Το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο άλμπουμ “Guilt Eraser” των commuter κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2024, τόσο ψηφιακά όσο και σε συλλεκτικό έγχρωμο βινύλιο, σηματοδοτώντας ένα τολμηρό βήμα στην εξέλιξη του χαρακτηριστικού τους ήχου. Με τη χαρακτηριστική ενέργεια της αθηναϊκής post-punk τετράδας, το άλμπουμ εστιάζει στην επιβίωση σε μια κοινωνία σε αποσύνθεση, το συναισθηματικό βάρος του χρόνου και την αναζήτηση ταυτότητας σε έναν κόσμο γεμάτο μεταβολές. Η Αθήνα, με τις έντονες αντιθέσεις της, λειτουργεί ως το ιδανικό σκηνικό για τις ιστορίες που διηγούνται σε αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ.
Η ζωντανή παρουσίαση του άλμπουμ το Σάββατο 18 Ιανουαρίου στο Piraeus Club Academy σηματοδοτεί όχι μόνο ένα νέο κεφάλαιο για τους commuter, αλλά και μια αφορμή για να μοιραστούν τις βαθύτερες μουσικές επιρροές τους. Στο πλαίσιο αυτό, το συγκρότημα επιλέγει για το OLAFAQ τα 10 αγαπημένα του άλμπουμ, αποκαλύπτοντας τις ρίζες του ήχου τους και τη μουσική που καθόρισε την πορεία τους.
Sonic Youth – Daydream Nation (1988)
Ο δίσκος αρχή των πάντων για μένα, ειδικά όσον αφορά την προσέγγισή μου στην κιθάρα, το songwriting και τον ήχο γενικότερα. Παρότι λατρεύω ολόκληρο το έργο των Sonic Youth, το “Daydream Nation” είναι ένα απίστευτο milestone. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικός ή πιο άψογος, από την αρχή μέχρι το τέλος. Όταν ήρθα σε ουσιαστική επαφή με τη δουλειά τους πριν από μία δεκαετία, αγόρασα την πρώτη μου Jazzmaster – μια κιθάρα που επανήλθε στο προσκήνιο χάρη στον Thurston Moore και τον Lee Ranaldo. Ήταν τότε που αισθάνθηκα ότι «κλίκαρε» κάτι μέσα μου. Μεθυσμένος από τη δημιουργικότητά τους, άρχισα να ανακαλύπτω τη δική μου φωνή ως δημιουργός. Ξεκίνησα να συνθέτω ασταμάτητα στο υπνοδωμάτιό μου, πειραματιζόμενος με «κουλά» κουρδίσματα και την απόλυτη ελευθερία στη σύνθεση. Το απόσταγμα αυτής της διαδικασίας ήταν ό,τι ουσιαστικά γέννησε τους commuter. (Διονύσης Κουταβάς, κιθάρα & φωνή).
Drive Like Jehu – Yank Crime (1994)
Το “Yank Crime” είναι ένας δίσκος που δύσκολα βρίσκεις το ταίρι του σε ένταση και συναισθηματική φόρτιση. Ο Rick Froberg (R.I.P) και ο John Reis δημιούργησαν κάτι απίστευτο εδώ – μια κιθαριστική συνεργεία που αγγίζει το θεϊκό και μια ερμηνεία που κόβει την ανάσα. Ο δίσκος είναι ειλικρινής, βίαιος αλλά ταυτόχρονα λυτρωτικός. Αν και δεν μπορώ να ξεχωρίσω αγαπημένο κομμάτι, το “Liau” αντιπροσωπεύει απόλυτα το πώς αντιλαμβάνομαι τη σύνθεση: ένα τραγούδι οδοστρωτήρας, είτε ηχητικά είτε συναισθηματικά. Το στίγμα τους είναι ανεξίτηλο για όσους από εμάς αναζητούμε αυτή την ευαίσθητη αλλά έντονα βίαιη ηχητική εμπειρία. (Διονύσης Κουταβάς, κιθάρα & φωνή).
ΜΕΤΖ – ΜΕΤΖ (2012)
Τους METZ του γνώρισα κάπως εταιροχρονισμένα, δηλαδή το 2019. Ο συγκεκριμένος πρώτος τους δίσκος, ήταν για μένα και η εισαγωγή στον κόσμο του noise ήχου. Ωμή παραγωγή, distorted κιθάρες που ξύνουν και rhythm section κυριολεκτικά γροθιά στο στομάχι. Τολμώ να πω ότι είναι σίγουρα μέσα στους 10 αγαπημένους μου δίσκους all-time και σίγουρα μου άνοιξε έναν άλλο δρόμο στο πως προσεγγίζω το όργανό μου (μπάσο) τόσο ηχητικά όσο και παικτικά ή σε επίπεδο ιδεών. Να αναφέρουμε ότι οι METZ την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι στην διάρκεια του τελευταίου τους tour καθώς μετά από 17 χρόνια ανακοίνωσαν την ολοκλήρωση της δραστηριότητάς τους ως μπάντα. (Σπήλιος Κάκκας, μπάσο).
Omni – Deluxe (2016)
Έχω την εντύπωση πως ήμουν καλός (σχετικά) στην έκθεση, κάθε φορά όμως που πρέπει να απαντηθούν αντίστοιχες ερωτήσεις, δεν κατεβαίνει τίποτα. Ελπίζω να είμαι εντός θέματος. Πρέπει να ήταν 2017 όταν άκουσα πρώτη φορά Omni. Ήταν άλλη μια περίεργη περίοδος σε συνδιασμό με εκείνο το μικρό τέλμα που έρχεται όταν δεν μπορείς κάτι να ακούσεις. Όταν ψάχνεις κάτι μανιωδώς και όλα σου φαίνονται ίδια και πολυπαιγμένα. Ήταν επίσης άλλη μια φορά που ρώτησα τον Διονύση αν έχει κάτι να προτείνει και μου είπε χαρακτηριστικά «Άκου Omni, μαλάκα μου!». Ε, άκουσα. Σίγουρα πλέον η παρθενογένεση είναι κάτι σπάνιο έως ακατόρθωτο, αυτό που άκουσα με έκανε να κολλήσω. Ήπια φωνητικά, όχι επιτηδευμένα, όχι να δείχθουν. Ειλικρινή θα πω όπως και να ακούγεται αυτό. Ο συνδιασμός μελωδιών, grooves, φράσεων, ήχου, songwriting, η εξαιρετικά minimal διάθεση που εξυπηρετεί αξία, οι ιδέες, όλα όπως πρέπει. Άκουσα αυτόν τον δίσκο ν φορές; Ναι. Επηρέασε αυτός ο δίσκος εμένα σαν “drummer”; Σίγουρα. Μου προκαλεί αυτήν την γλυκιά μελαγχολία που συνοδεύεται με ένα απαλό χαμόγελο; Σίγουρα ναι. (Δημήτρης Κουτσούλης, τύμπανα).
The Strokes – The New Abnormal (2020)
Ξεκινώντας από την απλή λογική του ότι αγαπημένο σου άλμπουμ είναι αυτό που ακούς ακούραστα κι επαναλαμβανόμενα σε βάθος χρόνου, δεν μπορώ παρά να επιλέξω το “The New Abnormal”. Βγήκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο λόγω καραντίνας και από το πρώτο του κι όλας άκουσμα κατάφερε να με μεταφέρει κάπου έξω από την πραγματικότητα εκείνης της δυστοπικής περιόδου. Μουσικά θεωρώ ότι με κερδίζει το συναίσθημα που σου προκαλεί η χαλαρότητα στα φωνητικά του Julian πράγμα που ρέει συνεχόμενα και άκοπα από την αρχή μέχρι το τέλος του άλμπουμ και εννοείται οι κιθάρες που είναι απλά strokes. (Κώστας Μπαριάμης, κιθάρες).
Unwound – New Plastic Ideas (1994)
Το “New Plastic Ideas” διδάσκει πως μπορείς να φτιάξεις κάτι τόσο ωμό, ανήσυχο και ταυτόχρονα τόσο προσεγμένο. Κατάφεραν να παντρέψουν την χαοτική ενέργεια με μια μαθηματική ακρίβεια στη σύνθεση, δημιουργώντας έναν ήχο που σε βυθίζει ολοκληρωτικά. Eίναι μια ωδή στην ένταση και την ατμόσφαιρα, με κάθε τραγούδι να μοιάζει σαν ένα μικρό ψυχολογικό τοπίο που εξερευνά την αποσύνθεση, την οργή και την ανασυγκρότηση. Ήταν για μένα μια υπενθύμιση ότι η μουσική δεν χρειάζεται να είναι «τακτοποιημένη» για να είναι όμορφη – μπορεί να είναι εσκεμμένα άβολη, γεμάτη αιχμές και σκιές, και όμως να σε προκαλεί να την αγκαλιάσεις. Για να το θέσω απλά, το “New Plastic Ideas” είναι ένας οδηγός προς το πώς μπορείς να είσαι ειλικρινής και ακραίος στη μουσική σου, χωρίς να χάνεις την ουσία της έκφρασης. (Διονύσης Κουταβάς, κιθάρα & φωνή).
shame – Drunk Tank Pink (2021)
Πέρα από την καθολική αγάπη μου σε κάθε φρέσκια μπάντα που ξεπηδάει από το «νησί’, οι shame είναι από τις πρώτες μπάντες του «νέου ρεύματος» της Μ. Βρετανίας που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον με τον πρώτο τους δίσκο, όμως με τον δεύτερο (“Drunk Tank Pink”) κέρδισαν τον απόλυτο σεβασμό μου. Σε αυτόν τον δίσκο συναντάς τρομερές «out of the box» ιδέες (ειδικά στις κιθάρες), που δεν περιμένει να ακούσει ένα μέσο αυτί, και σε αντίθεση με τον πρώτο εκπνέει μια έντονη σκοτείνια καθώς γράφτηκε εν μέσω καραντίνας άρα και έχει πάρα πολύ έντονο το συναισθηματικό κομμάτι. Αυτή η αισθητική λοιπόν κούμπωσε τέλεια στην τότε ψυχοσύνθεση μου, καθώς είχαμε μόλις διαλύσει την πρώτη μας μπάντα και είμασταν στην διαδικασία ανασυγκρότησης και κάπου εκεί μέσα το bedroom project commuter έγινε μπάντα. (Σπήλιος Κάκκας, μπάσο).
Trailer Trash Tracys – Ester (2012)
Ευχαριστώ τον ραδιοφωνικό παραγωγό που έπαιξε το “Wish You Were Red” (2ο στο άλμπουμ) εκείνη την Τρίτη στις 12 (νομίζω) το μεσημέρι. Δεν έχω τεχνικούς όρους να χαρακτηρίσω αυτό τον δίσκο παρά μόνο: ομορφιά, ομορφιά, ομορφιά. Μπορεί να μην είναι τέλειος δίσκος, αλίμονο κάποια κομμάτια (κατά την γνώμη μου) δεν ακούγονται αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ακυρώσουν το τρομερο συναίσθημα που προκαλεί η ακρόαση αυτού του δισκου. (Δημήτρης Κουτσούλης, τύμπανα).
The Smile – Wall of Eyes (2024)
Διαλέγω αυτό το άλμπουμ από το συγκεκριμένο πρότζεκτ του Thom Yorke σχεδόν τυχαία γιατί θα έπρεπε αν ήμουν δίκαιος να επιλέξω όλη τους τη δισκογραφία. Θεωρώ ότι μουσικά είναι σαν να ακούς κάποια διδακτορική διατριβή για το πώς συνθέτεται η μουσική στα πλαίσια μοντέρνας κιθαριστικής ροκ, με έναν Thom York που αρνείται έστω για μια φορά να γράψει μια βαρετή φωνητική μελωδική γραμμή έτσι για την αλλαγή. (Κώστας Μπαριάμης, κιθάρες).
Polvo – Cor-Crane Secret (1992)
Το “Cor-Crane Secret” είναι από τους δίσκους που σε κάνουν να βλέπεις την κιθάρα με εντελώς διαφορετικά μάτια. Οι Polvo κατάφεραν να σπάσουν κάθε συμβατικό κανόνα στη σύνθεση, χρησιμοποιώντας την παραφωνία, τα περίεργα κουρδίσματα και τις ασυνήθιστες μελωδικές γραμμές με τρόπο που δεν είχα ξανακούσει. Αυτός ο δίσκος μοιάζει με ένα μεγάλο παζλ που δεν έχεις την ανάγκη να λύσεις – η μαγεία του είναι στο χάος, στα κενά και στις απρόσμενες στροφές. Eίναι για μένα μια τεράστια επιρροή όσον αφορά την προσέγγισή μου στη σύνθεση, γιατί με δίδαξε ότι η μουσική δεν χρειάζεται να είναι γραμμική ή «σωστή» για να λειτουργήσει. Μπορείς να αγκαλιάσεις την ατέλεια, να πειραματιστείς με ρυθμούς και αρμονίες που μοιάζουν να παλεύουν μεταξύ τους και παρ’ όλα αυτά να δημιουργήσεις κάτι τόσο ειλικρινές και καθηλωτικό. Ο δίσκος αυτός είναι γεμάτος ιδέες, σαν ένα χάρτη δημιουργικότητας που σε ενθαρρύνει να εξερευνήσεις και να τολμήσεις. Το “Cor-Crane Secret” δεν είναι απλά μια έμπνευση – είναι μια διαρκής υπενθύμιση ότι η τέχνη δεν χρειάζεται να μπαίνει σε καλούπια. Είναι η απόδειξη ότι η φαντασία και το θάρρος μπορούν να σε οδηγήσουν σε μονοπάτια που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. (Διονύσης Κουταβάς, κιθάρα & φωνή).
☞︎ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου:
Οι commuter παρουσιάζουν live το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Guilt Eraser”, το Σάββατο 18 Ιανουαρίου στο Piraeus Club Academy (Πειραιώς 105).
Special Guest θα είναι ο Tony Bluebird.
Doors Open: 21.00
Τιμή Εισιτηρίου
Early Birds: 8 €
Προπώληση: 10 €
Ταμείο: 12 €
Ηλεκτρονική Προπώληση: https://www.more.com/music/commuter-guilt-eraser-album-release-show/
Φυσικά Σημεία: https://www.more.com/el/physical-spots/
Facebook Event: https://www.facebook.com/events/1253741339211877
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
Το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο άλμπουμ “Guilt Eraser” των commuter κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2024, τόσο ψηφιακά όσο και σε συλλεκτικό έγχρωμο βινύλιο, σηματοδοτώντας ένα τολμηρό βήμα στην εξέλιξη του χαρακτηριστικού τους ήχου. Με τη χαρακτηριστική ενέργεια της αθηναϊκής post-punk τετράδας, το άλμπουμ εστιάζει στην επιβίωση σε μια κοινωνία σε αποσύνθεση, το συναισθηματικό βάρος του χρόνου και την αναζήτηση ταυτότητας σε έναν κόσμο γεμάτο μεταβολές. Η Αθήνα, με τις έντονες αντιθέσεις της, λειτουργεί ως το ιδανικό σκηνικό για τις ιστορίες που διηγούνται σε αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ.
Η ζωντανή παρουσίαση του άλμπουμ το Σάββατο 18 Ιανουαρίου στο Piraeus Club Academy σηματοδοτεί όχι μόνο ένα νέο κεφάλαιο για τους commuter, αλλά και μια αφορμή για να μοιραστούν τις βαθύτερες μουσικές επιρροές τους. Στο πλαίσιο αυτό, το συγκρότημα επιλέγει για το OLAFAQ τα 10 αγαπημένα του άλμπουμ, αποκαλύπτοντας τις ρίζες του ήχου τους και τη μουσική που καθόρισε την πορεία τους.
Sonic Youth – Daydream Nation (1988)
Ο δίσκος αρχή των πάντων για μένα, ειδικά όσον αφορά την προσέγγισή μου στην κιθάρα, το songwriting και τον ήχο γενικότερα. Παρότι λατρεύω ολόκληρο το έργο των Sonic Youth, το “Daydream Nation” είναι ένα απίστευτο milestone. Δεν θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικός ή πιο άψογος, από την αρχή μέχρι το τέλος. Όταν ήρθα σε ουσιαστική επαφή με τη δουλειά τους πριν από μία δεκαετία, αγόρασα την πρώτη μου Jazzmaster – μια κιθάρα που επανήλθε στο προσκήνιο χάρη στον Thurston Moore και τον Lee Ranaldo. Ήταν τότε που αισθάνθηκα ότι «κλίκαρε» κάτι μέσα μου. Μεθυσμένος από τη δημιουργικότητά τους, άρχισα να ανακαλύπτω τη δική μου φωνή ως δημιουργός. Ξεκίνησα να συνθέτω ασταμάτητα στο υπνοδωμάτιό μου, πειραματιζόμενος με «κουλά» κουρδίσματα και την απόλυτη ελευθερία στη σύνθεση. Το απόσταγμα αυτής της διαδικασίας ήταν ό,τι ουσιαστικά γέννησε τους commuter. (Διονύσης Κουταβάς, κιθάρα & φωνή).
Drive Like Jehu – Yank Crime (1994)
Το “Yank Crime” είναι ένας δίσκος που δύσκολα βρίσκεις το ταίρι του σε ένταση και συναισθηματική φόρτιση. Ο Rick Froberg (R.I.P) και ο John Reis δημιούργησαν κάτι απίστευτο εδώ – μια κιθαριστική συνεργεία που αγγίζει το θεϊκό και μια ερμηνεία που κόβει την ανάσα. Ο δίσκος είναι ειλικρινής, βίαιος αλλά ταυτόχρονα λυτρωτικός. Αν και δεν μπορώ να ξεχωρίσω αγαπημένο κομμάτι, το “Liau” αντιπροσωπεύει απόλυτα το πώς αντιλαμβάνομαι τη σύνθεση: ένα τραγούδι οδοστρωτήρας, είτε ηχητικά είτε συναισθηματικά. Το στίγμα τους είναι ανεξίτηλο για όσους από εμάς αναζητούμε αυτή την ευαίσθητη αλλά έντονα βίαιη ηχητική εμπειρία. (Διονύσης Κουταβάς, κιθάρα & φωνή).
ΜΕΤΖ – ΜΕΤΖ (2012)
Τους METZ του γνώρισα κάπως εταιροχρονισμένα, δηλαδή το 2019. Ο συγκεκριμένος πρώτος τους δίσκος, ήταν για μένα και η εισαγωγή στον κόσμο του noise ήχου. Ωμή παραγωγή, distorted κιθάρες που ξύνουν και rhythm section κυριολεκτικά γροθιά στο στομάχι. Τολμώ να πω ότι είναι σίγουρα μέσα στους 10 αγαπημένους μου δίσκους all-time και σίγουρα μου άνοιξε έναν άλλο δρόμο στο πως προσεγγίζω το όργανό μου (μπάσο) τόσο ηχητικά όσο και παικτικά ή σε επίπεδο ιδεών. Να αναφέρουμε ότι οι METZ την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι στην διάρκεια του τελευταίου τους tour καθώς μετά από 17 χρόνια ανακοίνωσαν την ολοκλήρωση της δραστηριότητάς τους ως μπάντα. (Σπήλιος Κάκκας, μπάσο).
Omni – Deluxe (2016)
Έχω την εντύπωση πως ήμουν καλός (σχετικά) στην έκθεση, κάθε φορά όμως που πρέπει να απαντηθούν αντίστοιχες ερωτήσεις, δεν κατεβαίνει τίποτα. Ελπίζω να είμαι εντός θέματος. Πρέπει να ήταν 2017 όταν άκουσα πρώτη φορά Omni. Ήταν άλλη μια περίεργη περίοδος σε συνδιασμό με εκείνο το μικρό τέλμα που έρχεται όταν δεν μπορείς κάτι να ακούσεις. Όταν ψάχνεις κάτι μανιωδώς και όλα σου φαίνονται ίδια και πολυπαιγμένα. Ήταν επίσης άλλη μια φορά που ρώτησα τον Διονύση αν έχει κάτι να προτείνει και μου είπε χαρακτηριστικά «Άκου Omni, μαλάκα μου!». Ε, άκουσα. Σίγουρα πλέον η παρθενογένεση είναι κάτι σπάνιο έως ακατόρθωτο, αυτό που άκουσα με έκανε να κολλήσω. Ήπια φωνητικά, όχι επιτηδευμένα, όχι να δείχθουν. Ειλικρινή θα πω όπως και να ακούγεται αυτό. Ο συνδιασμός μελωδιών, grooves, φράσεων, ήχου, songwriting, η εξαιρετικά minimal διάθεση που εξυπηρετεί αξία, οι ιδέες, όλα όπως πρέπει. Άκουσα αυτόν τον δίσκο ν φορές; Ναι. Επηρέασε αυτός ο δίσκος εμένα σαν “drummer”; Σίγουρα. Μου προκαλεί αυτήν την γλυκιά μελαγχολία που συνοδεύεται με ένα απαλό χαμόγελο; Σίγουρα ναι. (Δημήτρης Κουτσούλης, τύμπανα).
The Strokes – The New Abnormal (2020)
Ξεκινώντας από την απλή λογική του ότι αγαπημένο σου άλμπουμ είναι αυτό που ακούς ακούραστα κι επαναλαμβανόμενα σε βάθος χρόνου, δεν μπορώ παρά να επιλέξω το “The New Abnormal”. Βγήκε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο λόγω καραντίνας και από το πρώτο του κι όλας άκουσμα κατάφερε να με μεταφέρει κάπου έξω από την πραγματικότητα εκείνης της δυστοπικής περιόδου. Μουσικά θεωρώ ότι με κερδίζει το συναίσθημα που σου προκαλεί η χαλαρότητα στα φωνητικά του Julian πράγμα που ρέει συνεχόμενα και άκοπα από την αρχή μέχρι το τέλος του άλμπουμ και εννοείται οι κιθάρες που είναι απλά strokes. (Κώστας Μπαριάμης, κιθάρες).
Unwound – New Plastic Ideas (1994)
Το “New Plastic Ideas” διδάσκει πως μπορείς να φτιάξεις κάτι τόσο ωμό, ανήσυχο και ταυτόχρονα τόσο προσεγμένο. Κατάφεραν να παντρέψουν την χαοτική ενέργεια με μια μαθηματική ακρίβεια στη σύνθεση, δημιουργώντας έναν ήχο που σε βυθίζει ολοκληρωτικά. Eίναι μια ωδή στην ένταση και την ατμόσφαιρα, με κάθε τραγούδι να μοιάζει σαν ένα μικρό ψυχολογικό τοπίο που εξερευνά την αποσύνθεση, την οργή και την ανασυγκρότηση. Ήταν για μένα μια υπενθύμιση ότι η μουσική δεν χρειάζεται να είναι «τακτοποιημένη» για να είναι όμορφη – μπορεί να είναι εσκεμμένα άβολη, γεμάτη αιχμές και σκιές, και όμως να σε προκαλεί να την αγκαλιάσεις. Για να το θέσω απλά, το “New Plastic Ideas” είναι ένας οδηγός προς το πώς μπορείς να είσαι ειλικρινής και ακραίος στη μουσική σου, χωρίς να χάνεις την ουσία της έκφρασης. (Διονύσης Κουταβάς, κιθάρα & φωνή).
shame – Drunk Tank Pink (2021)
Πέρα από την καθολική αγάπη μου σε κάθε φρέσκια μπάντα που ξεπηδάει από το «νησί’, οι shame είναι από τις πρώτες μπάντες του «νέου ρεύματος» της Μ. Βρετανίας που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον με τον πρώτο τους δίσκο, όμως με τον δεύτερο (“Drunk Tank Pink”) κέρδισαν τον απόλυτο σεβασμό μου. Σε αυτόν τον δίσκο συναντάς τρομερές «out of the box» ιδέες (ειδικά στις κιθάρες), που δεν περιμένει να ακούσει ένα μέσο αυτί, και σε αντίθεση με τον πρώτο εκπνέει μια έντονη σκοτείνια καθώς γράφτηκε εν μέσω καραντίνας άρα και έχει πάρα πολύ έντονο το συναισθηματικό κομμάτι. Αυτή η αισθητική λοιπόν κούμπωσε τέλεια στην τότε ψυχοσύνθεση μου, καθώς είχαμε μόλις διαλύσει την πρώτη μας μπάντα και είμασταν στην διαδικασία ανασυγκρότησης και κάπου εκεί μέσα το bedroom project commuter έγινε μπάντα. (Σπήλιος Κάκκας, μπάσο).
Trailer Trash Tracys – Ester (2012)
Ευχαριστώ τον ραδιοφωνικό παραγωγό που έπαιξε το “Wish You Were Red” (2ο στο άλμπουμ) εκείνη την Τρίτη στις 12 (νομίζω) το μεσημέρι. Δεν έχω τεχνικούς όρους να χαρακτηρίσω αυτό τον δίσκο παρά μόνο: ομορφιά, ομορφιά, ομορφιά. Μπορεί να μην είναι τέλειος δίσκος, αλίμονο κάποια κομμάτια (κατά την γνώμη μου) δεν ακούγονται αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ακυρώσουν το τρομερο συναίσθημα που προκαλεί η ακρόαση αυτού του δισκου. (Δημήτρης Κουτσούλης, τύμπανα).
The Smile – Wall of Eyes (2024)
Διαλέγω αυτό το άλμπουμ από το συγκεκριμένο πρότζεκτ του Thom Yorke σχεδόν τυχαία γιατί θα έπρεπε αν ήμουν δίκαιος να επιλέξω όλη τους τη δισκογραφία. Θεωρώ ότι μουσικά είναι σαν να ακούς κάποια διδακτορική διατριβή για το πώς συνθέτεται η μουσική στα πλαίσια μοντέρνας κιθαριστικής ροκ, με έναν Thom York που αρνείται έστω για μια φορά να γράψει μια βαρετή φωνητική μελωδική γραμμή έτσι για την αλλαγή. (Κώστας Μπαριάμης, κιθάρες).
Polvo – Cor-Crane Secret (1992)
Το “Cor-Crane Secret” είναι από τους δίσκους που σε κάνουν να βλέπεις την κιθάρα με εντελώς διαφορετικά μάτια. Οι Polvo κατάφεραν να σπάσουν κάθε συμβατικό κανόνα στη σύνθεση, χρησιμοποιώντας την παραφωνία, τα περίεργα κουρδίσματα και τις ασυνήθιστες μελωδικές γραμμές με τρόπο που δεν είχα ξανακούσει. Αυτός ο δίσκος μοιάζει με ένα μεγάλο παζλ που δεν έχεις την ανάγκη να λύσεις – η μαγεία του είναι στο χάος, στα κενά και στις απρόσμενες στροφές. Eίναι για μένα μια τεράστια επιρροή όσον αφορά την προσέγγισή μου στη σύνθεση, γιατί με δίδαξε ότι η μουσική δεν χρειάζεται να είναι γραμμική ή «σωστή» για να λειτουργήσει. Μπορείς να αγκαλιάσεις την ατέλεια, να πειραματιστείς με ρυθμούς και αρμονίες που μοιάζουν να παλεύουν μεταξύ τους και παρ’ όλα αυτά να δημιουργήσεις κάτι τόσο ειλικρινές και καθηλωτικό. Ο δίσκος αυτός είναι γεμάτος ιδέες, σαν ένα χάρτη δημιουργικότητας που σε ενθαρρύνει να εξερευνήσεις και να τολμήσεις. Το “Cor-Crane Secret” δεν είναι απλά μια έμπνευση – είναι μια διαρκής υπενθύμιση ότι η τέχνη δεν χρειάζεται να μπαίνει σε καλούπια. Είναι η απόδειξη ότι η φαντασία και το θάρρος μπορούν να σε οδηγήσουν σε μονοπάτια που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. (Διονύσης Κουταβάς, κιθάρα & φωνή).
☞︎ ΙΝΦΟ για το σκονάκι σου:
Οι commuter παρουσιάζουν live το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Guilt Eraser”, το Σάββατο 18 Ιανουαρίου στο Piraeus Club Academy (Πειραιώς 105).
Special Guest θα είναι ο Tony Bluebird.
Doors Open: 21.00
Τιμή Εισιτηρίου
Early Birds: 8 €
Προπώληση: 10 €
Ταμείο: 12 €
Ηλεκτρονική Προπώληση: https://www.more.com/music/commuter-guilt-eraser-album-release-show/
Φυσικά Σημεία: https://www.more.com/el/physical-spots/
Facebook Event: https://www.facebook.com/events/1253741339211877
➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Inst
