Χθες βρέθηκα στην πρεμιέρα της παράστασης «Η Ελπίδα και ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος στην Τοποθεσία Πλάκα» – ο τίτλος, λογοπαίγνιο σαν ένα στάτους στο facebook. Αφού ενημερώσω πως η Ελπίδα διατηρεί αναλλοίωτη όλη τη νεανικότητα και τη γλύκα της φωνής της, κάτι πολύ εντυπωσιακό για κάθε περίπτωση βετεράνου τραγουδιστή, λέω ν’ ασχοληθώ εδώ όχι με την παράσταση καθαυτή, αλλά με την «γκεστ» Άντζελα Δημητρίου. Στο ανακαινισμένο θέατρο «Μπέλλος» λοιπόν βρέθηκε και η κορυφαία λαϊκή τραγουδίστρια, καλεσμένη προφανώς του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου, με τον οποίο – όπως μάθαμε – ετοιμάζουν μία καινούργια ιδιαίτερη δισκογραφική δουλειά. Απαστράπτουσα προσήλθε στο θέατρο και την παρακολούθησα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης να διασκεδάζει με την ψυχή της. Κι όταν την κάλεσε επί σκηνής ο Χριστοδουλόπουλος, εκτός από το all time classic hit «Με ποια θυσία», τραγούδησε για πρώτη φορά κι ένα κομμάτι απ’ την επικείμενη συνεργασία τους. Πρόσεξα πολύ αυτό το νέο τραγούδι ή μάλλον οι στίχοι του ήταν αυτοί που με έκαναν να το προσέξω ιδιαιτέρως:
«Με τα χέρια μου τα ίδια/ γλίτωσα απ’ τ’ αποκαΐδια/ λέω ‘’Δόξα τω Θεώ και δεν πειράζει’’/ Εγώ έκανα χιλιόμετρα μέχρι τα ξημερώματα/ για κέφι αλλουνού κι όχι δικό μου/ εγώ έδινα παράσταση κι έκανα επανάσταση/ από δεκατριών παιδί του δρόμου»…
Ποιος να έγραψε αυτούς τους στίχους αυτοβιογραφικού χαρακτήρα της «Λαίδης» του λαϊκού τραγουδιού; Ο ίδιος ο Χριστοδουλόπουλος; Δεν ακούστηκε δηλαδή το όνομα του στιχουργού ούτε απ’ τον ίδιο, ούτε απ’ την Άντζελα. Μπράβο τους! Δεν γνωρίζω τα υπόλοιπα τραγούδια της συνεργασίας τους, απ’ το δείγμα πάντως που μας παρουσίασαν απρόβλεπτα χθες βράδυ, έχω την αίσθηση πως η Δημητρίου επιχειρεί μία ομαλή – ομαλότατη στροφή προς το πιο «έντεχνο» λαϊκό τραγούδι, δηλαδή όχι αυτό της αναλώσιμης καψούρας που την έφερε στην κορυφή για το είδος που υπηρετεί εδώ και σαράντα χρόνια! «Είχα πολλά χρόνια να δω την Ελπίδα που τη λατρεύω» δήλωσε η Άντζελα καταχειροκροτούμενη. «Σας ευχαριστώ που μ’ αγαπάτε τόσα χρόνια» πρόσθεσε, λίγο πριν αρχίσει το unplugged τραγούδι με τη στόφα μιας αληθινής Ιέρειας που σαγηνεύει και μαγνητίζει το κοινό της. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα πήγαινα να δω την αγαπημένη Ελπίδα και θα είχα την Άντζελα να μου τραγουδάει στο ένα μέτρο απόσταση – μία Άντζελα, όπως ενδεχομένως δεν έχει ξαναδεί κανείς live, εκτός μεγάλης πίστας και με το τραγούδι γυμνό στα χείλη της.
