Οι 4Frontal δημιουργήθηκαν το 2009 και από τότε έως τώρα, εξελίσσονται συνεχώς, δέχονται νέα μέλη, συνεχίζουν να βλέπουν την πραγματικότητα από έναν ευρυγώνιο φακό, που συγκεντρώνει ολόκληρη την τεράστια σοβαροφάνεια του παραλόγου και την αποσυναρμολογεί γελώντας μαζί της στις σκηνές.
Τολμούν, ρισκάρουν, γράφουν δικά τους έργα και πειραματίζονται χωρίς να αφήνουν τη ζωή να αναλύεται μόνο στα φουαγιέ.Είτε ασχολούνται με θέματα και ήρωες της πολύπαθης ελληνικής κοινωνίας είτε με κλασικά κείμενα του και του παγκόσμιου αρχείου, υπενθυμίζουν τα αυτονότητα και δεν διαλέγουν κανέα κείμενο τυχαία.Γράφουν δικά τους έργα, δημιουργούν στο τώρα και σου δίνουν πάντα έναν ενδιαφέρων λόγο να βγεις από το θέατρο και να αναγνωρίσεις τον τρόπο που κατάφεραν να φτάσουν στην επόμενη, πιο δύσκολη πίστα του παιχνιδιού.

Στην τελευταία τους παράσταση «Ω Παίδες Ελλήνων», που κυκλοφορεί στο Bios, σε σκηνοθεσία του ασταμάτητου Θανάση Ζερίτη, έχουν συγκεντρώσει χαρακτηριστικά γεγονότα και πρόσωπα, τα οποία έγιναν οι αιτίες για να ανοίξουν μεγάλα threads στα social media και στις δια ζώσης συζητήσεις μας αυτά τα 2,5 (ή μήπως 10;) καταραμένα χρόνια της πανδημίας απορώντας αν είναι όντως αληθινά.
Κρίσιμες εβδομάδες,ψεκασμένες θεωρίες, τραγελαφικοί trappers, οικογενειοκρατία, #metoo κίνημα, ατελείωτο σκρολάρισμα στα κινητά, die hard πολιτικά πρόσωπα, τουριστικά σποτ, αθάνατη ελληνική κληρονομιά ενός άλλου αιώνα, λόγοι σε επικίνδυνα ντεσιμπέλ. Ενώθηκαν όλα σε ένα επιθωρησιακό σύμπαν τσέπης με τόσο αστείες στιγμές σε σημείο που ελέγχεις τη στατικότητα της καρέκλας σου, εύστοχα μουσικά σχόλια και τη σοβαρότητα των κωμικών μιας γενιάς που έχει κουραστεί να περιμένει μεσσίες και παίρνει τις καταστάσεις στα γεμάτα αντισηπτικά, χέρια της. Και προσωπικά, μου θύμισαν λίγο και αποσπάσματα από τους μονολόγους του Τζίμη Πανούση, όπως όταν έλεγε πολύ σωστά «Αύριο και πάλι χαζοί».

Αυτή η αναδρομή τους σε επαναστατικά συμβούλια και στη σύγχρονη ιστορία της χώρας με σκηνές που έχουν συμβεί και ίσως να έχουν συμβεί, θα μπορούσε να έιναι ένα ωραία μάθημα στα σχολεία που πετούν μεσαιωνικές μισογύνικες αγωγές στους κάδους και μιλούν με τους μαθητές αφήνοντας την παραπληροφόρηση στα άδυτα κάποιου αχρείαστου διαδικτύου. Γιατί όσο κι να το ξεχνάμε και το περνάμε στα ψιλά, οι 4Frontal καταλαβαίνουν απόλυτα πως διανύουμε μία  περίοδο που το χιούμορ έχει δώσει τη θέση του στα σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια πίσω απο οθόνες, στις χοντράδες και του βίαου «έλα μωρέ μια πλάκα κάναμε».

Μετά από μία Δευτέρα στο κοινό του «Ω Παίδες Ελλήνων», τους ζήτησα να διαλέξουν ένα περιστατικό, που κατα τη διάρκεια της έρευνας τους, έμεινε περισσότερο μαζί τους και να μας πουν δυνατά όσα σκέφτονται.
Τελικά αυτό που μπορείς να είσαι σίγουρη γι’ αυτά τα παιδιά είναι πως κάθε φορά θα τα χειροκροτάς με τρέλα.

ΤΑΤΙΑΝΑ ΑΝΝΑ ΠΙΤΤΑ

Την περίοδο των προβών μας έγιναν τα περίφημα εξοπλιστικά ψώνια, τότε που έσπευσαν όλοι να φωτογραφηθούν στη σκια ενός σκάφους και να αγιαστούν. Τα αγιάσαμε κιόλας, για να μη χάσουν κανένα στόχο και δεν τον βρουν, πάντα αγιασμένα. Εξυπακούεται ότι όλο αυτό το εντάξαμε στην παράσταση, πράγμα που μοιραία θα συνέβαινε, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη συγκυρία, μια και μας απασχόλησε πολύ το τι σημαίνει ελληνική ταυτότητα. Και η εμμονή μας ως έθνους να εξοπλιζόμαστε, πάντα στο όνομα της ασφάλειας και προστασίας μας από τους Τούρκους, έχει ταυτοτική αξία για την ύπαρξή μας. Δεν ξεκουραζόμαστε ποτέ. Και τώρα με την περαιτέρω εμπλοκή μας στα γεγονότα στην Ουκρανία λόγω της συγγένειας μας με το ΝΑΤΟ, δικαίωνονται οι εμπνευστές και αυτουργοί αυτών των εξοπλιστικών αγορών. Και πρόκειται για αποφάσεις που παίρνονται από ολιγομελείς στενούς κύκλους και υπακούουν νόμους – τι άλλο – της αγοράς.

Και παρακολουθούμε ό,τι προβάλλεται στην πλειοψηφία των ΜΜΕ, όπου εκεί κι αν ακολουθούνται οι εν λόγω νόμοι και μας κάνουν εντύπωση τα ξανθά μαλλιά και τα γαλανά μάτια των προσφύγων και καθρεφτιζόμαστε, λες ωχ ανά πάσα στιγμή θα είμαστε εμείς, οι αγέρωχες ευρωπαίες και ευρωπαίοι, να κρεμιόμαστε από τα τραίνα. Οπότε λέμε καλά κάναμε και αγοράσαμε από τη Γαλλία τις Belharra, κάτι φρεγάτες να. Θέλει κριτική σκέψη για να αντιληφθούμε τη συνθετότητα των καταστάσεων, όπως βέβαια και την απλότητά τους κι επίσης θέλει διάβασμα.

Εννοείται ότι είναι ανθρώπινο και κατανοητό το ότι καταβαλλόμαστε σωματικά και ψυχικά όλο και περισσότερο – και πρόκειται συν τοις άλλοις για κόπωση και απογοήτευση που συσσωρεύει στην ύπαρξή μας η συνολική ανθρώπινη εμπειρία – και ότι το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να χαλαρώνουμε και λίγο. Κι άρα δε μας βγαίνει κατ’ ανάγκη αντανακλαστικά και φυσικά να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε ως πολιτικά όντα, αλλά νομίζω θα μας βγει σε καλό να πιεστούμε λίγο προς τα κει.

Όπως και να ‘χει, παρά τη συνθετότητα και τις επιμέρους απαντήσεις που μπορεί να δίνουμε ως προς το σημείο εκκίνησης της εκάστοτε κρίσης, ύφεσης κλπ, εκείνη η απάντηση που αφορά τη διαχείριση της δε νοείται να μη συνδηλώνει και απαιτεί λ.χ. την αλληλεγγύη σε άμαχους και αδύναμους πληθυσμούς, τόσο απλά. Συγκατοικώ κάποιες μέρες της εβδομάδας με ένα αγόρι που σε λίγο κλείνει τα 11, το γιο του φίλου μου. Μας ρωτούσε λίγο πριν την αρχή της σύρραξης, αν θα γίνει πόλεμος και γιατί να γίνει, ανησυχούσε πολύ. Αμηχανία, τι του λες εκείνη τη στιγμή. Και γενικότερη αίσθηση ανημπόριας. Και αν δε φέρουμε λίγο κόντρα σ’ αυτό, τη γ…αμε και ειλικρινά συγγνώμη για το κάπως αγοραίο ύφος, αλλά έτσι θα είναι.

 

ΠΑΝΟΣ ΤΟΨΙΔΗΣ

Σε κάποια φάση της παράστασης κάνω έναν trapper που αναλύει τις απόψεις του μέσα από ένα live σε κάποιο social.

Μου έχει κάνει φοβερή εντύπωση ότι οι στίχοι σε πολλά από αυτά τα τραγούδια αναπαράγουν έντονα ένα βαθιά συντηρητικό πρότυπο των “παραδοσιακών” φύλων, με τον άντρα να είναι αρχηγός, ετοιμοπόλεμος και αθεράπευτος επιβήτορας και με τη γυναίκα να είναι μονίμως έρμαιο δίπλα του και φυσικά πάντα (και για τα πάντα) διαθέσιμη ερωτικά. Θα πει κανείς όμως εντάξει μουσική είναι, μην το παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά. Κανένα πρόβλημα.

Εκτός από το γεγονός ότι αυτή η άποψη συνεχίζει να είναι καλά ριζωμένη στα μυαλά κάθε ηλικίας (δυστυχώς και φύλου), όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο. Μου είναι αδύνατον για παράδειγμα να κατανοήσω το πώς σε μία περίοδο που βγήκαν αμέτρητα εγκλήματα κατά γυναικών στο φως, υπάρχουν άνθρωποι που ένιωσαν θιγμένοι από τον όρο γυναικοκτονία. Ειδικά λοιπόν όταν βλέπω ανθρώπους νεότερους από εμένα να επαναφέρουν το ίδιο μοτίβο και να το ξαναεπιβαλλουν με τον τρόπο τους, απογοητεύομαι. Και το “κοροϊδεύω”.

Ευτυχώς υπάρχουν και πολλοί millennials που ξέρουν να διεκδικήσουν καλύτερα την αξία τους μέσα στον κόσμο χωρίς να θυσιάζουν αυτό που πραγματικά είναι και χωρίς να αδικούν κανενα. #hope

ΤΑΚΗΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Διαλέγω την τελευταία στιγμή του έργου όπου ο κάθε ένας από εμάς ορίζει τι είναι η πατρίδα μας αναλόγως με τις εμπειρίες του την επικαιρότητα, τα βιώματα του  κλπ. Για την ακρίβεια την παρούσα στιγμή με απασχολεί η απάντηση του Τάκη Ζαχαριάδη: Μην είναι το αύριο που δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει; Αν  μία πανδημία,  ένας πόλεμος, η οικονομική αστάθεια, η άκρατη βία, ο ρατσισμός που είναι στα φόρτε του , τα ΦΕΚ που βγαίνουν κάθε δεύτερη ημέρα η  ιδεολογική σύγχυση εν γένει  είναι πλέον η καθημερινότητα μας σχεδόν τρέμω για το τι θα ξημερώσει αύριο και πως θα αντιμετωπιστεί από τους ιθύνοντες.

Ωστόσο, εάν  ξέραμε  τι θα μας ξημερώσει μάλλον δεν θα  κάναμε αυτήν την παράσταση. Σε κάθε περίπτωση η πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική κατάσταση είναι εξαιρετικά ασταθής και εύθραυστη, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα αίσθημα ανασφάλειας, που στην καλύτερη περίπτωση μεταβολίζεται  κάνοντας μία παράσταση σαν τη δικιά μας με υπέροχους συνεργάτες που μοιραζόμαστε τους ίδιους προβληματισμούς. Συμπέρασμα: Η αβεβαιότητα είναι εδώ αλλά  δεν προκαλεί τόσο φόβο όταν τη μοιραζόμαστε.

 

ΧΑΡΗΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ

Η σκηνή που διαλέγω από την παράσταση είναι αυτή που σατιρίζει την οικογενειοκρατία στην πολιτική. Από την ανάγνωση της ακόμη μου είχε φανεί αστεία και έξυπνη. Αλλά και μετέπειτα ήταν πολύ διασκεδαστικό να βλέπεις τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας να αυτοσχεδιάζουν, να προτείνουν πράγματα και να προσπαθούν να βάλουν το προσωπικό τους στοιχείο, για να γίνει απλή, κατανοητή άρα και πιο αστεία.

Τότε ήμασταν ακόμη στην περίοδο δοκιμών και παραγωγής υλικού. Ερευνούσαμε, γράφαμε, ξεγράφαμε, δοκιμάζαμε, συζητούσαμε. Ζούσαμε – όπως και τώρα – σε μια καθημερινότητα που μας έδινε ανεξάντλητο υλικό και το εκμεταλλευτήκαμε όσο μπορούσαμε πιο δημιουργικά.Αυτή η διαδικασία με έκανε να ξαναδιαβάσω Ιστορία, αλλά με στόχο πια να την κατανοήσω. Να παρατηρήσω τον κοινωνικό μου περίγυρο και να δω και εγώ σε ποια κουτάκια είμαι μέσα. Να αντιληφθώ τις ελληνικές και μη νόρμες μου. Αυτό έφερε μια ματαιότητα. Και πολλές σκέψεις. Σκεφτόμουν, ας πούμε, να ανοίξω μανάβικο στο Παγκράτι ή ένα κουτούκι στη Θεσσαλονίκη ή να πάω να γίνω νίντζα στην Ιαπωνία. Πολλά. Αυτή η φάση πέρασε – μάλλον – και τώρα προσπαθώ να χωρέσω στα κενά της καθημερινότητας μου ώρες ανεμελιάς και ονειροπόλησης. Γιατί η πραγματικότητα θέλει ευελιξία.
Έτσι, επινόησα το δικό μου Φ.Ε.Κ. Φαντασία (γιατί το να φαντάζεσαι πως οι επιβάτες του λεωφορείου σου τραγουδούν – σαν σε μιούζικαλ –  το τραγούδι που ακούς στα ακουστικά σου κάνει τη διαδρομή πιο ευχάριστη) Ειλικρίνεια (γιατί σε κάνει ελαφρύτερο και λιγοστεύει τα προβλήματα) και Κουράγιο (γιατί θα πέσεις είναι σίγουρο, αλλά θέλει δύναμη το σήκωμα και η προσπάθεια).

 

ΝΕΦΕΛΗ ΜΑΪΣΤΡΑΛΗ

Σ’ ένα σημείο της παράστασης κάνω έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο που ανακοινώνει  μέτρα όσον αφορά στην « Προστασία» μας από εξωτερικούς τρομερούς «εχθρούς». Η έμπνευση προέκυψε την ημέρα που αποφάσισαν να μας επιδείξουν τα νέα «αμυντικά» αποκτήματα-τότε που έγιναν οι δοκιμές με τα Rafale. Θυμάμαι ήμουν στο σπίτι, έτριζαν τα τζάμια-κόντευαν να σπάσουν, τα σκυλιά γαύγιζαν, μωρά φώναζαν. Μια κατάσταση τρομακτική.

Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στο εξοπλιστικό και την Ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία που υπεγράφη εν μέσω  πανδημίας. Την ίδια περίοδο που το διαλυμένο ΕΣΥ  δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες της νέας πραγματικότητας και οι πολίτες επιβίωναν με πενιχρά επιδόματα ( πολλοί από αυτούς και χωρίς επιδόματα), η Ελληνική κυβέρνηση θεώρησε αναγκαίο να δαπανήσει πάνω από πέντε δισεκατομμύρια ευρώ για να εμπλουτίσει τον στόλο της, ώστε να φοβηθούν οι γείτονες; Ή γιατί έπρεπε να είναι καλός σύμμαχος και να κινηθεί το χρήμα; Ή πώς θα ζήσουν κι αυτές οι άμοιρες εταιρείες που φτιάχνουν κορβέτες; Ποιος ξέρει;;;;

Μεγάλη μπίζνα ο πόλεμος κι ακόμη μεγαλύτερη, η μόνιμη απειλή ενός πιθανού που έρχεται ανά πάσα στιγμή. Κοινώς, ο φόβος φυλάει τα έρμα. Επιλέγω αν μη τι άλλο να ενημερώνομαι και να προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται. Δύσκολα τα πράγματα, δύσκολα.

 

INFO ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ ΣΟΥ
Facebook Page

Bios, Πειραιώς 84
Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Κείμενα: Η ομάδα
Σκηνοθεσία: Θανάσης Ζερίτης
Δραματουργική επεξεργασία: Νεφέλη Μαϊστράλη
Σκηνικά/Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Μουσική επιμέλεια/σύνθεση: Σταύρος Γιαννουλάδης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου
Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Επιμέλεια κίνησης: Πάνος Τοψίδης
Μουσική διδασκαλία: Ευαγγελία Καρακατσάνη
Τραγούδι εισαγωγής: Ορφέας Πλάκας – Πριμικύριος
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Παίζουν: Τάκης Ζαχαριάδης, Χάρης Κρεμμύδας, Τατιάνα Άννα Πίττα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Πάνος Τοψίδης