Στις αρχές των 90s, η Αγγλία έβραζε. Οι κυβερνήσεις έστηναν παντού κάμερες κι οι νέοι έχτιζαν soundsystems. Η νέα rave μουσική ήταν ένας νέος τρόπος απόδρασης. Acid house, breakbeat, jungle, μουσικές που δεν χωρούσαν ούτε στο BBC ούτε στα charts. Tα πρώτα raves, λάμβαναν χώρα σε χωράφια, αποθήκες, κάτω από γέφυρες, μέσα στη νύχτα, εκεί που δεν πίστευε κανένας ότι μπορεί να υπάρχει ένα οργανωμένο club. Χωρίς πορτιέρηδες, χωρίς φώτα, μόνο ρυθμό και έκσταση.
Εκεί, σ’ αυτήν την εποχή, γεννήθηκαν οι Prodigy. Παιδιά των raves, αλλά με ένα βλέμμα που έβραζε πιο πολύ από τα ecstasy. Βέβαια, πριν γίνουν το τέρας των σταδίων που έβαλε φωτιά στο Glastonbury ή δίχασε τις ηθικές επιτροπές του BBC, οι Prodigy ήταν μια αγέλη αγριμιών της νύχτας. Ο Liam Howlett, ένας έφηβος με σύνδρομο ακουστικής υπερδιέγερσης, έφτιαχνε beats που ακουγόντουσαν σαν να τα ηχογράφησε μέσα σε εργοστάσιο που κατέρρεε. Το demo του ήταν ωμό, επιθετικό, αλλά μελωδικό, σαν βόμβα με σφυγμό. Και πριν το “Firestarter” γίνει εθνική απειλή και το “Omen” χτυπάει στα γήπεδα σαν πολεμικό σύνθημα, υπήρχε το Music for the Jilted Generation. Ένας δίσκος-μανιφέστο για τους ξεγραμμένους, τους αποσυνδεδεμένους, εκείνους που δεν έβρισκαν θέση ούτε στα clubs ούτε στα mosh pits.
Έτσι, λοιπόν, γεννημένοι μέσα στον ιδρώτα και την ευφορία της rave σκηνής των early ’90s οι Prodigy σταδιακά μεταμορφώθηκαν. Όχι προς ένα είδος, αλλά προς μια ιδέα. Αρνήθηκαν να είναι «άλλο ένα rave act», όσο κι αν τους ήθελαν οι δισκογραφικές πακέτο μαζί με τα glowsticks και whistles. Έγιναν ροκ μπάντα χωρίς κιθάρες, πανκ χωρίς όρθια μαλλιά με ζελέ (εντάξει, μετά ο Flint, το πήγε λίγο προς τα εκεί), αλλά βασικά ήταν techno χωρίς manual. Ήταν οι ίδιοι.
Ο Keith Flint είχε πει, το 1997, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, όταν ένας ακροατής προσπάθησε να τους βάλει σε κουτάκια: «Δεν αλλάξαμε ποτέ από rave σε punk. Γιατί δεν ήμασταν rave. Και δεν είμαστε punk. Έχουμε στοιχεία, αλλά δεν είναι τόσο προφανή όσο ένα τρυπημένο ρουθούνι ή μια καμμένη μοϊκάνα. Είναι η στάση μας, η ένταση, το ότι ανεβαίνουμε εκεί πάνω και το κάνουμε. Δεν είμαστε μουσικάρες, ούτε επαγγελματίες χορευτές. Είμαστε stage divers που απλώς που δεν τους πέταξε ποτέ κανένας έξω».
Ο Liam Howlett, πιο σιωπηλός αλλά εξίσου οξύς, το έθεσε αλλιώς: ο σκοπός ήταν ένας, να μπορούν να σταθούν σε οποιαδήποτε σκηνή. Από techno warehouse μέχρι φεστιβάλ με κιθάρες, από βρετανικά clubs μέχρι τα αχανή αμερικανικά στάδια. Και το πέτυχαν, όχι επειδή διάλεξαν στρατόπεδο, αλλά επειδή δεν ανήκαν σε κανένα.
Βέβαια, ήταν εκείνοι οι καιροί που δεν έψαχνες ήχο, έψαχνες αίσθηση. Δεν έλεγες «είναι techno ή δεν είναι», αλλά πάντα έπαιζαν σαν να τους κυνηγάνε δαίμονες. Και οι Prodigy ήταν η μπάντα που έκανε το rave να ουρλιάζει, όχι να χαμογελάει.
Punk χωρίς κιθάρες
Οι Prodigy δεν χρειάστηκαν power chords για να γράψουν punk ύμνους. Η χρήση της τεχνολογίας έγινε πολιτική πράξη. Τα beats τους ήταν πιο βίαια από τα snare drums των Sex Pistols. Έδειξαν πως το πνεύμα του punk δεν βρίσκεται στα μέσα αλλά στην πρόθεση. Στην πρόκληση, στο χάος, στο να κάνεις τους νέους να χορέψουν σαν να είναι η τελευταία τους νύχτα. Και όταν πάτησαν τη σκηνή του Glastonbury ως headliners, έσβησαν κάθε γραμμή ανάμεσα στο rave και το rock. Έπαιξαν μπροστά σε χιλιάδες πιτσιρικάδες με Mohawks και άλλους με adidas. Κι έκαναν τον κόσμο να ουρλιάζει, όχι από νοσταλγία, αλλά από αυτό που ζούσαν εκείνη τη στιγμή.
«Δεν μας ενδιέφερε ποτέ να γίνουμε μια μπάντα τύπου Orbital ή κάτι τέτοιο. Εμείς ήμασταν φτιαγμένοι από Beastie Boys και Public Enemy. Θέλαμε να σκάμε στα μούτρα του κόσμου».
Αυτή η σύνδεση με το hip hop ήταν και η σπίθα πίσω από μερικές από τις μεγαλύτερες καταιγίδες που έζησαν οι Prodigy στα 90s. Η πιο κραυγαλέα από αυτές; Ο χαμός γύρω από το εναρκτήριο κομμάτι του The Fat of the Land το 1997, το περιβόητο “Smack My Bitch Up”. «Είναι ένα δυνατό κομμάτι και εκπροσωπεί αυτό που είμαστε εκείνη τη στιγμή», είχε πει ο Liam Howlett στον Michael Tunn. «Ξέρουμε πως υπάρχει πολλή σύγχυση γύρω από τον τίτλο, αλλά στ’ αλήθεια, δεν μας νοιάζει. Εμείς ξέρουμε για τι πράγμα μιλάει το κομμάτι, και μας δίνει ενέργεια πάνω στη σκηνή. Για εμάς, είναι ο ήχος μας. Είναι σχεδόν ένα tribute στο gangsta rap, ή στο πιο σκληρό πρόσωπο του hip hop, μόνο που το φιλτράρουμε μέσα από ηλεκτρονικά φίλτρα».
Ο Howlett δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για το “Smack My Bitch Up”. Αντίθετα, απάντησε με αποδομητική ψυχραιμία σε όσους τους κατηγόρησαν για προώθηση της βίας: «Πρέπει να είσαι αρκετά ανόητος για να νομίζεις ότι γράφουμε τραγούδια που λένε “δείρε τη γυναίκα σου”», είπε. «Όπως και το “Firestarter”, δεν είναι τραγούδι για να βάζεις φωτιές. Είναι μια μεταφορά. Είναι μια κραυγή».
Το συγκρότημα αρνήθηκε πεισματικά να εμφανιστεί σε εμπορικές εκπομπές και τηλεοπτικά προγράμματα, διατηρώντας αδιάβλητη την ακεραιότητά του. Ο Liam Howlett πίστευε ακράδαντα πως η δημοφιλία πρέπει να χτίζεται πάνω σε “στέρεες βάσεις και στήριξη από το υπόγειο κοινό”. Η συνεργασία τους με την Maverick, την εταιρεία της Madonna, τους άνοιξε τις πόρτες της Αμερικής, αλλά ο Liam αρνήθηκε να κάνει την παραγωγή στον επόμενο δίσκο της. «Δεν υπάρχει περίπτωση να εμπορευματοποιήσω τον ήχο μου», είχε πει. Και ήταν αδιαπραγμάτευτος.
Κι όμως, παρά τη βαθιά αντι-σταρ στάση του, ο Howlett είχε ήδη δύο κομμάτια στο top-10 πριν καν κλείσει τα 21. Η φήμη του ως παραγωγού και selector κορυφώθηκε όταν ηχογράφησε για το BBC Radio 1 το mixtape Dirtchamber Sessions, ένα χωνευτήρι από breakbeats, punk και hip hop που έγραψε ιστορία. Η επιρροή του τον έφερε στα πρωτοσέλιδα, ακόμα και στον γάμο του με την Natalie Appleton από τις All Saints.
Στα νούμερα; Πέντε Νο1 άλμπουμ στα UK Album Charts, 25 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως, δύο Brit Awards, τρία MTV Video Music Awards και υποψηφιότητες για Grammy και Mercury Prize. Με κάθε κυκλοφορία, οι Prodigy σφράγιζαν τη θέση τους στην πρώτη γραμμή των μεγαλύτερων φεστιβάλ και περιοδειών του κόσμου, πλάι στους θρύλους της σύγχρονης μουσικής.
Ο Howlett, με την τεχνική μαεστρία και την αδιάλλακτη αισθητική του, όντως άλλαξε τον ρου της ηλεκτρονικής μουσικής. Όλοι οι σύγχρονοι “μεγάλοι” του ήχου, από τον Skrillex και τους Pendulum μέχρι τους Fatboy Slim, Sepultura, Sleaford Mods, Rage Against the Machine, Kasabian, Chemical Brothers και Enter Shikari, έχουν δηλώσει πως οφείλουν κάτι σε αυτόν. Κι όμως, από τότε μέχρι και σήμερα, ο Liam δουλεύει πάντα μόνος στο στούντιο. Συνήθως νύχτα. Σαν ερημίτης του ήχου που σμιλεύει κραυγές, θόρυβο και ρυθμό. Κι ας τα υπογράφει όλα ως The Prodigy. Γιατί στην ουσία, ποτέ δεν ήταν μόνος του. Ήταν πάντα εκεί, πίσω από κάθε ηλεκτροπληξία που σε σήκωσε απ’ το πάτωμα.
O θάνατος του Keith Flint το 2019
Ήταν πάντα η φλόγα στο κέντρο της καταιγίδας. Ο Keith Flint εκτοξευόταν κυριολεκτικά στη σκηνή. Σαν ανθρώπινη σπίθα, με μάτια που γυάλιζαν από λύσσα και χορό, κι ένα στόμα που δεν τραγουδούσε αλλά κατέβαζε το χάος στο μικρόφωνο. Κι όμως, πίσω από την εικόνα του “Firestarter”, πίσω από τα μαλλιά-φλόγες και το ανελέητο stomp, υπήρχε ένας άνθρωπος εύθραυστος. Ένα πλάσμα ευάλωτο που έκρυβε την οργή του με κραυγές, και την θλίψη του με beat. Στις αρχές του Μαρτίου 2019, ο Keith βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στο Essex. Ήταν 49. Ο Liam Howlett το είπε με λέξεις που έσταζαν αδυναμία: «Δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά ο αδερφός μας Keith έβαλε τέλος στη ζωή του». Θυμός, σύγχυση, θλίψη. Κανείς δεν περίμενε πως ο άνθρωπος που άναβε πυρκαγιές με την παρουσία του, θα έσβηνε έτσι, σιωπηλά, εκτός σκηνής.
Οι Prodigy ετοιμάζονταν να περιοδεύσουν στην Αμερική. Το Terminal 5 στη Νέα Υόρκη ήταν ήδη sold out. Αλλά το σύμπαν άλλαξε ξαφνικά συντεταγμένες. Η φωνή του “Breathe” σώπασε. Το σώμα του Keith δεν ξαναχόρεψε, αλλά το φάντασμά του ήταν για πάντα πάνω σε μια σκηνή που καίει. Στη μνήμη όσων τον είδαν, όσων χόρεψαν μαζί του, όσων ένιωσαν για μια στιγμή πως δεν ήταν μόνοι μέσα στον θόρυβο. Γιατί ο Keith Flint ήταν κάτι περισσότερο από frontman. Ήταν σύμβολο για κάθε χαμένο παιδί της rave σκηνής, κάθε μοναχικό θηρίο του αστικού σκότους. Κι αυτό, πράγματι, δεν πεθαίνει ποτέ.
Η κληρονομιά
Χωρίς τους Prodigy δεν θα υπήρχε η επιθετικότητα των Justice, ή το σκοτάδι των Death Grips, ούτε η rave θρασύτητα της Arca. Στο “The Fat of the Land”, δεν κατέγραψαν απλώς μια εποχή. Την ανατίναξαν. Την ανακατασκεύασαν με drum machines και ουρλιαχτά. Και ο Keith μπορεί να έφυγε από τη ζωή, αλλά το φάντασμά του κυκλοφορεί σε κάθε υπόγειο κλαμπ που παίζει breakbeat με παραμορφωμένο bassline. Γιατί, Prodigy έφεραν κοντά δύο κόσμους δείχνοντας ότι τελικά ήταν πάντα ένας: ο κόσμος των outsider με beat, ο κόσμος των μη αποδεκτών, ο κόσμος των rave punks.
☞︎ Tο Release Athens 2025 υποδέχεται τους Prodigy, την Παρασκευή 4 Ιουλίου, στην Πλατεία Νερού.
H διάθεση των εισιτηρίων συνεχίζεται.
Επίσης, διατίθεται περιορισμένος αριθμός VIP εισιτηρίων. Στη συγκεκριμένη κατηγορία περιλαμβάνονται οι εξής προνομιακές παροχές:
Ξεχωριστή υπερυψωμένη περιοχή διαμορφωμένη με stands & stools για όλους
• Open-bar
• Ξεχωριστή πύλη εισόδου
• Ιδιωτικό parking
• Ξεχωριστές τουαλέτες
• Αναμνηστικό δώρο
Παράλληλα, είναι διαθέσιμη και η πρώτη ειδική προσφορά του Release Athens 2025, για όσες και όσους επιθυμούν να παρακολουθήσουν δύο ημέρες του φεστιβάλ, επωφελούμενοι από μία σημαντική έκπτωση: IDLES, Glass Beams, SPRINTS (18/6, Πλατεία Νερού) + Fontaines D.C., Boy Harsher & more tba (27/6, Πλατεία Νερού)
Διάθεση εισιτηρίων:
Τηλεφωνικά στο 211770000
Online / releaseathens.gr + more.com
Φυσικά σημεία: https://www.more.com/el/physical–spots/
Όλες οι πληροφορίες (τιμές, πρόγραμμα, πρόσβαση) στο releaseathens.gr
Διάθεση εισιτηρίων ΑμεΑ:
Το Φεστιβάλ φροντίζει για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση Ατόμων με Αναπηρία, προσφέροντας ειδικό χώρο με ανεμπόδιστη θέα προς τη σκηνή. Ο ειδικός χώρος είναι προσβάσιμος με αμαξίδιο, διαθέτει καθίσματα, ξεχωριστές τουαλέτες & δωρεάν parking.
Για την αγορά εισιτηρίων ΑμεΑ, παρακαλούμε να προωθήσετε το αίτημά σας ηλεκτρονικά στο [email protected], επισυνάπτοντας την κάρτα αναπηρίας σας. Για την είσοδό σας στους χώρους ΑμεΑ, η κάρτα αυτή θα χρειαστεί να επιδειχθεί κατά την άφιξή σας στο Φεστιβάλ.
Follow Release Athens
Official Website | Facebook | Instagram | TikTok | YouTube | Spotify
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
Στις αρχές των 90s, η Αγγλία έβραζε. Οι κυβερνήσεις έστηναν παντού κάμερες κι οι νέοι έχτιζαν soundsystems. Η νέα rave μουσική ήταν ένας νέος τρόπος απόδρασης. Acid house, breakbeat, jungle, μουσικές που δεν χωρούσαν ούτε στο BBC ούτε στα charts. Tα πρώτα raves, λάμβαναν χώρα σε χωράφια, αποθήκες, κάτω από γέφυρες, μέσα στη νύχτα, εκεί που δεν πίστευε κανένας ότι μπορεί να υπάρχει ένα οργανωμένο club. Χωρίς πορτιέρηδες, χωρίς φώτα, μόνο ρυθμό και έκσταση.
Εκεί, σ’ αυτήν την εποχή, γεννήθηκαν οι Prodigy. Παιδιά των raves, αλλά με ένα βλέμμα που έβραζε πιο πολύ από τα ecstasy. Βέβαια, πριν γίνουν το τέρας των σταδίων που έβαλε φωτιά στο Glastonbury ή δίχασε τις ηθικές επιτροπές του BBC, οι Prodigy ήταν μια αγέλη αγριμιών της νύχτας. Ο Liam Howlett, ένας έφηβος με σύνδρομο ακουστικής υπερδιέγερσης, έφτιαχνε beats που ακουγόντουσαν σαν να τα ηχογράφησε μέσα σε εργοστάσιο που κατέρρεε. Το demo του ήταν ωμό, επιθετικό, αλλά μελωδικό, σαν βόμβα με σφυγμό. Και πριν το “Firestarter” γίνει εθνική απειλή και το “Omen” χτυπάει στα γήπεδα σαν πολεμικό σύνθημα, υπήρχε το Music for the Jilted Generation. Ένας δίσκος-μανιφέστο για τους ξεγραμμένους, τους αποσυνδεδεμένους, εκείνους που δεν έβρισκαν θέση ούτε στα clubs ούτε στα mosh pits.
Έτσι, λοιπόν, γεννημένοι μέσα στον ιδρώτα και την ευφορία της rave σκηνής των early ’90s οι Prodigy σταδιακά μεταμορφώθηκαν. Όχι προς ένα είδος, αλλά προς μια ιδέα. Αρνήθηκαν να είναι «άλλο ένα rave act», όσο κι αν τους ήθελαν οι δισκογραφικές πακέτο μαζί με τα glowsticks και whistles. Έγιναν ροκ μπάντα χωρίς κιθάρες, πανκ χωρίς όρθια μαλλιά με ζελέ (εντάξει, μετά ο Flint, το πήγε λίγο προς τα εκεί), αλλά βασικά ήταν techno χωρίς manual. Ήταν οι ίδιοι.
Ο Keith Flint είχε πει, το 1997, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, όταν ένας ακροατής προσπάθησε να τους βάλει σε κουτάκια: «Δεν αλλάξαμε ποτέ από rave σε punk. Γιατί δεν ήμασταν rave. Και δεν είμαστε punk. Έχουμε στοιχεία, αλλά δεν είναι τόσο προφανή όσο ένα τρυπημένο ρουθούνι ή μια καμμένη μοϊκάνα. Είναι η στάση μας, η ένταση, το ότι ανεβαίνουμε εκεί πάνω και το κάνουμε. Δεν είμαστε μουσικάρες, ούτε επαγγελματίες χορευτές. Είμαστε stage divers που απλώς που δεν τους πέταξε ποτέ κανένας έξω».
Ο Liam Howlett, πιο σιωπηλός αλλά εξίσου οξύς, το έθεσε αλλιώς: ο σκοπός ήταν ένας, να μπορούν να σταθούν σε οποιαδήποτε σκηνή. Από techno warehouse μέχρι φεστιβάλ με κιθάρες, από βρετανικά clubs μέχρι τα αχανή αμερικανικά στάδια. Και το πέτυχαν, όχι επειδή διάλεξαν στρατόπεδο, αλλά επειδή δεν ανήκαν σε κανένα.
Βέβαια, ήταν εκείνοι οι καιροί που δεν έψαχνες ήχο, έψαχνες αίσθηση. Δεν έλεγες «είναι techno ή δεν είναι», αλλά πάντα έπαιζαν σαν να τους κυνηγάνε δαίμονες. Και οι Prodigy ήταν η μπάντα που έκανε το rave να ουρλιάζει, όχι να χαμογελάει.
Punk χωρίς κιθάρες
Οι Prodigy δεν χρειάστηκαν power chords για να γράψουν punk ύμνους. Η χρήση της τεχνολογίας έγινε πολιτική πράξη. Τα beats τους ήταν πιο βίαια από τα snare drums των Sex Pistols. Έδειξαν πως το πνεύμα του punk δεν βρίσκεται στα μέσα αλλά στην πρόθεση. Στην πρόκληση, στο χάος, στο να κάνεις τους νέους να χορέψουν σαν να είναι η τελευταία τους νύχτα. Και όταν πάτησαν τη σκηνή του Glastonbury ως headliners, έσβησαν κάθε γραμμή ανάμεσα στο rave και το rock. Έπαιξαν μπροστά σε χιλιάδες πιτσιρικάδες με Mohawks και άλλους με adidas. Κι έκαναν τον κόσμο να ουρλιάζει, όχι από νοσταλγία, αλλά από αυτό που ζούσαν εκείνη τη στιγμή.
«Δεν μας ενδιέφερε ποτέ να γίνουμε μια μπάντα τύπου Orbital ή κάτι τέτοιο. Εμείς ήμασταν φτιαγμένοι από Beastie Boys και Public Enemy. Θέλαμε να σκάμε στα μούτρα του κόσμου».
Αυτή η σύνδεση με το hip hop ήταν και η σπίθα πίσω από μερικές από τις μεγαλύτερες καταιγίδες που έζησαν οι Prodigy στα 90s. Η πιο κραυγαλέα από αυτές; Ο χαμός γύρω από το εναρκτήριο κομμάτι του The Fat of the Land το 1997, το περιβόητο “Smack My Bitch Up”. «Είναι ένα δυνατό κομμάτι και εκπροσωπεί αυτό που είμαστε εκείνη τη στιγμή», είχε πει ο Liam Howlett στον Michael Tunn. «Ξέρουμε πως υπάρχει πολλή σύγχυση γύρω από τον τίτλο, αλλά στ’ αλήθεια, δεν μας νοιάζει. Εμείς ξέρουμε για τι πράγμα μιλάει το κομμάτι, και μας δίνει ενέργεια πάνω στη σκηνή. Για εμάς, είναι ο ήχος μας. Είναι σχεδόν ένα tribute στο gangsta rap, ή στο πιο σκληρό πρόσωπο του hip hop, μόνο που το φιλτράρουμε μέσα από ηλεκτρονικά φίλτρα».
Ο Howlett δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για το “Smack My Bitch Up”. Αντίθετα, απάντησε με αποδομητική ψυχραιμία σε όσους τους κατηγόρησαν για προώθηση της βίας: «Πρέπει να είσαι αρκετά ανόητος για να νομίζεις ότι γράφουμε τραγούδια που λένε “δείρε τη γυναίκα σου”», είπε. «Όπως και το “Firestarter”, δεν είναι τραγούδι για να βάζεις φωτιές. Είναι μια μεταφορά. Είναι μια κραυγή».
Το συγκρότημα αρνήθηκε πεισματικά να εμφανιστεί σε εμπορικές εκπομπές και τηλεοπτικά προγράμματα, διατηρώντας αδιάβλητη την ακεραιότητά του. Ο Liam Howlett πίστευε ακράδαντα πως η δημοφιλία πρέπει να χτίζεται πάνω σε “στέρεες βάσεις και στήριξη από το υπόγειο κοινό”. Η συνεργασία τους με την Maverick, την εταιρεία της Madonna, τους άνοιξε τις πόρτες της Αμερικής, αλλά ο Liam αρνήθηκε να κάνει την παραγωγή στον επόμενο δίσκο της. «Δεν υπάρχει περίπτωση να εμπορευματοποιήσω τον ήχο μου», είχε πει. Και ήταν αδιαπραγμάτευτος.
Κι όμως, παρά τη βαθιά αντι-σταρ στάση του, ο Howlett είχε ήδη δύο κομμάτια στο top-10 πριν καν κλείσει τα 21. Η φήμη του ως παραγωγού και selector κορυφώθηκε όταν ηχογράφησε για το BBC Radio 1 το mixtape Dirtchamber Sessions, ένα χωνευτήρι από breakbeats, punk και hip hop που έγραψε ιστορία. Η επιρροή του τον έφερε στα πρωτοσέλιδα, ακόμα και στον γάμο του με την Natalie Appleton από τις All Saints.
Στα νούμερα; Πέντε Νο1 άλμπουμ στα UK Album Charts, 25 εκατομμύρια πωλήσεις παγκοσμίως, δύο Brit Awards, τρία MTV Video Music Awards και υποψηφιότητες για Grammy και Mercury Prize. Με κάθε κυκλοφορία, οι Prodigy σφράγιζαν τη θέση τους στην πρώτη γραμμή των μεγαλύτερων φεστιβάλ και περιοδειών του κόσμου, πλάι στους θρύλους της σύγχρονης μουσικής.
Ο Howlett, με την τεχνική μαεστρία και την αδιάλλακτη αισθητική του, όντως άλλαξε τον ρου της ηλεκτρονικής μουσικής. Όλοι οι σύγχρονοι “μεγάλοι” του ήχου, από τον Skrillex και τους Pendulum μέχρι τους Fatboy Slim, Sepultura, Sleaford Mods, Rage Against the Machine, Kasabian, Chemical Brothers και Enter Shikari, έχουν δηλώσει πως οφείλουν κάτι σε αυτόν. Κι όμως, από τότε μέχρι και σήμερα, ο Liam δουλεύει πάντα μόνος στο στούντιο. Συνήθως νύχτα. Σαν ερημίτης του ήχου που σμιλεύει κραυγές, θόρυβο και ρυθμό. Κι ας τα υπογράφει όλα ως The Prodigy. Γιατί στην ουσία, ποτέ δεν ήταν μόνος του. Ήταν πάντα εκεί, πίσω από κάθε ηλεκτροπληξία που σε σήκωσε απ’ το πάτωμα.
O θάνατος του Keith Flint το 2019
Ήταν πάντα η φλόγα στο κέντρο της καταιγίδας. Ο Keith Flint εκτοξευόταν κυριολεκτικά στη σκηνή. Σαν ανθρώπινη σπίθα, με μάτια που γυάλιζαν από λύσσα και χορό, κι ένα στόμα που δεν τραγουδούσε αλλά κατέβαζε το χάος στο μικρόφωνο. Κι όμως, πίσω από την εικόνα του “Firestarter”, πίσω από τα μαλλιά-φλόγες και το ανελέητο stomp, υπήρχε ένας άνθρωπος εύθραυστος. Ένα πλάσμα ευάλωτο που έκρυβε την οργή του με κραυγές, και την θλίψη του με beat. Στις αρχές του Μαρτίου 2019, ο Keith βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στο Essex. Ήταν 49. Ο Liam Howlett το είπε με λέξεις που έσταζαν αδυναμία: «Δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά ο αδερφός μας Keith έβαλε τέλος στη ζωή του». Θυμός, σύγχυση, θλίψη. Κανείς δεν περίμενε πως ο άνθρωπος που άναβε πυρκαγιές με την παρουσία του, θα έσβηνε έτσι, σιωπηλά, εκτός σκηνής.
Οι Prodigy ετοιμάζονταν να περιοδεύσουν στην Αμερική. Το Terminal 5 στη Νέα Υόρκη ήταν ήδη sold out. Αλλά το σύμπαν άλλαξε ξαφνικά συντεταγμένες. Η φωνή του “Breathe” σώπασε. Το σώμα του Keith δεν ξαναχόρεψε, αλλά το φάντασμά του ήταν για πάντα πάνω σε μια σκηνή που καίει. Στη μνήμη όσων τον είδαν, όσων χόρεψαν μαζί του, όσων ένιωσαν για μια στιγμή πως δεν ήταν μόνοι μέσα στον θόρυβο. Γιατί ο Keith Flint ήταν κάτι περισσότερο από frontman. Ήταν σύμβολο για κάθε χαμένο παιδί της rave σκηνής, κάθε μοναχικό θηρίο του αστικού σκότους. Κι αυτό, πράγματι, δεν πεθαίνει ποτέ.
Η κληρονομιά
Χωρίς τους Prodigy δεν θα υπήρχε η επιθετικότητα των Justice, ή το σκοτάδι των Death Grips, ούτε η rave θρασύτητα της Arca. Στο “The Fat of the Land”, δεν κατέγραψαν απλώς μια εποχή. Την ανατίναξαν. Την ανακατασκεύασαν με drum machines και ουρλιαχτά. Και ο Keith μπορεί να έφυγε από τη ζωή, αλλά το φάντασμά του κυκλοφορεί σε κάθε υπόγειο κλαμπ που παίζει breakbeat με παραμορφωμένο bassline. Γιατί, Prodigy έφεραν κοντά δύο κόσμους δείχνοντας ότι τελικά ήταν πάντα ένας: ο κόσμος των outsider με beat, ο κόσμος των μη αποδεκτών, ο κόσμος των rave punks.
☞︎ Tο Release Athens 2025 υποδέχεται τους Prodigy, την Παρασκευή 4 Ιουλίου, στην Πλατεία Νερού.
H διάθεση των εισιτηρίων συνεχίζεται.
Επίσης, διατίθεται περιορισμένος αριθμός VIP εισιτηρίων. Στη συγκεκριμένη κατηγορία περιλαμβάνονται οι εξής προνομιακές παροχές:
Ξεχωριστή υπερυψωμένη περιοχή διαμορφωμένη με stands & stools για όλους
• Open-bar
• Ξεχωριστή πύλη εισόδου
• Ιδιωτικό parking
• Ξεχωριστές τουαλέτες
• Αναμνηστικό δώρο
Παράλληλα, είναι διαθέσιμη και η πρώτη ειδική προσφορά του Release Athens 2025, για όσες και όσους επιθυμούν να παρακολουθήσουν δύο ημέρες του φεστιβάλ, επωφελούμενοι από μία σημαντική έκπτωση: IDLES, Glass Beams, SPRINTS (18/6, Πλατεία Νερού) + Fontaines D.C., Boy Harsher & more tba (27/6, Πλατεία Νερού)
Διάθεση εισιτηρίων:
Τηλεφωνικά στο 211770000
Online / releaseathens.gr + more.com
Φυσικά σημεία: https://www.more.com/el/physical–spots/
Όλες οι πληροφορίες (τιμές, πρόγραμμα, πρόσβαση) στο releaseathens.gr
Διάθεση εισιτηρίων ΑμεΑ:
Το Φεστιβάλ φροντίζει για την απρόσκοπτη εξυπηρέτηση Ατόμων με Αναπηρία, προσφέροντας ειδικό χώρο με ανεμπόδιστη θέα προς τη σκηνή. Ο ειδικός χώρος είναι προσβάσιμος με αμαξίδιο, διαθέτει καθίσματα, ξεχωριστές τουαλέτες & δωρεάν parking.
Για την αγορά εισιτηρίων ΑμεΑ, παρακαλούμε να προωθήσετε το αίτημά σας ηλεκτρονικά στο [email protected], επισυνάπτοντας την κάρτα αναπηρίας σας. Για την είσοδό σας στους χώρους ΑμεΑ, η κάρτα αυτή θα χρειαστεί να επιδειχθεί κατά την άφιξή σας στο Φεστιβάλ.
Follow Release Athens
Official Website | Facebook | Instagram | TikTok | YouTube | Spotify
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
