Πέμπτη, 23 Οκτωβρίου 2025. Επιστροφή στη φθινοπωρινή Αθήνα, για ένα live κομμένο και ραμμένο στην εποχή, εκεί που η υγρασία του δρόμου ξυπνά μετεφηβικές αναμνήσεις. Έξι κορίτσια έξω από  το Death Disco, ανάβουν ένα τσιγάρο πριν αρχίσει ο μοναδικός The Boy. Ο κόσμος απλωμένος στον χώρο, κι εμείς σιγά-σιγά μαζευόμαστε μπροστά, όσο πιο κοντά στη σκηνή γίνεται, σαν να θέλουμε να πιάσουμε τον ρυθμό με τα ίδια μας τα χέρια.

Ο ήχος ξεκινά από τον άνθρωπο–ορχήστρα. Ο The Boy, ένας ευαίσθητος και ταλαντούχος δημιουργός, καθρεφτίζει τις ανησυχίες της γενιάς του μέσα από έναν σύγχρονο, μελαγχολικό ήχο. Ξεκινά με γνώριμα κομμάτια και δεν αργεί η στιγμή που αποτίει φόρο τιμής στον Διονύση Σαββόπουλο, που έφυγε από τη ζωή πριν από λίγες μέρες, τραγουδώντας τη “Συννεφούλα” σε μια νοσταλγική, προσωπική διασκευή, μια μικρή χρονομηχανή που μας γύρισε πίσω στα παιδικά μας χρόνια. Με το “Αγαπημένο μας μέρος στη Γη” μετρήσαμε ξανά ως το τρία και ταξιδέψαμε νοερά στην Κομοτηνή· μπορεί να μην ήταν και το πιο αγαπημένο μέρος, όμως ήταν το πρώτο όπου ακούσαμε τη μουσική του The Boy. Μια μουσική που συνόδευσε αμέτρητα βράδια των πρώτων φοιτητικών μας χρόνων — τότε που ίσως δεν κατανοούσαμε πλήρως τους στίχους, αλλά αυτοί φύτεψαν μέσα μας έναν σπόρο που τώρα ωριμάζει. Δεν γίνεται να μην αναφερθεί η στιγμή που ο Αλέξανδρος Βούλγαρης ερμηνεύει το “Time Machine”, θυμίζοντάς μας την εποχή που δημιουργούσε μαζί με τη Μαίρη τραγούδια ανεξίτηλα στον χρόνο. Είναι εντυπωσιακό πώς ένας άνθρωπος μόνος του στη σκηνή μπορεί να παράγει έναν τόσο πλούσιο, σχεδόν ορχηστρικό ήχο, να γίνεται ολόκληρη μπάντα, συναίσθημα και ρυθμός ταυτόχρονα.

Την ίδια εποχή στην Κομοτηνή το 2018 τις γκρίζες νύχτες μας συνόδευαν τα αιθέρια synth beats της Molly Nilsson. Συνεπώς το συγκεκριμένο line-up για εμάς δεν είναι απλά αρμονικό, αλλά η αλληλουχία των καλλιτεχνών αυτών είναι βαθιά χαραγμένη στον κροταφικό μας λοβό.

Η Molly Nilsson ανεβαίνει στη σκηνή και αμέσως κεντρίζει την προσοχή του κοινού της με το μαύρο χιούμορ της, αλλά και τις πολιτικές τοποθετήσεις της, κάνοντας ξεκάθαρο σε όλους πως μια θηλυκότητα στέκεται στιβαρά πάνω στη σκηνή ξεκινώντας τη one-woman performance της. Η σκηνική της παρουσία σαγηνεύει, καθώς η ομορφιά της σε συνδυασμό με τους στίχους και την εκφραστικότητά της σε βάζουν αμέσως στον κόσμο της ως καλλιτέχνιδας. Ερμηνεύει κυρίως νέα κομμάτια της από τους πιο πρόσφατούς της δίσκους μετατρέποντας τη Death Disco, που τόσο αγαπά και η ίδια, σε μια πίστα για να χορέψουν γυναίκες που συνδυάζουν το μακάβριο με το ρομαντικό και θεωρούν την ελευθερία των εκτρώσεων και την ταξική πάλη δικαιώματά τους.

Η δύναμη της Molly είναι στην απλότητα, στο πώς αφήνει τα τραγούδια της να μιλούν σαν προσωπικά ημερολόγια ατόμων που δεν χωράνε πουθενά. Με τη μελαγχολική φωνή της τραγουδάει πάνω στα ηχογραφημένα synths που παίζουν δυνατά στα ηχεία και όλοι χορεύουν στο ρυθμό των beats της. Eκείνη έκανε διαρκώς αστεία για όσους θα δούλευαν την επόμενη ημέρα καθώς έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου, δεν ήθελε να μας καθυστερήσει και πολύ. Σε κάθε παύση, σε κάθε αμήχανη κίνηση του σώματός της, υπάρχει μια αλήθεια που δεν επιζητά να εντυπωσιάσει, αλλά να αγγίξει. Αυθεντική πανκ παρουσία χωρίς φίλτρα, με περιεχόμενο, άποψη, τοποθέτηση. Μοιράστηκε με το ελληνικό κοινό τους στίχους της οι οποίοι  ακροβατούν ανάμεσα στο προσωπικό και το συλλογικό, μιλώντας για αγάπη, απώλεια, αντίσταση, και την καθημερινή τριβή του να παραμένεις ελεύθερος σε έναν κόσμο που σε θέλει ήσυχο. Δεν μας έκρυψε επίσης πως υπάρχουν μέρες που ξυπνά, κοιτά τον ουρανό, παίρνει μία ανάσα και σκέφτεται πως «Αυτή η μέρα είναι μια καλή μέρα για επανάσταση».

Μας έχουν λείψει τα παλιά της κομμάτια και δεν κρύβω πως κατά τη διάρκεια της εμφάνισης ανυπομονούσαμε να ακούσουμε και κάποια από τα χιτάκια της. Φυσικά η Molly δεν μας απογοήτευσε. Αφιέρωσε το τελευταίο μέρος, στους παλιούς φανς της και είπε τα αγαπημένα σε όλους “I Hope You Die” (διευκρινίζοντας πως οι στίχοι είναι σε κάθε περίπτωση μεταφορικοί, κάνοντας πλάκα με αυτό) και το “1995”. Mάλιστα μια ενδιαφέρουσα στιγμή της βραδιάς ήταν όταν τραγουδούσε το ηχογραφημένο “I Hope You Die” και το κομμάτι κόλλησε με αποτέλεσμα να το τραγουδάμε όλοι δυνατά, για αρκετή παραπάνω ώρα από την προβλεπόμενη. Αυτή, με χαρακτηριστική ψυχραιμία γελά και συνεχίζει να χορεύει με το λευκό της πουκάμισο που έχει δέσει στη μέση. Η νύχτα έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο στο αγαπημένο stage της, όπως η ίδια ομολόγησε, που την έχει φιλοξενήσει για πάνω από 20 φορές και στο οποίο θα μείνει πιστή για πάντα.

 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News