Από την αριστουργηματική τριλογία της περιπλάνησης (“Η Αλίκη στις Πόλεις”, “Λάθος Κίνηση”, “Το Πέρασμα του Χρόνου”) ο Βιμ Βέντερς έδειξε πως δεν είναι ένας σκηνοθέτης που θέλει απλά να κάνει φλύαρες ταινίες για να βρίσκεται στο προσκήνιο. Είναι ένας δημιουργός που με τα έργα του θέλει να πει κάτι βαθύτερο. Η αναζήτηση της ταυτότητας και η διαχείριση του αισθήματος της μοναξιάς αποτελούν θεματικούς άξονες με τους οποίους συνηθίζει καταπιάνεται από διαφορετική οπτική γωνία κάθε φορά. Ένα ακόμα γεγονός που τον κάνει ξεχωριστό είναι πως γύρισε φιλμ στην Ευρώπη, την Αμερική, την Ιαπωνία, την Κούβα (“Buena Vista Social Club”), ακόμα και στην Αυστραλία δοκιμάζοντας τα όριά του.

Γιος γιατρού, χειρούργου γεννήθηκε το 1945 στο Ντίσελντορφ. Οι αρχές του αρνήθηκαν το “Wim”, ως μη καθαρό γερμανικό όνομα. Από τα έξι του ήρθε σε επαφή με μία κινηματογραφική μηχανή και η φαντασία του δεν άργησε να ταξιδέψει. Ολοκλήρωσε το λύκειο στο Ομπερχάουζεν, ξεκίνησε με την ιατρική στο Φράιμπουργκ, αλλά σύντομα άφησε αυτήν την επιλογή κάνοντας στροφή στη Φιλοσοφία και την Κοινωνιολογία με τον Νίκολας Ρέι να τον επηρεάζει ιδιαίτερα. Η ζωή του είχε επιτυχίες και αποτυχίες. Για παράδειγμα απέτυχε να μπει στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Το ρεύμα όμως του “νέου γερμανικού κινηματογράφου” έμοιαζε να τον περιμένει σαν ένα ραντεβού που του είχε κλείσει η μοίρα.

Με το “Παρίσι Τέξας” (Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες) και τα “Φτερά του Έρωτα” μπαίνει στο πάνθεον των κορυφαίων δημιουργών της έβδομης Τέχνης. Ειδικότερα τα “Φτερά του Έρωτα” αποτελούν ένα ασύλληπτο έργο για την εποχή του που πραγματικά σημάδεψε όσους το είδαν. Ο Ντάμιελ κι ο Κάσιελ είναι δύο άγγελοι παρατηρητές των πάντων, αόρατοι στα μάτια των ανθρώπων, εξαιρουμένων των παιδιών στο ιστορικό, διχοτομημένο ακόμη Βερολίνο. Η δύναμη του έρωτα είναι όμως τόσο μεγάλη, που ένας άντρας μπορεί να θυσιάσει την αθανασία του επιλέγοντας να εκπέσει για να ζήσει την στιγμή. Mία εκτυφλωτική συμφωνία της μεγαλούπολης, σαν όλα να συνηγορούν για το τέλος. το πρώτο μέρος σε υπνωτίζει, σε μεταφέρει νοερά σ΄έναν άλλον κόσμο και στο δεύτερο παίζει με τις αισθήσεις σου, κινητοποιεί τα συναισθήματά σου. Μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας ανήκει στον πρωταγωνιστή, Μπρούνο Γκαντς, στον διευθυντή φωτογραφίας, Ανρί Ελ Εκάν και στον σεναριογράφο, Πέτερ Χάντκε που ξανασυναντά τον Βέντερς μετά την “Αγωνία του Τερματοφύλακα Πριν το Πέναλντι”. Ένα πολυεπίπεδο έργο, με την ιστορία, την κοινωνική πραγματικότητα, την φαντασία, τον λυρισμό και το love story να συμπλέκονται και να αλληλεπιδρούν υποδειγματικά. Μία συγκλονιστική περιπλάνηση που ακροβατεί συνεχώς μεταξύ του πνεύματος και του σώματος, της αιωνιότητας και της ζωής, του έγχρωμου και το ασπρόμαυρου.

Ο Βέντερς επέλεξε να είναι ένας σκηνοθέτης των διαδρομών. Περιπλανητής στον κόσμο των ιδεών, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στη μακρά του διαδρομή κέρδισε κοντά στα 100 Βραβεία, του λείπει όμως ένα Όσκαρ. Δε ξεχάσει ποτέ την βαθιά επιρροή αρχικά στη ψυχοσύνθεσή του κι εν συνεχεία στο έργο του των Όζου, Ταρκόφσκι και Τριφό. Έχει διατελέσει πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του επίσημου διαγωνισμού του Φεστιβάλ των Καννών το 1989 και του Διεθνούς Φεστιβάλ Βενετίας το 2008 και Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Διακρίνεται επίσης τόσο ως ντοκιμαντερίστας, όσο κι ως ένας εξαιρετικός φωτογράφος.

Στη ζωή και στην Τέχνη κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι μας ξημερώνει. Κάπως έτσι κι ενώ ο σπουδαίος σκηνοθέτης φαινόταν να έχει “αποστρατευτεί” μετά το “Όλα Θα Πάνε Καλά” (2015), επέστρεψε με τις “Υπέροχες Ημέρες” που έφτασαν μέχρι την τελική πεντάδα του Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας. Στην πραγματικότητα μπροστά στα μάτια του θεατή περνάει ένας στοχασμός για τον χρόνο και την αέναη μάχη μαζί του. Βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον Κότζι Γιακούσο στις Κάννες. Μέσα από την παρακολούθηση της ρουτίνας ενός καθαριστή ταξιδεύουμε στον κόσμο της εργασίας του σήμερα. Η μεγάλη διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ο Χιραγιάμα αξιοποιεί τον ελεύθερό του χρόνο και δεν τον χαρίζει σε κανέναν. Φωτογραφίζει, αφουγκράζεται το μεγαλείο της φύσης και αναζητεί συντροφιά στις λέξεις των βιβλίων. Είναι φανερό πως ο Βέντερς κάνει μία προβολή δικών του αξιών και παθών στον ήρωά του και ταυτόχρονα με το όνομα που του δίνει δημιουργεί μία γέφυρα με το έργο του Όζου, καθώς Χιραγιάμα λεγόταν ο βασικός πρωταγωνιστής του στο “Φθινοπωρινό Απόγευμα” του 1962. Στη διαδρομή ενός απλού ανθρώπου της διπλανής πόρτας υπάρχει η κόπωση, η θέληση, το φλερτ, ο έρωτας, τα ένοχα μυστικά του παρελθόντος. Η σημασία του απλού, η χρησιμότητα του άχρηστου γίνονται πυξίδα για σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή που συμπορεύονται στον δρόμο προς μία προσωπική λύτρωση μέσα από αυτό το έργο.

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος πως αυτή ήταν η τελευταία του ταινία. Οι συμβολισμοί αποτελούν χαρακτηριστικό των έργων του. Ο έρωτας ενυπάρχει ως ένα στοιχείο που προάγει την εξέλιξη της ζωής. Αρκετές φορές φαντάζει να υπάρχει μία μεταφορά στην μεγάλη οθόνη σελίδων ημερολογίου που κρατούσε σημείωση σημείωση πριν τις εκθέσει στους θεατές. Εξερευνεί τόσο τον ανδρικό, όσο και τον γυναικείο κόσμο. Δε δίστασε να δοκιμάσει σε διάφορα είδη, όπως στο θρίλερ, αλλά και στο γουέστερν. Πλησιάζοντας τα 80 του έτη είναι δεδομένο πως έχει αφήσει ήδη τεράστια παρακαταθήκη, επειδή όμως με το τελευταίο του εγχείρημα έδειξε πως βρίσκεται σε περίοδο οίστρου κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μία ακόμα του επιστροφή.