Το Rock and Roll Hall of Fame αποκάλυψε πρόσφατα την «τάξη του 2024», στην οποία περιλαμβάνονται διάφοροι θρύλοι της μουσικής όπως ο Ozzy Osbourne, οι Dave Matthews Band, η Cher, οι A Tribe Called Quest, η Mary J. Blige, ο Peter Frampton, οι Foreigner και οι Kool & The Gang.

Η λαμπερή τελετή θα πραγματοποιηθεί στις 19 Οκτωβρίου στην πόλη του Κλίβελαντ, ωστόσο, την ίδια ώρα σε διάφορα άλλα μέρη, σημαντικοί καλλιτέχνες που αγνοήθηκαν για ακόμα μία χρονιά από την επιτροπή θα πνίγουν την πίκρα τους στο ποτό ή στην yoga –αναλόγως την ηλικία και την κατεύθυνση που έχει πάρει πλέον ο καθένας στη ζωή του, μιας που συνήθως μιλάμε για «γερόλυκους» και ντίβες του παρελθόντος που απέχουν από εξαρτήσεις.

Μπορεί για εμάς να φαίνεται κάπως αστείο, ή να θεωρούμε πως δεν είναι και κάτι τόσο σημαντικό για τους καλλιτέχνες που δεν τα καταφέρνουν να εισαχθούν στις τάξεις του Rock and Roll Hall of Fame, αλλά κάποιοι έχουν εκφράσει ανοιχτά τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και τις ενστάσεις τους για το πώς λειτουργεί η επιτροπή.

Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι η Courtney Love, η οποία έγραψε ένα καυστικό άρθρο στην εφημερίδα The Guardian το 2023, επικρίνοντας τη διαδικασία ψηφοφορίας του Rock and Roll Hall of Fame και την έλλειψη διαφάνειας. Η Love υποστήριξε ότι η επικέντρωση του Hall of Fame σε άνδρες και λευκούς καλλιτέχνες οδήγησε στον αποκλεισμό σημαντικών προσωπικοτήτων της μουσικής, ιδίως γυναικών και έγχρωμων καλλιτεχνών. Συγκεκριμένα αναφέρθηκε στον χαμηλό αριθμό γυναικών που υπάρχουν στο Hall of Fame -μόλις 8%- και στην έλλειψη εκπροσώπησης των μαύρων καλλιτεχνών της hip-hop μουσικής. Η Love επέκρινε επίσης την επιτροπή ανάδειξης υποψηφίων, η οποία, όπως ισχυρίστηκε, «είναι κατά 90% άνδρες», και ζήτησε να αναθεωρηθεί η διαδικασία ψηφοφορίας ώστε να γίνει πιο συμπεριληπτική.

Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και ο Gene Simmons των Kiss, ο οποίος, σύμφωνα με το Billboard, έχει κριτικάρει το Hall of Fame για περιφρόνηση hard και progressive rock συγκροτημάτων. «Η Patti Smith είναι μέσα πριν από τους Deep Purple;» είχε σχολιάσει. «Οι Talking Heads, αλλά όχι οι Yes; Ξεκίνησε ως μια σπουδαία ιδέα, αλλά έχει γίνει μια απάτη». Επίσης, η Cher -πριν ανακοινωθεί ως υποψήφια για την τάξη του 2024- είχε δηλώσει στην τηλεοπτική εκπομπή της Kelly Clarkson: «Ξέρεις κάτι, δεν θα ήμουν σε αυτό [στο Rock and Roll Hall of Fame] ακόμη κι αν μου έδιναν ένα εκατομμύριο δολάρια». «Δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξω γνώμη. Μπορούν να πάνε… ξέρεις τι να κάνουν μόνοι τους» συμπλήρωσε.

Βέβαια, η όποια σταυροφορία των καλλιτεχνών εναντίον του Rock and Roll Hall of Fame μπορεί να μην και είναι τόσο αθώα, αλλά να κρύβεται πίσω απ’ αυτή ένα όχι και τόσο ηθικό πρόσημο –η αύξηση των πωλήσεων. Όταν οι Fleetwood Mac εισήχθησαν στο Hall of Fame το 1998, οι πωλήσεις των άλμπουμ τους αυξήθηκαν κατά 600%. Ποιος καλλιτέχνης δε θα ήθελε να δει τους δίσκους του να ανεβαίνουν ξανά στα charts; Ωστόσο, κάνοντας εικασίες και βλέποντας τα πράγματα με μια πονηρή ματιά, απομακρυνόμαστε από την ουσία: το Rock and Roll Hall of Fame έχει κάνει σοβαρές παραλείψεις, περιφρονώντας συγκεκριμένα είδη μουσικής και καλλιτέχνες. Παρακατώ μερικές από τις πιο ξεδιάντροπες περιπτώσεις.

Daft Punk

Παρόλο που οι Daft Punk έχουν διαλυθεί, ο αντίκτυπός τους στη μουσική βιομηχανία παραμένει αισθητός. Εκτός από τα Grammy βραβεία τους, η πρωτοποριακή τους προσέγγιση έφερε την ηλεκτρονική μουσική στο προσκήνιο της mainstream κουλτούρας. Ο συνδυασμός φουτουριστικών και εμπνευσμένων EDM ήχων βρήκε απήχηση σε ένα παγκόσμιο κοινό, κερδίζοντας τον θαυμασμό καλλιτεχνών από όλα τα είδη μουσικής, όπως οι The Weeknd και LCD Soundsystem. H επιρροή των Daft Punk είναι σημαντική και δεν θα ήταν λάθος αν λέγαμε ότι πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα των τελευταίων δεκαετιών.

Oasis

Αν και μόνο ένα τραγούδι τους, το “Wonderwall”, έχει βρεθεί στο Top10 των ΗΠΑ στη θέση #8, οι Oasis είναι ένα από τα συγκροτήματα με τις περισσότερες πωλήσεις παγκοσμίως. Με έναν εντυπωσιακό απολογισμό οκτώ Νο. 1 singles και οκτώ Νο. 1 άλμπουμ στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι Oasis καθόρισαν και στιγμάτισαν μια ολόκληρη εποχή. Η εκκεντρικότητα με το coolness ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα που είχαμε πολλά χρόνια να συναντήσουμε στη μουσική βιομηχανία. Τα αδέρφια Gallagher, ο Noel και ο Liam, μπορεί να έχουν γίνει πλέον meme και να έχουν χάσει την αίγλη που είχαν στο παρελθόν, όταν διοργάνωναν τις μεγαλύτερες υπαίθριες συναυλίες στο UK με 125 χιλιάδες κόσμου, αλλά μας έχουν χαρίσει μια σειρά από τραγούδια εξαιρετικού και εθιστικού songwriting. Αρκεί μόνο να πούμε «I said maybe».

Outkast

Οι OutKast εμφανίστηκαν το 1994 στο Top20 των ΗΠΑ με το ντεμπούτο άλμπουμ τους “Southernplayalisticadillacmuzik”, ενώ ακολούθησαν τα “ATLiens” (1996) και “Aquemini” (1998) που έφτασαν μέχρι το #2 και έγιναν διπλά πλατινένια. Το “Stankonia” του 2000 πούλησε 530 χιλιάδες αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα που κυκλοφόρησε, αλλά το hype τους εκτοξεύτηκε στα ύψη με τον διπλό δίσκο “Speakerboxxx/The Love Below”: 11 φορές πλατινένιος, βρέθηκε στο #1 των charts, άλμπουμ της χρονιάς στα Grammy και πολλά ακόμα. Τα τραγούδια τους “Mrs. Jackson” και “Hey Ya” είναι αναγνωρίσιμα από τους περισσότερους και αδιαμφισβήτητα η επιρροή τους στην hip-hop κουλτούρα -και όχι μόνο- είναι τέτοιου μεγέθους που θα μπορούσε να επιβραβευτεί με την ένταξή τους στο Rock and Roll Hall of Fame.

Ronnie James Dio

Ο Dio των Rainbow, των Black Sabbath, των Elf, των Heaven & Hell και των Dio. Ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τη μουσική βιομηχανία και τη rock, ως frontman αυτών των θρυλικών συγκροτημάτων, που συνέβαλε σε πολλά πλατινένια άλμπουμ όπως το “Heaven and Hell” και το “Holy Diver”. Οι φωνητικές ικανότητες του Dio τον έχουν τοποθετήσει υψηλά στις καρδιές των ανθρώπων που ακούνε heavy metal, ενώ η συνεισφορά του στο είδος αναγνωριστήκε με την ένταξή του στο στο Metal Hall of Fame το 2017. Η επιδραστικότητά του στη metal σκηνή υπογραμμίστηκε και όταν το Revolver τον ανακήρυξε «καλύτερο metal τραγουδιστή» στα βραβεία Golden Gods το 2010. Ωστόσο, παρά τον καθοριστικό του ρόλο στους Black Sabbath μετά τον Ozzy, το Rock and Roll Hall of Fame δεν τον συμπεριέλαβε το 2006 στις τάξεις του όταν οι Sabbath κέρδισαν -δικαιωματικά- τη θέση τους.

Brian Eno

Η επιρροή του Eno εκτείνεται πολύ πέρα από την επιτυχία του στα charts, η οποία δεν είναι και τόσο αξιοσημειώτη. Γνωστός για τη δουλειά ως παραγωγός σε εμβληματικούς καλλιτέχνες όπως οι Talking Heads, οι U2, ο David Bowie και οι Coldplay, έχει συγκεντρώσει μια μεγάλη συλλογή από βραβεία BRIT και Grammy κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Επιπλέον, ο Eno αναγνωρίζεται και ως «πρωτοπόρος της ambient μουσικής», ένα είδος που βοήθησε ο ίδιος να οριστεί και να γίνει δημοφιλές. Η επιδραστικότητα του Eno στη μουσική βιομηχανία είναι όπως ένας ελέφαντας στο δωμάτιο, δεν μπορείς δηλαδή να την παραβλέψεις, και ενώ έχει ενταχθεί στο Rock and Roll Hall of Fame ως μέλος των Roxy Music, το δικό του brand name έχει παραληφθεί και αναμφίβολα αξίζει εξίσου να τιμηθεί. Επίσης δημιούργησε και τον χαρακτηριστικό ήχο εκκίνησης των Windows 95 της Microsoft, τι άλλο πια να κάνει;

Wu-Tang Clan

Το βασικό στοιχείο, εκ πρώτης όψεως, που έκανε τους Wu-Tang Clan να ξεχωρίσει από όλους τους προκατόχους τους, ήταν ο αριθμός των μελών του συγκροτήματος. Η πιο κλασική φόρμα στην κουλτούρα του hip-hop ήταν 1-2 MCs και 1 DJ, σε κάποιες περιπτώσεις οι ράπερ ήταν 3 (De La Soul) ή και 4 (N.W.A.), ενώ η δομή των Furious Five και των Sugarhill Gang θεωρούνταν ξεπερασμένη. 10 μέλη όμως δεν είχε ποτέ κανένα γκρουπ. Και βασισμένοι σε αυτό, οι Wu-Tang Clan, κατάφεραν να κάνουν εφικτό το αδύνατο, πραγματικότητα το παράλογο. Οι Wu, όπως τους αποκαλούν οι φανς του, άλλαξαν την ιστορία του hip-hop όταν εμφανίστηκαν το 1993 στη μουσική βιομηχανία. Ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, με τίτλο “Enter the Wu-Tang (36 Chambers)”, και παρέδωσαν στο πάνθεον της κουλτούρας δύο εμβληματικά τραγούδια: το “C.R.E.A.M.” και το “Protect Ya Neck”. Η επιρροή της αλήτικης κολεκτίβας από το Staten Island της Νέας Υόρκης ήταν άμεση, διαμορφώνοντας με την παρουσία τους ένα νέο attitude για τους επίδοξους και φιλόδοξους ράπερ των επόμενων χρόνων -αν όχι δεκαετιών-, ενώ οι παραγωγές του RZA άνοιξαν έναν νέο δρόμο στο είδος συνδυάζοντας την κινηματογραφική αισθητική με τα εξαιρετικά samples που επέλεγε ο ίδιος. Επίσης μνημονεύονται και για το ιστορικό συμβόλαιο που υπέγραψαν με την Loud Records, όταν ο RZA απαίτησε οι Wu-Tang να μη βάλουν τις υπογραφές τους μόνο ως γκρουπ. Ηθελε τα μέλη του συγκροτήματος να έχουν την ελευθερία να υπογράψουν ξεχωριστά ατομικά συμβόλαια, κάτι πρωτοφανές για εκείνη την εποχή που καμία δισκογραφική δεν ήταν έτοιμη να τους δώσει.

Bjork

Οι διακρίσεις της Bjork είναι αρκετές: 5 βραβεία BRIT, 4 MTV Video Music Awards, 15 υποψηφιότητες για Grammy και, γενικά, 153 βραβεία σε 271 υποψηφιότητες -δεν το λες και τυχαίο. Σύμφωνα με τη δισκογραφική One Little Indian, η Bjork μέχρι το 2003 είχε πουλήσει περισσότερα από 15 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως, ενώ το 2007 με τον δίσκο “Volta” βρέθηκε για 9 εβδομάδες στο #1 του Billboard’s Top Electronic Albums chart πουλώντας 500 χιλιάδες αντίτυπα τους πρώτους τρείς μήνες από την κυκλοφορία του. Η Bjork είναι από τις περιπτώσεις που οι αριθμοί αποδεικνύουν την επιρροή ενός ατόμου στο κοινό, ενώ με την πορεία της να υπογραμμίζει την επίδραση που έχει ασκήσει στη μουσική βιομηχανία.

John Coltrane

Ένας από τους πιο σημαντικούς σαξοφωνίστες στην ιστορία, ένας από τους πιο επιδραστικούς μουσικούς που έχουν υπάρξει, ο John Coltrane ξεπέρασε τα όρια των ειδών επηρεάζοντας όχι μόνο τη jazz μουσική αλλά και το rock n’ roll, το hip-hop και όχι μόνο. Η αυτοσχεδιαστική του προσέγγιση και ο τρόπος που εκφράστηκε μέσω της μουσικής του ενέπνευσε πάρα πολλούς και άλλαξε την πορεία της μουσικής, όπως τουλάχιστον διαμορφωνόταν εκείνη την περίοδο. Το “A Love Supreme” του 1965 θεωρείται -όχι άδικα- ένα από τα σπουδαιότερα άλμπουμ της jazz όλων των εποχών, και το 1997 τιμήθηκε η μνήμη του με το βραβείο Grammy Lifetime Achievement Award. Μερικά χρόνια αργότερα έλαβε και ένα ειδικό βραβείο Pulitzer για τον «αριστουργηματικό αυτοσχεδιασμό, την κορυφαία μουσικότητα και την εμβληματική κεντρική θέση του στην ιστορία της τζαζ», ωστόσο ο Coltrane δεν έχει ενταχθεί ακόμη στο Rock and Roll Hall of Fame.

Chaka Khan

H Chaka Khan μετράει πάνω από πέντε δεκαετίες στη δισκογραφία και θεωρείται η «βασίλισσα της funk» . Ξεκίνησε στα γκλαμ 70s ως frontwoman στο συγκρότημα Rufus και καθιερώθηκε γρήγορα στις συνειδήσεις του κόσμου με μεγάλες επιτυχίες, όπως τα “Tell me Something Good” και “Ain’t Nobody”. Μετά τους Rufus η σόλο καριέρα της Chaka Khan απογειώθηκε με κομμάτια όπως το “I’m Every Woman”, ενώ η χαρισματική σκηνική της παρουσία συνδυάστηκε με τη χαρακτηριστική της ευκολία να ελίσσεται φωνητικά σε διάφορα είδη μουσικής, από funk και soul μέχρι R&B και ηλεκτρονική μουσική. Φυσικά, ο αντίκτυπος της Chaka Khan εκτείνεται πέρα από τα charts και τις επιτυχίες της, αφού άνοιξε τον δρόμο για μελλοντικές γενιές γυναικών καλλιτεχνών να τολμήσουν το ακατόρθωτο, να πειραματιστούν και με το ταλέντο τους να καθιερωθούν.

The Smiths

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για Britpop αν δεν αναφέρουμε τους Smiths, δεν μπορούμε να τους παραβλέψουμε αν συζητήσουμε για καλλιτέχνες που ενέπνευσαν ένα ολόκληρο έθνος με τη μουσική τους, δεν γίνεται να τους παραλείψουμε από λίστες με κορυφαία άλμπουμς, εμβληματικά τραγούδια και ιστορικά εξώφυλλα. Οι Smiths έχουν το προνομίο να αναφέρονται σε οποιαδήποτε συζήτηση περί μουσικής, κυρίως λόγω Morrisey και Johnny Marr, αλλά και από άλλους καλλιτέχνες, όπως οι Oasis και οι Stone Roses, όταν τους ρωτάνε για τις επιρρόες τους -το BBC κάποτε τους χαρακτήρισε ως «το συγκρότημα που ενέπνευσε βαθύτερη αφοσίωση από οποιοδήποτε βρετανικό συγκρότημα μετά τους Beatles». Το άλμπουμ “The Queen Is Dead” του 1986 έμεινε στο Billboard 200 Chart για 17 εβδομάδες, ενώ από το 1992 υπολογίζεται ότι έχουν πουλήσει περισσότερο από 2,7 εκατομμύρια αντίτυπα στις ΗΠΑ. Από το Μάντσεστερ του Ηνωμένου Βασιλείου, οι μελαγχολικοί στίχοι του Morrisey και τα καινοτόμα riff του Marr κατάφεραν να κατακτήσουν τον κόσμο και να μπουν στις καρδιές των ακροατών ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων. Ο πολιτιστικός αντίκτυπος των Smiths -αν αναλογιστούμε πως ό,τι κατάφεραν είναι αποτέλεσμα μόλις τεσσάρων δίσκων- είναι τόσο μεγάλος που, γιατί όχι, ας θεωρήσουμε και έγκλημα την μη ένταξή τους στις τάξεις του Rock and Roll Hall of Fame.