Όταν έμαθα πως οι Buzzcocks θα εμφανίζονταν στo Arch Club της Αθήνας, δεν ενθουσιάστηκα απλά. Υπήρχε κάτι πιο βαθύ, κάτι σαν αναμονή, μια προσωπική ανάγκη να δω από κοντά μια μπάντα που με επηρέασε από τότε που άρχισα να ακούω μουσική, από τότε που η πανκ κουλτούρα ξεκίνησε να με γοητεύει σαν έφηβη. Οι Buzzcocks με το θρυλικό “Ever Fallen in Love”, ήταν από τα πρώτα μου ακούσματα σε αυτό το είδος. Μεγαλώνοντας και καταλαβαίνοντας πως το punk δεν είναι μόνο ήχος, αλλά στάση ζωής, μια πρόκληση προς σκέψη που σε καλεί να αισθανθείς χωρίς περιορισμούς, δεν μπορoύσα να μη βρεθώ σε αυτό το ιστορικό gig.

Το Σάββατο 16 Νοεμβρίου, στο ατμοσφαιρικό Arch Club στον Κεραμεικό, το οποίο εδώ και χρόνια φιλοξενεί μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες συναυλίες στην πόλη, κάτι μου έλεγε πως δεν θα ήταν μια συνηθισμένη βραδιά. Και πράγματι, δεν ήταν! Ήταν μια συνάντηση με την ιστορία, μια ευκαιρία για face-to-face επαφή με την ίδια την ουσία των ήχων που με συντροφεύουν εδώ και χρόνια. Και όπως πράγματι εξομολογήθηκαν πολλοί φίλοι, αυτό το live ήταν κάτι παραπάνω από μια μουσική εμπειρία. Ήταν μια επανένωση με κάτι τόσο αυθεντικό, μια ευκαιρία για τις νέες γενιές να νιώσουν το αληθινό punk που γέννησε το Manchester, μια εμπειρία που, 40 χρόνια σχεδόν από την αρχική του άνθιση, μας υπενθύμισε για ποιο λόγο οι Buzzcocks παραμένουν μια πολύ ζωντανή ψυχή της punk μουσικής.

Nerrves: Ένα δυναμικό άνοιγμα

Πριν εμφανιστούν οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, το πάρτι ξεκίνησε με τους Nerrves, μια ανερχόμενη ελληνική μπάντα με χαρακτήρα, η οποία δεν απογοήτευσε το κοινό. Πολύ δυναμική και φρέσκια εμφάνιση. Τα μέλη της μπάντας, ο καθένας με το δικό του στυλ, ενώνονταν δημιουργώντας μια ψυχεδελική ατμόσφαιρα, κάνοντας το κοινό να ζητάει «κι αλλο!». Δυνατές κιθάρες, έντονα τύμπανα, πολλά και διάφορα εφέ, και ένα γρήγορο τέμπο μας έβαλαν στο κλίμα για τα καλά. Έφυγαν από τη σκηνή προειδοποιώντας μας πως αυτό που θα ακολουθήσει δε θα είναι καθόλου ήσυχο.

Buzzcocks: H ιστορία του punk ζωντανεύει στη σκηνή

Όλοι μας περιμέναμε με αγωνία τη μεγάλη συνάντηση. Να δούμε, να νιώσουμε από κοντά την ενέργεια του Steve Diggle, να τον δούμε στη σκηνή μαζί με τον Danny Farrant, τον Chris Remington και τον νεότερο της παρέας, τον Mani Perazzoli. Κι όμως, μέσα σε αυτή την προσμονή, μια σκιά πλανιόταν πάνω από τη χαρά μας. Η απουσία του Pete Shelley, του κορυφαίου αρχικού τραγουδιστή, συνθέτη και συν-ιδρυτή των Buzzcocks, ήταν αισθητή, σχεδόν οδυνηρή.

Το κενό που άφησε δεν μπορεί να καλυφθεί, και η ανάμνηση της φωνής του, γεμάτη συναισθηματική αμεσότητα και ειλικρίνεια, παραμένει ζωντανή. Τα τραγούδια που έγραψε, οι στίχοι που μας μίλησαν κάποτε τόσο βαθιά, συνεχίζουν να αντηχούν, όχι μόνο στα αυτιά μας αλλά και στις καρδιές μας. Κι έτσι, η συνάντηση αυτή γίνεται κάτι παραπάνω από μια μουσική βραδιά· γίνεται φόρος τιμής σε έναν καλλιτέχνη που σημάδεψε την ιστορία της punk μουσικής αλλά και της ζωή μας. Ένας τρόπος να κρατήσουμε τη μνήμη του ζωντανή, ακόμα και όταν εκείνος δεν βρίσκεται πια κοντά μας, ή στη σκηνή.

Μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις, οι Buzzcocks, λοιπόν, ανέβηκαν στη σκηνή. Τότε ήταν η στιγμή που επιβεβαιώθηκε ότι ο σχετικά μικρός χώρος του Arch είναι ιδανικός για τέτοιες βραδιές, καλύτερος ακόμα και από μεγάλα stages, αφού το κλίμα ήταν τόσο ζεστό και οι μουσικοί απείχαν μια ανάσα από εμάς. Σαν τα παλιά live, στην Αγγλία, πριν ακόμα γραφτεί η ιστορία των Buzzcocks, με πολύ καλό ήχο και φωτισμό όμως! Mόλις αντήχησαν οι πρώτες νότες του “What Do I Get?”, o χώρος γέμισε με έναν εκρηκτικό ενθουσιασμό. Έχοντας την κάμερα στο χέρι δε μπορούσα να επιλέξω ανάμεσα στα κλικ ή του να χορέψω και να φωνάξω μαζί με όλους γύρω μου. Φυσικά έκανα το δεύτερο, στην πραγματικότητα δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Πολύ προσωπικό αυτό το live για εμένα, συγκινητικό το κράμα ηλικιών και αισιόδοξη η παθιασμένη παρουσία πολλών παιδιών της γενιάς μου που έδωσε δυνατό παλμό. Ακούγοντάς τους ζωντανά για πρώτη φορά, ένιωσα τυχερή. To “Οrgasm Addict” χτυπά πάντα δυνατά στα ηχεία του σπιτιού, πόσο μάλλον όταν το ακούς από τον Steve σε απόσταση ενός μέτρου! To “Promises” ήταν μια ακόμη δυνατή στγμή. Αυθεντικότητα, αμεσότητα και ένταση θα χαρακτήριζαν τη μπάντα, που δεν ήρθε απλά να παίξει τα τραγούδια της, αλλά να μοιραστεί την ιστορία της να ζωντανέψει και να μοιράσει τη φλόγα του punk.

Mπορεί τα χρόνια να πέρασαν, τα μέλη της μπάντας να μην είναι αυτά της αρχικής της σύστασης, αλλά η ιδέα των Buzzcocks είναι ζωντανή, και κρατά αναλλοίωτη την αδέσμευτη επαναστατικότητα της αυθεντικής punk μουσικής. To μεγαλύτερο δώρο της βραδιάς για εμένα ήταν πως είδα από κοντά ένα ιστορικά και καθοριστικό, για την punk σκηνή, όνομα, που εκπροσωπεί τη φωνή μιας γενιάς, μιας αέναης αναζήτησης για το αυθεντικό και το ειλικρινές.

Οι Βuzzcocks, βέβαια, άφησαν τη σκηνή χωρίς να παίξουν το “Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn’t ‘ve?)”, αλλά φυσικά επέστρεψαν μετά το encore για να ζήσουμε όλοι μαζί αυτή τη μαγική στιγμή με τρέλα! Μας έδειξαν πως γίνεται: με πάθος και χωρίς «πρέπει», μόνο με ψυχή. Όπως έζησε κάποτε το punk, και όπως συνεχίζει να είναι ζωντανό.

 

☞︎ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, ​B​luesky και Instagram.

 

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News