαγών, αλλά και ως μέσο αναζήτησης, είμαι σίγουρος ότι η μουσική θα πάρει τα χαρακτηριστηκά της όποιας εποχής. Το ποια χαρακτηριστικά θα είναι αυτά, όμως, είναι αδύνατο να προβλέψω.

– Χωρίς να θέλω να αναφερθείτε σε κάποιον συγκεκριμένα, θέλω να σας ρωτήσω εάν εσείς διακρίνετε ταλέντο και ελπίδα στη σύγχρονη ελληνική ανεξάρτητη σκηνή;



Lia: Ναι, και με πολύ χαρά! Και κυρίως από γυναίκες, που με κάνει ακόμα πιο χαρούμενη! Κυρίως στην ηλεκτρονική και πιο δική μας, “περίεργη” ποπ μουσική, γιατί θεωρώ πως σε μέταλ, grunge κλπ. ότι εντυπωσιακό και να βγαίνει, δεν το βρίσκω καινοτόμο (και πως να είναι, άλλωστε?). Όσον αφορά την τραπ και χιπ χοπ, τα παρακολουθώ με ενδιαφέρον, αλλά ειλικρινά, ελάχιστα από αυτά καταλαβαίνω ή με αγγίζουν.

Aki: Φυσικά. Ταλέντο κι ελπίδα υπάρχει τα τελευταία 30 χρόνια. Aπλά, λόγω της απουσίας της κρατικής υποστήριξης η μουσική δεν είναι βιώσιμη και δυστυχώς χάνεται μία μεγάλη μερίδα καλλιτεχνών που δεν έχουν το θάρρος ή τα μέσα, κι έτσι, ότι νέο και ελπιδοφόρο σιγά-σιγά σιγεί, ή θάβεται.

George: Φυσικά υπάρχει ταλέντο και ελπίδα, όσων αφορά τους καλλιτέχνες κάτι το οποίο δεν ισχύει για τα περισσότερα μέσα επικοινωνίας κτλ.

– Πώς βλέπετε το ρόλο των καλλιτεχνών στην εποχή μας; Ποιες είναι οι δυνατότητες παρέμβασης που έχει η μουσική στην Ελλάδα του σήμερα;



Lia: Στην Ελλάδα της λίστας Πέτσα, ελάχιστες, καθώς εγώ πιστεύω πως το μέλλον της μουσικής ειναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την μουσική (και όχι μόνο) με τη δημοσιογραφία, και ξέρουμε πολύ καλά, ποιά θέση κατέχει η χώρα μας πλέον, σε θέματα ελευθερίας λόγου, προβοκάτσιας και διαφθοράς. Παρόλα αυτά, χαίρομαι που βλέπω καλλιτέχνες, και μάλιστα πολύ αγαπητούς από το ευρύ κοινό, να τοποθετούνται και να τάσσονται με θέρμη με το δίκαιο και να αντιδρούν στα εγκλήματα και την αδικία (για να το πω όσο πιο “κομψά” γίνεται).

Αki: Όπως είπα και πριν, ελπίδα υπάρχει, άρα και δυνατότητα παρέμβασης. Αρκεί να μην φιμώνεται εν τη γενέσει της, γιατί δεν πληρεί τις όποιες προυποθέσεις.

George: Ο ρόλος του κάθε καλλιτέχνη είναι αυτός που ο ίδιος καθορίζει. Οι ρόλοι είναι πολλοί και στο σύνολό τους παρεμβατικοί. Από μόνη της η Τέχνη είναι μια πολίτική δήλωση. Το που θα κινηθεί ο καθένας εξαρτάται από πολλά ζητήματα.

– Σε μέρες συνεχόμενης πολιτικής, οικονομικής και πνευματικής ύφεσης ποιο θεωρείτε ότι είναι το ιδανικότερο μήνυμα που θα έπρεπε να μεταφέρει στο κοινό η μουσική; 



Lia: Θα ήθελα να μπορούσαμε να πούμε στον κόσμο πως «όλοι μαζί μπορούμε» αλλά αυτό ειναι ουτοπικό, ούτε κάν οι μουσικοί, ούτε καν της ίδιας σκηνής, δεν είμαστε αδελφωμένοι μεταξύ μας. Θα ήθελα να πούμε στον κόσμο πως ένα σημαντικό παρελθόν έχει πέρα από δικαιώματα και υποχρεώσεις, και πως πρέπει να έχουμε απαιτήσεις, ώστε να διεκδικούμε το δικαίωμα για ένα καλύτερο αύριο. Αλλά νομίζω πως ο κόσμος, ή καλύτερα, ο όχλος, θέλει ντιρλαντά ντιρλάνταντά. Όταν ήμουν πιο νέα, και καθώς η χώρα έμπαινε στα ζοφερά μονοπάτια του ΔΝΤ, θυμάμαι να λέω «Βάλτε RATM στα μεγάφωνα, στο Σύνταγμα, κι όλα θα γίνουν».

Αki: Εγώ ποτέ δεν είδα την μουσική έτσι. Την έβλεπα βιωματικά και περισσότερο “ψυχολογικά”, τα τραγούδια και οι μουσικές ήταν το soundtrack της ζωής μου, άρα δεν μπορώ να το σκεφτώ έτσι.

George: Αγάπη, αλληλεγγύη, αντίδραση, αισθητική.

– Πιστεύετε ότι η Ελλάδα είναι ένα εύφορο τοπίο για περίεργη μουσική; Πόσο τολμηρός μπορεί να είναι ο πειραματισμός στις δύσκολες μέρες που διανύουμε; Ή μήπως η ασφαλής οδός θα εξασφαλίζει πάντα καλύτερες συνθήκες;


Lia: Καλύτερες συνθήκες τι; Προβολής; Σίγουρα. Αλλά τον πειραματισμό δεν τον απασχολεί η αποδοχή, εν τη γενέσει του. Ο πειραματισμός και η δημιουργία είναι ανάγκη. Τώρα αν ο δημιουργός θελήσει να το “συμμαζέψει” αυτό, για να υπακούσει σε νόρμες, αυτό δεν είναι κακό, ή καλό, είναι απλά μία συγκεκριμένη επιλογή. Η Ελλάδα, δυστυχώς, σαν χώρα για να ζείς, είναι μία πολύ δύσκολη συνθήκη πλέον, και μπορεί να την αγαπάμε για την λιακάδα της και το φαγητό της, τις παραλίες της και τα σόγια μας, είναι ένας τόπος που, κατ’ εμέ, ευνουχίζει τον δημιουργό, πόσο μάλλον αν δεν έχει και το προς το ζήν του, λυμένο. Νομίζω πως το μόνο που εξασφαλίζει καλύτερες συνθήκες είναι το επώνυμο και το πορτοφόλι του καθενός.

Αki: Πάντα η ασφαλής οδος εξασφαλιζει ασφαλείς συνθήκες. Αλλα πιστεύω πως υπάρχουν και εύφορο τοπίο και δεκτικό κοινό. Απλά δεν υπάρχει ο μεταξύ των δίαυλος επικοινωνίας.

George: Η ασφαλής οδός πάντα θα εξασφαλίζει καλύτερες συνθήκες, αλλά χωρίς τον πειραματισμό τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα. Αυτό συνέβαινε και συμβαίνει παντού στον κόσμο. Επίσης θεωρώ πως δεν υπάρχει “περίεργη” μουσική. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τα πράγματα με βάση την αισθητική του και τα βιώματά του.

– Αν είχατε μια χρονομηχανή και μπορούσατε να ταξιδέψετε πίσω στο χρόνο, σε ποια εποχή θα στέλνατε τους Lia Hide να παίξουν;



Lia: Θα ήθελα να είχαμε ξεκινήσει αυτό που κάνουμε δεκαπέντε-είκοσι χρόνια πιο πριν. Αυτό και μόνο. Να είχαμε το θάρρος και το θράσος να το είχαμε κάνει αυτό αρχές των ’00s.

Aki: Εγώ θα ήθελα να βρίσκομαστε μέσα στην “Μαρία Αντουανέτα” της Sofia Coppola. Να ζούσαμε και να παίζαμε τότε, αυτό που παίζουμε τώρα.

George: Κάπου στα μέσα του 1700 support στον Mozart. Θα ήθελα να δω τις αντιδράσεις του κοινού και του ίδιου. Πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι μια χαρά είμαστε εδώ που είμαστε. Άντε με μια αδυναμία στα 90’s λόγω βιωμάτων.

– Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει (είτε από την πλευρά των καλλιτεχνών είτε από την πλευρά της βιομηχανίας) για να γίνει η μουσική πάλι σπουδαία και αναγκαία στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου; 



Lia: Αυτό που πρέπει να γίνει και για την γενικότερη βελτίωση της ζωής μας: ΠΑΙΔΕΙΑ! Oυσιαστική και ειλικρινής, ποιοτική παιδεία. Δεν πιστεύω οτι έχει πάψει να είναι αναγκαία ή σπουδαία η μουσική στην ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, απλά, η προσφορά εκεί έξω είναι γεμάτη με πολύ προωθούμενο υλικό χαμηλού επιπέδου. Σε ένα πρόσφατο ντοκυμαντερ για τις γυναίκες καλλιτέχνιδες των πλαστικών τεχνών, μία καθηγήτρια της Σχολής Καλών Τεχνών έθιξε το πόσο άδικη είναι η κοστολόγηση της εργατoώρας των καλλιτεχνών. Οι καλλιτέχνες καταναλώνουν τα πάντα τους, οικονομικά και ψυχοσωματικά, και παραθέτουν το έργο τους προς πώληση, και μόνο αν υπάρξει αγοραστής, αμοίβονται, κάτι που δεν συμβαίνει σε κανένα απολύτως άλλο κλάδο εργασίας, και θα έπρεπε να υπάρχει κρατική και κοινωνική μέριμνα για να το διορθώσει αυτό.

Aki: Ήταν πάντα και αναγκαία και σπουδαία. Οι καλλιτέχνες οφείλουν να είναι πιο αληθινοί χωρίς να σκέφτονται αν το έργο τους θα πουλήσει, θα πρέπει να υπάρχουν οι συνθήκες από το κράτος και τις δομές ώστε να μην καταπλακώνονται οι εκφραστές της τέχνης. Όσο υπάρχει “βιομηχανία” δεν γίνεται να μην προκαταβάλλονται οι καλλιτέχνες προς το εμπόριο της.

George: Η μουσική ήταν, είναι και θα είναι σπουδαία και αναγκαία στη ζωή του ανθρώπου ανεξαρτήτως τάσεων και βιομηχανίας. Όπως είπα και παραπάνω, τα μόνα που χρειάζονται είναι: αγάπη, αλληλεγγύη, αντίδραση και αισθητική.

– Τα σχέδιά σας για το καλοκαίρι τι μπορεί να κρύβουν;

Περιμένουμε κάποιες απαντήσεις για την συμμετοχή μας σε κάποια φεστιβάλ, και μεταθέσαμε έτσι, τα ταξίδια μας σε Αμερική και Αγγλία για το φθινόπωρο. Εγώ θέλω πολύ να γράψω καινούρια πράγματα, και υπάρχει ήδη μία πολύ σημαντική πρόταση για συνεργασία με ένα “ιερό τέρας” από το εξωτερικό, κάτι που έχει αρχίσει να δρομολογείται ήδη. Επίσης “χρωστάμε” κάποιες διασκευές για συλλογές σε Γερμανία και Ιταλία, που θα τις ακούσετε μετά το καλοκαίρι. Και περιμένουμε πως και πως λίγο ήλιο και λίγη ξεγνοιασιά!

❈ Το “The Missing Fourth Guest” είναι ο τέταρτος κατα σειρά δίσκος του ομώνυμου τρίο Lia Hide, και κυκλοφορεί απο την ανεξάρτητη δισκογραφική Conch Town Records, στην Φλόριντα των HΠΑ. Στην παραγωγή η Lia Hide. Η μίξη έγινε απο τον Ian Shaw (WarmFuzz Productions, US) και το mastering απο τον Denis Blackaham (Skye Mastering, UK).

FACEBOOK

INSTAGRAM

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News