Στις 29 Μαρτίου του 1993, πριν ακριβώς τριάντα χρόνια, οι Βρετανοί Suede κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους.

‘Ηταν ένα άλμπουμ που έπιασε εξαπίνης τόσο τους ακροατές και μουσικούς δημοσιογράφους της χώρας τους, όσο και τους αντίστοιχους των ΗΠΑ, μια χώρα όπου ακόμη κυριαρχούσε η grunge, όπου ακόμη ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς οι Nirvana, οι Pearl Jam και οι Soundgarden.

Ήταν ένα άλμπουμ που, μέχρι και σήμερα, θεωρείται ο δίσκος που έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα στο μουσικό είδος της Brit-Pop.

Και ξαφνικά, κάποια μουσικά περιοδικά, όπως το ΝΜΕ και το Select καθώς και περιοδικά μεγάλης κυκλοφορίας όπως το Face και το GQ έσπευσαν πολύ σύντομα να στηριχτούν πάνω σε αυτό τον νέο ήχο που έφεραν οι Suede προκειμένου να δημιουργήσουν ένα μουσικό ρεύμα «επιστροφής» και νοσταλγίας στις ένδοξες ημέρες της British Invasion του 1964-’65, ως μια πολύ πιο τεχνικολόρ αντίστιξη στις «γκρίζες» και βαριές και ασήκωτες κιθάρες των αμερικανών grunge-άδων.

Το κίνημα ονομάστηκε γρήγορα Brit-Pop και υπό την σκέπη του ευρύτερου πολιτιστικού όρου «Cool Britannia» (τον οποίο υιοθέτησε στην προεκλογική του καμπάνια μέχρι και ο επόμενος βρετανός πρωθυπουργός, Τόνι Μπλερ) εντάχθηκαν σύντομα πολλά συγκροτήματα, άλλα με και άλλα χωρίς την θέλησή τους.

Όλα αυτα τα συγκροτήματα είχαν έναν κοινό μουσικό παρονομαστή: την παρακαταθήκη των Beatles, των Rolling Stones, των Kinks και των Who, πάνω στην οποία στηρίχτηκαν μουσικά και υφολογικά ή στιχουργικά. Μέχρι και ο όρος «Cool Britannia» προέκυψε από το, ομότιτλο, εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ «Gorilla» των θρυλικών Bonzo Dog Doo Dah Band από το 1967, την εποχή της post-British Invasion.

Κατά την περίοδο αυτή, πολλά σπουδαία συγκροτήματα που προέκυψαν, αρνήθηκαν πεισματικά, με δηλώσεις τους να μπουν υπό την ομπρέλα της Brit-Pop. Υπό αυτή την λογική, στην παρακάτω λίστα δεν θα βρείτε άλμπουμ των Radiohead, των Μanic Street Preachers, των Super Furry Animals, μέχρι και των Denim του σπουδαίου Lawrence των Felt, ακριβώς επειδή οι ίδιες οι μπάντες δεν θεωρούσαν ότι «εκπροσωπούν» τα μουσικά «χρώματα» της πατρίδας τους, παρά μόνο τους εαυτούς τους και τις προσωπικές φιλοδοξίες τους, ως καλλιτέχνες.

Tα άλμπουμ που εξετάζονται παρακάτω ανήκουν αμιγώς στην πενταετία 1993-1997, που ήταν το αποκορύφωμα της Brit-Pop, μέχρι τις αρχές του 1998 που κυκλοφόρησε το άλμπουμ «This Is Hardcore» των Pulp, το οποίο και θεωρείται ως η μουσική «ταφόπλακα» του κινήματος / είδους.

Τα 25 παρακάτω άλμπουμ (που περιέχουν, τιμητικά, δυο άλμπουμ από την «ιερή» Brip-Pop τετράδα Oasis-Blur-Pulp-Suede) είναι τοποθετημένα σε αξιολογική σειρά, από το 25ο μέχρι το, κατά την γνώμη μας, σπουδαιότερο όλης της Brit-Pop.

25. James – Laid – 1993
To μεγάλο σημείο καμπής για τους James, που τους καθιέρωσε μέχρι και στην Αμερική, κυρίως εξαιτίας του παραγωγού Brian Eno και ενός χαρισματικού περφόρμερ, όπως ο Τιμ Μπουθ, αλλά και μιας συλλογής απαράμιλλων τραγουδιών, αρχής γενομένης από το ομώνυμο και καταλήγοντας σε μια από τις καλύτερες στιγμές όλης της καριέρας τους, το εκπληκτικό «Five-O» με εκείνο το ανθεμικό ρεφρέν να μπουκάρει στα αυτιά σου σαν πολιορκητικός κριός ντοπαμινικής ευφορίας και σεροτονινικής ευτυχίας.

24. Saint Etienne – So Tough – 1993
Η πιο «ευρωπαϊκή», γαλλική και σικ πλευρά της Brit-Pop, η οποία τότε ήταν ακόμη στα σπάργανα, αλλά που οι Saint Etienne την παίζουν στα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών μας. Το «Mario’s Cafe» είναι μέχρι και σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια για νεανικές εξόδους και ποτά μέχρι το πρωί μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάς, με την μαγευτική και παιγνιώδη φωνή της Sarah Cracknell να μην έχει ακουστεί ποτέ ξανά τόσο γοητευτικά ευάλωτη.

23. The Auteurs – New Wave – 1993
Ο Luke Haines, αν διάβαζε αυτό το άρθρο, προφανώς και θα είχε τις ενστάσεις του ως προς την προσθήκη της μπάντας του στην Brit-Pop σκηνή, αλλά η θεματολογία που πιάνει ο ίδιος στους στίχυς είναι τόσο αρχετυπικά βρετανική και βρετανοπρεπής μέσα στον (αυτο)σαρκασμό και την υφέρπουσα μελαγχολία μιας (μουσικής και μη) αυτοκρατορίας που ολοένα και πεθαίνει ψάχνοντας να βρει τα πατήματά της στο Θαυμαστό Νέο Κόσμο των ’90s, ώστε δεν μπορείς να αρνηθείς ότι το ντεμπούτο των Auteurs ανήκει αυτοδικαίως στην συγκεκριμένη λίστα, παρόλο που οι επιρροές του Luke είναι περισσότερο κοντύτερα στους Go-Betweens παρά στους Kinks.

22. Kenickie – At the Club – 1997
Η καλύτερη μπάντα που βγήκε από τον σκληρό βρετανικό βορρά του Σάντερλαντ συνδύαζε ιδανικά τα διαδοχικά στρώματα των σινθεσάιζερ με τις παραμορφωμένες κιθάρες, ενώ οι στίχοι απευθύνονταν ξεκάθαρα στους συνομηλίκους τους, την εργατική νεολαία της Αγγλίας, που πάσχιζε να βρει δουλειά και να ξεπεράσει τους σκοπέλους της κατάθλιψης και της ανεργίας διαμέσου ενός καθημερινού (και όχι ενός τυπικού, στην Βρετανία, «weekender», δηλαδή σαββατοκυριακάτικου) ηδονισμού που περιστρεφόταν αποκλειστικά γύρω από αλκοόλ και ναρκωτικά.

21. The Divine Comedy – Casanova – 1996
Ο Neil Hannon αποτελούσε ανέκαθεν το μουσικό μεταίχμιο ανάμεσα στην μεσοαστική ποπ των Blur και την εργατική ροκ των Oasis: ένας κοσμοπολίτης τύπος, διαβασμένος και μορφωμένος μέχρι αηδίας, που έκανε αναφορές στην κινηματογραφική παρακαταθήκη της χώρας του απο την δεκαετία του ’60 («Becoming More Like Alfie») και ταυτόχρονα, δεν φοβόταν να ψηλαφήσει με τον δικό του, εντελώς upper-class τρόπο και μέθοδο την εμμονή (ή, καλύτερα, την έλλειψη αυτής) των Βρετανών όσον αφορά στο σεξ και την επίτευξή του με κάθε πιθανό τρόπο – από την χρήση μαλακών ναρκωτικών μέχρι την… χρήση εγχόρδων ως ιδανικό συνοδευτικό του φλερτ.

20. Gene – Olympian – 1995
Ξεκινάνε από τους Smiths και καταλήγουν στους Smiths. Ο τραγουδιστής Martin Rossiter ξεκινάει από τον Morrissey και τελειώνει σε αυτόν. Το «Haunted by You» είναι το φωτογραφικό αρνητικό του «This Charming Man» σε όρους ’90s και αν οι Gene ήταν λίγο πιο «βρωμιάρηδες», τόσο σε θέμα ήχου, όσο και στιχουργικής, τότε θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια μπάντα εφάμιλλη των Suede. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι Gene υπήρξαν ίσως το σημαντικότερο one-hit-wonder-band της Brit-Pop σκηνής.

19. Echobelly – Everyone’s Got One – 1994
Η ινδικής καταγωγής Sonya Madan υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα «it girls» της Brit-Pop σκηνής, μαζί με την Louise Wener, Justine Frischmann και την Miki Berenyi και ίσως και να ήταν η πιο τσαμπουκαλεμένη εκ των τεσσάρων. Επίσης, όπως και ο Rossiter, έτσι και η ίδια μεγάλωσε με τις αφίσες του Moz στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι της, γι’ αυτό και οι κιθάρες των Echobelly ακούγονται τόσο πολύ jangling όπως οι αντίστοιχες του Johnny Marr. Σε αντίθεση όμως με την γλυκιά μελαγχολία των smiths-ικών κιθάρων, οι Echobelly βαρούσαν γερά, στα πρότυπα του Bernard Butler των Suede. Κυρίως όμως, οι Echobelly μοιάζουν και ηχούν σαν να ήρθαν για να κατακτήσουν τον κόσμο. Άσχετα αν δεν το κατάφεραν ποτέ τους.

18. Ash – 1977 – 1996
Τρεις 18χρονοι, λίγο πριν τα 19 τους χρόνια (ο τίτλος του άλμπουμ παραπέμπει στην ημερομηνία γέννησής τους) γράφουν ένα τσούρμο από εθιστικούς κιθαριστικούς ύμνος πολλών ντεσιμπέλ, όπως τα “Kung Fu”, “Girl From Mars” και “Angel Interceptor”, ενώ όποιος έχει το κουράγιο να φτάσει μέχρι το hidden track του άλμπουμ, θα ακούσει το εμβληματικό «Sick Party», το οποίο μέσα σε πέντε λεπτά ηχογραφεί τους Ash να έχουν γυρίσει, ξημερώματα, από ένα ξενύχτι και να κάνουν εμετό – live στα αυτιά του ακροατή – τα ποτά και τα φαγητά που μόλις κατανάλωσαν.

17. Black Grape – It’s Great When You’re Straight…Yeah – 1995
Ο Shaun Ryder των Happy Mondays επιστρέφει με εξώφυλλο τον τρομοκράτη Κάρλος το Τσακάλι και μια σειρά από τραγούδια ηχητικής τρομοκρατίας που συνεχίζουν, ευφυώς, το (δια)ταραγμένο Madchester κλίμα, με κόμματια-σταθμούς όπως τα “Kelly’s Heroes”, έναν ανεπίσημο φόρο τιμής στη σκηνή των τελών της δεκαετίας του ’80 και το ξεκαρδιστικό “Tramazi Parti” σχετικά με τις ψυχοσωματικές συνέπειες της (πάντα υπερβολικής, κατά τα ειωθότα του ίδιου) χρήσης σκληρών ναρκωτικών.

16. Sleeper – The It Girl – 1996
Η frontwoman των Sleeper, η υπερ-λαμπρότατη, μεγάλη η χάρη Της – Louise Wener δεν ήταν απλά το πιο glamorous κορίτσι της Brit-Pop. Ήταν και αυτή που έσπρωχνε διαρκώς την μπάντα της στο να αποφύγει το στενό typecasting και την προσκόλληση στην συγκεκριμένη σκηνή, με το «The It Girl» να αποτελεί μια καλολουστραρισμένη και πολύ πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή του ντεμπούτου άλμπουμ τους. Εντέλει, το «The It Girl» βουτάει γερά τόσο στην ’60s βρετανική παρακαταθήκη, όσο και στο πανκ των ’70s, ειδικά τους αγριεμένους Clash και τους πιο ρέγκε/dub Public Image Limited.

15. Ocean Colour Scene – Moseley Shoals – 1996
Iσόποσα brit-pop και ισόποσα british invasion, με σαφείς Northern soul επιρροές από Motown και βάλε, η τετραμελής μπάντα από το Birmingham κατάφερε, εκείνο το καλοκαίτι του 1996, να πιάσει 100% το κλίμα της Cool Britannia με αυτό το άλμπουμ, που αποτέλεσε μια στροφή 180 μοιρών σε σχέση με το προ πενταετίας ντεμπούτο τους. Ο Noel Gallagher και ο Paul Weller ήταν από τους πρώτους που άκουσαν τραγούδια όπως το “The Riverboat Song” και “The Day We Caught the Train” και κατάλαβαν την αξία τους, ως συγκρότημα με σαφή λόγο ύπαρξης.

14. The Charlatans – Tellin’ Stories – 1997
Η μοίρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι σε αυτή την σπουδαία μπάντα, όταν το καλοκαίρι του ’96, ο κιμπορντίστας τους, Rob Collins, σκοτώθηκε σε ένα τροχαίο δυστύχημα. Οι Charlatans, αντί να το βάλουν κάτω και να το διαλύσουν, προσέλαβαν γρήγορα ως βοηθό και συνεργάτη τους τον σπουδαίο και υπερ-ταλαντούχο Martin Duffy των Primal Scream και κυκλοφόρησαν το άλμπουμ αυτό στη μνήμη του αδικοχαμένου μέλους τους, αφιερώνοντάς του και το υπέροχο «Rob’s Theme».

13. Shampoo – We Are Shampoo – 1994
«Τwo alien teen snitches, queen bitches from Planet Peroxide», έγραψε τότε γι’ αυτές, άκρως υποτιμητικά, το μουσικό περιοδικό Melody Maker και δεν θα μπορούσε να πέσει περισσότερο έξω. Οι Shampoo ουσιαστικά κοροϊδευαν την Brit-Ρop, καθώς λειτουργούσαν μουσικά, ταυτόχρονα, υπό όρους τίμιας bubblegum pop και φεμινιστικού riot grrrl. Η Jacqui Blake και η Carrie Askew – που, σημειωτέον, ξεκίνησαν ως φανατικές οπαδοί των Manic Street Preachers κυκλοφορώντας μάλιστα και ένα fanzine προς τιμήν τους – μας έδωσαν κομματάρες που ακούγονται μέχρι και σήμερα όπως το “Viva La Megababes”.

12. Lush – Lovelife – 1996
Μακριά από άναρθρες φεμινιστικές κραυγές τύπου «Independent Woman», οι Lush κατάφεραν να γράψουν το απόλυτο girl-friendly τραγούδι, χωρίς να χάσουν δράμι από το φεμινιστικό τους credibility. Με ηθικό δίδαγμα «κορίτσια, μην πιστεύετε όσους λένε πως είστε ανώτερες από τους άντρες, γιατί τα κίνητρα τους είναι ύποπτης φύσεως», το «Ladykillers» με τους στίχους τους απομυθοποιεί κατά 95,8% την αντρική συμπεριφορά, χωρίς να καταφεύγει σε μίσανδρα τσιτάτα. Γι’ αυτό άλλωστε κι είναι ένα από τα 10 καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας του ’90. Fun Fact: Από τις τρεις περιπτώσεις αντρών που αναφέρονται στους στίχους του παρακάτω τραγουδιού, η τρίτη (ο «blondie») είναι για τον μπασίστα των Weezer, Matt Sharp, ενώ η δεύτερη είναι ψιλοξεκάθαρη από το μοντέλο που τον υποδύεται στο βίντεοκλιπ: είναι ο Αντονι Κίντις, που έκανε διαδοχικά πεσίματα (χωρίς αντίκρισμα) στην Miki Berenyi. Όλο το άλμπουμ είναι, πάντως, συγκλονιστικό.

11. Blur – The Great Escape – 1995
Θα μπορούσε κάλλιστα στη θέση του «The Great Escape» να ειναι το «Modern Life Is Rubbish» (με την λογική ότι οι επιρροές από Kinks και Paul Weller είναι σαφώς πιο εμφανείς), μόνο που σε αυτό το άλμπουμ οι Blur προχωρούν έτη φωτός μπροστά με τις λαμπρές και glossy ενορχηστρώσεις των «Country House», «Charmless Man», «Stereotypes» και κυρίως το παρακάτω κομματιού, το «The Universal», που πρέπει να είναι ένα απο τα σπουδαιότερα όλης της δεκαετίας -και όχι αποκλειστικά και μόνο για τους ίδιους.

10. Suede – Suede – 1993
Ενα από τα σπουδαιότερα ντεμπούτα άλμπουμ όλων των εποχών και αυτό που, όπως προαναφέραμε, ευθύνεται, ηθελημένα ή όχι, για τη Brit-Pop. Όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ αυτό, ήταν σαν να διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα όλη την ραχοκοκαλιά της μέχρι τότε παραπαίουσας βρετανικής μουσικής, ελέω μιας σειράς άψογων τρραγουδιών απόλυτης ντεκαντάνς, όπως τα «Pantomime Horse», «Animal Lover» «Sleeping Pills» και, πρωτίστως, το «Animal Nitrate» με τις εθιστικές, διαταραγμένες του κιθάρες να σέρνουν τον χορό των αμφίσημων φωνητικών του Brett Anderson.

9. Pulp – His ‘N’ Hers – 1994
Μετά το οριακό άλμπουμ «Seperations» του 1992, με εκείνο το εκπληκτικό τραγούδι «Death II» να τούς ακολουθεί σαν Νέμεσις και Ερινύα μαζί, η μπάντα από το Σέφιλντ ήξερε ότι είχε έρθει η ώρα της επιτέλους: ο Jarvis Cocker αφήνει τις κιθάρες στην άκρη και κινείται πλέον ελεύθερος μέσα στο φυσικό του περιβάλλον, την σκηνή, τραγουδώντας ύμνους όπως τα «Babies», «Lipgloss», «Razzamatazz», «Do You Remember the First Time?» και «Acrylic Afternoons». Κάποιοι είπαν τότε πως η μπάντα αυτή, με το συγκεκριμένο άλμπουμ, είχε «πιάσει» το ταβάνι της. Πόσο λάθος έκαναν.

8. The Verve – Urban Hymns – 1997
Το 1997 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την Brit-Pop που έβλεπε τα «ψωμιά της» να είναι λίγα, με την κοκαϊνη να έχει μπει πλέον σε όλα τα στρατόπεδα, από εκείνο των Oasis (με το συγχυσμένο άλμπουμ «Be Here Now») μέχρι τους Blur (ο μπασίστας των οποίων, Alex James, είχε ήδη εθιστεί πολύ βαριά σε αυτήν). Ως αντίθεση, ήρθαν τότε οι Verve, με τον τραγουδιστή Richard Ashcroft να δηλώνει περήφανα ένας «Lucky Man» στον οποίον «The Drugs Don’t Work». Και τα «Catching the Butterfly» και «The Rolling People» έρχονται να συμπληρώσουν ιδανικά την γλυκόπικρη, bittersweet συμφωνική χαρμολύπη του άλμπουμ.

7. Oasis – Definitely Maybe – 1994
«Tonight I’m a rock‘n’roll star»: Ο Liam Gallagher βγαίνει την άνοιξη του 1994 και ανακοινώνει αυτό τον στίχο-τίτλο τραγουδιού που θα μπορούσε να είναι μέχρι και η προγραμματική δήλωση όλης της μουσικής αλαζονείας της Brit-Pop. Πλην της ξεκάθαρης υπεροψίας των Oasis όμως, η μπάντα ήξερε καλά ότι ο κινητήριος μοχλός της, ο Noel Gallagher, είχε αφομοίωσει καλά όλο το textbook της βρετανικής μουσικής, από τους Beatles μέχρι το glam-rock του Bowie, του Bolan και των Sweet, προσφέροντας και συνθέτοντας (δι)αχρονικούς ύμνους για την βρετανική εργατική νεολαία, κυρίως αυτή του βορρά ή των σκληρών λονδρέζικων προαστίων, όπως τα «Live Forever», «Cigarettes & Alcohol» και «Supersonic».

6. Supergrass – In It For The Money – 1997
Τι δίσκος. Τι άλμπουμ. Πόσο καλά είχαν αφομοιώσει οι Οξφορδιανοί Supergrass της μουσική της γενιάς των πατεράδων τους. Είτε μιλάμε για το ελεγειακό «Late in the Day», είτε για την ευθεία κιθαριστική επίθεση του «Richard III», είτε για το «Sun Hits The Sky», ο ακροατής, εντελώς ανυποψίαστος, βιώνει και από μια μουσική έκπληξη να τον περιμένει πίσω από κάθε γωνιά, μια επική μπασογραμμή, ένα ευφάνταστο σόλο στα πλήκτρα ή μια κιθάρα που βρυχάται σε πλήρη αρμονία με τα υπόλοιπα όργανα γύρω της.

5. Elastica – Elastica – 1995
Για μια μαγική, για τους ίδιους διετία, αυτή μεταξύ 1995-96, οι Elastica αποτέλεσαν τον απόλυτο ορισμό της Brit-Ρop, κυρίως λόγω των μουσικών διαπιστευτηρίων της τραγουδίστριας και κιθαρίστριας Justine Frischmann, η οποία υπήρξε πρώην μέλος των Suede, προτού παρατήσει τυς ίδιους και τον τότε σύντροφό της, Brett Anderson, για χάρη του Damon Albarn. Επίσης, οι Elastica, για ένα διάστημα υπήρξαν πιο δημοφιλείς στις ΗΠΑ απ’ ότι οι Oasis – γι’ αυτό και η Justine διαμένει πλέον μόνιμα εκεί και όχι στην γενέτειρά της, το Λονδίνο. Τα μισά τραγούδια των Elastica στηρίζονταν σε προηγούμενα (σε αντίστοιχα των Stranglers ή των Wire), αλλά αυτό ήταν ακριβώς και ένα από τα προαπαιτούμενα της Brit-Pop: η αντιγραφή.

4. Suede – Coming Up – 1996
Άλμπουμ από το οποίο προέκυψαν πέντε σπουδαία singles, με την γυαλάδα και την λάμψη του να μην έχει χαθεί ούτε δράμι μέχρι σήμερα, 27 χρόνια μετά απο την κυκλοφορία του. Ένας δίσκος-ορόσημο και μαζί ένα πραγματικό κατόρθωμα μουσικής επιβίωσης για μια μπάντα που μόλις είχε χάσει τον καταπληκτικό της κιθαρίστα, τον υπερ-ταλαντούχο Bernard Butler και τον αντικατέστησε με έναν ημι-άγνωστο 17χρονο ονόματι Richard Oakes. Ο οποίος, ωστόσο, έκανε «παπάδες» στην κιθάρα, σε άψογη συνεργασία με τον Βrett.

3. Oasis – (What’s the Story) Morning Glory? – 1995
Όπως τραγουδάει ο Liam και στο «Champagne Supernova», «Where were you while we were getting high?». Η αλήθεια είναι ότι το tour de force των Oasis περιέχει αρκετά τραγούδια-σταθμούς που άλλες μπάντες θα παρακαλούσαν να έχουν ένα τέτοιο κάθε δέκα χρόνια. Η Μούσα του Noel ήταν από πάνω του σε αυτό το άλμπουμ, το οποίο κλέβει, φυσικά, ανερυθρίαστα τους αγαπημένους του Beatles, με τους Oasis να ακούγονται περίπου όπως θα ακούγονταν ο Τζον, ο Πολ, ο Τζορτζ και ο Ρίνγκο μεσούσης της δεκαετίας του ’90.

2. Blur – Parklife – 1994
Ισως το πιο πολύχρωμο και χαρούμενο άλμπουμ όλης της Brit-Pop γεμάτο με αναφορές τόσο στην μεσοαστική τους καταγωγή, όσο και στις καλοκαιρινές διακοπές του τυπικού Βρετανού «down to Greece». Δίπλα σε κάθε «Girls & Boys» και «Parklife», ωστόσο, οι Blur έχουν να προτάξουν ένα ιδανικό τραγούδι χωρισμού «To the End», τον φόβο για την έλευση των 30 ετών μέσα στο κλίμα ενός νέου αιώνα που ξεπροβάλλει σιγά σιγά («End of a Century»), αλλά και το αδιαμφισβήτητο διαμάντι όλου του δίσκου, το μαγευτικό «This Is a Low». Πιο «βρετανικός» δίσκος, πεθαίνεις.

1. Pulp – Different Class – 1995
Το απόλυτο αποκορύφωμα της Brit-Ρop. Ένας από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας του ’90, κυρίως εξαίτιας του Jarvis Cocker, ο οποίος, σε αντίθεση με την chav και εργατική κατεύθυνση της μουσικής των Oasis και τον κουλτουριάρικο μεσοαστισμό των Blur, καταφέρνει και μιλάει μια ομοιογενή γλώσσα περί ζωής, καθημερινότητας, νυχτερινών οργίων με ναρκωτικά και ποτό και «κουμπόχαπα» και κραιπάλης, απευθυνόμενος σε όλους τους Βρετανούς (συνομηλίκους του ή μη), από όποια κοινωνική τάξη και αν προέρχονται.