Στις σκοτεινές εποχές της δεκαετίας του ’90, όλοι μπορούσαμε να φτιάξουμε τους δικούς μας πρωτόγονους ιστότοπους και στο νοσταλγικό στυλ εκείνων των ιστοσελίδων μπορούσες συνήθως να συναντήσεις γραμματοσειρές που θύμιζαν περισσότερο κώδικα μηχανής παρά κλασική τυπογραφία. Εναλλακτικά, η τυπογραφία των περισσότερων σελίδων στα 90ς ήταν μια απομίμηση των νεανικών περιοδικών της δεκαετίας με φανταχτερές επικεφαλίδες και περίεργες pixel γραμματοσειρές που σχεδίαζαν οι πρωτοπόροι γραφίστες της εποχής.
Μέσα στο χάος των σελίδων που έβγαιναν στην επιφάνεια του κυβερνοχώρου καθημερινά, υπήρχαν και κάποιες ιστοσελίδες, οι οποίες έχτισαν αινιγματικές ταυτότητες και μύθους γύρω από τα ονόματά τους. Στη συνέχεια της ιστορίας του διαδικτύου (και αυτής εδώ), πολλές από αυτές αποδείχθηκαν έξυπνα art-projects τα οποία εξυμνούσαν την γέννηση της λεγόμενης διαδικτυακής τέχνης (web art). Θεωρώ ότι τα περισσότερα «παράξενα» έργα αυτής της πρώιμης ψηφιακής τέχνης, ο σημερινός χρήστης του Internet μπορεί να τα δει είτε ως μια διαστρέβλωση οικείων εννοιών είτε ως απλό καθαρό θόρυβο. Αλλά μερικές φορές, ένα καλλιτεχνικό έργο (όπως το SuperBad.com ή το διαβόητο Hell.com) καταφέρνει να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό: ένα έργο που έχει σαφώς μια δομή και ένα σύνολο εννοιών, κάποιο είδος εσωτερικής λογικής ή τάξης -αλλά παραμένει ανεξιχνίαστο. Είναι σαν περιεχόμενο για εξωγήινους. Περιεχόμενο για τους πιο περίεργους web surfers, που έφτασαν εκεί χωρίς τη βοήθεια κοινωνικών δικτύων, αλλά μέσω μηνυμάτων σε κάποιο Σύστημα Πίνακα Ανακοινώσεων (Bulletin Board System, BBS). Τις περισσότερες φορές δεν μπορούσες να κατανοήσεις το νόημα του περιεχομένου, αλλά μπορούσες να εκτιμήσεις την αισθητική του. Βέβαια, όχι όλες οι μυστηριώδεις ιστοσελίδες των 90s ήταν όμορφα φτιαγμένες, αφού επρόκειτο για ένα πείραμα, ένα δύσκολο τέχνασμα για να εκτελεστεί σωστά μέσα στο βάσανο της αργής ταχύτητας, αλλά πάντα πίστευα ότι μια σελίδα σαν το Hell.com είναι ένα καλό παράδειγμα για να ξεκινήσει αυτή εδώ η ιστορία.
Επίσης δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι μεγάλο μέρος της σημερινής τέχνης έχει απαραίτητα κάποιο ψηφιακό στοιχείο, αλλά το κίνημα που είναι γνωστό ως Internet art (web art, net art), με έργα τέχνης που βασίζονταν στη σύνδεση, στη γλώσσα του Διαδικτύου και δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του 1990 (δηλαδή, στην πρώτη περίπου δεκαετία του Παγκόσμιου Ιστού) εξακολουθεί να μοιάζει ριζοσπαστικό. Κάποιες από εκείνες τις σελίδες χάθηκαν απότομα. Κατέβηκαν, έκλεισαν, χάθηκαν χωρίς ίχνη. Οι περισσότερες όμως έχουν αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στην Ιστορία του Internet ως αινίγματα που λίγοι κατάφεραν να λύσουν. Επιπλέον, ας σκεφτούμε για λίγο ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε Dark Web ούτε ανοιχτή παράνομη δραστηριότητα στον ιστό, οπότε τα περισσότερα από τα πιο μυστηριώδη websites λειτουργούσαν με μέλη μιας κλειστής ομάδας, τα οποία κέρδιζαν την είσοδο στα άδυτα των σελίδων με κόπο, ψάξιμο και καλό προγραμματισμό.
Tanasinn.org
To Τanasinn.org είναι μια σκοτεινή, μυστηριώδης και (αισθητικά) φρικτή ιστοσελίδα. Λειτουργεί ακόμα, αφού είναι στον αέρα και ουσιαστικά κρέμεται στον κυβερνοχώρο σαν ένα μαύρο φάντασμα αγνώστου ταυτότητας. Αρχικά, στην πραγματικότητα, το Tanasinn ήταν ένα meme το οποίο εμφανίστηκε πρώτη φορά στον διαδικτυακό πίνακα μηνυμάτων 2channel, στον οποίο έχουν θριαμβεύσει (με αποτέλεσμα να γίνουν viral) πολλά μιμίδια σχεδιασμένα με την τέχνη ASCII, ένα πρότυπο κωδικοποίησης χαρακτήρων με ψηφιακούς μόνο χαρακτήρες, ωφέλιμα μόνο για ηλεκτρονική επικοινωνία (και απεικόνιση). Το Tanasinn meme, λοιπόν, ήταν η ψηφιακή απεικόνιση του “Doraemon”, ενός ήρωα από την ομώνυμη γιαπωνέζικη σειρά manga.
Η ιδέα πίσω από το Tanasinn meme υποτίθεται ότι είναι ένα απρόσιτο μυστικό, ή μια κρυμμένη τέχνη. Όταν ανοίγετε αυτή την ιστοσελίδα θα δείτε μόνο μια κενή σελίδα ντυμένη σε πρωτόγονο ψηφιακό θόρυβο, βασικά δεν υπάρχει τίποτα φιλόξενο, παρά μόνο μια ερεβώδης και φρικτή φωνή στο παρασκήνιο, και μερικά γράμματα/σύμβολα που μπορεί κανείς να κλικάρει πάνω τους. Κάθε φορά που κάποιος κλικάρει, δεν είναι σίγουρο που θα οδηγήσουν τον χρήστη αυτά τα σύμβολα. Ίσως κάποια φορά μπορεί να πέσει πάνω στην εικόνα ενός μικρού παιδιού που κλαίει γιατί στο δωμάτιό του έχουν κάνει εισβολή πέντε εφιαλτικά Teletubbies. Άλλη φορά μπορεί να βρεθεί σε μια αυτόματη πλοήγηση που εξιστορεί σκηνές (σε ASCII πάντα) από τον manga θρύλο και σε στροβιλίζει, χωρίς σταματημό στην ιστορία ενός κρεμασμένου κοριτσιού.
Όλα ξεκίνησαν όταν γύρω στον Ιανουάριο του 2004, ένα ανώνυμο άτομο δημοσίευσε περίεργες “shift_JIS” εικόνες του Doraemon υπό τη γενική ονομασία «tanasinn» στον πίνακα 2channel. Έτσι, με μπόλικη δόση σουρεαλισμού αυτή η διφορούμενη τέχνη έγινε δημοφιλής, ενώ το νόημα τους παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστο. Το σύνολο αυτών των σουρεαλιστικών ASCII αναρτήσεων ονομάστηκαν γενικά από τους χρήστες ως σαν «feeling [the] tanasinn».
Το νόημα του όρου «tanasinn» δεν έχει ακόμη αποδειχθεί -οι ίδιοι οι παραγωγοί δεν αποδίδουν καμία συγκεκριμένη σημασία στο όνομα, και ο σουρεαλισμός που προκαλεί η σελίδα ίσως να σημαίνει ότι ο ίδιος ο σουρεαλισμός είναι η αρχική πρόθεση. Ωστόσο, ο αναγνώστης θα πρέπει να σημειώσει ότι αυτό πιθανώς είναι επινοημένο με μοναδικό σκοπό να συμβάλει στο μυστήριο και τη μυθολογία του «tanasinn» και όχι κάποιο πραγματικό γεγονός.
SentimentalCorp.org
Σε αυτή την ιστοσελίδα θα δείτε ένα ζευγάρι να παρακολουθεί τηλεόραση και στην τηλεόραση υπάρχει ένα «Τίποτα». Ναι, υπάρχει η λέξξ “Nothing” γραμμένη στην οθόνη. Το τρομακτικό, βέβαια, δεν αυτή η εικόνα, αλλά αυτές οι gif εικόνες πάνω από το μόνιτορ, οι οποίες είναι υπερσύνδεσμοι & συνδέονται με κάποιες άλλες πιο σκοτεινές σελίδες.
Ο πρώτος υπερσύνδεσμος θα σας οδηγήσει σε μια σελίδα πρωτόγονης ΑΙ τέχνης, όπου διάσημα πρόσωπα από τον Bill Clinton μέχρι τον Bill Gates και από τον Obama μέχρι τον Trump δυσκολεύονται να ζήσουν μια κανονική ζωή. Τα θέματα και τα μηνύματα που περνούν από την οθόνη δεν είναι κατάλληλα για λιγόψυχους, οπότε να θυμάστε η είσοδος εκεί είναι αποκλειστικά δική σας ευθύνη. Ο δεύτερος υπερσύνδεσμος θα σας συνδέσει στον κατάλογο της δισκογραφικής Systemsdeath Recordings, που και πάλι η μουσική που θα βρείτε εκεί, χρονολογείται από το 1987 μέχρι τις μέρες μας (2024) και είναι πειραματικά ακραία. Και κάπως έτσι τα επόμενα hyperlinks θα σας οδηγήσουν σε μια (φαινομενικά) κιτς οδύσσεια στα άδυτα του κυβερνοχώρου.
SuperBad.com
Κάθε φορά που θα πηγαίνετε σε αυτή την ιστοσελίδα, κάθε φορά θα βλέπετε μια διαφορετική homepage: μερικές φορές μπορεί να είναι απλά μια καρφίτσα κι ένα χαρτί ή κάποια στιγμή είναι μια ασπρόμαυρη gif μιας άγνωστης (;) μπάντας, η κάποιο κείμενο στα γιαπωνέζικα και όταν κάνετε κλικ σε κάποια εικόνα ή σύμβολο, αυτό θα σας οδηγεί σε μια νέα σελίδα με νέα εικόνα, η οποία μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε φορά που πατάτε πάνω της και μετά να νιώθετε ότι το σύμπαν έχει κολλήσει και απλά μια εικόνα επαναλαμβάνεται (μόνη της πλέον) στο άπειρο.
Ακούγεται τρομακτικό, ειδικά όταν κάποια στιγμή ο browser δεν μπορεί να επεξεργαστεί περισσότερη πληροφορία και παγώνει, πεθαίνει, αλλά ευτυχώς μόνο έναν στιγμίαιο θάνατο, γιατί πάντα μπορείτε να κάνετε ένα force quit και να βγείτε από αυτό το περίεργο σύμπαν.
Η σελίδα «Superbad” είναι μια γνωστή εγκατάσταση διαδικτυακής τέχνης που δημιουργήθηκε από τον γραφίστα Ben Benjamin το 1997. Έλαβε το βραβείο Webby το 1999 στην κατηγορία «Weird», και ήταν ένας από τους εννέα ιστότοπους που παρουσιάστηκαν στην Μπιενάλε του Μουσείου Whitney το 2000. Το Superbad ξεκίνησε ως δοκιμαστικό πεδίο για το σχεδιασμό ιστοσελίδων του Μπέντζαμιν για εταιρείες τεχνολογίας- οι πελάτες του κυμαίνονταν από το E! Online μέχρι τη Nippon Telegraph και το Telephone. Η εγκατάσταση αυτή εικόνες από την ιαπωνική ποπ κουλτούρα και ως ιστότοπος στον κυβερνοχώρο χρησιμεύει πρωτίστως ως καλλιτεχνικό έργο που δημιουργήθηκε με τη χρήση των πρωτόγονων εργαλείων και μεθόδων του σχεδιασμού ιστοσελίδων, μια πρακτική που οδήγησε στο είδος τέχνης το οποίο συχνά αναφέρεται και ως web art. Το περιοδικό Τime είχε γράψει κάποτε για το Superbad «αυτή η τυχαιότητα των ηλεκτρονικών εικόνων που προσφέρονται στον ιστότοπο, παρασύρει τον θεατή όλο και πιο βαθιά μέσα στον παιχνιδιάρικο λαβύρινθό του».
NobodyHere.com
Aν πραγματικά θέλετε να καταλάβετε σε τι ωφελεί μια σελίδα σαν κι αυτή, ποιος είναι ο σκοπός της και γιατί υπάρχει ακόμα ζωντανή στο διαδίκτυο, όποια και εάν είναι η ηλικία σας, θα πρέπει να κάνετε μια γενναία βουτιά πίσω στο παρελθόν, σε εκείνες τις πραγματικά ελεύθερες και πρωτοποριακές ημέρες του Internet στα 90s. Ναι, τότε που οι ημέρες μέσα στο διαδίκτυο ήταν μεθυστικές, γεμάτες θαυμασμό και υποσχέσεις. Και φυσικά υπήρχε ακόμα ζωντανο το θαύμα του δωρεάν πορνό. Σοβαρά όμως, τώρα, σε πολλούς μπορεί να λείπουν οι μέρες της άγριας δύσης του διαδικτύου. Γιατί; Παραδόξως, απ’ ότι φαίνεται σήμερα οι άνθρωποι ήταν πιο πολιτισμένοι μεταξύ τους τότε. Ή ίσως μπορεί και να ήταν όλοι μαλάκες και αυτό να ήταν απλά αναμενόμενο. Ή μάλλον, για να το πούμε λίγο πιο κομψά, το να ήσουν κωλόπαιδο τότε έμοιαζε σαν να ξέρεις τι σημαίνει καλή σπιτική διασκέδαση και κομψή αλητεία στα σκοτεινά σοκάκια του κυβερνοχώρου, ενώ σήμερα όλο το σκηνικό του διαδικτύου φαίνεται να μην μπορεί να αντέξει περισσότερο φθόνο και κακία.
Σε αυτό το μυστηριώδες πείραμα, λοιπόν, θα συναντήσετε έναν εργαζόμενο άνθρωπο στο τραπέζι του υπολογιστή του και μια σειρά από λέξεις να ξεπετιούνται δίπλα του, κάθε φορά που κάνετε κύλιση προς τα πάνω ή κύλιση προς τα κάτω. Αυτό η τυχαία δημιουργία λέξεων, σταδιακά θα αρχίσει να γεννά μυστηριώδη και περίεργα κινούμενα σχέδια που όλα αφορούν τον εργαζόμενο άνθρωπο. Εάν κάνετε κλικ πάνω σε οποιαδήποτε λέξη αυτή θα σας κατευθύνει σε μια άλλη σελίδα, όπου η ιστορία εξελίσσεται, χωρίς ποτέ να είναι σίγουρο που θα φτάσετε στο τέλος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φτάσετε τόσο μακριά όσο αντέχετε, και πραγματικά το βάθος αυτού του μυστηρίου, τυχαία, μπορεί να γίνει τεράστιο.
Zombo.com
Το πιο τρομακτικό πράγμα σχετικά με αυτή την ιστοσελίδα, η οποία σήμερα δεν λειτουργεί, ήταν το γεγονός ότι όποτε την άνοιγες δεν φόρτωνε. Ή μάλλον, δεν φόρτωνε γρήγορα. Θα έπρεπε να την αφήσεις ανοιχτή όλη μέρα για να φορτώσει, αλλά και πάλι δεν άνοιγε εύκολα. Μέχρι σήμερα για πολλούς παραμένει ένα μυστήριο, με το πιο τρομακτικό του χαρακτηριστικό εκείνη την χαλασμένη μουσική καρουζέλ και μια σκοτεινά άρρωστη φωνή ενός ανθρώπου που (όταν η σελίδα φόρτωνε κανονικά) επαναλάμβανε «Welcome to Zombocom! This is Zombocom. Welcome. You can do anything at Zombocom. Anything at all. The only limit is yourself…».
Όλο αυτό μπορεί να ακούγεται τρομακτικό, αλλά στην πραγματικότητα αυτή η σελίδα ήταν ένα αστείο της σχολής και των φοιτητών του Κέντρου Επαγγελματικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου George Washington. Το Zombo.com γεννήθηκε το 1999 ως μια παρωδία των Flash σελίδων που αργούσαν να φορτώσουν, αλλά στην πραγματικότητα φόρτωναν σταδιακά την πληροφορία. Έτσι, το Zombo φόρτωνε αρχικά την σκιαχτική μουσική και επαναλαμβανόμενη φωνή (η οποία έφτανε το αστείο σε ακραία στάδια) αλλά τελικά σου εμφάνιζε ένα χαρούμενο λογότυπο που σε οδηγούσε να κάνεις εγγραφή σε ένα ενημερωτικό δελτίο (δεν είχαν βαφτιστεί ως newsletter ακόμα).
Ο ιστότοπος ήταν αρχικά ένα κινούμενο σχέδιο Flash, αλλά από τις 5 Ιανουαρίου 2021, ο ιστότοπος χρησιμοποιούσε μόνο HTML5 αντί αυτού, λόγω του αργού θανάτου του Adobe Flash Player. Μπορεί σήμερα να ακούγεται εξωφρενικό στα χαϊδεμένα (ή αποβλακωμένα) αυτάκια της Gen Ζ, ένα ακόμα ψηφιακό τίποτα, χαμένος χρόνος, αλλά το Zombo.com παραμένει η αγαπημένη σελίδα πολλών σπουδαίων σχεδιαστών, παραγωγών video-games και δημοσιογράφων εκείνης της εποχής (ο Bill Roper των Warcraft, o Dave Rowntree των Blur, o Ian McClelland του Cartoon Network, κ.α.).
Τον Ιανουάριο του 2024, μια έκδοση του Zombo.com κυκλοφόρησε χρησιμοποιώντας τον εξομοιωτή Ruffle για να παίζει το αρχικό Flash σε οποιοδήποτε σύγχρονο πρόγραμμα περιήγησης. Οπότε αν κλικάρετε στον τίτλο αυτού του κεφαλαίου θα περιηγηθείτε στο μαγικό απόλυτο «τίποτα» του απαρχαιωμένου Internet.
Mortis.com
Αν προσπαθήσετε να επισκεφθείτε το Mortis.com, θα σας υποδεχτεί ένα μήνυμα σφάλματος. Ωστόσο, αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Σύμφωνα με τις ιστορίες που περιβάλλουν αυτόν τον ανενεργό (πλέον) ιστότοπο, αυτό συμβαίνει επειδή η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έκλεισε τη σελίδα όταν συγκέντρωσε τόση υπερβολική προσοχή, αφήνοντάς την ως ένα από τα πιο ασυνήθιστα και άλυτα μυστήρια του διαδικτύου στην ιστορία.
Ο αρχικός ιστότοπος ήταν απλός: οι επισκέπτες που έφταναν εκεί, οι χρήστες, δηλαδή, έβλεπαν μια οθόνη που ήταν στο μεγαλύτερό της μέρος κενή, εκτός από ένα πεδίο για την εισαγωγή ονόματος χρήστη και κωδικού πρόσβασης. Μόλις ανακαλύφθηκε ο ιστότοπος, πολλοί ανέλαβαν την πρόκληση, προσπαθώντας να σπάσουν τη σελίδα σύνδεσης. Μερικοί από τους καλύτερους χάκερς του χώρου προσπάθησαν να εισέλθουν στον ιστότοπο, αλλά κανένας δεν τα κατάφερε. Ποτέ.
Ωστόσο, οι τεχνικοί που ερεύνησαν το Mortis.com μπόρεσαν να διαπιστώσουν ότι ο ιστότοπος φιλοξενούσε τεράστιες ποσότητες δεδομένων. Αυτό έβαλε κι άλλο λάδι στη φωτιά. Το μυστήριο μεγάλωσε: τι θα μπορούσε να περιέχει ένας εντελώς κλειδωμένος ιστότοπος ο οποίος φιλοξενούσε αμέτρητα terabytes δεδομένων; Οι διαδικτυακοί ντετέκτιβ εντόπισαν τελικά το όνομα του ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας: Tom Ling. Σύμφωνα με τις έρευνές τους, ο Ling ήταν ο ιδιοκτήτης πολλών άλλων μυστήριων σελίδων. Μια από τις πιο παράξενες ήταν η Cthulhu.net (μια ενιαία σελίδα με λευκό φόντο πάνω στην οποία ήταν γραμμένη η φράση «dead but dreaming»). Δεν υπήρχε τίποτα άλλο συνδεδεμένο με την ιστοσελίδα…
Την ώρα που η έρευνα για τηn οικογένεια των ιστοσελίδων του Ling είχε αγγίξει τα όρια πυρετικής μανίας και έξαρσης των επισκεπτών, το Mortis.com και όλες οι άλλες ιστοσελίδες του Ling κατέβηκαν ξαφνικά από το FBI. Οι χρήστες άρχισαν αμέσως να εικάζουν ότι το ήταν κάποιου είδους αποθήκη δεδομένων για πληροφορίες σχετικά με τις πιο σκοτεινές δραστηριότητες της κυβέρνησης των ΗΠΑ, αλλά κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα τι πραγματικά κρυβόταν πίσω από τη μυστηριώδη σελίδα. Ακόμα και αν βάλετε το όνομα Mortis.com στο Web Archive θα λάβετε πίσω το μήνυμα «Συγγνώμη. Αυτή η URL διεύθυνση έχει αποκλειστεί από το Wayback Machine».
Paranoia.com
Το Paranoia.com θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν ο μπαμπάς του σημερινού Dark Web. Οκτώ χρόνια πριν την ύπαρξη του MySpace, το Paranoia ήταν ένας ιστότοπος που φιλοξενούσε σελίδες τις οποίες δημιουργούσαν οι χρήστες του δωρεάν, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που πρότεινε και το πρώτο κοινωνικό δίκτυο το 2003. Όμως, αυτή η ανεξέλεγκτη παροχή υπηρεσιών, σε συνδυασμό με την έλλειψη ελέγχου του διαδικτύου το 1995, οδήγησε στη δημιουργία σελίδων που αφορούσαν τα πιο επικίνδυνα και απαγορευμένα θέματα που μπορούσε κανείς να σκεφτεί εκείνη την εποχή. Αναρτήσεις σχετικά με παιδοφιλία, ναρκωτικά, πορνεία, ευθανασία, το τηλεοπτικό κρακ του αμερικανικού δορυφορικού συστήματος, οπαδοί του Unabomber, όλο το αρχείο των Simpsons, παράξενες εικόνες, μαύρη μαγεία, εκτρώσεις, τον έλεγχο του νου, και φυσικά έναν απέραντο ωκεανό πορνογραφίας… Η λίστα των ωμοτήτων του δεν έχει τέλος. Εννοείται ότι μαζί με άλλες σελίδες, ήταν ταγμένο ενάντια στη λογοκρισία του διαδικτύου.
Δεν υπήρχε μεγάλη αλληλεπίδραση μεταξύ των χρηστών (εκτός από εκείνους που αναφέρονταν στον τοίχο της κάθε σελίδας). Δεν ήταν ένα κοινωνικό δίκτυο αυτό καθαυτό, απλά ένα μέρος για να φτιάξετε τη δική σας σελίδα και να προσθέσετε το περιεχόμενο που θέλετε. Εκεί έχω δει τις πιο αποκρουστικές και (σχεδόν) αληθινές εικόνες που έχουν σημαδέψει για πάντα την εμπειρία μου ως web surfer.
Έκλεισε επειδή το εύρος ζώνης του μειώθηκε και ζητήθηκε από τον δημιουργό του, KevinTX, να μετακομίσει σε άλλον server, χωρίς να μπορεί να διατηρήσει ό,τι είχε χρησιμοποιήσιμο μέχρι που τελικά εξαφανίστηκε. Αν και ήταν μέρος του «υπόγειου» διαδικτύου, δεν ήταν εντελώς άγνωστο όπως μπορείτε να διαβάσετε και σε αυτήν εδώ την ιστορία του Wired.
Cicada3301.org
Το “Cicada 3301” θα μπορούσε να είναι ένα νοητικό Fight Club για χάκερ ή μια πρωτοβουλία για την αναζήτηση των πρώτων ευφυών ανθρώπων που θα ζήσουν στο διάστημα. Κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική του φύση, και μέχρι σήμερα παραμένει ένα άλυτο μυστήριο του διαδικτύου για τους απλούς χρήστες.
Το 4chan είναι ένας απλός πίνακας ανακοινώσεων, όπου ο καθένας μπορεί να δημοσιεύει σχόλια και να μοιράζεται εικόνες ανώνυμα. Στις 4 Ιανουαρίου 2012, εμφανίστηκε εκεί το πρώτο μυστηριώδες μήνυμα της μυστικής οργάνωσης Cicada 3301, στο οποίο αναζητούσαν «πολύ ευφυή άτομα». Στην πραγματικότητα, δεν επρόκειτο απλώς για ένα μήνυμα στον πίνακα του 4chan, αλλά για ένα περίπλοκο παζλ που ξεκινούσε από μια κρυπτογραφημένη εικόνα, η οποία περιείχε τα πρώτα στοιχεία που έπρεπε να ακολουθήσει ο ενδιαφερόμενος και κατέληγε σε έναν λαβύρινθο από δύσκολες διαδρομές.
Το πρώτο αυτό μήνυμα, μια εικόνα με μαύρο φόντο έγραφε τα εξής: «Γεια σας. Ψάχνουμε για άτομα υψηλής νοημοσύνης. Προκειμένου να τα βρούμε, δημιουργήσαμε ένα τεστ. Υπάρχει ένα κρυφό μήνυμα σε αυτήν την εικόνα. Βρείτε το, και θα σας οδηγήσει στο δρόμο για να μας ανακαλύψετε. Ανυπομονούμε να γνωρίσουμε εκείνους τους λίγους που θα καταφέρουν να φτάσουν στον τελικό προορισμό. Καλή τύχη». Το κείμενο είχε την υπογραφή «3301».
Και κάπως έτσι ξεκίνησε το κυνήγι για τη λύση του γρίφου “Cicada 3301”, το οποίο επαναλήφθηκε τα δύο επόμενα χρόνια και έκτοτε έχει κάψει τα εγκεφαλικά κύτταρα πολλών κρυπτογράφων, χάκερ ή όσων ψάχνουν στις σκοτεινότερες γωνίες του Internet αναζητώντας νέες προκλήσεις. Γιατί ενώ αρχικά τα chatrooms και τα forums πήραν φωτιά, συλλέγοντας κομμάτια πληροφοριών (από τα νούμερα του ημερολογίου των Μάγια μέχρι τα γραπτά του Aleister Crowley και από την μυστικιστική παρέλαση των ρούνων μέχρι την κυβερνοπάνκ φαντασία του William Gibson) προκειμένου να σπάσουν τους κώδικες (και να αποκρυπτογραφήσουν το μήνυμα), όταν το «παιχνίδι» μεταφέρθηκε στον πραγματικό κόσμο, όπως επιθυμούσαν τελικά τα μυαλά της «3301», οι συντεταγμένες οδηγούσαν σε σημεία των 5 ηπείρων όπου QR κώδικες έκαναν την εξέλιξη του παιχνιδιού, σχεδόν αδύνατη.
Πολλοί από τους φανατικούς παίκτες αποφάσισαν να συνεργαστούν, να μοιραστούν πληροφορίες και να προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο μέσω μιας ηλεκτρονικής διεύθυνσης στο Tor (The Onion Router), τη διαβόητη πύλη του Dark Web και το μοναδικό σύστημα πλοήγησης που προσφέρει απόλυτη ανωνυμία στο διαδίκτυο. Οι πρώτοι που έφτασαν εκεί ήταν οι πιο τυχεροί, ενώ όσοι ακολούθησαν βρήκαν μόνο το μήνυμα «Θέλουμε τον καλύτερο, όχι αυτούς που τον ακολούθησαν μέχρι εδώ».
Το Cicada 3301 έχει πολλά κοινά στοιχεία με τα περισσότερα παιχνίδια της λεγόμενης “Εναλλακτικής Πραγματικότητας” (Alternate Reality Games), τα οποία απαιτούν από τους παίκτες να συνεργαστούν τόσο στο διαδίκτυο όσο και στην πραγματική ζωή. Κάποια ARG είναι γνωστό ότι απαιτούν από τους παίκτες να παραλάβουν πακέτα, να τα μεταφέρουν σε συγκεκριμένες τοποθεσίες και να απαντήσουν σε παράξενα τηλεφωνήματα για να λύσουν ένα μυστήριο ή να καταλήξουν σε ένα πλοίο-φάντασμα δεμένο σε μια προβλήτα. Ο τελικός σκοπός ενός ARG μπορεί να είναι μια εκλεπτυσμένη εκστρατεία μάρκετινγκ (που στο παρελθόν έχουν υποστηρίξει η Google και η Microsoft), αλλά συνήθως αυτά τα παιχνίδια τελειώνουν με κάποιον που αποκαλύπτεται πίσω από την κουρτίνα.
Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα αποτελεί η ομάδα που κρύβεται πίσω από το Cicada 3301. Γιατί, ακόμη και εάν κάποιος καταφέρει να βαδίσει στα ίχνη της οργάνωσης, μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο, το μονοπάτι οδηγεί σταθερά στο Dark Web και σε ένα αδιέξοδο, (ειδικά αν δεν είναι ανάμεσα στους πρώτους που θα φτάσουν εκεί). Στη συνέχεια, οι επαληθεύσιμες πληροφορίες στεγνώνουν, καθώς οι επιλεγμένοι συμμετέχοντες έχουν την εντολή να μην αποκαλύψουν περαιτέρω λεπτομέρειες, όπως ακριβώς θα συνέβαινε σε ένα φανταστικό αγώνα των χάκερ. Το 2015 ωστόσο, δεν εμφανίστηκε κανένα ίχνος του καθιερωμένου γρίφου, αλλά το 2016 η πρόκληση έκανε την εμφάνισή της μέσω ενός tweet, που περιλάμβανε μια φωτογραφία με το κείμενο και την υπογραφή.
από εμάς το μονοπάτι τελειώνει εδώ, από όπου ξεκίνησε -παρόλο που η τεράστια κοινότητα της Cicada 3301 προσπαθεί να εκμεταλλευτεί και την πιο άχρηστη πληροφορία που μπορεί να ανιχνεύσει, συνεισφέροντας σε ένα εκτεταμένο Wiki κεφάλαιο ή επικοινωνώντας μέσω του Reddit. Ενώ λίγοι γνωρίζουν τι συμβαίνει σε εκείνους που «κερδίζουν», οι θεωρίες αφθονούν για το πώς η Cicada 3301 στρατολογεί την ευφυή ομάδα του πιο αποκεντρωτικού καθεστώτος που γέννησε το Internet. Βέβαια, ενώ οι θεωρείες αφθονούν, οι απαντήσεις για την προέλευση του παιχνιδιού παραμένουν ακόμα αναπάντητες.
11B-X-1371 (γνωστό και ως “The Plague Doctor video”)
Δεν πρόκειται ακριβώς για μια ιστοσελίδα, αλλά για ένα μυστηριώδες βίντεο που έφτασε σε ένα από τα διάσημα τεχνολογικά blogs της Σουηδίας το 2015. Το 11B-X-1371 είναι ένα viral βίντεο που στάλθηκε στο GadgetZZ.com, ένα σουηδικό τεχνολογικό blog που στη συνέχεια το δημοσιοποίησε. Το ασπρόμαυρο τμήμα του βίντεο έχει διάρκεια δύο λεπτά -ο τίτλος του προήλθε από το απλό κείμενο μιας σειράς συμβόλων που γράφτηκε στο DVD. Απεικονίζει ένα άτομο που φοράει μια μεσαιωνική μάσκα γιατρού πανούκλας γιατρού να στέκεται σε ένα ερειπωμένο εγκαταλελειμμένο κτίριο, σε κάποιο δάσος, το οποίο είναι ορατό μέσα από τα χαλασμένα παράθυρα στον τοίχο πίσω του. Συνοδευόμενο από ένα soundtrack με δυνατό, δυσαρμονικό θόρυβο, η μασκοφόρος φιγούρα κρατάει ψηλά ένα χέρι με ένα ακανόνιστο φως που αναβοσβήνει. Η ταινία δεν είχε τίτλους ή αξιώσεις για τα δικαιώματα της συγγραφή της.
Μηνύματα, πολλά από αυτά σε κοινά συστήματα κρυπτογράφησης, έχουν βρεθεί κρυμμένα μέσα στο βίντεο αλλά και στο ηχητικό φασματογράφημά του, καθώς και εικόνες βασανισμένων και ακρωτηριασμένων ανθρώπων.Τα περισσότερα από τα μηνύματα έχουν αποκωδικοποιηθεί από τους συμμετέχοντες σε ένα συνεχιζόμενο νήμα στο Reddit, και οι εικόνες αποδείχθηκε ότι προέρχονται από αξιοσημείωτες έρευνες δολοφονιών, όπως ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης. Έχουν ερμηνευτεί ότι υπονοούν μια απειλή βιοτρομοκρατίας κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, αν και έχουν επίσης υποθέσει ότι το βίντεο είναι στην πραγματικότητα μια φάρσα, ένα viral marketing κόλπο για μια επερχόμενη ταινία ή ένα βιντεοπαιχνίδι ή κάποια φοιτητική ταινία.
Αφού ήρθε για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο του 2015, διαπιστώθηκε ότι είχε αναρτηθεί στο YouTube αρκετούς μήνες νωρίτερα, μαζί με ένα παρόμοιο απειλητικό μήνυμα σε δυαδικό κώδικα. Αυτός που το είχε ανεβάσει, γνωστός ως AETBX, υπέδειξε στους ερευνητές δημοσιογράφους ότι το GadgetZZ δεν λέει την αλήθεια για το πώς έφτασε στην κατοχή του το βίντεο. Οι ερευνητές του διαδικτύου κατάφεραν να διαπιστώσουν ότι το βίντεο γυρίστηκε στο πρώην σανατόριο Zofiówka έξω από το Otwock της Πολωνίας, κάποια στιγμή μεταξύ του Νοεμβρίου του 2013 και της κυκλοφορίας του βίντεο. Τρεις μήνες μετά την αρχική διαμάχη, ένα άτομο που ακούει στο όνομα Parker Warner Wright ισχυρίστηκε ότι δημιούργησε το βίντεο. Δήλωσε στο Daily Dot ότι επρόκειτο για ένα καλλιτεχνικό έργο, και κυκλοφόρησε ένα επόμενο βίντεο, με τίτλο “11B-3-1369”, και ως τρόπο απόδειξης της ταυτότητάς του, προκάλεσε τους θεατές να δημιουργήσουν ένα ακριβές αντίγραφο της μάσκας του γιατρού του.
Οι θεωρίες πίσω από το 11B-X-1371 είναι πολλές. Μπορείτε απλά να τις αναζητήσετε γράφοντας αυτό το μαγικό νούμερο στην αναζήτηση της Google. Καλό ψάξιμο!
Hell.com
Το Hell.com ήταν ένας αινιγματικός, σκοτεινός, (σχεδόν) κολασμένος ιστότοπος. Αλλά, στην πραγματικότητα ήταν ένα καλλιτεχνικό έργο του Kennethn Aronson, το οποίο υπήρχε στον κυβερνοχώρο από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 έως τα μέσα της δεκαετίας του 2010. Ήταν γνωστός για την αινιγματική και ασύλληπτη φύση του, καθώς το περιεχόμενό του ήταν σκόπιμα ασαφές και συνήθως προσβάσιμο μόνο σε μια επιλεγμένη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι έμπαιναν μόνο με πρόσκληση. Ο ιστότοπος συχνά συγκρινόταν με ένα «διαδικτυακό speakeasy», έναν τόπο δημιουργικής ψηφιακής έκφρασης που παρέμενε σε μεγάλο βαθμό κρυμμένος από το ευρύ κοινό. Η ακριβής φύση του περιεχομένου του Hell.com ποικίλλει με την πάροδο του χρόνου, αλλά γενικά περιλάμβανε πειραματική και αφηρημένη ψηφιακή τέχνη, διαδραστικές εμπειρίες και άλλες μορφές μη παραδοσιακού διαδικτυακού περιεχομένου.
Εκτός από πλατφόρμα ψηφιακής τέχνης, το Hell.com ήταν επίσης γνωστό για τη φιλοξενία περιστασιακών ζωντανών εκδηλώσεων και εκθέσεων. Ο ιστότοπος, έτσι όπως δημιουργήθηκε από τον Kenneth Aronson (ο οποίος διετέλεσε επίσης ο κύριος επιμελητής και οικοδεσπότης του) στα πρώτα χρόνια του world wide web είχε δημιουργήσει έναν ασύλληπτο μύθο γύρω από το όνομά του. Ο Aronson συνεργάστηκε με διάφορους καλλιτέχνες και δημιουργούς κατά τη διάρκεια των ετών για να γεμίσει το Hell.com με μοναδικό περιεχόμενο. Φυσικά, αυτός ο ιστότοπος ήταν αμφιλεγόμενος, καθόλου φιλικός για όλους, ενοχλητικός για ορισμένους, ειδικά για εκείνους που πίστευαν ότι ήταν μια μεγάλη σπατάλη ενός δυνητικά πολύτιμου domain ονόματος στον ψηφιακό ιστό. Όσοι ενδιαφέρονται, μπορούν να διαβάσουν περισσότερα για το Hell.com και την οδύσσεια του domain ονόματος σε ένα προηγούμενο άρθρο του Olafaq εδώ. Ανεξάρτητα, βέβαια, από οποιεσδήποτε αντιπαραθέσεις, το Hell.com αποτέλεσε ένα εμβληματικό παράδειγμα των δυνατοτήτων πρωτοποριακής έκφρασης στο ψηφιακό πεδίο. Έμεινε στην ιστορία ως ένα κομμάτι της ιστορίας του διαδικτύου που συμβόλιζε μια εποχή διαδικτυακής δημιουργικότητας, μυστηρίου και απόλυτης ελευθερίας της έκφρασης.
☞︎ Διαβάστε επίσης: Τι απέγινε το Hell.com;
Στις σκοτεινές εποχές της δεκαετίας του ’90, όλοι μπορούσαμε να φτιάξουμε τους δικούς μας πρωτόγονους ιστότοπους και στο νοσταλγικό στυλ εκείνων των ιστοσελίδων μπορούσες συνήθως να συναντήσεις γραμματοσειρές που θύμιζαν περισσότερο κώδικα μηχανής παρά κλασική τυπογραφία. Εναλλακτικά, η τυπογραφία των περισσότερων σελίδων στα 90ς ήταν μια απομίμηση των νεανικών περιοδικών της δεκαετίας με φανταχτερές επικεφαλίδες και περίεργες pixel γραμματοσειρές που σχεδίαζαν οι πρωτοπόροι γραφίστες της εποχής.
Μέσα στο χάος των σελίδων που έβγαιναν στην επιφάνεια του κυβερνοχώρου καθημερινά, υπήρχαν και κάποιες ιστοσελίδες, οι οποίες έχτισαν αινιγματικές ταυτότητες και μύθους γύρω από τα ονόματά τους. Στη συνέχεια της ιστορίας του διαδικτύου (και αυτής εδώ), πολλές από αυτές αποδείχθηκαν έξυπνα art-projects τα οποία εξυμνούσαν την γέννηση της λεγόμενης διαδικτυακής τέχνης (web art). Θεωρώ ότι τα περισσότερα «παράξενα» έργα αυτής της πρώιμης ψηφιακής τέχνης, ο σημερινός χρήστης του Internet μπορεί να τα δει είτε ως μια διαστρέβλωση οικείων εννοιών είτε ως απλό καθαρό θόρυβο. Αλλά μερικές φορές, ένα καλλιτεχνικό έργο (όπως το SuperBad.com ή το διαβόητο Hell.com) καταφέρνει να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό: ένα έργο που έχει σαφώς μια δομή και ένα σύνολο εννοιών, κάποιο είδος εσωτερικής λογικής ή τάξης -αλλά παραμένει ανεξιχνίαστο. Είναι σαν περιεχόμενο για εξωγήινους. Περιεχόμενο για τους πιο περίεργους web surfers, που έφτασαν εκεί χωρίς τη βοήθεια κοινωνικών δικτύων, αλλά μέσω μηνυμάτων σε κάποιο Σύστημα Πίνακα Ανακοινώσεων (Bulletin Board System, BBS). Τις περισσότερες φορές δεν μπορούσες να κατανοήσεις το νόημα του περιεχομένου, αλλά μπορούσες να εκτιμήσεις την αισθητική του. Βέβαια, όχι όλες οι μυστηριώδεις ιστοσελίδες των 90s ήταν όμορφα φτιαγμένες, αφού επρόκειτο για ένα πείραμα, ένα δύσκολο τέχνασμα για να εκτελεστεί σωστά μέσα στο βάσανο της αργής ταχύτητας, αλλά πάντα πίστευα ότι μια σελίδα σαν το Hell.com είναι ένα καλό παράδειγμα για να ξεκινήσει αυτή εδώ η ιστορία.
Επίσης δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι μεγάλο μέρος της σημερινής τέχνης έχει απαραίτητα κάποιο ψηφιακό στοιχείο, αλλά το κίνημα που είναι γνωστό ως Internet art (web art, net art), με έργα τέχνης που βασίζονταν στη σύνδεση, στη γλώσσα του Διαδικτύου και δημιουργήθηκαν τη δεκαετία του 1990 (δηλαδή, στην πρώτη περίπου δεκαετία του Παγκόσμιου Ιστού) εξακολουθεί να μοιάζει ριζοσπαστικό. Κάποιες από εκείνες τις σελίδες χάθηκαν απότομα. Κατέβηκαν, έκλεισαν, χάθηκαν χωρίς ίχνη. Οι περισσότερες όμως έχουν αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στην Ιστορία του Internet ως αινίγματα που λίγοι κατάφεραν να λύσουν. Επιπλέον, ας σκεφτούμε για λίγο ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε Dark Web ούτε ανοιχτή παράνομη δραστηριότητα στον ιστό, οπότε τα περισσότερα από τα πιο μυστηριώδη websites λειτουργούσαν με μέλη μιας κλειστής ομάδας, τα οποία κέρδιζαν την είσοδο στα άδυτα των σελίδων με κόπο, ψάξιμο και καλό προγραμματισμό.
Tanasinn.org
To Τanasinn.org είναι μια σκοτεινή, μυστηριώδης και (αισθητικά) φρικτή ιστοσελίδα. Λειτουργεί ακόμα, αφού είναι στον αέρα και ουσιαστικά κρέμεται στον κυβερνοχώρο σαν ένα μαύρο φάντασμα αγνώστου ταυτότητας. Αρχικά, στην πραγματικότητα, το Tanasinn ήταν ένα meme το οποίο εμφανίστηκε πρώτη φορά στον διαδικτυακό πίνακα μηνυμάτων 2channel, στον οποίο έχουν θριαμβεύσει (με αποτέλεσμα να γίνουν viral) πολλά μιμίδια σχεδιασμένα με την τέχνη ASCII, ένα πρότυπο κωδικοποίησης χαρακτήρων με ψηφιακούς μόνο χαρακτήρες, ωφέλιμα μόνο για ηλεκτρονική επικοινωνία (και απεικόνιση). Το Tanasinn meme, λοιπόν, ήταν η ψηφιακή απεικόνιση του “Doraemon”, ενός ήρωα από την ομώνυμη γιαπωνέζικη σειρά manga.
Η ιδέα πίσω από το Tanasinn meme υποτίθεται ότι είναι ένα απρόσιτο μυστικό, ή μια κρυμμένη τέχνη. Όταν ανοίγετε αυτή την ιστοσελίδα θα δείτε μόνο μια κενή σελίδα ντυμένη σε πρωτόγονο ψηφιακό θόρυβο, βασικά δεν υπάρχει τίποτα φιλόξενο, παρά μόνο μια ερεβώδης και φρικτή φωνή στο παρασκήνιο, και μερικά γράμματα/σύμβολα που μπορεί κανείς να κλικάρει πάνω τους. Κάθε φορά που κάποιος κλικάρει, δεν είναι σίγουρο που θα οδηγήσουν τον χρήστη αυτά τα σύμβολα. Ίσως κάποια φορά μπορεί να πέσει πάνω στην εικόνα ενός μικρού παιδιού που κλαίει γιατί στο δωμάτιό του έχουν κάνει εισβολή πέντε εφιαλτικά Teletubbies. Άλλη φορά μπορεί να βρεθεί σε μια αυτόματη πλοήγηση που εξιστορεί σκηνές (σε ASCII πάντα) από τον manga θρύλο και σε στροβιλίζει, χωρίς σταματημό στην ιστορία ενός κρεμασμένου κοριτσιού.
Όλα ξεκίνησαν όταν γύρω στον Ιανουάριο του 2004, ένα ανώνυμο άτομο δημοσίευσε περίεργες “shift_JIS” εικόνες του Doraemon υπό τη γενική ονομασία «tanasinn» στον πίνακα 2channel. Έτσι, με μπόλικη δόση σουρεαλισμού αυτή η διφορούμενη τέχνη έγινε δημοφιλής, ενώ το νόημα τους παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστο. Το σύνολο αυτών των σουρεαλιστικών ASCII αναρτήσεων ονομάστηκαν γενικά από τους χρήστες ως σαν «feeling [the] tanasinn».
Το νόημα του όρου «tanasinn» δεν έχει ακόμη αποδειχθεί -οι ίδιοι οι παραγωγοί δεν αποδίδουν καμία συγκεκριμένη σημασία στο όνομα, και ο σουρεαλισμός που προκαλεί η σελίδα ίσως να σημαίνει ότι ο ίδιος ο σουρεαλισμός είναι η αρχική πρόθεση. Ωστόσο, ο αναγνώστης θα πρέπει να σημειώσει ότι αυτό πιθανώς είναι επινοημένο με μοναδικό σκοπό να συμβάλει στο μυστήριο και τη μυθολογία του «tanasinn» και όχι κάποιο πραγματικό γεγονός.
SentimentalCorp.org
Σε αυτή την ιστοσελίδα θα δείτε ένα ζευγάρι να παρακολουθεί τηλεόραση και στην τηλεόραση υπάρχει ένα «Τίποτα». Ναι, υπάρχει η λέξξ “Nothing” γραμμένη στην οθόνη. Το τρομακτικό, βέβαια, δεν αυτή η εικόνα, αλλά αυτές οι gif εικόνες πάνω από το μόνιτορ, οι οποίες είναι υπερσύνδεσμοι & συνδέονται με κάποιες άλλες πιο σκοτεινές σελίδες.
Ο πρώτος υπερσύνδεσμος θα σας οδηγήσει σε μια σελίδα πρωτόγονης ΑΙ τέχνης, όπου διάσημα πρόσωπα από τον Bill Clinton μέχρι τον Bill Gates και από τον Obama μέχρι τον Trump δυσκολεύονται να ζήσουν μια κανονική ζωή. Τα θέματα και τα μηνύματα που περνούν από την οθόνη δεν είναι κατάλληλα για λιγόψυχους, οπότε να θυμάστε η είσοδος εκεί είναι αποκλειστικά δική σας ευθύνη. Ο δεύτερος υπερσύνδεσμος θα σας συνδέσει στον κατάλογο της δισκογραφικής Systemsdeath Recordings, που και πάλι η μουσική που θα βρείτε εκεί, χρονολογείται από το 1987 μέχρι τις μέρες μας (2024) και είναι πειραματικά ακραία. Και κάπως έτσι τα επόμενα hyperlinks θα σας οδηγήσουν σε μια (φαινομενικά) κιτς οδύσσεια στα άδυτα του κυβερνοχώρου.
SuperBad.com
Κάθε φορά που θα πηγαίνετε σε αυτή την ιστοσελίδα, κάθε φορά θα βλέπετε μια διαφορετική homepage: μερικές φορές μπορεί να είναι απλά μια καρφίτσα κι ένα χαρτί ή κάποια στιγμή είναι μια ασπρόμαυρη gif μιας άγνωστης (;) μπάντας, η κάποιο κείμενο στα γιαπωνέζικα και όταν κάνετε κλικ σε κάποια εικόνα ή σύμβολο, αυτό θα σας οδηγεί σε μια νέα σελίδα με νέα εικόνα, η οποία μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε φορά που πατάτε πάνω της και μετά να νιώθετε ότι το σύμπαν έχει κολλήσει και απλά μια εικόνα επαναλαμβάνεται (μόνη της πλέον) στο άπειρο.
Ακούγεται τρομακτικό, ειδικά όταν κάποια στιγμή ο browser δεν μπορεί να επεξεργαστεί περισσότερη πληροφορία και παγώνει, πεθαίνει, αλλά ευτυχώς μόνο έναν στιγμίαιο θάνατο, γιατί πάντα μπορείτε να κάνετε ένα force quit και να βγείτε από αυτό το περίεργο σύμπαν.
Η σελίδα «Superbad” είναι μια γνωστή εγκατάσταση διαδικτυακής τέχνης που δημιουργήθηκε από τον γραφίστα Ben Benjamin το 1997. Έλαβε το βραβείο Webby το 1999 στην κατηγορία «Weird», και ήταν ένας από τους εννέα ιστότοπους που παρουσιάστηκαν στην Μπιενάλε του Μουσείου Whitney το 2000. Το Superbad ξεκίνησε ως δοκιμαστικό πεδίο για το σχεδιασμό ιστοσελίδων του Μπέντζαμιν για εταιρείες τεχνολογίας- οι πελάτες του κυμαίνονταν από το E! Online μέχρι τη Nippon Telegraph και το Telephone. Η εγκατάσταση αυτή εικόνες από την ιαπωνική ποπ κουλτούρα και ως ιστότοπος στον κυβερνοχώρο χρησιμεύει πρωτίστως ως καλλιτεχνικό έργο που δημιουργήθηκε με τη χρήση των πρωτόγονων εργαλείων και μεθόδων του σχεδιασμού ιστοσελίδων, μια πρακτική που οδήγησε στο είδος τέχνης το οποίο συχνά αναφέρεται και ως web art. Το περιοδικό Τime είχε γράψει κάποτε για το Superbad «αυτή η τυχαιότητα των ηλεκτρονικών εικόνων που προσφέρονται στον ιστότοπο, παρασύρει τον θεατή όλο και πιο βαθιά μέσα στον παιχνιδιάρικο λαβύρινθό του».
NobodyHere.com
Aν πραγματικά θέλετε να καταλάβετε σε τι ωφελεί μια σελίδα σαν κι αυτή, ποιος είναι ο σκοπός της και γιατί υπάρχει ακόμα ζωντανή στο διαδίκτυο, όποια και εάν είναι η ηλικία σας, θα πρέπει να κάνετε μια γενναία βουτιά πίσω στο παρελθόν, σε εκείνες τις πραγματικά ελεύθερες και πρωτοποριακές ημέρες του Internet στα 90s. Ναι, τότε που οι ημέρες μέσα στο διαδίκτυο ήταν μεθυστικές, γεμάτες θαυμασμό και υποσχέσεις. Και φυσικά υπήρχε ακόμα ζωντανο το θαύμα του δωρεάν πορνό. Σοβαρά όμως, τώρα, σε πολλούς μπορεί να λείπουν οι μέρες της άγριας δύσης του διαδικτύου. Γιατί; Παραδόξως, απ’ ότι φαίνεται σήμερα οι άνθρωποι ήταν πιο πολιτισμένοι μεταξύ τους τότε. Ή ίσως μπορεί και να ήταν όλοι μαλάκες και αυτό να ήταν απλά αναμενόμενο. Ή μάλλον, για να το πούμε λίγο πιο κομψά, το να ήσουν κωλόπαιδο τότε έμοιαζε σαν να ξέρεις τι σημαίνει καλή σπιτική διασκέδαση και κομψή αλητεία στα σκοτεινά σοκάκια του κυβερνοχώρου, ενώ σήμερα όλο το σκηνικό του διαδικτύου φαίνεται να μην μπορεί να αντέξει περισσότερο φθόνο και κακία.
Σε αυτό το μυστηριώδες πείραμα, λοιπόν, θα συναντήσετε έναν εργαζόμενο άνθρωπο στο τραπέζι του υπολογιστή του και μια σειρά από λέξεις να ξεπετιούνται δίπλα του, κάθε φορά που κάνετε κύλιση προς τα πάνω ή κύλιση προς τα κάτω. Αυτό η τυχαία δημιουργία λέξεων, σταδιακά θα αρχίσει να γεννά μυστηριώδη και περίεργα κινούμενα σχέδια που όλα αφορούν τον εργαζόμενο άνθρωπο. Εάν κάνετε κλικ πάνω σε οποιαδήποτε λέξη αυτή θα σας κατευθύνει σε μια άλλη σελίδα, όπου η ιστορία εξελίσσεται, χωρίς ποτέ να είναι σίγουρο που θα φτάσετε στο τέλος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φτάσετε τόσο μακριά όσο αντέχετε, και πραγματικά το βάθος αυτού του μυστηρίου, τυχαία, μπορεί να γίνει τεράστιο.
Zombo.com
Το πιο τρομακτικό πράγμα σχετικά με αυτή την ιστοσελίδα, η οποία σήμερα δεν λειτουργεί, ήταν το γεγονός ότι όποτε την άνοιγες δεν φόρτωνε. Ή μάλλον, δεν φόρτωνε γρήγορα. Θα έπρεπε να την αφήσεις ανοιχτή όλη μέρα για να φορτώσει, αλλά και πάλι δεν άνοιγε εύκολα. Μέχρι σήμερα για πολλούς παραμένει ένα μυστήριο, με το πιο τρομακτικό του χαρακτηριστικό εκείνη την χαλασμένη μουσική καρουζέλ και μια σκοτεινά άρρωστη φωνή ενός ανθρώπου που (όταν η σελίδα φόρτωνε κανονικά) επαναλάμβανε «Welcome to Zombocom! This is Zombocom. Welcome. You can do anything at Zombocom. Anything at all. The only limit is yourself…».
Όλο αυτό μπορεί να ακούγεται τρομακτικό, αλλά στην πραγματικότητα αυτή η σελίδα ήταν ένα αστείο της σχολής και των φοιτητών του Κέντρου Επαγγελματικής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου George Washington. Το Zombo.com γεννήθηκε το 1999 ως μια παρωδία των Flash σελίδων που αργούσαν να φορτώσουν, αλλά στην πραγματικότητα φόρτωναν σταδιακά την πληροφορία. Έτσι, το Zombo φόρτωνε αρχικά την σκιαχτική μουσική και επαναλαμβανόμενη φωνή (η οποία έφτανε το αστείο σε ακραία στάδια) αλλά τελικά σου εμφάνιζε ένα χαρούμενο λογότυπο που σε οδηγούσε να κάνεις εγγραφή σε ένα ενημερωτικό δελτίο (δεν είχαν βαφτιστεί ως newsletter ακόμα).
Ο ιστότοπος ήταν αρχικά ένα κινούμενο σχέδιο Flash, αλλά από τις 5 Ιανουαρίου 2021, ο ιστότοπος χρησιμοποιούσε μόνο HTML5 αντί αυτού, λόγω του αργού θανάτου του Adobe Flash Player. Μπορεί σήμερα να ακούγεται εξωφρενικό στα χαϊδεμένα (ή αποβλακωμένα) αυτάκια της Gen Ζ, ένα ακόμα ψηφιακό τίποτα, χαμένος χρόνος, αλλά το Zombo.com παραμένει η αγαπημένη σελίδα πολλών σπουδαίων σχεδιαστών, παραγωγών video-games και δημοσιογράφων εκείνης της εποχής (ο Bill Roper των Warcraft, o Dave Rowntree των Blur, o Ian McClelland του Cartoon Network, κ.α.).
Τον Ιανουάριο του 2024, μια έκδοση του Zombo.com κυκλοφόρησε χρησιμοποιώντας τον εξομοιωτή Ruffle για να παίζει το αρχικό Flash σε οποιοδήποτε σύγχρονο πρόγραμμα περιήγησης. Οπότε αν κλικάρετε στον τίτλο αυτού του κεφαλαίου θα περιηγηθείτε στο μαγικό απόλυτο «τίποτα» του απαρχαιωμένου Internet.
Mortis.com
Αν προσπαθήσετε να επισκεφθείτε το Mortis.com, θα σας υποδεχτεί ένα μήνυμα σφάλματος. Ωστόσο, αυτό δεν συνέβαινε πάντα. Σύμφωνα με τις ιστορίες που περιβάλλουν αυτόν τον ανενεργό (πλέον) ιστότοπο, αυτό συμβαίνει επειδή η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έκλεισε τη σελίδα όταν συγκέντρωσε τόση υπερβολική προσοχή, αφήνοντάς την ως ένα από τα πιο ασυνήθιστα και άλυτα μυστήρια του διαδικτύου στην ιστορία.
Ο αρχικός ιστότοπος ήταν απλός: οι επισκέπτες που έφταναν εκεί, οι χρήστες, δηλαδή, έβλεπαν μια οθόνη που ήταν στο μεγαλύτερό της μέρος κενή, εκτός από ένα πεδίο για την εισαγωγή ονόματος χρήστη και κωδικού πρόσβασης. Μόλις ανακαλύφθηκε ο ιστότοπος, πολλοί ανέλαβαν την πρόκληση, προσπαθώντας να σπάσουν τη σελίδα σύνδεσης. Μερικοί από τους καλύτερους χάκερς του χώρου προσπάθησαν να εισέλθουν στον ιστότοπο, αλλά κανένας δεν τα κατάφερε. Ποτέ.
Ωστόσο, οι τεχνικοί που ερεύνησαν το Mortis.com μπόρεσαν να διαπιστώσουν ότι ο ιστότοπος φιλοξενούσε τεράστιες ποσότητες δεδομένων. Αυτό έβαλε κι άλλο λάδι στη φωτιά. Το μυστήριο μεγάλωσε: τι θα μπορούσε να περιέχει ένας εντελώς κλειδωμένος ιστότοπος ο οποίος φιλοξενούσε αμέτρητα terabytes δεδομένων; Οι διαδικτυακοί ντετέκτιβ εντόπισαν τελικά το όνομα του ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας: Tom Ling. Σύμφωνα με τις έρευνές τους, ο Ling ήταν ο ιδιοκτήτης πολλών άλλων μυστήριων σελίδων. Μια από τις πιο παράξενες ήταν η Cthulhu.net (μια ενιαία σελίδα με λευκό φόντο πάνω στην οποία ήταν γραμμένη η φράση «dead but dreaming»). Δεν υπήρχε τίποτα άλλο συνδεδεμένο με την ιστοσελίδα…
Την ώρα που η έρευνα για τηn οικογένεια των ιστοσελίδων του Ling είχε αγγίξει τα όρια πυρετικής μανίας και έξαρσης των επισκεπτών, το Mortis.com και όλες οι άλλες ιστοσελίδες του Ling κατέβηκαν ξαφνικά από το FBI. Οι χρήστες άρχισαν αμέσως να εικάζουν ότι το ήταν κάποιου είδους αποθήκη δεδομένων για πληροφορίες σχετικά με τις πιο σκοτεινές δραστηριότητες της κυβέρνησης των ΗΠΑ, αλλά κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα τι πραγματικά κρυβόταν πίσω από τη μυστηριώδη σελίδα. Ακόμα και αν βάλετε το όνομα Mortis.com στο Web Archive θα λάβετε πίσω το μήνυμα «Συγγνώμη. Αυτή η URL διεύθυνση έχει αποκλειστεί από το Wayback Machine».
Paranoia.com
Το Paranoia.com θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν ο μπαμπάς του σημερινού Dark Web. Οκτώ χρόνια πριν την ύπαρξη του MySpace, το Paranoia ήταν ένας ιστότοπος που φιλοξενούσε σελίδες τις οποίες δημιουργούσαν οι χρήστες του δωρεάν, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που πρότεινε και το πρώτο κοινωνικό δίκτυο το 2003. Όμως, αυτή η ανεξέλεγκτη παροχή υπηρεσιών, σε συνδυασμό με την έλλειψη ελέγχου του διαδικτύου το 1995, οδήγησε στη δημιουργία σελίδων που αφορούσαν τα πιο επικίνδυνα και απαγορευμένα θέματα που μπορούσε κανείς να σκεφτεί εκείνη την εποχή. Αναρτήσεις σχετικά με παιδοφιλία, ναρκωτικά, πορνεία, ευθανασία, το τηλεοπτικό κρακ του αμερικανικού δορυφορικού συστήματος, οπαδοί του Unabomber, όλο το αρχείο των Simpsons, παράξενες εικόνες, μαύρη μαγεία, εκτρώσεις, τον έλεγχο του νου, και φυσικά έναν απέραντο ωκεανό πορνογραφίας… Η λίστα των ωμοτήτων του δεν έχει τέλος. Εννοείται ότι μαζί με άλλες σελίδες, ήταν ταγμένο ενάντια στη λογοκρισία του διαδικτύου.
Δεν υπήρχε μεγάλη αλληλεπίδραση μεταξύ των χρηστών (εκτός από εκείνους που αναφέρονταν στον τοίχο της κάθε σελίδας). Δεν ήταν ένα κοινωνικό δίκτυο αυτό καθαυτό, απλά ένα μέρος για να φτιάξετε τη δική σας σελίδα και να προσθέσετε το περιεχόμενο που θέλετε. Εκεί έχω δει τις πιο αποκρουστικές και (σχεδόν) αληθινές εικόνες που έχουν σημαδέψει για πάντα την εμπειρία μου ως web surfer.
Έκλεισε επειδή το εύρος ζώνης του μειώθηκε και ζητήθηκε από τον δημιουργό του, KevinTX, να μετακομίσει σε άλλον server, χωρίς να μπορεί να διατηρήσει ό,τι είχε χρησιμοποιήσιμο μέχρι που τελικά εξαφανίστηκε. Αν και ήταν μέρος του «υπόγειου» διαδικτύου, δεν ήταν εντελώς άγνωστο όπως μπορείτε να διαβάσετε και σε αυτήν εδώ την ιστορία του Wired.
Cicada3301.org
Το “Cicada 3301” θα μπορούσε να είναι ένα νοητικό Fight Club για χάκερ ή μια πρωτοβουλία για την αναζήτηση των πρώτων ευφυών ανθρώπων που θα ζήσουν στο διάστημα. Κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική του φύση, και μέχρι σήμερα παραμένει ένα άλυτο μυστήριο του διαδικτύου για τους απλούς χρήστες.
Το 4chan είναι ένας απλός πίνακας ανακοινώσεων, όπου ο καθένας μπορεί να δημοσιεύει σχόλια και να μοιράζεται εικόνες ανώνυμα. Στις 4 Ιανουαρίου 2012, εμφανίστηκε εκεί το πρώτο μυστηριώδες μήνυμα της μυστικής οργάνωσης Cicada 3301, στο οποίο αναζητούσαν «πολύ ευφυή άτομα». Στην πραγματικότητα, δεν επρόκειτο απλώς για ένα μήνυμα στον πίνακα του 4chan, αλλά για ένα περίπλοκο παζλ που ξεκινούσε από μια κρυπτογραφημένη εικόνα, η οποία περιείχε τα πρώτα στοιχεία που έπρεπε να ακολουθήσει ο ενδιαφερόμενος και κατέληγε σε έναν λαβύρινθο από δύσκολες διαδρομές.
Το πρώτο αυτό μήνυμα, μια εικόνα με μαύρο φόντο έγραφε τα εξής: «Γεια σας. Ψάχνουμε για άτομα υψηλής νοημοσύνης. Προκειμένου να τα βρούμε, δημιουργήσαμε ένα τεστ. Υπάρχει ένα κρυφό μήνυμα σε αυτήν την εικόνα. Βρείτε το, και θα σας οδηγήσει στο δρόμο για να μας ανακαλύψετε. Ανυπομονούμε να γνωρίσουμε εκείνους τους λίγους που θα καταφέρουν να φτάσουν στον τελικό προορισμό. Καλή τύχη». Το κείμενο είχε την υπογραφή «3301».
Και κάπως έτσι ξεκίνησε το κυνήγι για τη λύση του γρίφου “Cicada 3301”, το οποίο επαναλήφθηκε τα δύο επόμενα χρόνια και έκτοτε έχει κάψει τα εγκεφαλικά κύτταρα πολλών κρυπτογράφων, χάκερ ή όσων ψάχνουν στις σκοτεινότερες γωνίες του Internet αναζητώντας νέες προκλήσεις. Γιατί ενώ αρχικά τα chatrooms και τα forums πήραν φωτιά, συλλέγοντας κομμάτια πληροφοριών (από τα νούμερα του ημερολογίου των Μάγια μέχρι τα γραπτά του Aleister Crowley και από την μυστικιστική παρέλαση των ρούνων μέχρι την κυβερνοπάνκ φαντασία του William Gibson) προκειμένου να σπάσουν τους κώδικες (και να αποκρυπτογραφήσουν το μήνυμα), όταν το «παιχνίδι» μεταφέρθηκε στον πραγματικό κόσμο, όπως επιθυμούσαν τελικά τα μυαλά της «3301», οι συντεταγμένες οδηγούσαν σε σημεία των 5 ηπείρων όπου QR κώδικες έκαναν την εξέλιξη του παιχνιδιού, σχεδόν αδύνατη.
Πολλοί από τους φανατικούς παίκτες αποφάσισαν να συνεργαστούν, να μοιραστούν πληροφορίες και να προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο μέσω μιας ηλεκτρονικής διεύθυνσης στο Tor (The Onion Router), τη διαβόητη πύλη του Dark Web και το μοναδικό σύστημα πλοήγησης που προσφέρει απόλυτη ανωνυμία στο διαδίκτυο. Οι πρώτοι που έφτασαν εκεί ήταν οι πιο τυχεροί, ενώ όσοι ακολούθησαν βρήκαν μόνο το μήνυμα «Θέλουμε τον καλύτερο, όχι αυτούς που τον ακολούθησαν μέχρι εδώ».
Το Cicada 3301 έχει πολλά κοινά στοιχεία με τα περισσότερα παιχνίδια της λεγόμενης “Εναλλακτικής Πραγματικότητας” (Alternate Reality Games), τα οποία απαιτούν από τους παίκτες να συνεργαστούν τόσο στο διαδίκτυο όσο και στην πραγματική ζωή. Κάποια ARG είναι γνωστό ότι απαιτούν από τους παίκτες να παραλάβουν πακέτα, να τα μεταφέρουν σε συγκεκριμένες τοποθεσίες και να απαντήσουν σε παράξενα τηλεφωνήματα για να λύσουν ένα μυστήριο ή να καταλήξουν σε ένα πλοίο-φάντασμα δεμένο σε μια προβλήτα. Ο τελικός σκοπός ενός ARG μπορεί να είναι μια εκλεπτυσμένη εκστρατεία μάρκετινγκ (που στο παρελθόν έχουν υποστηρίξει η Google και η Microsoft), αλλά συνήθως αυτά τα παιχνίδια τελειώνουν με κάποιον που αποκαλύπτεται πίσω από την κουρτίνα.
Εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα αποτελεί η ομάδα που κρύβεται πίσω από το Cicada 3301. Γιατί, ακόμη και εάν κάποιος καταφέρει να βαδίσει στα ίχνη της οργάνωσης, μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο, το μονοπάτι οδηγεί σταθερά στο Dark Web και σε ένα αδιέξοδο, (ειδικά αν δεν είναι ανάμεσα στους πρώτους που θα φτάσουν εκεί). Στη συνέχεια, οι επαληθεύσιμες πληροφορίες στεγνώνουν, καθώς οι επιλεγμένοι συμμετέχοντες έχουν την εντολή να μην αποκαλύψουν περαιτέρω λεπτομέρειες, όπως ακριβώς θα συνέβαινε σε ένα φανταστικό αγώνα των χάκερ. Το 2015 ωστόσο, δεν εμφανίστηκε κανένα ίχνος του καθιερωμένου γρίφου, αλλά το 2016 η πρόκληση έκανε την εμφάνισή της μέσω ενός tweet, που περιλάμβανε μια φωτογραφία με το κείμενο και την υπογραφή.
από εμάς το μονοπάτι τελειώνει εδώ, από όπου ξεκίνησε -παρόλο που η τεράστια κοινότητα της Cicada 3301 προσπαθεί να εκμεταλλευτεί και την πιο άχρηστη πληροφορία που μπορεί να ανιχνεύσει, συνεισφέροντας σε ένα εκτεταμένο Wiki κεφάλαιο ή επικοινωνώντας μέσω του Reddit. Ενώ λίγοι γνωρίζουν τι συμβαίνει σε εκείνους που «κερδίζουν», οι θεωρίες αφθονούν για το πώς η Cicada 3301 στρατολογεί την ευφυή ομάδα του πιο αποκεντρωτικού καθεστώτος που γέννησε το Internet. Βέβαια, ενώ οι θεωρείες αφθονούν, οι απαντήσεις για την προέλευση του παιχνιδιού παραμένουν ακόμα αναπάντητες.
11B-X-1371 (γνωστό και ως “The Plague Doctor video”)
Δεν πρόκειται ακριβώς για μια ιστοσελίδα, αλλά για ένα μυστηριώδες βίντεο που έφτασε σε ένα από τα διάσημα τεχνολογικά blogs της Σουηδίας το 2015. Το 11B-X-1371 είναι ένα viral βίντεο που στάλθηκε στο GadgetZZ.com, ένα σουηδικό τεχνολογικό blog που στη συνέχεια το δημοσιοποίησε. Το ασπρόμαυρο τμήμα του βίντεο έχει διάρκεια δύο λεπτά -ο τίτλος του προήλθε από το απλό κείμενο μιας σειράς συμβόλων που γράφτηκε στο DVD. Απεικονίζει ένα άτομο που φοράει μια μεσαιωνική μάσκα γιατρού πανούκλας γιατρού να στέκεται σε ένα ερειπωμένο εγκαταλελειμμένο κτίριο, σε κάποιο δάσος, το οποίο είναι ορατό μέσα από τα χαλασμένα παράθυρα στον τοίχο πίσω του. Συνοδευόμενο από ένα soundtrack με δυνατό, δυσαρμονικό θόρυβο, η μασκοφόρος φιγούρα κρατάει ψηλά ένα χέρι με ένα ακανόνιστο φως που αναβοσβήνει. Η ταινία δεν είχε τίτλους ή αξιώσεις για τα δικαιώματα της συγγραφή της.
Μηνύματα, πολλά από αυτά σε κοινά συστήματα κρυπτογράφησης, έχουν βρεθεί κρυμμένα μέσα στο βίντεο αλλά και στο ηχητικό φασματογράφημά του, καθώς και εικόνες βασανισμένων και ακρωτηριασμένων ανθρώπων.Τα περισσότερα από τα μηνύματα έχουν αποκωδικοποιηθεί από τους συμμετέχοντες σε ένα συνεχιζόμενο νήμα στο Reddit, και οι εικόνες αποδείχθηκε ότι προέρχονται από αξιοσημείωτες έρευνες δολοφονιών, όπως ο Στραγγαλιστής της Βοστώνης. Έχουν ερμηνευτεί ότι υπονοούν μια απειλή βιοτρομοκρατίας κατά των Ηνωμένων Πολιτειών, αν και έχουν επίσης υποθέσει ότι το βίντεο είναι στην πραγματικότητα μια φάρσα, ένα viral marketing κόλπο για μια επερχόμενη ταινία ή ένα βιντεοπαιχνίδι ή κάποια φοιτητική ταινία.
Αφού ήρθε για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο του 2015, διαπιστώθηκε ότι είχε αναρτηθεί στο YouTube αρκετούς μήνες νωρίτερα, μαζί με ένα παρόμοιο απειλητικό μήνυμα σε δυαδικό κώδικα. Αυτός που το είχε ανεβάσει, γνωστός ως AETBX, υπέδειξε στους ερευνητές δημοσιογράφους ότι το GadgetZZ δεν λέει την αλήθεια για το πώς έφτασε στην κατοχή του το βίντεο. Οι ερευνητές του διαδικτύου κατάφεραν να διαπιστώσουν ότι το βίντεο γυρίστηκε στο πρώην σανατόριο Zofiówka έξω από το Otwock της Πολωνίας, κάποια στιγμή μεταξύ του Νοεμβρίου του 2013 και της κυκλοφορίας του βίντεο. Τρεις μήνες μετά την αρχική διαμάχη, ένα άτομο που ακούει στο όνομα Parker Warner Wright ισχυρίστηκε ότι δημιούργησε το βίντεο. Δήλωσε στο Daily Dot ότι επρόκειτο για ένα καλλιτεχνικό έργο, και κυκλοφόρησε ένα επόμενο βίντεο, με τίτλο “11B-3-1369”, και ως τρόπο απόδειξης της ταυτότητάς του, προκάλεσε τους θεατές να δημιουργήσουν ένα ακριβές αντίγραφο της μάσκας του γιατρού του.
Οι θεωρίες πίσω από το 11B-X-1371 είναι πολλές. Μπορείτε απλά να τις αναζητήσετε γράφοντας αυτό το μαγικό νούμερο στην αναζήτηση της Google. Καλό ψάξιμο!
Hell.com
Το Hell.com ήταν ένας αινιγματικός, σκοτεινός, (σχεδόν) κολασμένος ιστότοπος. Αλλά, στην πραγματικότητα ήταν ένα καλλιτεχνικό έργο του Kennethn Aronson, το οποίο υπήρχε στον κυβερνοχώρο από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 έως τα μέσα της δεκαετίας του 2010. Ήταν γνωστός για την αινιγματική και ασύλληπτη φύση του, καθώς το περιεχόμενό του ήταν σκόπιμα ασαφές και συνήθως προσβάσιμο μόνο σε μια επιλεγμένη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι έμπαιναν μόνο με πρόσκληση. Ο ιστότοπος συχνά συγκρινόταν με ένα «διαδικτυακό speakeasy», έναν τόπο δημιουργικής ψηφιακής έκφρασης που παρέμενε σε μεγάλο βαθμό κρυμμένος από το ευρύ κοινό. Η ακριβής φύση του περιεχομένου του Hell.com ποικίλλει με την πάροδο του χρόνου, αλλά γενικά περιλάμβανε πειραματική και αφηρημένη ψηφιακή τέχνη, διαδραστικές εμπειρίες και άλλες μορφές μη παραδοσιακού διαδικτυακού περιεχομένου.
Εκτός από πλατφόρμα ψηφιακής τέχνης, το Hell.com ήταν επίσης γνωστό για τη φιλοξενία περιστασιακών ζωντανών εκδηλώσεων και εκθέσεων. Ο ιστότοπος, έτσι όπως δημιουργήθηκε από τον Kenneth Aronson (ο οποίος διετέλεσε επίσης ο κύριος επιμελητής και οικοδεσπότης του) στα πρώτα χρόνια του world wide web είχε δημιουργήσει έναν ασύλληπτο μύθο γύρω από το όνομά του. Ο Aronson συνεργάστηκε με διάφορους καλλιτέχνες και δημιουργούς κατά τη διάρκεια των ετών για να γεμίσει το Hell.com με μοναδικό περιεχόμενο. Φυσικά, αυτός ο ιστότοπος ήταν αμφιλεγόμενος, καθόλου φιλικός για όλους, ενοχλητικός για ορισμένους, ειδικά για εκείνους που πίστευαν ότι ήταν μια μεγάλη σπατάλη ενός δυνητικά πολύτιμου domain ονόματος στον ψηφιακό ιστό. Όσοι ενδιαφέρονται, μπορούν να διαβάσουν περισσότερα για το Hell.com και την οδύσσεια του domain ονόματος σε ένα προηγούμενο άρθρο του Olafaq εδώ. Ανεξάρτητα, βέβαια, από οποιεσδήποτε αντιπαραθέσεις, το Hell.com αποτέλεσε ένα εμβληματικό παράδειγμα των δυνατοτήτων πρωτοποριακής έκφρασης στο ψηφιακό πεδίο. Έμεινε στην ιστορία ως ένα κομμάτι της ιστορίας του διαδικτύου που συμβόλιζε μια εποχή διαδικτυακής δημιουργικότητας, μυστηρίου και απόλυτης ελευθερίας της έκφρασης.
☞︎ Διαβάστε επίσης: Τι απέγινε το Hell.com;
