Αφού κυριάρχησαν στη Γη για περισσότερα από 160 εκατομμύρια χρόνια, οι δεινόσαυροι τελικά ήρθαν ενώπιον της καταστροφής τους εξαιτίας ενός απρόσκλητου επισκέπτη από το διάστημα. Πριν από περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια, ένας αστεροειδής διαμέτρου τουλάχιστον 10 χιλιομέτρων κατάφερε στον κόσμο των δεινόσαυρων το καταστροφικό πλήγμα που προκάλεσε σεισμούς, τσουνάμι, ηφαιστειακές εκρήξεις και κλιματικές καταστροφές· κι έπειτα από λίγο εξαφάνισε το 75% όλων των ζωντανών πλασμάτων του πλανήτη.

Όμως μέσα σ’ όλα αυτά… η ίδια η Γη επιβίωσε.

Μήπως αυτό σημαίνει πως ο πλανήτης μας έχει ανοσία σε έναν αστεροειδή-Αρμαγεδδώνα; Αν ο τρομακτικός αστεροειδής που εξάλειψε τους δεινόσαυρους δεν ήταν αρκετά ισχυρός για να βάλει τέλος στον κόσμο, τότε τι μπορεί να το κάνει; Πόσο μεγάλος πρέπει να είναι ένας διαστημικός βράχος για να μπορέσει να καταστρέψει τη Γη;

Όπως μεταδίδει το Livescience, για κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν πιθανώς ένας βράχος τόσο μεγάλος όσο και ο πλανήτης μας. Για να καταστραφεί όμως η ζωή επάνω στη Γη θα ήταν αρκετό κάτι πολύ, πολύ μικρότερο.

«Ένα αντικείμενο μεγαλύτερο από τον Άρη προσέκρουσε στη Γη τα πρώτα χρόνια της ιστορίας της και δημιούργησε το φεγγάρι, χωρίς να καταστρέψει τη Γη» επισημαίνει ο Brian Toon, καθηγητής ατμοσφαιρικών και ωκεανικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Colorado Boulder, ο οποίος έχει μελετήσει προσκρούσεις αστεροειδών.

Αναφέρεται στη λεγόμενη υπόθεση της μεγάλης πρόσκρουσης (giant impact hypothesis), μια επιστημονική θεωρία σύμφωνα με την οποία ένας πλανήτης μεγέθους Άρη με το όνομα Θεία συγκρούστηκε με τη Γη πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, εκτοξεύοντας μια ομοβροντία από βραχώδη συντρίμμια στο διάστημα, τα οποία τελικά συνενώθηκαν για να δημιουργήσουν τη Σελήνη μας. Σημειώνεται πως ο Άρης έχει πλάτος περίπου 6,7 χιλιόμετρα, δηλαδή παραπάνω από 500 φορές το πλάτος του αστεροειδούς που εξάλειψε τους δεινόσαυρους.

Αντί να αφανίσει τον πλανήτη μας, οι επιστήμονες θεωρούν ότι ένα μέρος του πυρήνα και του μανδύα της Θεία έγινε ένα με αυτόν της Γης και παρέμεινε ενσωματωμένο κατά τους ερχόμενους αιώνες, όσο εξελισσόταν η πρώτη ζωή. Οι ειδικοί διαφωνούν ως προς το αν αυτή η αρχαία σύγκρουση ήταν μετωπική ή… ξώφαλτση, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία πως αν υπήρχε οτιδήποτε ζωντανό στη Γη εκείνη την εποχή η Θεία θα το είχε εξαφανίσει -οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η ζωή πιθανότατα εμφανίστηκε πριν από 4,4 δισεκατομμύρια χρόνια, δηλαδή μερικά εκατομμύρια χρόνια μετά την πρόσκρουση της Θεία.

Ο θάνατος ήρθε από τους ουρανούς

Όπως φαίνεται από τη μαζική εξαφάνιση των δεινόσαυρων, αρκεί κάτι λιγότερο από έναν πλανήτη προκειμένου να καταστραφεί η ζωή στη Γη, ακόμα κι αν ο ίδιος ο πλανήτης μας συνεχίσει να υπάρχει. Η NASA αντιμετωπίζει ως κίνδυνο οποιονδήποτε διαστημικό βράχο με διάμετρο τουλάχιστον 140 μέτρα και που βρίσκεται σε τροχιά εντός 7,4 εκατομμυρίων χλμ από τη Γη. Μια πρόσκρουση με έναν τέτοιο βράχο θα μπορούσε να αφανίσει μια ολόκληρη πόλη και να καταστρέψει τη γη γύρω της, σύμφωνα με την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία.

Μια σύγκρουση με έναν μεγαλύτερο βράχο -με πλάτος τουλάχιστον 1 χλμ- «πιθανότατα θα πυροδοτούσε το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού» εξαπολύοντας παγκόσμιες κλιματικές καταστροφές, τονίζει ο Gerrit L. Verschuur, αστροφυσικός στο Rhodes College στο Μέμφις του Τενεσί. Και αν προσέκρουε σήμερα πάνω μας ένας αστεροειδής μεγέθους εκείνου που αφάνισε τους δεινόσαυρους, πιθανότατα θα εξαφάνιζε τους ανθρώπους μαζί με αμέτρητα άλλα είδη.

«Σε γενικές γραμμές, η αρχική πρόσκρουση δημιουργεί μια τεράστια βολίδα που σκοτώνει όποιον μπορεί να τη δει», περιγράφει . «Στη συνέχεια, η σκόνη από την πρόσκρουση και ο καπνός από τις φωτιές περικλείουν τη Γη, βυθίζοντας τον πλανήτη μας σε έναν λεγόμενο χειμώνα πρόσκρουσης (impact winter)».

Κατά τη διάρκεια αυτής της επώδυνης περιόδου, τρομακτικές ποσότητες σκόνης και επιβλαβών αερίων θα θολώσουν τον ουρανό, με αποτέλεσμα τα φυτά να μην μπορούν πλέον να μετατρέψουν το ηλιακό φως σε ενέργεια μέσω της φωτοσύνθεσης. Η χλωρίδα θα εξαφανιστεί σε όλο τον πλανήτη και τα ζώα θα ακολουθήσουν αμέσως μετά. Μόνο πολύ μικρά ζώα που κατοικούν στο έδαφος (όπως οι πρόγονοί μας, τα πρώτα θηλαστικά) θα μπορέσουν να επιβιώσουν.

Όπως είναι λογικό, η NASA και άλλες διαστημικές υπηρεσίες λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη την απειλή πρόσκρουσης αστεροειδών και παρακολουθούν στενά χιλιάδες πιθανούς κινδύνους στο ηλιακό μας σύστημα. Τα καλά νέα είναι ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να φτάσει κάποιος αστεροειδής στον πλανήτη μας για τα επόμενα τουλάχιστον 100 χρόνια.

Και, εάν ένας επικίνδυνος διαστημικός βράχος αλλάξει απροσδόκητα πορεία με αποτέλεσμα ο πλανήτης μας να μπει στο στόχαστρο του, η NASA έχει στα σκαριά ένα σχέδιο για να αντιμετωπίσει την απειλή. Στις 26 Σεπτεμβρίου, η διαστημική υπηρεσία έριξε έναν μη επανδρωμένο πύραυλο πάνω στον αστεροειδή Δίμορφο, πλάτους 160 μέτρων, με την ελπίδα να αλλάξει ελαφρώς την τροχιά του. Ευτυχώς, ο εν λόγω δεν κατευθύνεται προς τη Γη. Όμως με αυτή την αποστολή η NASA επιδιώκει να διαπιστώσει αν μια τέτοια μέθοδος συνιστά βιώσιμο τρόπο άμυνας ενόψει φόβων για μελλοντικές προσκρούσεις.