Στην δεκαετία του 1960, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, το μεγαλύτερο ποσοστό του προϋπολογισμού των ΗΠΑ κατέληγε στον πόλεμο του Βιετνάμ και το Ηνωμένο Βασίλειο, μετά την δημιουργία του τηλεκατευθυνόμενου IRBM πυραύλου PGM-17 Thor, προσπαθούσε να ανακαλύψει το “next best thing” της πολεμικής τεχνολογίας με τους πυραύλους Blue Streak.

Για να προχωρήσουν οι έρευνες και οι δοκιμές, έπρεπε να βρεθεί ο κατάλληλος γεωγραφικός χώρος καθώς οι πύραυλοι θα είχαν τροχιά προσγείωσης σε περιοχές της ερήμου που ήταν γνωστό ότι εξακολουθούσαν να κατοικούνται, φυσικά, μακριά απο τα φώτα της δημοσιότητας και σχετικά αναίμακτα. Η γη των Αβορίγινων της Αυστραλίας –σημαντικός σύμμαχος της Κοινωπολιτειάς (Commonwealth)-, ήταν αυτό που έψαχναν.

Οι φυλές που κατοικούσαν εκεί αναγκάστηκαν -κάποιες φορές και με την χρήση βιας- να μετακινηθούν σε άλλα σημεία που η ανθρώπινη ύπαρξη δυσκολεύεται να επιβιώσει. Σε πρώτη φάση, έπρεπε να διαγραφεί από την συλλογική τους μνήμη και τη καθημερινότητα τους οτιδήποτε αφορούσε τον πολιτισμό και την κουλτούρα τους ώστε να πετύχει η ενσωμάτωσή τους στον Δυτικό κόσμο. Οι Βρετανοί σε συνεργασία με την αυστραλιανή κυβέρνηση, παράλληλα, δημιούργησαν κάποιες προσωρινές εγκαταστάσεις διαβίωσης των αυτόχθονων με μηδενική οργάνωση και παντελής έλλειψη μέτρων υγιεινής προστασίας. Όλα αυτά, πολύ περιληπτικά.

Το αποτέλεσμα; Το πρόγραμμα για τους πυραύλους Blue Streak, και για λόγους budget, κάποια στιγμή ακυρώθηκε. Οι φυλές όμως των Pintupi, των Warlpiri, των Luritja και άλλων αυτόχθονων της Αυστραλίας, είχαν ήδη πέσει θύματα “βιασμού” και βίαιου εκπολιτισμού.

Οι Mindnight Oil, το αυστραλιανό ροκ συγκρότημα των Peter Garrett (φωνή), Peter Gifford (μπάσο), Robert Hirst (ντράμς), Jim Moginie (κιθάρα, synth) και Martin Rotsey (κιθάρα), μέχρι το 1987, και ενώ είχαν ήδη κυκλοφορήσει 5 δίσκους, δεν είχαν γνωρίσει κάποια τεράστια επιτυχία –τουλάχιστον, σε παγκόσμιο επίπεδο. Ένα tour, όμως, ήταν η αφορμή για να συνθέσουν το πιο γνωστό τους τραγούδι και να αναδείξουν την παραπάνω ιστορία.

Το συγκρότημα, λοιπόν, στα μέσα του 1986 και κατά την διάρκεια της περιοδείας τους “Blackfella/Whitefella” στην Αυστραλία, έπαιξαν live σε διάφορες απομακρυσμένες κοινότητες Αβορίγινων και είδαν από κοντά τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν. Οι Midnight Oil επηρεάστηκαν από τις εικόνες που είδαν και από τις ιστορίες που άκουσαν και έτσι, το 6ο άλμπουμ τους “Diesel and Dust” [1987, Spint/Columbia], είχε συγκεκριμένο κόνσεπτ: επικεντρώθηκε σε περιβαλλοντικά θέματα και στην ανάγκη αναγνώρισης των κοινωνικών αδικιών του παρελθόντος από το κράτος της Αυστραλίας στις αυτόχθονες φυλές της χώρας και στην ανάγκη συμφιλίωσής τους.

Το τραγούδι “Beds are burning” [Side A-Track1] του δίσκου “Diesel and Dust” σημείωσε παγκόσμια επιτυχία, σκαρφάλωσε ψηλά σε όσα charts βρήκε μπροστά του, καθιερώθηκε ως all-time classic κομμάτι των ‘80s και μπήκε στην λίστα του Rock and Roll Hall of Fame των 500 τραγουδιών που διαμόρφωσαν το είδος. Λόγω του τίτλου αρκετοί θεώρησαν -και θεωρούν ακόμη-  πως πρόκειται για κάποια δυναμική ερωτική μπαλάντα, ένα ερωτικό κάλεσμα σε “φλεγόμενα” κρεβάτια καυτών σεξουαλικών βραδιών, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει ακτιβιστικό χαρακτήρα με κεντρικό θέμα την παραπάνω “σεξουαλική” ιστορία χωρίς συνέναιση του καπιταλισμού και της πολεμικής ιστορίας του Δυτικού πολιτισμού.

Τον Φεβρουάριο του 2020, η Julia Stone διασκεύασε το “Beds are Burning” για το άλμπουμ “Songs for Australia“, με αφορμή τις καταστροφικές πυρκαγιές της Αυστραλίας -τις χειρότερες στην ιστορία της χώρας- που ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2019 και έσβησαν τον Μάρτιο του 2020. Σε μια συνέντευξη που μου είχε δώσει για το Playboy Greece, εκείνη την περίοδο, μου είχε σχολιάσει για το θέμα: «Νιώθω ευγνωμοσύνη προς τους καλλιτέχνες που καταγράφουν αυτά τα ιστορικά γεγονότα στη μουσική τους. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν αυτά τα τραγούδια για να μας υπενθυμίζουν κάποια πράγματα. Το “Beds are Burning” είναι ένα εξαιρετικό τέτοιο παράδειγμα. Κάθε φορά που το ακούω, συνειδητοποιώ και πιο έντονα, τα εγκλήματα που έχουν γίνει εις βάρος των ιθαγενών της Αυστραλίας. Είναι σοκαριστικό». Τα έσοδα διατέθηκαν στις οργανώσεις που συμμετείχαν στην προσπάθεια επανάκαμψης του περιβάλλοντος και στην ανθρωπιστική βοήθεια που προσέφεραν. Στον δίσκο συμμετείχαν επίσης οι National, o Damien Rice, o Dope Lemon και άλλοι καλλιτέχες απ’ όλον τον κόσμο.

Πόσο λάθος έχουμε μάθει κάποια τραγούδια; Πόσα πράγματα θάβονται κάτω απο τις στάχτες;

“Out where the river broke
The blood-wood and the desert oak
Holden wrecks and boiling diesels
Steam in forty-five degrees

The time has come
To say fair’s fair
To pay the rent
To pay our share

The time has come
A fact’s a fact
It belongs to them
Let’s give it back

How can we dance
When our earth is turning
How do we sleep
While our beds are burning”

*Το 2008, η κυβέρνηση της Αυστραλίας ζήτησε συγγνώμη από τους Αβορίγινες