Όταν ο Farrokh Bulsara γεννήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1946 – ημέρα Τετάρτη – στη Ζανζιβάρη, ένα μικρό σχετικά νησί του Ινδικού ωκεανού κοντά στα παράλια της Τανζανίας, οι περσικής καταγωγής γονείς του, Bomi και Jer Bulsara, Ζωροάστρες στο θρήσκευμα, λέγεται ότι κάλεσαν τους πιο ηλικιωμένους της πόλης να δώσουν, κατά τα ειωθότα της θρησκείας τους, έναν χρησμό για το μέλλον του νεογέννητου.

«Αυτός ο άνθρωπος θα γίνει κάποτε βασιλιάς», είπε ένας εξ΄αυτών και οι υπόλοιποι συγκατάνευσαν κουνώντας τα κεφάλια τους.

Ο χρησμός είχε δοθεί και στο μέλλον θα έβγαινε 100% αληθινός: γιατί ο Farrokh Bulsara και μετέπειτα Freddie Mercury, ο επίδοξος γραφίστας και σχεδιαστής μόδας, ο αυτοδίδακτος πιανίστας και τραγουδιστής έγινε, ταυτόχρονα, βασιλιάς (του μουσικού κόσμου) αλλά και βασίλισσα (queen είναι, ταυτόχρονα, το όνομα του συγκροτήματός του, αλλά και ένας υποτιμητικός χαρακτηρισμός της βρετανικής αργκό για τους γκέι, που τότε φυσικά δεν λέγονταν γκέι, αλλά απλά «αδελφές»).

Οι «βασιλικές» βλέψεις του Φαρόκ φάνηκαν εξ απαλών ονύχων: αφού μετακόμισε με την οικογένειά του στην Ινδία, και συγκεκριμένα στο Παντσγκάνι, πενήντα χιλιόμετρα έξω από τη Βομβάη (που σήμερα λέγεται Μουμπάι), πήγε για πρώτη φορά σχολείο στο αγγλικό οικοτροφείο St. Peter’s.

Εκεί φάνηκε το ταλέντο που είχε ο Freddie (όπως ζητούσε πλέον να τον φωνάζουν οι συμμαθητές του) σε αρκετά αθλήματα: π.χ. στην ηλικία των 10 μόλις ετών κέρδισε το σχολικό πρωτάθλημα στο πινγκ πονγκ. Όλα αλλάξαν όμως όταν ο οδοντίατρος του οικοτροφείου ανακάλυψε τέσσερα επιπλέον δόντια στο πίσω μέρος του στόματος του Φρέντι. Τι σήμαινε αυτός ο οδοντιατρικός χρησμός για το μέλλον του;

Σήμαινε ότι σύντομα ο Φρέντι έβγαζε κάτι φοβερά εύηχες κραυγές που ακούγονταν από την Βομβάη έως το Δελχί, οπότε έγινε μέλος της χορωδίας του σχολείου του. Στα 12 του χρόνια, έφτιαξε το πρώτο του συγκρότημα, τους The Hectics οι οποίοι διασκευάζανε rock ‘n’ roll καλλιτέχνες όπως ο Cliff Richard και ο Little Richard. Με τον Φρέντι πιανίστα και τραγουδιστή, η μπάντα έδωσε αρκετές συναυλίες σε εκδηλώσεις του σχολείου, γιορτές και σχολικούς χορούς.

Όμως όλα άλλαξαν στις 12 Ιανουαρίου 1964, όταν η Ζανζιβάρη βρέθηκε σε πολιτική αναταραχή, με τους στρατιωτικούς να εχουν κάνει πραξικόπημα. Φοβούμενος για την τύχη της οικογένειας του, ο πατέρας Bomi πήρε τη Jer και τα δυο τους παιδιά [ο Φρέντι είχε και μια μικρή αδελφή, την Κασμίρα] και μετακόμισαν στο Λονδίνο και συγκεκριμένα στο προάστιο του Feltham, σε ένα σπίτι στο νούμερο 22 της λεωφόρου Gladstone. Ο μικρός Μπουλσάρα σπούδασε για δύο χρόνια στο Isleworth Polytechnic. Αφού κατάφερε να βαθμολογηθεί με Α στα μαθήματα γύρω από τις τέχνες, έγινε δεκτός το 1966 στο Ealing College Of Art, απ’ όπου αποφοίτησε τον Ιούνιο του 1969 με δίπλωμα γραφίστα και σχεδιαστή.

Στη διάρκεια των σπουδών του στο Ealing, ο Φρέντι έγινε φίλος με τον μπασίστα Tim Staffell με αποτέλεσμα αυτού ήταν να σκάει απρόσκλητος στις πρόβες του συγκροτήματος του φίλου του που λεγόταν Smile και το οποίο απάρτιζαν, εκτός από τον Staffell, ένας συμφοιτητής του στο Imperial College, ο 22χρονος Μπράιαν Μέι στη κιθάρα και ο 20χρονος φοιτητής βιολογίας Ρότζερ Τέιλορ στα ντραμς.

Το καλοκαίρι του ’69 ο Φρέντι συμμετέχει και αυτός σε ένα συγκρότημα: τους Ibex από το Λίβερπουλ. Στις 23 Αυγούστου του ’69 ο Μπουλσάρα έδωσε την πρώτη του συναυλία με τους Ibex στο Μπόλτον –που ήταν και η πρώτη του ως τραγουδιστής. «Ήξερε πως πρέπει να συμπεριφέρεται ένας frontman. Ό,τι έκανε στη σκηνή με τους Queen τα έκανε και στην πρώτη του συναυλία με τους Ibex», είπε κατόπιν το μέλος των Ibex, Ken Testi.

Ήταν φανερό ότι πλέον είχε έρθει η ώρα των Queen και η στιγμή του μικρού πρίγκηπα Φρέντι να πάρει οριστικά και αμετάκλητα το σκήπτρο του βασιλιά.

Προσωπική του υπόθεση οι Queen

Τον Απρίλιο του 1970 τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για τους Smile μετά την αποχώρηση του Tim Staffell. Ο Μέι κι ο Τέιλορ παρόλα αυτά αποφάσισαν να συνεχίσουν και θυμούνται εκείνο το «μελαμψό παλικάρι που ερχόταν στις πρόβες μας». Έτσι, ιδρύονται οι Queen, όνομα που εμπνέεται ο Φρέντι, ενώ το 1971 ολοκληρώνεται η σύνθεση της μπάντας με τον 20χρονο φοιτητή ηλεκτρονικών και μπασίστα Τζον Ντίκον.

Είναι ξεκάθαρο από την πρώτη κιόλας στιγμή ότι το συγκρότημα αποτελεί μια «δικτατορική δημοκρατία»: ναι μεν ακούγονται, ισότιμα, οι προτάσεις και των τεσσάρων μελών, ωστόσο το ταλέντο του Μπουλσάρα είναι τόσο πηγαίο και το μουσικό του όραμα τόσο ξεκάθαρο, ώστε οι υπόλοιποι τρεις δύσκολα μπορούν να του πάνε κόντρα σε οτιδήποτε.

Κατά την διάρκεια της ηχογράφησης ενός εκ των πρώτων τους τραγουδιών, ολοκληρώθηκε η «μεταμόρφωση» του τραγουδιστή τους από Μπουλσάρα σε Μέρκιουρι: το κομμάτι «My Fairy King» περιέχει τον στίχο «Mother Mercury, look what they’ve done to me». Ο Μέι ρώτησε το Φρέντι, που ήταν ο συνθέτης, αν η «Mother Mercury» του τραγουδιού αναφέρεται στην μητέρα του και αυτός απάντησε: «Ναι, κι από εδώ και στο έξης θα με φωνάζετε Μέρκιουρι».

Στις 13 Ιουλίου του 1973 κυκλοφορεί το «Queen», το ντεμπούτο άλμπουμ τους, και ένα χρόνο μετά το δεύτερο άλμπουμ τους, το «Queen II», στο εξώφυλλο του οποίου ο Φρέντι ποζάρει σαν μια από τις ηρωίδες του, τη Μarlene Dietrich στη ταινία «Shanghai Express».

Το 1974 τελειώνει με τον Μέρκιουρι να συγκατοικεί με την κοπέλα του, τη Μέρι Οστιν παρόλο που σκάνε μύτη τα πρώτα δημοσιεύματα των μουσικών περιοδικών για την περιλάλητη ομοφυλοφιλία του. «Εγώ κι ο σοφέρ μου απολαμβάνουμε το φλερτ μεταξύ μας γιατί εμένα με τραβάει πολύ η αμφισεξουαλικότητα», ειχε πει αστεία-σοβαρά λίγο μετα στα βρετανικά ΜΜΕ. Ωστόσο, ο Ερικ Χολ, εργαζόμενος στην δισκογραφική ΕΜΙ, βγήκε αμέσως μετα το θάνατο του Μέρκιουρι κι ισχυρίστηκε πως το πρώτο τους πραγματικά σπουδαίο τραγούδι εκείνης της περιόδου, το «Killer Queen», γράφτηκε γι’ αυτόν: «βρισκόμασταν στο ξενοδοχείο Holiday Inn, κάπου εκεί στις αρχές του 1974, όταν ξαφνικά χτυπάει η πόρτα του δωματίου μου. Είναι ο Φρέντι που με ρωτάει αν μπορεί να περάσει μέσα. Όταν κάθεται στο κρεβάτι μου λεει πως είναι ερωτευμένος μαζί μου και πως το κομμάτι αυτό γράφτηκε επειδή δεν ανταποκρινόμουν στον έρωτα του. Μού είπε πως εγώ ειμαι ο «δολοφόνος» [killer] του κομματιού που σκοτώνει τον γκέι [queen] που τον αγαπάει. Όταν μου ζήτησε να μου κρατήσει το χέρι κι εγώ αρνήθηκα, κατάλαβε πως δεν ειχε ελπίδα μαζί μου και αποχώρησε», ειχε πει ο Χολ.

Ωστόσο, τα πρώτα καμπανάκια για την σεξουαλική κατεύθυνση του Φρέντι είχαν ήδη χτυπήσει -και ο ίδιος φρόντισε να διαλευκάνει μια και καλή την υπόθεση. Όχι δημοσίως, αλλά κρυπτικά, διαμέσου του γνωστότερου τραγουδιού τους.

Ο θάνατος ενός κάουμπόι

Αρχικά το «Bohemian Rhapsody» –που γυρόφερνε ως σύνθεση στο μυαλό του Φρέντι στα τέλη του 1970- ονομαζόταν «The Cowboy Song» και αφηγούταν την ιστορία ενός αντρα που γινόταν δολοφόνος. Όταν άρχισε να το παίζει στο πιάνο, πρώτα τραγούδησε “mama, just killed a man”. Το νόημα ως προς το ποιος ακριβώς άνδρας «δολοφονήθηκε» και ποιος άλλος ξεπήδησε από τις στάχτες του, ήταν σαφές.

«Είναι ξεκάθαρο για τι ακριβώς μιλάει το τραγούδι», είπε μετά ο ντράμερ Τέιλορ, επιβεβαιώνοντας αυτό που όλοι υποπτεύονταν: πως το τραγούδι αυτό αποτελούσε το επίσημο «έβγα από τη ντουλάπα» για τον Φρέντι που για πρώτη φορά ειχε συμφιλιωθεί με την σεξουαλικότητα του και σκόπευε να μιλήσει γι’ αυτό στην Μέρι. Και ακούγοντας τον να τραγουδάει «Goodbye everybody – I’ve got to go/ Gotta leave you all behind and face the truth», οι περισσότεροι σιγουρεύτηκαν.

Την άνοιξη του 1975 ο Φρέντι ξεκίνησε την πρώτη του επίσημη γκέι σχέση με τον 25χρονο David Minns, στέλεχος της ΕΜΙ που εργαζόταν για λογαριασμό του Πολ Μακάρτνεϊ. «Η σχέση μου με το Φρέντι άλλαξε λίγο μετα τη κυκλοφορία του πρώτου τους άλμπουμ. Από τις αρχές του 1974 δεν ήμασταν ξανά ποτέ το ιδιο, σε επίπεδο ερωτικής σχέσης. Σε κάποιο σημείο γυρνάει και μου λεει «Μέρι, νομίζω πως ειμαι αμφισεξουαλικός», οπότε του απαντάω «μη λες βλακείες, είσαι ομοφυλόφιλος». Δεν είπαμε κάτι άλλο, αγκαλιαστήκαμε και είπαμε πως εδώ είναι το τέλος», θυμάται για την περίοδο εκείνη η Οστιν.

Στα τέλη του 1975 ο Φρέντι φεύγει από το διαμέρισμα που είχαν νοικιάσει από κοινού και μετακόμισε σε ένα δικό του στο Holland Park. Στις συνεντεύξεις που δίνει στα ΜΜΕ, και στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ο Φρέντι αστειεύεται διαρκώς και λέει στα βρετανικά ΜΜΕ ότι «κοιμάμαι με αντρες, γυναίκες, γάτες, ο,τι κινείται». Το «έβγα» από τη ντουλάπα απελευθέρωσε τον Φρέντι, αλλά ταυτόχρονα, ο Μέρκιουρι ανακαλύπτει και την κοκαΐνη.

Στις συναυλίες του συγκροτήματος ο Φρέντι, εθισμένος πλέον πλήρως στο συγκεκριμένο ναρκωτικό, αρχίσει να βγάζει έναν διαφορετικό εαυτό, πιο αλαζονικό και κυνικό και λιγότερο συνεσταλμένο. Δεν είναι πλέον ο μικρός Φαρόκ Μπουλσάρα, είναι ο Φρέντι Μέρκιουρι. Έτσι, δεν διστάζει να αποχαιρετάει το κοινό των συναυλιών τους λέγοντας «ήταν μια ευχαρίστηση να κάνουμε συναλλαγές μαζί σας» ή «σας ευχαριστούμε για τα λεφτά που μας δώσατε».

«Το 1978 ο Μέρκιουρι μπορούσε να έχει ο,τι επιθυμεί. Ένα βράδυ, σε ένα μπαρ στο Λονδίνο, εκεί που κάθεται ξαφνικά στο τραπέζι, ο Φρέντι λεει τη λέξη «τσιγάρο». Αμέσως, προς την κατεύθυνση του υψώθηκαν πάνω από έξι τσιγάρα», λεει ο προσωπικός του φίλος, David Evans. «Τα τελευταία τρία χρόνια έχω ξοδέψει σε ψώνια πάνω από 100.000 λίρες», παινεύεται ξεδιάντροπα ο ίδιος ο Φρέντι στην Daily Mail.

Το 1978 παίζει να είναι η πιο ξένοιαστη χρονιά της ζωής του Φρέντι, μια χρονιά που κορυφώνεται με το μεγάλο πάρτι που έδωσε το συγκρότημα στις 31 Οκτωβρίου στη Νέα Ορλεάνη, προκειμένου να παρουσιάσει το νέο τους άλμπουμ με τίτλο «Jazz». «Αυτή η απόκρυφη ιστορία με τους νάνους που μετέφεραν στο ξυρισμένο τους κεφάλι μεγάλους δίσκους με τεράστιες ποσότητες κοκαΐνης μάλλον ανήκει στη σφαίρα του μύθου, αφού εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο», λεει σήμερα ο Τειλορ. Αυτό που σίγουρα συνέβη είναι το πάρτι, που κράτησε παραπάνω από μια ημέρα και μια νύχτα, εκτός από τους φίλους της μπάντας να έχει ως προσκεκλημένους όλα τα «φρικιά της πόλης, κατόπιν εντολής του ίδιου του Φρέντι». Μέσα σε 48 ώρες τα είδαν όλα: δημόσιο σεξ ανάμεσα σε αντρες, γυναίκες και… νάνους, παρτούζες στα δωμάτια, γυναικείες λασπομαχίες μέσα σε ειδικά κλουβιά, μια νεαρή γκρούπι να καπνίζει πούρο μέσα στο… αιδοίο της και φυσικά αμέτρητα ναρκωτικά.

«It was acceptable in the ’80s»

Η δεκαετία του ’80 ξεκινάει στραβά για τη μπάντα: οι καυγάδες είναι ολοένα και πιο συχνοί όχι μόνο στο στούντιο, αλλά και στις συναυλίες τους, με τα μέλη να απομακρύνονται το ένα από το άλλο. «Οι σχέσεις μεταξύ τους είχαν διαφοροποιηθεί», θα πει ο Rick Cassman, κιθαρίστας των Straight Eight, που τους συνόδευαν στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία.

«Ο Φρέντι ήταν «αλλού». Ερχόταν πάντα στους συναυλιακούς χώρους που παίζαμε με την προσωπική του λιμουζίνα και ο καθένας ειχε το δικό του entourage. Εκείνη την περίοδο έμοιαζαν σαν μια μπάντα αποτελούμενη από [τουλάχιστον δυο] τεράστια «εγώ». Ωστόσο, ο Φρέντι ήταν πραγματικά εκπληκτικός σόουμαν και 100% επαγγελματίας. Όταν όμως τελείωνε το κάθε live, κλεινόταν στον εαυτό του και δεν μιλούσε με κανέναν, ούτε καν με τους υπόλοιπους Queen. Δεν θυμάμαι ποτέ την μπάντα να αστειεύεται μεταξύ της ακόμη και στα soundcheck», καταλήγει. «Ήταν φανερό πως οι καταχρήσεις και η υπερβολή που ζούσαμε στην καθημερινότητα μας ειχε αρχίσει να έχει αντίκτυπο τόσο στις μεταξύ μας σχέσεις, οσο και στην δημιουργική διαδικασία των τραγουδιών», επισημαίνει ο Μέι.

Η απόσταση μεταξύ του Μέρκιουρι και των τριών Queen μεγάλωνε επειδή ο Φρέντι επέμενε, στα 35 του χρονια, να συνεχίσει να κάνει τη ζωή ενός 20αρη, ενώ οι άλλοι τρεις είχαν οικογένειες και παιδιά και δεν μπορουσαν να τον ακολουθούν πάντα στις καταχρήσεις του. Οι αρχές του 1983 βρίσκουν τον Μέρκιουρι να ηχογραφεί το «Love Kills» με τον Giorgio Moroder, ενώ και οι υπόλοιποι είναι απορροφημένοι στα προσωπικά τους project.

Ήταν φανερό, ωστόσο, ότι η ζωή που έκανε ο Μέρκιουρι, θα είχε ακριβό τίμημα.

Ζώντας στην εποχή του AIDS

Στα μέσα του 1984 συνέβη κάτι που αρχικά δεν τον έβαλε σε σκέψεις, αλλά θα αποδεικνυόταν σημαντικό στη πορεία: έπαθε μια σκοτοδίνη και λιποθύμησε μέσα στο διαμέρισμα του. Δεν έδωσε σημασία στο περιστατικό, όμως ήταν το πρώτο σημάδι πως κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία του. Σε μια συναυλία στο Δουβλίνο, ο Φρέντι ξέχασε τα λόγια για το κομμάτι «Hammer To Fall» –ξανά, δεν έδωσε σημασία παρόλο που ήταν η πρώτη φορά που ξεχνούσε στίχους, πόσω μάλλον τοσο πρόσφατους. Ωστόσο, συνέχισε να ζει τη ζωή του όπως γούσταρε, ξοδεύοντας 1.000 λίρες την εβδομάδα για κόκα.

Το 1985 θα ξεκινούσε ευτυχισμένα για το Φρέντι, αφού θα γνώριζε τον άντρα που έμεινε μαζί του περισσότερα χρόνια απ’ τον καθένα: ο Jim Hutton ήταν ένας ιρλανδός κουρέας τον οποίο γνώρισε σε ένα γκέι κλαμπ του Λονδίνου κι από τον Μάρτιο της χρονιάς αυτής ήταν επισήμως μαζί. Τα 39α γενέθλια του Φρέντι γιορτάστηκαν με κάθε επισημότητα: ο Μέρκιουρι έκλεισε για ένα βράδυ ένα κλαμπ του Μονάχου και μετέφερε με δικά του έξοδα από το Λονδίνο 300 καλεσμένους, τους οποίους κατόπιν έβαλε να μείνουν στο Hilton της βαυαρικής πόλης. Ο λογαριασμός ξεπέρασε τις 50.000 λίρες, ενώ το πρωί της 6ης Σεπτεμβρίου 1985 βρήκε τους… 300 του Φρέντι να επιστρέφουν στο ιδιο κλαμπ για να γυρίσουν το βιντεοκλίπ του «Living On My Own».

Το τραγούδι αυτό αντικατόπτριζε όχι μόνο την ψυχολογική κατάσταση του Μέρκιουρι εκείνη την περίοδο, αλλά και μια αλλαγή στην νοοτροπία του: από το «φίλος είναι απλώς κάποιος που δεν έχεις γνωρίσει ακόμη», έχει αρχίσει πλέον να περνάει σε φάση ξεσκαρταρίσματος του καρνέ των γνωριμιών του και να μετράει πραγματικές φιλίες –και απώλειες. Ταυτόχρονα, αποφασίζει, λίγο πριν μπει στα 40, πως η έξαλλη ζωή φτάνει σιγα σιγα στο τέλος της και οι καταχρήσεις δεν γίνεται να συνεχιστούν άλλο –προφανώς, έχει αρχίσει να διαισθάνεται πως κάτι έχει αλλάξει όσον αφορά στην υγεία του.

Τον Απρίλιο του 1987 ο Φρέντι έκανε εξετάσεις και βγήκαν θετικές: ήταν πλέον επίσημο πως είχε AIDS. Ο Φρέντι άρχισε να βάζει για πρώτη φορά βαρύ μέικαπ στο πρόσωπο του προκειμένου να κρύψει το σάρκωμα Καπόζι (ένα από τα συμπτώματα του Έιτζ) που ειχε στο μάγουλο του. Εντωμεταξύ, ακόμη και στους υπόλοιπους Queen που τον έβλεπαν καταβεβλημένο, τους έλεγε πως «έχω το συκώτι μου, μωρέ, τόσα χρόνια βότκα, καταλαβαίνεις τωρα». «Όλοι θεωρούσαμε πως έχει καρκίνο και ντρέπεται να μας το πει», λεει ο παραγωγός της μπάντας David Richards.

Ο Φρέντι αρχίζει να κυκλοφορεί με μούσια, προφανώς θέλοντας να κρύψει τις πληγές από το σάρκωμα που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους στο πρόσωπό του. Μην αντέχοντας άλλο, ειπε την αλήθεια –έστω και κεκαλυμμένη- και στους φίλους του κάποια στιγμή το καλοκαίρι του 1989. «Καθόμασταν σε ένα εστιατόριο και τρώγαμε και κάποιος από τους Queen ειπε «με ταλαιπωρεί κι ένα κρύωμα, γαμώτο». Τότε ο Μέρκιουρι σηκώνει το αριστερό του μπατζάκι και τους δείχνει ένα μεγάλο όγκο και μια ανοικτή πληγή στο πόδι, κληροδότημα της ασθένειας. Και γυρνάει και μας λεει «Πιστεύετε πως εσείς έχετε προβλήματα; Τότε κοιτάξτε εμένα», ειχε πει ο Hutton. Λίγες μέρες μετά τους ειπε τις ακριβείς λέξεις που απεύχονταν να ακούσουν: «aids» και «θάνατος».

Τον Αύγουστο του 1991 αρχίζει η κάθοδος του Μέρκιουρι στη προσωπική του κόλαση: στις αρχές του Νοέμβριου παίρνει τη πιο γενναία απόφαση της ζωής του, αποφασίζοντας να σταματήσει τα φάρμακα για την ασθένεια. Είχε επιλέξει να πεθάνει. Το απόγευμα της 25ης Νοέμβριου 1991, ακριβώς στις 6.48 ωρα Αγγλίας ο Φρέντι Μέρκιουρι ή Φαρόκ Μπουλσάρα ειχε περάσει στην αθανασία. Στο πιστοποιητικό θανάτου γράφτηκε πως πέθανε από «βρογχοπνευμονία, προερχόμενη από Έιτζ».

Ο άνθρωπος που έγινε βασιλιάς και βασίλισσα ταυτόχρονα αποτεφρώθηκε στις 27 Νοεμβρίου στο Κρεματόριο του Δυτικού Λονδίνου στη περιοχή Κένσαλ Γκριν και στην τελετή παρέστησαν 45 άνθρωποι, οι γονείς και η αδελφή του, οι Queen, η Μέρι Οστιν, ο Elton John και μερικοί ακόμη. Η τελετή ξεκίνησε κι έκλεισε με τα δυο αγαπημένα κομμάτια του Μέρκιουρι: αρχικά με το «You’ve Got A Friend» της Aretha Franklin και για κλείσιμο με το «D’ Amor Sull’Ali Rosee» από την όπερα Trovatore του Giuseppe Verdi, τραγουδισμένο από τη φίλη του, Montserrat Caballe.