Τελικά, τί ήταν το «666»; Ένα ψυχεδελικό ταξίδι στην Πάτμο και στα μέρη όπου έγραψε την Αποκάλυψή του ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (απ’ όπου προέκυψε και το λιμπρέτο/στίχοι του δίσκου); Ή ένα prog-rock διαμάντι που του πήρε σχεδόν μια εικοσαετία να ανακαλυφθεί μέσα από την ηφαιστειακή τέφρα της Πομπηίας του προοδευτικού ροκ, όπως το (καθ)όρισαν οι Pink Floyd;

Προφανώς, η απάντηση είναι: «και τα δυο».

Αφενός, οι ίδιοι οι μουσικοί λογικά μέχρι και μέχρι πρόσφατα δεν έφτασαν στο σημείο να κατανοήσουν πλήρως και ολι(στι)κά το μέγεθος του μουσικού τους εγχειρήματος – κάτι που όταν ξεκινούσαν τις ηχογραφήσεις το 1971, περιέγραψαν ως «μια απόπειρα να μιμηθούν τα άλμπουμ Tommy των Who και Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band των Beatles».

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ήταν αυτός που, ως άλλος Paul McCartney, έσπρωχνε τους υπόλοιπους τρεις (Ντέμη Ρούσσο στα φωνητικά και το μπάσο, Λουκά Σιδερά στα τύμπανα και Αργύρη Κουλούρη στην κιθάρα) να ξεπεράσουν τα μουσικά τους όρια. Να πάνε το ένα βήμα παραπέρα. Να υπερβούν εαυτούς, μουσικά και ερμηνευτικά.

Το όραμα του Παπαθανασίου [και του στιχουργού Κώστα Φέρρη, η συμβολή του οποίου στο όλο εγχείρημα ήταν καθοριστική] τελικά απέδωσε καρπούς στα μέσα του 1971, όταν και οι τέσσερις Aphrodite’s Child παραδέχτηκαν από κοινού πως, ναι, το «666» ήταν το καλύτερο και σπουδαιότερο άλμπουμ της καριέρας τους.

Τότε ήταν, όμως, που ξεκίνησαν τα προβλήματα: το άλμπουμ καταχωνιάστηκε στα συρτάρια της δισκογραφικής τους εταιρείας εξαιτίας του κομματιού «Infinity» (ή «∞», ήτοι «Άπειρο») στο οποίο η σπουδαία ηθοποιός Ειρήνη Παππά ακουγόταν αντί να τραγουδάει να βγάζει οργιαστικούς ήχους που παρέπεμπαν σε ήχο μιας γυναίκας που φτάνει σε οργασμό.

Το αποτέλεσμα χαρακτηρίστηκε ως «πορνογραφικό» και το υλικό έμεινε στο συρτάρι και μόνο κατόπιν πολλαπλών πιέσεων ένθεν και ένθεν κατάφεραν τελικά οι Aphrodite’s Child να πείσουν την εταιρεία να το κυκλοφορήσει τον Ιούνιο του 1972.

Ο δίσκος είναι φυσικά εκπληκτικός, αν και περιέχει τουλάχιστον τέσσερις συνθέσεις… ορόσημα: το κιθαριστικό εναρκτήριο «Babylon», το επικό «Four Horsemen», το μουσικό κολάζ του «Aegean Sea» και το 19λεπτο «All The Seats Were Occupied», που είναι αποτέλεσμα ενός μανιώδους τζαμαρίσματος της μπάντας εντός του στούντιο.

Στα παραλειπόμενα της μυθολογίας του άλμπουμ, όταν κυκλοφόρησε το «666», ένας από τους πρώτους που το άκουσαν (και ενθουσιάστηκαν) ήταν ο Σαλβαδόρ Νταλί.Ο ζωγράφος το αποκάλεσε «une musique de pierre» (μια μουσική φτιαγμένη από πέτρα) και πρόσθεσε ότι η ένταση του άλμπουμ τού θύμιζε τους πίνακες του Albrecht Dürer. Κατόπιν ζήτησε να συναντήσει τα μέλη του συγκροτήματος (όπως και έγινε). Στη συνάντηση, τους πρότεινε να κάνουν ένα event στη Βαρκελώνη, ταυτόχρονα με την κυκλοφορία του άλμπουμ, όπου τεράστια μεγάφωνα σε κεντρικά σημεία της πόλης θα έπαιζαν όλο το άλμπουμ επί 24ώρου βάσεως (πλην των ωρών κοινής ησυχίας).

Τελικά, το event δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αν και ο Φέρρης και οι υπόλοιποι είχαν μια ωραία ιστορία να διηγούνται στα παιδιά και τα εγγόνια τους…