Η ζέστη έχει αρχίσει για τα καλά. Κοιτάω το ρολόι και η ώρα είναι 6 παρά. Μιλάω στον Νίκο να ετοιμαστεί γρήγορα, γιατί «έχουμε αργήσει!». Φοράμε τα σορτσάκια και τις αρβύλες μας, παίρνω την κάμερα και την τσάντα μου και μπαίνουμε στο ταξί. Στο δρόμο συζητάμε με τον ταξιτζή εάν στην Πλατεία Νερού που γίνεται αυτό το φεστιβάλ, παίζει ρεμπέτικα. Αφού απαντήσαμε αρνητικά και εκείνος απογοητεύτηκε, μετρούσαμε τα λεπτά για την άφιξή μας αντίστροφα.

Παίρνω το πρώτο μου φωτογραφικό πάσο γι’ αυτό το καλοκαίρι και ο αδερφός μου προμηθεύεται την πρώτη τετράδα από μπύρες, τις οποίες δεν ήπιαμε ποτέ γιατί μας τις πήρε ο αέρας. Όντως. Παίζουν οι Sprints, angry music you can dance to! O κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται και κάθεται σε μέρη που τα πιάνει λίγο η σκιά, γιατί η μέρα πρόκειται να είναι μεγάλη και η αλήθεια είναι πως πρέπει να κρατήσουμε δυνάμεις για τους headliners.

Mε δυνατές κιθάρες το έδαφος είχε ήδη προετοιμαστεί από το garage-punk κουαρτέτο από το Δουβλίνο, με εμφανή πολιτική στόχευση, στίχους για τη γυναικεία ενδυνάμωση, την queer ταυτότητα και το δικαίωμα στην οργή, η frontwoman Karla Chubb έκανε ακριβώς ότι έπρεπε για να ξεκινήσει το πιο πολιτικοποιημένο -ίσως- πάρτι του καλοκαιριού.

Ώρα: 20:05

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η μυστηριακή, μασκοφόρα τριάδα από την Αυστραλία εμφανίστηκε αλλάζοντας το σκηνικό, προσδίδοντας μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα στο χώρο. Κάτω απ’ τον καυτό Αθηναικό ήλιο, με ολόχρυσες μάσκες που έμοιαζαν με κοσμήματα από άλλη εποχή, με μελωδίες βγαλμένες από τα βάθη της Ανατολής που συνδυάζονται  με synth‑psychedelic στοιχεία, δημιούργησαν ένα υπνωτικό σκηνικό. Αποκομμένοι από το κοινό, χωρίς να εκφραστούν με λόγια, ήταν φιγούρες που δεν σου επέτρεπαν να τις αγγίξεις. Για εμένα αυτό δεν αποτέλεσε αρνητικό πρόσημο για την εμφάνισή τους, αφού και οι τρεις με τις εξαιρετικές τους μουσικές δεξιότητες παρουσίασαν όλα τα γνωστά τους κομμάτια με άνεση, σαν επέκτασή τους. Μου ταίριαξε αυτό το απρόσιτο ύφος με τη μουσική που παίζουν, δε χρειάζεται πάντα να μιλάς για να ακουστείς εξάλλου. Προσωπικά απόλαυσα κάθε λεπτό αυτού του ταξιδιού και παρά το γεγονός ότι οι Glass Beams δεν ήταν το “αναμενόμενο” opening act για τους IDLES, θεωρώ πως το μπάσο τους ήταν αρκετό για να μας παρασύρει στους ρυθμούς τους. Βούλιαζες για λίγο στην κινούμενη άμμο τους και στο επόμενο δευτερόλεπτο με ένα ελαφρύ αεράκι που σε χτύπαγε στους ώμους, επέστρεφες στην πραγματικότητα. Ακριβείς, μυστήριοι, σπρόσιτοι λοιπόν, με μαγνητική και ταυτόχρονα μίνιμαλ σκηνική παρουσία έμπλεξαν την ψυχεδέλεια με το φανκ και δεν απογοήτευσαν.

21:45

Σε μια από τις πιο πολυσυζητημένες βραδιές του φετινού Release Athens Festival, οι IDLES έδωσαν ένα live που ξεπέρασε την έννοια της συναυλίας και μετατράπηκε σε πράξη πολιτικής στάσης. Η Πλατεία Νερού, στις 18 Ιουνίου, γέμισε από χιλιάδες ανθρώπους με μπλουζάκια που έφεραν το όνομα της μπάντας και φωνές που δεν ήρθαν μόνο για να χορέψουν και να ουρλιάξουν στο “Danny Nedelko”, αλλά ήρθαν για να σταθούν δίπλα σε μια ομάδα που δεν φοβάται να πει ξεκάθαρα πού ανήκει και ποιον υπερασπίζεται. Μάθημα πολιτικής το προχθεσινό λάιβ, που δεν μπορούσε να έχει πιο ξεκάθαρη τοποθέτηση. Όλη η βραδιά αφιερωμένη στο λαό της Παλαιστίνης.

Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη μουσική, είναι μία θέση. Με τραγούδια-οδοφράγματα καταλάβαμε εξ αρχής πως δεν ήμασταν εκεί μόνο για να διασκεδάσουμε. Ήμασταν για να ζήσουμε την πραγματικότητα, να θυμηθούμε τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου και να φωνάξουμε δυνατά την αλήθεια. “Gift Horse” λοιπόν και το μπάσο ταρακούνησε όλη την Πλατεία Νερού. Ανυπομονούσα να ακούσω επιτέλους live τα κομμάτια του τελευταίου album TANGK και ομολογώ πως οι IDLES αξίζουν κάθε hype, αφού η φωνή του Talbot ήταν η φωνή της αλήθειας, που πρέπει πάντα να ακούγεται σε αυτή την ένταση. Ένα κάλεσμα για αντίσταση: ενάντια στον φασισμό, στην απάθεια, στο βόλεμα. Κανείς στο πλήθος δεν γινόταν να έχει την παραμικρή αμφιβολία για το πού στέκεται η μπάντα, η απάντηση ήταν όσο πιο βροντερή γίνεται αφού όλο το βράδυ ακουγόταν  δυνατά η “απαγορευμένη” φράση. FREE PALESTINE!. Tα είπαν όλα. Με τις δυνατές τους κιθάρες, με τα τύμπανα και το εκκωφαντικό μπάσο. Οι κιθαρίστες έγιναν ένα με το κοινό, αναζητώντας διακαώς την ανθρώπινη επαφή, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μία φορά πως οι θέσεις τους δεν είναι μάρκετινγκ. Σήκωσαν μία φαν στη σκηνή και της χάρισαν το γενέθλιο τραγούδι και μερικές φωτογραφίες απλόχερα.

Εξάλλου ο χώρος της σκηνής είναι κοινός, δεν είναι ανώτερος, δεν είναι «θεσμός». Είναι εργαλείο.Ένα με το pit, ανάμεσα στον κόσμο,η απόδειξη της αλληλεγγύης που οι ίδιοι οι IDLES χτίζουν εδώ και χρόνια. Διαδραστικό, έντονο, σε έβαζε σε προβληματισμό. Τραγουδούσαν όλοι το MOTHER και το επόμενο λεπτό με ανατριχίλα χόρευαν cheek to cheek το DANCER. Όλα τα είχε αυτό το λάιβ. Εμφανώς συγκινημένη που μοιράστηκα αυτές τις στιγμές αφύπνισης αγκαλιά με τα αδέρφια μου και μερικούς καλούς μου φίλους.

Όταν φεύγεις από το λάιβ με ένα σφίξιμο στο στομάχι, τότε κάτι έγινε καλά…

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.

 

 

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News