Ωραίες διαμονές σε προβολές που πάντα θα ψάχνουμε αφορμές για να τις θυμηθούμε, ξενύχτια σε πάρτι του, ατελείωτες συζητήσεις για όσα μας έχει μάθει. Το In-Edit Greece είναι από τα φεστιβάλ που έχει πάντα κατι καινούριο να πει.
Η ατζέντα μας γράφει πως θα πραγματοποιηθεί από τις 5 έως τις 11 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη και όσο περιμένουμε τις ημερομηνίες που θα κατηφορίσει στην Αθήνα, ζήτησα από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του, αρχηγό της ομάδας Parenthesis και γκουρού του πολιτιστικής ζωής, Κωνταντίνο Κουλουζάκη να θυμηθεί 5 ιστορίες από διάφορες στιγμές μέσα στα χρόνια.
Και σε συγκινεί γιατί όπως πάντα, αφήνει τη ζωή να σκηνοθετεί τους ήρωες εντός κι εκτός πλάνων θυμίζοντας εκείνη τη γνωστή ατάκα από τα Φθηνά Τσιγάρα.
Ας αρχίσει η μπομπίνα να γυρνά:
#1
Catch a boat to England, baby maybe to Spain, wherever I have gone, wherever I’ve been and gone the blues are all the same γρατζουνούσε γλυκά στην κιθάρα του ο Nick Drake. Με αυτούς του στίχους και ένα ουίσκι στην Placa Universitad με τον Uri Oriol, συνιδρυτή του In-Edit στην Βαρκελώνη, ξεκίνησε η μεγάλη κουβέντα να φέρουμε το μεγαλύτερο φεστιβάλ μουσικού ντοκιμαντέρ στον κόσμο, στην Ελλάδα. Μόλις είχαμε παρακολουθήσει στο In-Edit Barcelona το φιλμ Punk Syndrome για ένα φινλανδικό σχήμα μέταλ μουσικών με σύνδρομο down και συνειδητοποιούσαμε ότι τα όρια της μουσικής, έτσι όπως τα είχε θέσει ο καθένας μας, δεν υπήρχαν πραγματικά.
#2
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη διοργάνωση του φεστιβάλ στη ΑΘήνα, ένα χρόνο μετά τη Θεσσαλονίκη. Είχαμε καλέσει τον σκηνοθέτη της ταινίας The sound of Belgium, Jozef Deville, για να παρουσιάσει την ταινία και να κάνει ένα set στο φουαγιέ του κινηματογράφου Όπερα Οdeon. To φιλμ αναφέρεται στην γέννηση της techno μουσικής στην Κεντρική Ευρώπη, τα πρώτα πάρτι μετά την σκληρή εργασία μέχρι το πρωί. Ο Jozef, λοιπόν, είχε έρθει στην Αθήνα μια μέρα νωρίτερα από το event. Kάναμε τις βόλτες μας, γνώρισε κόσμο, έγινε και ένα μικρό ζέσταμα στα μπαρ της πόλης και να μην τα πολυλογώ, έπρεπε κάποια στιγμή να γυρίσω στο venue. Όμως, μέσα στον χαμό, ξέχασα να του δώσω πληροφορίες για το ραντεβού μας. Η κατάληξη ήταν να τον αναζητάμε στην Αθήνα όλο το βράδυ! Αστυνομίες, αναζητήσεις σε πιθανά μέρη στην πόλη, ένας χαμός. Τελικά, τον βρήκαμε τα ξημερώματα να παίζει dj σε ένα πάρτι μέσα στα Πανεπιστήμια και είπαμε blues run the game ή μήπως η καλή techno;
#3
Τα λουλούδια στην κυρία, τα ζώδια και η Λένα Πλάτωνος.
Από την πρώτη του χρονιά, το In-Edit δημιουργησε μια κατηγορία προβολών, στην οποία οι ήρωες των ντοκιμαντέρ «ζωντανεύουν» στη σκηνή και παρουσιάζουν ένα μέρος της δουλειάς τους. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, και με αφορμή την ταινία του Χρήστου Πέτρου, λπ ,για τη Λένα Πλάτωνος, είχαμε αποφασίσει με την τότε Καλλιτεχνική Επιτροπή ότι έπρεπε να καλέσουμε την Πλάτωνος στην Θεσσαλονίκη. Χρονικά αυτή η ιστορία τοποθετείται αρκετά πριν η κα Πλάτωνος κάνει εμφανίσεις στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και αλλού. Έτσι, προσπαθούσα για μέρες να την βρω, να μιλήσω με τον σκηνοθέτη ακόμα και με παλιούς συνεργάτες της.
Επειδή, λοιπόν, φαινόταν αδύνατο να επικοινωνήσω, βρήκα πού μένει, πήρα μια ανθοδέσμη από ανεμώνες και πήγα στο σπίτι της να τη γνωρίσω και να της κάνω την πρόταση. Από τη στάση του μετρό στον Χολαργό μέχρι το σπίτι της, σκεφτόμουν τις μουσικές της, τον Χατζιδάκι, αν θα με θεωρήσει αγενή ή αν θα γελάσει. Τελικά, καταλήξαμε δίπλα στο πιάνο της, να μου στήνει τον αστρολογικό μου χάρτη και προφανώς, η μικρή αυτή καντάδα συνεχίστηκε στο Ολύμπιον της Θεσσαλονίκης.
#4
Μία ακόμα συγκινητική ιστορία, ήταν η πρόσκληση του Βρετανού Εdwyn Collins στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, με αφορμή το ντοκιμαντέρ Possibilites are endless. Ο Edwyn Collins και τα τραγούδια του, αποτέλεσαν αφορμή για δυνατά πάρτι και φιλιά, με αποκορύφωμα το A Girl Like Υου. Μετά από δύο εγκεφαλικά, ο Collins ξεχνάει ότι έπαιζε μουσική, ξεχνάει τα τραγουδια του, ξεχνάει ακόμα και πώς να πιάνει την κιθάρα του. Στο ντοκιμαντέρ παρακολουθούμε την προσπάθεια αποκατάστασης και τον αγώνα που έκανε, παρέα με την γυναίκα του.
Αποδέχεται, λοιπόν, την πρόσκλησή μας, έρχεται στην Ελλάδα και ζούμε όλοι μια μαγική στιγμή. Ενώ δεν μπορούσε να αρθρώσει καθαρά, ούτε να περπατήσει χωρίς βοήθεια, όταν έφτασε στην σκηνή του In-Edit για ένα ακόμα doc alive, το μπαστούνι του πήρε την θέση της μπότας στα τύμπανα, και ξεκίνησε να τραγουδάει ξεχνώντας τα όποια προβλήματα είχε. Εγώ, από την άλλη, θυμήθηκα ξανά εκείνο το κορίτσι στο πάρτι του σχολείου, το οποίο σίγουρα με έχει, πια, ξεχάσει.
#5
Στο In-Edit βρίσκουμε το παρασκήνιο του μουσικού κόσμου, αντικρίζουμε με ειλικρίνεια τις νίκες και τις ήττες των ηρώων, ζούμε από κοντά απώλειες μουσικές, όπως της Amy, αλλά και προσωπικές. Μικρότερης σημασίας, αλλά αρκετά ουσιαστική, ήταν και η πρώτη περίοδος του Covid-19. Θυμάμαι εκείνον τον Μάρτιο, όταν έχοντας σχεδιάσει το φεστιβάλ και κλείσει όλες τις συνεργασίες, την ομάδα και τους ανθρώπους, έπρεπε -μέσα σε μια μέρα- να ακυρώσουμε τα πάντα. Να βάλουμε για δύο χρόνια το πρότζεκτ στο ψυγείο και να διαχειριστούμε σε φιλικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο τις επιπτώσεις της πανδημίας. Τότε, αποφασίσαμε να κάνουμε τις προβολές ιδιωτικά, στο σπίτι, με μαγειρικές και τσίπουρα, να διώξουμε την κακή ενέργεια και να πάρουμε ανάσες. Τώρα, επιστρέφουμε δυναμικά, με την ένταση στα κόκκινα!
Η ομάδα έχει διευρυνθεί. Μοιραζόμαστε το στρές και την ένταση αυτής της διοργάνωσης σαν να είναι η πρώτη μας φορά. Η Ελένη Χριστοδούλου σε όλο το συντονισμό, O Mike Ραφαήλ στην γραφιστική πένα, o Νικόλας Μαρκαντώνης από την Ισπανία και η Στέλλα Μανικάτη με το Χρήστο Ζούτσο από την Αθήνα, στα δύσκολα ο Μιχάλης Σπανός και η Δήμητρα Μόκα το πουλέν μας. Αυτό είναι το δικό μας line up.
