Παρασκευή απόγευμα και ήταν απόφαση της τελευταίας στιγμής να παρεβρεθούμε στο live. Η ζέστη θα νικούσε αλλά δεν γινόταν να μην έχουμε δει ούτε μία φορά Prodigy. Φτάνουμε, λοιπόν, στην πλατεία νερού και ο κόσμος ήταν μαζεμένος από νωρίς, εμφανώς περισσότερος από Fontaines D.C. και IDLES. Πρώτοι στη σκηνή oι Βοb Vylan.

Μετά την πολυσυζητημένη εμφάνισή τους στο Glastonbury ήμασταν γεμάτοι περιέργεια να τους δούμε από κοντά. Punk, βρετανική οργή και αλήθεια — τίποτα fake, τίποτα εύπεπτο. Αυθεντικότητα και πολιτική φωτιά ήταν τα στοιχεία που είχε το μισάωρο της εμφάνισής τους. Ήταν λίγο. Το κοινό φάνηκε να απολαμβάνει το ντουέτο επί σκηνής και συμμετείχε χορεύοντας και φωνάζοντας μαζί του. «Everybody loves the sunshine».

Σκηνικά απλά, μία σημαία της Παλαιστίνης ήταν αρκετή και στο βάθος η φράση “BOB VYLAN IS KILLING PUNK ROCK”. Κατάλαβες. Oxι πολλά-πολλά, τα βασικά για να συνεννοούμαστε. Αφήνοντας τη σκηνή το ερώτημα ήταν ένα. Γιατί μόνο μισή ώρα; Aν το προσπεράσεις αυτό, ήταν ένα πολύ ζωντανό, δυναμικό και φρέσκο ξεκίνημα.

Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για την εμφάνιση που ακολούθησε, τους Pendulum. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι του ήχου μου — ποτέ δεν με κέρδισε απόλυτα αυτό το υβρίδιο rave-rock. Όμως δεν μπορώ να παραγνωρίσω το πόσο πολύ τους αγάπησε το κοινό. Έκανα προσπάθεια φυσικά να δώσω μια ευκαιρία, να τους απολαύσω αλλά αφενός δεν είναι στα ακούσματά μου η μουσική τους, αφετέρου η αισθητική μας δε συναντήθηκε πουθενά. Η δική μου γνώμη δεν ξέρω φυσικά κατά πόση σημασία έχει, αφού το κοινό φάνηκε πως ανυπομονούσε να υποδεχθεί τους Αυστραλούς και οι φανατικοί θαυμαστές δεν ήταν λίγοι! Πολύς κόσμος κουνιόταν στους ρυθμούς και τραγούδαγε τα κομμάτια τους αλλά εγώ για πρώτη φορά επισκέφθηκα τα τραπεζάκια με το fried chicken που αναρωτιόμουν «Ποιος πάει να φάει εκεί κατά τη διάρκεια των live». Παρατηρούσα λοιπόν… “Witchcraft”, “Propane Nightmares”- χτυπούσαν με ακρίβεια, η μπάντα παρουσίασε και κάποια νέα της δουλειά κι όσοι τους αγαπούν, απόλαυσαν ένα πλήρες comeback.

Η Πλατεία Νερού έχει γίνει καζάνι. Χαοτικό, ιδρωμένο, ετερόκλητο. Γεμάτη τύπους κάθε ηλικίας, κάθε φάσης – με ένα μόνο κοινό: Prodigy ή τίποτα. Η φράση «βάλε Prodigy» αιωρείται στον αέρα σαν battle cry. Την ακούς στα κινητά που χτυπάνε με Firestarter ringtone, την ψιθυρίζουν τύπισσες με φανέλες που έλιωναν σε rave του ’98, την ουρλιάζουν παρέες με μπίρες που στάζουν στον ήλιο.

Τίποτα δεν ταιριάζει, όλα είναι μπερδεμένα — αλλά όλοι είναι εκεί για τον ίδιο λόγο. Για το ίδιο κάψιμο. Τον ίδιο headliner. Τους Prodigy.

Κι αυτό το αλλοπρόσαλλο πλήθος — με τα tattoos, τα Crocs, τα Doc Martens, τα φαρδιά και τα κοντομάνικα — βράζει απ’ τον ενθουσιασμό. Όχι σιωπηλά. Όχι ευγενικά. Φωνάζουν. Ρωτάνε: «Πώς θα είναι χωρίς τον Keith;» Και την ίδια στιγμή, φωνάζουν: «ΘΑ ΤΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΟΛΑ». Γιατί αυτοί οι ήχοι ήταν το soundtrack όταν ήμασταν φοιτητές. Ή όταν σπάγαμε τζάμια με τα βλέμματα. Ή όταν χορεύαμε με δόντια σφιγμένα και μάτια κόκκινα.

Οι σημαίες με το μυρμήγκι σηκώνονται. Τα φώτα σβήνουν, ο καπνός γεμίζει το stage και ακούγονται oι πρώτες νότες του “Voodoo People”. Χάος. Ο κόσμος ξεσπά στο πρώτο δευτερόλεπτο, σαν να περίμενε καιρό αυτή τη στιγμή, σαν να μεταμορφώθηκε από πλήθος σε μια σφιχτή, συμπαγή μάζα. Σχεδόν πρωτόγονα συναισθήματα, κανένας άνθρωπος ακίνητος, όλοι με τα μάτια κολλημένα στη σκηνή και τα χέρια σηκωμένα στον αέρα. Από τις πρώτες γραμμές του πιτ μέχρι πίσω, φωνές, αγκαλιές, ιδρώτας. Σε κάθε drop, το έδαφος έτριζε. Δεν είχε σημασία η ηλικία, το στυλ ή η παρέα, όλοι ήταν μέσα. Κάθε φορά που ο Maxim καλούσε τους Prodigy Warriors του να χορέψουν, αυτοί το έκαναν πιστά απαντώντας του με συνθήματα που ακούγονταν με μια φωνή.

Άρτιο τεχνικά σόου. Χρειάζεται να αναφερθώ σε αυτό; Όχι. To ξέραμε. Ο ήχος της διοργάνωσης πολύ καλός και το αναφέρω συγκριτικά με τα σχόλια για την εμφάνισή τους στο Release με τους Primal Scream πριν δύο χρόνια. Θα καταχωρήσω αυτή τη συναυλία στην κατηγορία των shows. Φώτα, Visuals, ήχος, σκηνική παρουσία 10/10.  Αντικειμενικά, όχι κατ εμέ. Δεν μπορώ να μην αισθάνομαι άτυχη που δεν κατάφερα να ζήσω τον θρύλο των Prodigy με τον Keith Flint στο μικρόφωνο. Έλειπε αυτό το κάτι, αυτή η τρέλα του στο μάτι. Πραγματικά δεν μπορώ να βρω επίσης κάποιο σημείο που με ξενέρωσε στο live, παρά μόνο τον τρόπο που ο Μaxim καλούσε το κοινό, το στημένο κατά την άποψή μου ύφος του με μόνο σκοπό να ξεσηκώσει τον κόσμο που ήταν ήδη από κάτω.

Ακούστηκαν εξαιρετικά εκτελεσμένα με κενά ανάμεσά τους όλα τα χιτάκια. Ήλπιζα να ακούσω και κάποια έκπληξη σε ανύποπτο χρόνο, αλλά το setlist ήταν συγκεκριμένο  και ακολουθούσε κατά γράμμα τα κομμάτια της επιτυχίας. Και πράγματι αυτό δεν απογοήτευσε το κοινό, αλλά το ξεσήκωνε όλο και περισσότερο κάνοντάς το να θέλει και άλλο. H στιγμή που προκάλεσε συγκίνηση σε όλους ήταν όταν ακούστηκε η μελωδία του “Firestarter”, χωρίς λόγια, με τη φιγούρα του Keith από περίγραμμα με πράσινο λέιζερ να δεσπόζει στις γιγαντοοθόνες, όπως και στην αντίστοιχη παρουσίαση τους στο Glasto μόλις λίγες ημέρες πριν. Το κοινό ήταν εκεί, αφοσιωμένο, έντονα ταγμένο.

Έκανα λίγο στην άκρη, αναζήτησα λίγη “ηρεμία” έξω από το πλήθος λίγο πριν τη στιγμή του encore. Συνάντησα στη διαδρομή μου ένα γιγαντιαίο μυρμήγκι που σκόνταψε πάνω μου, σίγουρα και σε πολλούς άλλους. Ακουμπάω στο κάγκελο και κοιτάω τον κόσμο, το stage. Ένα πάγωμα στον χρόνο, ένα τεράστιο rave, μία στιγμή που η ιστορία συναντά το παρόν. Δεν έμεινα ανεπηρέαστη από τη συναυλία. Ένιωσα τον παλμό, θα ήθελα να τους είχα δει ίσως στο ξεκίνημά τους, που τα πράγματα θα ήταν πιο απλά, αληθινά και το μάρκετινγκ θα έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο στις εμφανίσεις τους. Θα ήθελα να άκουγα μια θέση για την επικαιρότητα, θα ήθελα όταν ο Maxim φώναζε επαναλαμβάνοντας τη λέξη warriors να καλούσε το λαό σε εξέγερση και να μην τους καλούσε απλα για χορό. Το πως χρησιμοποιεί ο κάθε καλλιτέχνης τις λέξεις του στη σκηνή, μπορεί να αλλάξει τη σκέψη όσων τον ακολουθούν πιστά.

Κατάλαβα γιατί οι Prodigy έχουν καταφέρει να θεωρούνται ένα από τα σημαντικότερα μουσικά σχήματα της ηλεκτρονικής σκηνής του 20ου αιώνα. Αυτό το γνώριζα καλά και από πριν. Έκανα το τσεκ στο ότι τους είδα live. Θα ξαναπήγαινα; Oμολογώ πως είμαι περίεργη να τους ακούσω ξανά, αλλά την επόμενη φορά σε κάποιο μεγάλο στάδιο της Αγγλίας.

Τα λέμε στο επόμενο!

 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News