To βράδυ της περασμένης Πέμπτης, η σκηνή του Arch πλημμύρισε από ζεστασιά και πάθος καθώς οι Les SkartOi, αυτή η αγαπημένη ελληνική μπάντα που μετρά είκοσι χρόνια ταξιδιού στους ρυθμούς της reggae, ska και rocksteady, ξεκίνησαν αυτή την αξέχαστη συναυλία άγγιζοντας τις καρδιές μας. Με μελωδίες που μοιάζουν να ξεπηδούν από άλλες εποχές και έναν τίτλο δίσκου που υπόσχεται να μας παρασύρει (το “One Drop of Ska”), οι “σκάρτοι” ανέβασαν παλμούς και μας ταξίδεψαν σε ρυθμούς γνώριμους και γλυκά νοσταλγικούς.

Με τιράντες και καρώ πουκάμισα να χορεύουν στον αέρα και αρβύλες να χτυπούν ρυθμικά το έδαφος, το κοινό έμοιαζε σαν να ξεπήδησε από ένα ξεχασμένο τοπίο όπου ο χρόνος είχε σταματήσει. Οι πιστοί της Τζαμαϊκανής κουλτούρας, από κάθε ηλικία και κάθε γωνιά, ενώνονταν σε ένα ρυθμικό κύμα. Κάθε νότα αγκάλιαζε τον χώρο, κάθε μελωδία ζέσταινε τις ψυχές, και μια γλυκιά μεθυστική ατμόσφαιρα απλώνονταν παντού, αφήνοντάς μας να παραδοθούμε πλήρως στη στιγμή.

Τα κόκκινα, κίτρινα και πράσινα φώτα σχημάτιζαν γέφυρες που ένωναν μουσικούς και κοινό, δημιουργώντας μια χρωματιστή συμφωνία σε πλήρη αρμονία. Ήταν σαν κάθε φως να αφηγούνταν μια ιστορία, να καλεί το πλήθος να χορέψει, να γελάσει και να ζήσει για λίγο σε μια διάσταση όπου μόνο η μουσική και η αλήθεια της στιγμής μετρούν.

Και τότε, με μια αίσθηση αναμονής να γεμίζει τον αέρα, ο Keith Rowe ανέβηκε στη σκηνή. Υπό τις μαγευτικές μελωδίες των The Steadytones, η νύχτα μεταμορφώθηκε σε μια μαγική επιστροφή στη χρυσή εποχή της reggae. Ο ήχος τους, με κάθε νότα και χτύπο, μετέφερε το κοινό πίσω στα 60s, στην καρδιά της Τζαμάικα, όπου οι ρυθμοί αντηχούσαν στα σοκάκια και οι ψυχές ήταν γεμάτες ζωή. Η απουσία του Phillip “Texas” Dixon ήταν αισθητή, και όμως, η μπάντα μετέφερε όλη την αγάπη και τη δύναμη της ενότητας, δημιουργώντας ένα κλίμα ζεστό και τρυφερό.

Ο Keith, συγκινημένος, εξομολογήθηκε ότι το Groovy Situation δεν μπορεί να είναι ποτέ το ίδιο χωρίς τη φωνή του Dixon, και όμως, απόψε, η σκηνή φάνηκε να γεμίζει με την ουσία των αναμνήσεων, σαν κάθε νότα να φέρνει κοντά τους απόντες. Και μέσα από αυτήν τη στιγμή, η μουσική έγινε μια ζωντανή γέφυρα που ένωνε το παρελθόν με το παρόν.

Όταν ο “Rudy” Mills ανέβηκε στη σκηνή, η ενέργεια μεταμορφώθηκε σε κάτι ακόμα πιο μεγαλειώδες. Σαν φάντασμα μιας παλιάς εποχής που ξεπηδά από τους τοίχους ενός καπνισμένου κλαμπ, ο Mills ενσάρκωσε όλη τη δύναμη της reggae κουλτούρας, και το κοινό τον υποδέχτηκε σαν έναν θρυλικό ήρωα που δεν είχε ξεχαστεί.

Η ιστορία των Keith & Tex αντηχούσε στον χώρο σαν ένας μακρινός απόηχος μιας εποχής που άφησε ανεξίτηλο σημάδι. Από το 1966, όταν το Stop Τhat Τrain και το To-Night άλλαξαν τον ρου της μουσικής στην Τζαμάικα, μέχρι και σήμερα, οι δυο τους παραμένουν ζωντανοί θρύλοι. Κάθε τραγούδι, από το Hypnotizing Εyes μέχρι το This Ιs Μy Song, κουβαλά μέσα του μια αυθεντικότητα που δεν μπορεί να αναπαραχθεί τόσο αγνά σήμερα. Ήταν σαν να βλέπαμε την ίδια την ψυχή της reggae να ξαναζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας, και ο χώρος γέμισε με μια αίσθηση αιωνιότητας και αγάπης για τους θρυλικούς αυτούς ρυθμούς.

Η καριέρα τους κάθε άλλο παρά περιστασιακή ήταν· οι Keith & Tex κυκλοφόρησαν το 2015 το Just Passing Through, που απέσπασε εξαιρετικές κριτικές. Τον Μάρτιο του 2017, επανήλθαν με ένα ολοκαίνουργιο rocksteady διαμάντι με τίτλο Same Old Story, επιβεβαιώνοντας με νέες επιτυχίες τον μοναδικό τους χαρακτήρα και ήχο. Έναν χρόνο αργότερα, τον Ιούλιο του 2018, ακολούθησαν τα τραγούδια My Best Girl και Let’s Sing, τα οποία ηχογραφήθηκαν κατά την περιοδεία τους το ίδιο έτος. Το 2019 κυκλοφόρησαν τα singles Global Politics και Only A Smile, δείχνοντας τη διάθεσή τους για αστείρευτη δημιουργία, ικανοποιώντας το πιστό κοινό τους με την ενεργή παραμονή τους στο χώρο.

Επόμενος στόχος τους είναι η κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ, στις αρχές του επόμενου έτους, καθώς και ακόμη ενός, που τη συνέχεια, στο αναγνωρισμένο από τους κριτικούς Same Old Story.

Η προχθεσινή βραδιά, ήταν φορτισμένη συναισθηματικά τόσο για τους μουσικούς όσο και για το κοινό, διάφορες γενιές και κουλτούρες αγκαλιάστηκαν χορεύοντας παθιασμένα στους ήχους της Τζαμαικανής rocksteady και ska, με αποκορύφωμα το τέλος, όπου τραγουδήσαμε όλοι μαζι δυνατά το αγαπημένο Stop Τhat Train. Ως παρατηρήτρια της βραδιάς μπορώ να πω, πως η Αθήνα έχει ανάγκη και διψά για τέτοιες εμφανίσεις. Και αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι αυτή η εμφάνιση του Keith και του Rudy οι οποίοι μας ταξίδεψαν πράγματι στη Τζαμάικα των 60s, καθώς οι ερμηνείες τους, τόσο άρρικτα συνδεδεμένες με τις ιστορικές τους βάσεις και την μουσική τους πορεία, πώς έκανε τον χρόνο να σταματήσει για λίγο σε αυτό το live, μαζί με αυτό το τρένο.

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Instagram.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News