Όπως ήταν αναμενόμενο “Οπενχάιμερ” και “Poor Things” διεκδικούν τα περισσότερα Χρυσά Αγαλματίδια. Η πολυδιαφημιζόμενη “Barbie” μπορεί να έχει οχτώ υποψηφιότητες, ωστόσο η απουσία της έκανε κρότο στην κατηγορία της καλύτερης σκηνοθεσίας. Εκεί λοιπόν απούσα είναι η Γκρέτα Γκέργουιγκ και συναντάμε τους Κρίστοφερ Νόλαν, Γιώργο Λάνθιμο, Μάρτιν Σκορσέζε, Τζόναθαν Γκλέιζερ και Ζιστίν Τριέ. Η τελευταία με την “Ανατομία μίας Πτώσης” έκανε την έκπληξη κι άφησε την μεγάλη επιτυχία του καλοκαιριού χωρίς εκπροσώπηση στη συγκεκριμένη κατηγορία. Μένει να φανεί αν ικανή να κάνει και την απόλυτη έκπληξη κερδίζοντας αυτό το σημαντικό βραβείο.

Οπενχάιμερ, του Κρίστοφερ Νόλαν

Η επιλογή του ήρωα μόνο τυχαία δε φαντάζει στα δικά μας μάτια. Ο σκηνοθέτης ταυτίζεται με την αδικία που βίωσε ο πρωταγωνιστής του. Κάθε του κίνηση κρύβει τον ψυχισμό του Νόλαν που τόσο πολύ επιθυμεί την καθολική αναγνώριση το έργο του στο κινηματογραφικό πάνθεον. Ο σκηνοθέτης σε κάθε ευκαιρία άλλωστε τονίζει πως ο «πατέρας της ατομικής βόμβας» είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος που έζησε ποτέ. Πλέκει το εγκώμιό του, αποθεώνει την εμβληματική του φύση και δίνει μία φιλοσοφική διάσταση στην αφήγησή του. Έχει μελετήσει με ακρίβεια τη δόμηση κάθε του σκηνής και προσπαθεί να ενεργοποιήσει τον κόσμο, ώστε να σκεφτεί σε δύο επίπεδα. Αυτό της επιφάνειας κι αυτό της εμβάθυνσης.

Poor Things, του Γιώργου Λάνθιμου

Η αναζήτηση της ταυτότητας έρχεται μέσα από την εξερεύνηση της σεξουαλικότητας. Στον λανθιμικό σύμπαν δεν υπάρχει κανένα ταμπού, ούτε περιορισμοί που απηχούν στις κοινωνικές επιταγές. Σε μία εποχή συντηρητικοποίησης και υποβάθμισης του ρόλου της συζύγου, το έργο αυτό έρχεται ως ένα μανιφέστο ελευθερίας. Ακόμα κι η οικειοθελής εκπόρνευση φαντάζει ως μία επιλογή που έρχεται ως ένα ακόμα βήμα προς τον πολυπόθητο στόχο. Η Μπέλα έχει τη ψυχή της ενεργή, συνθλίβεται με τον πόνο που υπάρχει στον κόσμο και δε διστάζει να αποκαλέσει ιδιόμορφη ασθένεια το χρήμα, όπως και την απώλειά του.

Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού, του Μάρτιν Σκορσέζε

Είχαμε την αίσθηση πως ο “Ιρλανδός” αποτελούσε ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα του τεράστιου δημιουργού στο μέγα πάθος του, το ίδιο το σινεμά. Τελικά στα 80 του χρόνια μας εξέπληξε ευχάριστα κι είναι ξανά εδώ με τους “Δολοφόνους”. Αυτή τη φορά μία παραγωγή της Apple TV+ (μετά τη συνεργασία του με το Netflix) που κόστισε κάτι παραπάνω από 200.000.000 ευρώ. Ο Σκορσέζε, όπως ο Σπίλμπεργκ κι ο Ταραντίνο είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν με τις δικές τους αξίες και τη δικής τους οπτική για τον κινηματογράφο κι αυτή είναι μία ακόμα ταινία, διάρκειας 206΄ που επιβεβαιώνει το παραπάνω. Σε συνεργασία με τον Έρικ Ροθ διασκευάζουν το σενάριο του best seller του Ντέιβιντ Γκριν, δημοσιογράφου του New Yorker και τα γεγονότα αφορούν μία αληθινή ιστορία γεμάτη πόνο.

Ζώνη Ενδιαφέροντος, του Τζόναθαν Γκλέιζερ

Ο Βρετανός σκηνοθέτης δέκα χρόνια μετά το “Κάτω από το Δέρμα” δίνει –αν και σε νεαρή ηλικία– ένα έργο ζωής. Ουσιαστικά πιάνει το νήμα του Ολοκαυτώματος από εκεί που το άφησε πριν μερικά χρόνια ο Ούγγρος Λάζλο Νέμες και ολοκληρώνει συμπληρώνοντας το τι συμβαίνει “έξω” από το Άουσβιτς την ώρα που η ανθρωπότητα διολισθαίνει προς το απόλυτο σκοτάδι. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες. Βραβείο Κριτικών στο ίδιο Φεστιβάλ και πριν λίγες ώρες ανάλογη αναγνώριση από τους κριτικούς του Λος Άντζελες.

Η Ανατομία μίας Πτώσης, της Ζιστίν Τριέ

H Ζιστίν Τριέ έγινε η τρίτη γυναίκα που με όπλο το σενάριό της (συνυπογράφει ο Αρτούρ Χαραρί) κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες πριν λίγους μήνες. Είχαν προηγηθεί οι Τζέιν Κάμπιον και η Ζουλιά Ντικουρνό. Κατάφερε να δημιουργήσει μία ταινία με προοπτική. Η εικόνα της σε ταξιδεύει σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο ανάγνωσης και το είδος θολώνει. Ξεκινάει φαινομενικά ως ένα δικαστικό δράμα, αλλά αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές του ψυχολογικού θρίλερ. Σε αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχουν νικητές, αλλά μόνο χαμένοι στα μονοπάτια μιας ζωής που μας θέλει συνεχώς «απασχολημένους».