«This ain’t the planet of sound (This ain’t the planet)
This ain’t no rock and roll town (This ain’t the planet)
This ain’t no fuckin’ around (This ain’t the planet)
This ain’t the planet of sound (This ain’t the planet)»

The Pixies – Planet of Sound

«Σεξ και βία στον πλανήτη Δία!»

Όποιος (προνομιούχος) έχει παρευρεθεί σε κάποια από τις συναυλίες των Planet Of Zeus, έχει σίγουρα ακούσει το, γνωστό πλέον, σύνθημα να δονεί την ατμόσφαιρα. Είναι κάτι σαν τελετουργικό να ακούγεται, κάποια στιγμή του live τους, το ανωτέρω σύνθημα. Κάτι σαν το δικό τους «always look on the bright side of life».

Tα εγγόνια των Black Sabbath και των Lynyrd Skynyrd, τα παιδιά των Kyuss, τα ξαδελφάκια των Queens of the Stone Age, τα αδέλφια των Monster Magnet και των Fu Manchu, τα μουσικά κολλητάρια των Eagles of Death Metal και των Them Crooked Vultures είναι εδώ και αυτό το καλοκαίρι – έστω και χωρίς λιωμένο παγωτό να κολλάει στο χέρι.

Και προετοιμάζονται πυρετωδώς για την βορειοευρωπαϊκή τους περιοδεία σε Σκανδιναβία, Γερμανία, Ολλανδία και Δανία, σε μουσικά φεστιβάλ και σκηνές, σε συναυλιακούς χώρους και ιδρωμένα ημιυπόγεια. Να τα γεμίσουν με τον ήχο τους, κάτι μεταξύ ωκεάνιου stoner-rock και «ήχο de puta», δηλαδή έναν πουτανιάρικο sludge που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο –ακόμη και ανθρώπους που το αυτί τους ενδέχεται να παρουσιάζει δυσανεξία στις βαριές, ασήκωτες κιθάρες, τίγκα στην παραμόρφωση και το distortion.

Για αρχή, όπως λένε και οι Pink Floyd, just the basic facts: μιλάμε για μια μπάντα που υπάρχει από τα τέλη του 1999 και τις αρχές του 2000, με μια πλούσια παραγωγή έξι άλμπουμ, εκ των οποίων το ένα ηχογραφημένο ζωντανά, τα οποία μπορείτε να αναζητήσετε στην επίσημη ιστοσελίδα τους.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο πάνω στον «Πλανήτη Δία»: ούτε τα διάφορα side-project τους που κρατούν αναμμένη την φλόγα της μουσικής και της αναζήτησής της (δυο μέλη των Planet Of Zeus, ο μπασίστας Στέλιος Προβής και ο ντράμερ Σεραφείμ Γιαννακόπουλος έχουν εμπλακεί εδώ και μερικά χρόνια στο σχήμα των Tfatfy, κινούμενοι προσεκτικά, αλλά ευσχήμως στα όρια της jazz και της funk), ούτε η περσινή, άνευ προηγουμένου φιλανθρωπική τους κίνηση.

Όταν πέρσι τέτοιο καιρό ο εθελοντής πυροσβέστης Βασίλης Φιλώρας έχασε την ζωή του προσπαθώντας να σώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί από την Ιπποκράτειο Πολιτεία, οι Planet of Zeus πήραν την πρωτοβουλία να βοηθήσουν την οικογένεια του Φιλώρα. Μέσα σε δύο ημέρες συγκεντρώθηκαν σχεδόν 9.000 ευρώ από τις πωλήσεις της δισκογραφίας των Planet of Zeus σε συμβολική τιμή, με το συγκρότημα να ανεβάζει και μια νέα ανάρτηση για να εκφράσουν την εκτίμηση και τον σεβασμό προς τους οπαδούς τους, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν έμπρακτα στο κάλεσμά τους.

Ποιος είπε ότι η εγχώρια stoner σκηνή βρίσκεται σε (κοινωνικοπολιτική) χειμερία νάρκη; Κανείς.

Απεναντίας, η εγχώρια stoner σκηνή βρίσκεται πάντα στις επάλξεις -όπως αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι στις αρχές του Σεπτέμβρη οι Planet Of Zeus θα βρεθούν ξανά στο δρόμο, σπέρνοντας το μουσικό τους καρπό αρχης γενομένης από την Σκανδιναβία.

«Χαιρόμαστε από την αρχή που θα ξαναβρεθούμε στο δρόμο. Μας χαροποιεί το γεγονός ότι θα πάμε για πρώτη φορά στη Σκανδιναβία», μου λένε μιλώντας μου για τα επικείμενα σχέδιά τους. «Στις συναυλίες μας αυτό που θέλουμε είναι να περάσουμε καλά. Να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, βάζοντας πίσω ό,τι μπορεί να έχει συμβεί. Να νιώσουμε όπως την πρώτη φορά που παίξαμε σε ένα προβάδικο όταν ήμασταν 15 χρονών. Ακόμη και ο κόσμος που δε μας γουστάρει, να αποχωρήσει από την συναυλία με ένα συναίσθημα ανάτασης».

Οι ίδιοι οι Planet Of Zeus αντιμετωπίζουν την ενασχόλησή τους με την μουσική με ιερότητα μεν, αλλά έχοντας κατά νου και το πεπερασμένο ης ίδια της της ύπαρξης: «Αν μία μπάντα ή ένας μουσικός έχει υγιείς δεσμούς με τη μουσική και αισθάνεται πρώτα ακροατής και μετά δημιουργός, συνειδητοποιεί πολύ γρήγορα ότι αυτό είναι ο ιερός του τόπος. Αν δεν είχαμε τη μουσική, πιθανότατα κάποιοι από εμάς δε θα την είχαν βγάλει καθαρή. Οπότε με τη μουσική και τη στιγμή της δημιουργίας δεν παίζουμε. Παίζαμε για εμάς, πολύ πριν γίνουμε αρεστοί και δαγκώναμε λαιμούς. Θα συνεχίσουμε να το κάνουμε ακόμη και όταν ξεπεραστούμε.

Και επειδή, κατά το γνωστό αξίωμα του «Ξυραφιού του Όκαμ» ότι «κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες», οι ίδιοι σπεύδουν να μού ξεκαθαρίσουν ότι το μουσικό τους γούστο δεν έχει αλλάξει και πάρα πολύ μέσα στα χρόνια: «Όταν ασχολείσαι με κάτι δημιουργικό, από μία ηλικία και μετά να ψάχνεις την πιο πρωτόλεια κι αφτιασίδωτη εκδοχή των πραγμάτων που σε συγκινούν. Πώς ένας μάγειρας ο οποίος είναι ο μετρ της μοριακής της γαστρονομίας, επιλέγει στον ελεύθερό του χρόνο να πάει σε ένα κουτούκι που έχει την πιο άνυδρη ντομάτα, το πιο έντονο κρεμμύδι και ένα ποτήρι τσίπουρο από το προσωπικό καζάνι του ιδιοκτήτη; Ε, κάπως έτσι λειτουργεί και ένας μουσικός».

«Όταν ένας άνθρωπος εξελίσσεται, αρχίζει να έχει έναν δικό του κόσμο από τον οποίο αντλεί έμπνευση»

Κατά τα άλλα, ο κόσμος των Planet οf Zeus έχει ξεκάθαρα όρια. Αρχή, μέση και τέλος. Συγκεκριμένες συνιστώσες πάνω στις οποίες πατάνε σχεδόν πεισματικά τα μέλη της. Τους ρωτάω ανοικτά αν υπάρχει κάποιος μουσικός με τον οποίο δεν θα μοιράζονταν ποτέ την ίδια σκηνή.

«Δεν “ανοίγουμε” συναυλίες. Όποιος έχει βρεθεί σε συναυλίες μας ή μας έχει δει σε κάποιο φεστιβάλ, το ξέρει καλά. Όπως επίσης δε μας “ανοίγουν” αντίστοιχα τις συναυλίες μας. Τουλάχιστον στην πόλη μας, επιλέγουμε πάντα συγκροτήματα που τα ακούμε, μας αρέσουν και τα πιστεύουμε. Αυτό είναι μια απόλυτα ιδιοτελής πράξη, μιας και το να παίξει κάποιος που πραγματικά γουστάρεις και θαυμάζεις πριν από εσένα, σε εμπνέει να βγεις και να είσαι ακόμα καλύτερος. Έτσι κερδίζει η μουσική, ο κόσμος και το ίδιο το βράδυ. Αυτό κάποια στιγμή θα πρέπει να το καταλάβουν και οι διοργανωτές συναυλιών, αλλά και τα μανατζεράκια που νομίζουν ότι θα κάνει καλό στο “ξαδερφάκι» τους να μπει στην αρένα από την κερκόπορτα”, μού επισημαίνουν εμφατικά.

Tους ρωτάω ποια είναι η καλύτερη μουσική συμβουλή που έλαβαν ποτέ και ποια είναι η καλύτερη που θα έδιναν οι ίδιοι και η απάντησή τους είναι πειστικότατη: «Αν συνεργάζεσαι με κάποιον και αυτός προσπαθήσει να σε πείσει με τα λόγια, ή τα παράσημα ότι αυτή η ιδέα είναι κακή ή δε θα δουλέψει αντί απλά να τη δοκιμάσει ακόμη και χωρίς αποτέλεσμα, απλά φύγε από το δωμάτιο. Δε θα υπάρξει ποτέ συνεργασία. Να μη βάζεις πότε τον κόσμο στην εξίσωση της δημιουργίας. Αν αρέσει σε σένα και είσαι ειλικρινής, ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσει».

Και το (αυτο)ψυχογράφημα των Planet Of Zeus συνεχίζεται με τον ίδιο σαφή ρυθμό: «Όταν ένας άνθρωπος μεγαλώνει υγιώς, συμφιλιώνεται και εξελίσσεται, αρχίζει να έχει έναν δικό του κόσμο από τον οποίο αντλεί έμπνευση. Και καταπιάνεσαι με ερωτήματα ή θέματα τα οποία φιλοσοφικά απασχολούν την ανθρωπότητα από πάντα και θα την ανησυχούν για πάντα – ανεξαρτήτως προόδου. Οπότε καταλήγεις να ρίχνεις κι εσύ το πετραδάκι σου στον ωκεανό του “αιωνίου ερωτήματος”, πρώτα για να τα ακούς εσύ ο ίδιος και μετά γιατί η δική σου διατύπωση ίσως αγγίξει δυο-τρεις ακόμη ανθρώπους και κατόπιν αυτοί με τη σειρά τους το εκφράσουν ακόμη καλύτερα».

Η κουβέντα φτάνει στο τέλος της και ελαφραίνει μετά από τόση βαριά κουλτούρα, λίγο πριν το Ξυράφι του Όκαμ βρεθεί στο ύψος του ματιού μας, απειλώντας το να σκιστεί, όπως την γνωστή σκηνή από τον «Ανδαλουσιανό Σκύλο» του Μπουνιουέλ. «Slicing up eyeballs, i want you to know», για να επιστρέψουμε στους Pixies δηλαδή.

Μού παραδέχονται ότι οι δυο μόνο μουσικοί που θεωρούν ότι είχαν «όλο το πακέτο», από άποψης ταλέντου, σκηνικής παρουσίας και μουσικής έμπνευσης δεν ήταν κάποιοι από τους ήρωές τους, ο Josh Homme ή ο Dave Grohl, αλλά δυο άνθρωποι (και δυστυχώς μακαρίτες) υπεράνω πάσης υποψίας: Η Amy Winehouse και ο κωμικός Robin Williams.

«Η εμπειρία μας μάς δείχνει ότι οι πραγματικά “μεγάλοι” είναι οι πιο “κανονικοί”. Με αυτούς που υπάρχει σοβαρό πρόβλημα είναι οι μέτριοι, που είναι και πραγματικά λίγοι, σε όλες τις πτυχές της ζωής τους», μου συνοψίζουν με νόημα, καταλήγοντας ότι στο τέλος, αυτό που μετράει, είναι η ίδια η Μουσική.

Η Διαδικασία που οδηγεί σε αυτή, διαμέσου αυτής. Και ήδη βρίσκονται σε μια φάση δημιουργικού οίστρου, μαζεύοντας το υλικό που θα αποτελέσει την μαγιά για τον διάδοχο του προηγούμενού τους άλμπουμ τους, του «Faith In Physics».

«Έχουμε συγκεντρώσει τα τραγούδια για τον επόμενο δίσκο και το φθινόπωρο θα το ηχογραφήσουμε». Μέχρι τότε όμως, όλο το βάρος για τον Πλανήτη Δία πέφτει στις βορειοευρωπαίκές τους περιπέτειες.