Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα τους In Trance 95 μέχρι και ενάμιση χρόνο πριν. Χάρηκα που ακόμα και στην ψηφιακή εποχή, μπορεί συνεχώς να υπάρχει κάτι σε αυτά που εμμονικά ψάχνεις, που σου διαφεύγει. Πιθανώς το αλγοριθμικό κενό.

Η δουλειά του Νίκου Βελιώτη στις ευρύτερα γνωστές συνεργασίες του με το Γιάννη Αγγελάκα με εντυπωσίαζαν πάρα πολύ. Ψάχνοντας λίγο περισσότερο για το ποιος είναι και πως ξεκίνησε, διάβασα για τους Ιn Τrance 95.

Προσπαθούσα να συνδυάσω αυτά που ήξερα για το Νίκο Βελιώτη, με αυτά που μάθαινα και για τους ΙΤ95. Υπήρχε μια ασυνέχεια, αλλά και κάτι που καταλάβαινα ως απόλυτα λογική σύνδεση. Χρονικά ήταν οι μέρες λίγο μετά την εμφάνιση τους στο Release, τον Ιούνιο του 2023, ο υπεύθυνος αλγόριθμος καθυστέρησε να με ενημερώσει και το έχασα, αν και σε εκείνη την εμφάνιση δεν είχε εμφανιστεί ο Βελιώτης. Σκεφτόμουν τη χαμένη ευκαιρία, θυμήθηκα άλλες χαμένες ευκαιρίες, τις χαμένες εμπειρίες γενικότερα, αλλά κανένας  αλγόριθμος δεν κατάφερε να εξομαλύνει τις σκέψεις μου εκείνη την ώρα.

Τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου το βράδυ στο Piraeus Academy Club ήταν αποκαλυπτικά όμορφα, η απέρριτη χρήση μουσικών δυνατοτήτων και ικανοτήτων, τα σκοτεινά ηλεκτρονικά μουσικά μοτίβα, οι δυσνόητες αρχικά μελωδίες που γίνονταν απόλυτα κατανοητές, η εκφραστική φωνή του Άλεξ Μαχαίρα με τις μηχανικού τύπου κινήσεις και το γνωστικιστικό κοινό των ΙΤ95, όλα έδιναν ένα δυνατό αποτέλεσμα υψηλής μουσικής τέχνης. Αυτό που καταλαβαίνει πάντα όποιος βρίσκεται μπροστά σε κάτι μοναδικό. Η μεταφυσική αίσθηση και το μέγεθος του ωραίου, που ενώνει πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, με μια και μοναδική συνθήκη απαραίτητη, το ανοιχτό μυαλό.

Ο Άλεξ Μαχαίρας έδινε την ανθρώπινη πνοή και το συναίσθημα, δηλαδή τις εκφραστικές κινητικές δυνατότητες των ηλεκτρονικών synth μηχανημάτων του Νίκου Βελίωτη. Ήταν το απόλυτο interface με το κοινό. Το μονοχρωματικό stage, άλλαζε σε εκτυφλωτικά φωτεινό ακουστικό τοπίο.

Ο κόσμος είχα την αίσθηση ότι ήταν πολύ χαρούμενος που βρισκόταν εκεί. Έβλεπα ικανοποίηση και επιβεβαίωση μαζί, σκεφτόμουν ότι μερικοί το ήξεραν από πριν και το περίμεναν.

Ταυτίστηκα λίγο περισσότερο με τους ΙΤ 95 και την πορεία τους μέσα στα χρόνια, εκείνο το βράδυ.

Είναι ένας παρόμοιος ανοιχτός κύκλος, γραμμές σε τυχαία σύγκλιση, που ξεκίνησε από μια εφηβική φιλία του Άλεξ με τον Νίκο, όπως η δική μου με το Σπύρο Καραβά και τις ερασιτεχνικές μας εκπομπές στα FM της εφηβείας μας στα 80s, έως το τώρα που αυτός φωτογράφιζε για να απεικονίσει την ψυχή όλου αυτού που βιώσαμε.

 

➪ Διαβάστε επίσης: Ένα απόγευμα με τους In Trance 95

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News