Αρχικά, ο ρόλος του George Harrison στους Beatles ήταν φαινομενικά απλός. Κρατώντας την κιθάρα του, βρισκόταν πίσω από τους John Lennon και Paul McCartney, στην σκιά αυτού του μουσικού δίδυμου επιπέδου Avengers, αλλά ταυτόχρονα ήταν πάντα έτοιμος να βγει στο «προσκήνιο» αν αυτό το απαιτούσε η όποια κατάσταση.

Ωστόσο, το 1969 τα πράγματα είχαν αλλάξει και ο Harrison δεν ήταν πλέον ευχαριστημένος με τον δεύτερο ρόλο που είχε στο συγκρότημα. Είχε κυκλοφορήσει τον πρώτο του solo δίσκο, “Wonderwall Music” [1968, Apple], ενώ ο σχεδιασμός για το επόμενο μουσικό του πρότζεκτ, το άλμπουμ “Electronic Sound”, είχε ξεκινήσει από τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Γεμάτος αυτοπεποίθηση και αποδεχόμενος το χαρίσμά του, ένιωθε ότι έπρεπε να απαλλαγεί από το «βάρος» της φήμης των υπολοίπων.

Με συνθέσεις όπως το “Taxman” [δίσκος “Revolver”, 1966, Parlophone] και το “Within You Without You” [δίσκος “ Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band”, 1967, Parlophone], o Harrison είχε αποδείξει τις ικανότητές του στο κοινό και βάδιζε στον δρόμο της ανακάλυψης της μουσικής του ταυτότητας. Με τους ιστορικούς δίσκους – αν και ποιος δίσκος των Fab Four δεν είναι ιστορικός ή μυθικός – “Abbey Road” [1969, Apple] και “Let It Be” [1970, Apple] να βρίσκονται προ των πυλών, ο Harrison ήθελε να έχει μεγαλύτερη συνεισφορά στην σύνθεση των επόμενων τραγουδιών. Όμως, όταν ο Lennon και ο McCartney έμαθαν τις βλέψεις του, δεν ενθουσιάστηκαν ιδιαίτερα.

Στα sessions του “Get Back” για τον δίσκο “Let It Be”, ο Harrison εγκατέλειψε το συγκρότημα αφού αν και αυτό το πρότζεκτ προοριζόταν να απελευθερώσει τα μέλη, ο τρόπος που δούλεψαν στο στούντιο δεν απείχε πολύ από τις προηγούμενες δουλειές τους. O Lennon και ο McCartney κρατούσαν ακόμη την ιεραρχική δομή του συγκροτήματος, κάτι που έκανε τα sessions αφόρητα για τον Harrison.

Στις 10 Ιανουαρίου του 1969, οι εσωτερικές διαμάχες στους Beatles οδήγησαν τον κιθαρίστα εκτός συγκροτήματος. Ο Harrison αποχώρησε με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς να δώσει ιδιαίτερη δημοσιότητα στο γεγονός. Όμως ένιωθε βαθιά απογοητευμένος και αυτή η αποχώρηση δεν μπορούσε να επουλώσει το συναίσθημα μέσα του.

Κάτι που ήταν λογικό, αφού το 1968 είχε περάσει αρκετό χρόνο δίπλα στον Bob Dylan και τους The Band, ενώ οι συνθέσεις του για τους Beatles είχαν ευρεία αποδοχή – και αγαπηθεί ταυτόχρονα. Πίστευε ότι το μέλλον του στα «Σκαθάρια» ήταν λαμπρό και κατά κάποιον τρόπο, θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει. Τίποτα απ’ αυτά όμως δεν φαινόταν ότι θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Οι Beatles είχαν επανειλημμένως τσακωθεί μεταξύ τους τα τελευταία χρόνια – την περίοδο 1967 με 1969 – κάτι που είχε οδηγήσει και τον Ringo Starr εκτός συγκροτήματος. Η αυταρχική φύση του McCartney είχε φτάσει στο αποκορύφωμα στο “Sgt. Pepper” και ο ντράμερ αναγκάστηκε να πάει στην Ιτάλια για να βρει την ψυχική του ηρεμία. Παράλληλα, ο Lennon εθιζόταν όλο και περισσότερο στην ηρωίνη με την Yoko Ono να στέκεται δίπλα του, αλλά και ανάμεσα στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος – όχι ως συνδετικός κρίκος. Παρόλα αυτά, ο Harrison ήταν αισιόδοξος. «Σκέφτηκα, “εντάξει, έρχεται το νέο έτος και έχουμε μία νέα προσέγγιση στην ηχογράφηση”», είχε δηλώσει αναφερόμενος στα sessions του “Get Back”.

Όπως αποδείχθηκε, ο Harrison έκανε λάθος και τα πράγματα δεν κύλησαν ομαλά. Ο McCartney ανέλαβε γρήγορα την ενορχήστρωση – όχι μόνο μουσικά – των ηχογραφήσεων, αλλά «Εκείνη την στιγμή, ο Paul δεν μπορούσε να δει πέρα από τον εαυτό του», είχε δηλώσει ο Harrison στο Guitar World το 2001. «Είχε πάρει φόρα και στο μυαλό του όλα όσα συνέβαιναν γύρω του ήταν απλά συνοδευτικά της ύπαρξής του».

Ο Harrison έδινε την δική του πνοή δημιουργικότητας και ευφυΐας με τραγούδια όπως το “Let It Down” [σ.σ. κυκλοφόρησε στο προσωπικό του άλμπουμ “All Things Must Pass” το 1970], το “Isn’t It A Pity” [σ.σ. το απέρριψαν οι Beatles το 1966] και το “Something” [σ.σ. συμπεριλήφθηκε στον δίσκο “Abbey Road”], ωστόσο, ο John και ο Paul συνέχιζαν να τον απορρίπτουν και να σπρώχνουν το δικό τους υλικό. Δεν έμπαιναν καν στον κόπο να ακούσουν τα demo του Harrison.

Αυτές οι καταστάσεις, αποτυπώνονται και στο ντοκιμαντέρ “The Beatles: Get Back” του Peter Jackson που κυκλοφόρησε το 2021.

Χαρακτηριστικά, σε μία σκηνή o McCartney προσπαθεί να καθοδηγήσει τον Harrison για τον τρόπο που θα παίξει την κιθάρα του. «Θα παίξω ότι θέλεις να παίξω, αλλιώς δεν θα παίξω καθόλου», λέει ο Harrison δίνοντας στον McCartney ένα «δολοφονικό» βλέμμα. «Ό,τι σε ευχαριστεί, θα το κάνω». Μόλις δύο μέρες αργότερα, η ένταση θα φτάσει στα άκρα και ο Harrison θα αποχωρήσει.

Δύο μέρες νωρίτερα, στις 8 Ιανουαρίου του 1969, ο Harrison παρουσιάζει κατά την διάρκεια των session ηχογράφησης στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος την ιδέα του για το “I, Me, Mine”. Ο πιο «θετικός» άνθρωπος, θα μπορούσε να πει ότι η ανταπόκριση του Lennon ήταν τουλάχιστον απαθής. Το σχόλιό του οδήγησε σε ντόμινο αλληλοκατηγοριών και κακεντρέχειας, με τον Lennon να λέει «Ο Dylan και μερικοί άλλοι, είπαν ότι έχει [ο Harrison] κακό όνομα στη Νέα Υόρκη».

Ο Harrison ένιωθε εκτός συγκροτήματος και κοινής τροχιάς. Πρότεινε στους υπόλοιπος να βρουν αντικαταστάτη και να το ανακοινώσουν. Το 1987 δήλωσε στο περιοδικό Musician: «Δεν με ενδιέφεραν οι Beatles. Θα έφευγα», συμπληρώνοντας «Απλά είχα βαρεθεί τις κακές δονήσεις εντός του συγκροτήματος».

Ο Lennon, σε μια κατάσταση ευφορίας και, ίσως, κρυφής ευτυχίας, σκεφτόταν ποιος θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Harrison και συζητώντας με τον τότε σκηνοθέτη των ηχογραφήσεων του “Get Back”, είπε «Θα ζητήσουμε από τον Eric Clapton να παίξει».

Εκείνη την ημέρα, ο George Harrison επέστρεψε στον σπίτι του, στο Surrey, και έπιασε την κιθάρα του. Αυτό που προέκυψε ήταν το “Wah Wah”. Αν και ο τίτλος του τραγουδιού είχε αποδοθεί στο ομόνωνυμο εφέ του πεντάλ της κιθάρας, αργότερα στην αυτοβιογραφία του “I, Me, Mine” που κυκλοφόρησε το 1980, έδωσε την πραγματική πηγή έμπνευσης για τον τίτλο. «Μου προκαλείτε έναν καταραμένο πονοκέφαλο», αναφερόμενος σε Paul και John.

Η δυναμική του τραγουδιού και ο τρόπος που έχει δομηθεί, νομίζω πως αντικατοπτρίζουν αυτή ακριβώς την κατάσταση. Τον συναισθηματικό κόσμο ενός ανθρώπου που έχει καταπιέσει τα «θέλω» του και τις φιλοδοξίες του, αφού προηγουμένως, του έχουν καταπατήσει κάθε ίχνος πρωτοβουλίας πνίγοντας την ανάγκη του για έκφραση.

Ο Harrison επέστρεψε στα session ηχογράφησης του πρότζεκτ “Get Back”, αλλά οι σχέσεις μεταξύ των μελών του συγκροτήματος είχαν κλονιστεί ανεπανόρθωτα. Οι Fab Four λίγο αργότερα τράβηξαν χωριστούς δρόμους και η σφραγίδα του διαζυγίου έπεσε δια χειρός Paul McCartney στις 10 Απριλίου του 1970, όταν δημοσίευσε ένα Δελτίο Τύπου σε μορφή αυτό-συνέντευξης για την προώθηση του πρώτου solo δίσκου του με τίτλο “McCartney”.

– Η ρήξη σας με τους Beatles είναι προσωρινή ή μόνιμη, λόγω προσωπικών διαφορών ή μουσικών;
– Προσωπικές διαφορές, επιχειρηματικές διαφορές, μουσικές διαφορές, αλλά κυρίως επειδή περνάω καλύτερα με την οικογένειά μου. Προσωρινή ή μόνιμη; Δεν ξέρω πραγματικά.