Γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, στα δεκαπέντε της ήρθαν οικογενειακώς στην Αθήνα και το 2005 μετακόμισε στο Σίδνεϋ όπου και ζει έως σήμερα. «Ο ξεριζωμός είναι στο αίμα μας. Ο παππούς μου έφυγε από την Τραπεζούντα όταν ήταν δέκα χρόνων. Ο πατέρας της μάνας μου έφυγε με το αντάρτικο. Βλέποντας και ακούγοντας όλες αυτές τις ιστορίες υπήρχε μέσα μου η αίσθηση της πρόκλησης. Δεν είχα ζήσει τον ξεριζωμό που έζησε ο παππούς μου ούτε έχω ζήσει την εξορία όπως ο πατέρας μου όταν στα δέκα του χρόνια αναγκάστηκαν να φύγουν και έχασαν τα πάντα. Άκουγα ιστορίες. Στα δεκαπέντε μου ακολουθούσα τους γονείς μου στην Ελλάδα» θα πει η ίδια σε πρόσφατη συνέντευξή της στον αυστραλιανό Νέο Κόσμο.
Τη Βικτώρια την παρακολουθώ φανατικά στο ίνσταγκραμ, είναι από τους λογαριασμούς που κολλάω διακρίνοντας τον συνδυασμό εκείνον που γαργαλάει την έμπνευση: έχει στυλ, ουσία, χιούμορ, νόημα και μια εντελώς δική της εξωστρέφεια. «Θα ήθελες να κάνουμε μια κουβέντα για τη ζωή σου στο Σίδνεϋ και τους νέους σου ρόλους;» της στέλνω DM. «Ναι, φυσικά να κάνουμε» μου απαντάει και έτσι κι έγινε.
-Έρχεσαι καθόλου στην Ελλάδα;
Μέχρι πρόσφατα μια φορά το χρόνο ερχόμουν διακοπές.
-Τι σε οδήγησε στην Αυστραλία από το 2005 και μετά;
Το να υπάρξεις Νίκη Δούκα μια φορά γίνεται. Το να γυρίσεις μια ταινία όπως η «Νύφες» είναι ευλογία μοναδική. Μετά όμως; «Πάμε για άλλα» σκέφτηκα.
-Πώς νιώθεις για την άμεση σύνδεση το ονόματός σου με τις «Νύφες» και το «Ψυχή Βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη;
Περηφάνεια και ευγνωμοσύνη. Και νοσταλγία ίσως.
-Υπάρχει άραγε σύγκριση μεταξύ Αθήνας και Σίδνεϋ;
Όχι. Δεν θα το έλεγα. Είναι πελώριο το Σίδνεϋ όμως και ίσως κάπου να υπάρχει μια γειτονιά που να θυμίζει Αθήνα. Δεν ξέρω. Και στην Αθήνα ίσως κάπου θα βρεις τις ομοιότητες με το Σίδνεϋ. Το Σίδνεϋ είναι μια μεγαλούπολη, η Αθήνα δεν είναι. Κάθε φορά που προσγειώνομαι στην Αθήνα χαζεύω το λευκό και τον ιριδισμό του μαρμάρου. Η Αθήνα ζει τη κάθε νύχτα το Σίδνεϋ μόνο το σαββατοκύριακο.
-Τι μεσολάβησε από τότε που έφυγες από την Ελλάδα μέχρι σήμερα σε προσωπικό επίπεδο;
Δεν μου αρέσει να μιλάω για τα προσωπικά μου και έτσι επιλέγω να αφήνω την οικογένεια μου εκτός συζητήσεων. Έκανα οικογένεια. Αυτό.
-Πες μου για τον πρωταγωνιστικό σου ρόλο στην ταινία μικρού μήκους «I want to make a film about women» της Karen Pearlman.
Αυτή η μικρού μήκους ταινία, που κέρδισε πολλά βραβεία, αφηγείται την ιστορία γυναικών, καλλιτεχνών που δημιουργήσαν και έγραψαν ιστορία στις αρχές του 20ου αιώνα στην Σοβιετική Ένωση. Η Esfir Shub, την οποία υποδύομαι, ήταν μοντέρ και έμαθε το μοντάζ στον Αϊζενστάιν, ενώ δεν υπάρχουν παρά μόνο κάτι λειψές μαρτυρίες για το έργο της. Αποφεύγω, πλέον, τα μικρά πρότζεκτ. Δεν μπορώ να δεσμευτώ και γνωρίζοντας τον εαυτό μου και τις απαιτήσεις μου συχνά λέω όχι ή προτείνω κάποιον άλλον. Όταν, όμως, γνώρισα την Karen εντυπωσιάστηκα από την ερευνά, τη δύναμη του θέματος, το όραμα και την αποφασιστικότητα της. Το θαύμασα. Και έτσι είπα το ναι.
-Ποιος από όλους τους ρόλους σου (κυριολεκτικά ή μεταφορικά) σε εκφράζει πιο πολύ;
Κανένας και όλοι. Πάντα βρίσκω κάτι στον ρόλο από μένα. Κάτι που να ταυτίζομαι. Πάντως ένα από τα όνειρα μου πραγματοποιήθηκε πολύ πρόσφατα και υποδύθηκα την ντετέκτιβ. Τρελαίνομε για αστυνομικά. The Killings, Bridge, Broadchurch και πολλά άλλα… Μεγάλο ψώνιο. Δώσε μου αστυνομικά.
-Η κοινωνία της Αυστραλίας είναι πιο ανοιχτή στο θέμα της ισότητας και της συμπεριληπτικότητας;
Σε όποια χώρα -όσο προοδευτική- και να έχω πάει πάντα βρισκω ότι υπάρχει ρατσισμός και όλων των ειδών οι φοβίες. Και στην Αυστραλία, λοιπόν, ακούω κάτι αγριεμένες, φοβισμένες φωνές που βρίσκουν λόγους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Υπάρχει όμως ένας τρόπος ζωής, μια δύναμη και ο σεβασμός που, τελικά, αυτές οι φωνές βρίσκουν άξια αντίσταση.
-Σου αρέσει η επικοινωνία μέσα από τα σόσιαλ μίντια;
Πολύ. Έχω κρατήσει επαφή με την Ελλάδα με αυτόν τον τρόπο. Έχω κρατήσει την δημιουργικότητα μου. Έχω δει υπέροχα δημιουργήματα από όλο τον κόσμο. Έχω κάνει φιλίες και έχω γνωρίσει ανθρώπους που αλλιώς δεν θα είχα την ευκαιρία.
-Έχω δει ότι επιλέγεις να μην εκθέτεις την πολύ προσωπική σου ζωή στο ίνσταγκραμ. Μου το είπες και πριν, βέβαια, ότι επιλέγεις να κρατάς την οικογένειά σου εκτός συζητήσεων.
Ναι. Δεν χρειάζεται. Ό,τι έχω να πω το λέω προσωπικά. Δεν είναι και το στυλ μου. Ο καθένας εκφράζεται όπως του/της αρέσει. Με σεβασμό πάντα. Δεν σ’ αρέσει; Οκέι, πάμε παρακάτω. Ή unfollow. Δεν σε αναγκάζει κανένας ούτε σου το επιβάλει κανένας. Από την άλλη, δε μ’ αρέσει να κρίνω τι κάνει ο καθένας στη σελίδα του/της. Επιλέγω να βρίσκω κάτι που να με εμπνέει στον άλλον. Πάντα ακολουθώ αυτούς που έχουν καλοσύνη και συμπόνια. Αυτό προσπαθώ. Υπάρχον φυσικά θέματα στα οποία δεν σηκώνω άλλη άποψη. Και ένα από αυτά τα θέματα είναι η συμπεριληπτικότητα.
Το στυλ μου παρέμεινε μια δική μου έκφραση, η δύναμη, η χαρά και η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.
-Αν σου ζητούσα να αφηγηθείς την ιστορία σου; Από που έρχεσαι και που πηγαίνεις;
Βρίσκομαι στην δεύτερη πράξη. Έχω περάσει από τη φάση «τι θέλω» στο «τι χρειάζομαι».
-Τι είναι η μόδα για σένα. Παρατηρώ ότι το στυλ σου είναι μοναδικό και εντελώς δικό σου.
Για μένα το στυλ είναι πιο σημαντικό από την μόδα. Το στυλ δεν αγοράζεται. Το στυλ είναι η προσωπικότητα του καθενός. Τώρα θα μου πεις αν είχες πολλά λεφτά τα ίδια θα μου έλεγες; Δεν νομίζω πως θα ήξερα πως να είμαι πλούσια. Είμαι ιντελεκτουέλ μεσοαστή καλλιτέχνις. Ήρεμα το λέω. Το στυλ μου άλλαξε, προσαρμόστηκε, βελτιώθηκε, απλοποιήθηκε, εκτοξεύτηκε, και συνεχίζει να επηρεάζετε από άλλους/ες καλλιτέχνες, τις χώρες που έχω την τύχη να επισκεφτώ, την ηλικία μου, την μουσική και την οθόνη. Πάντα όμως το στυλ μου παρέμεινε μια δική μου έκφραση, η δύναμη, η χαρά και η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
*Η Βικτώρια Χαραλαμπίδου πέρα από τη συμμετοχή της σε σειρές και ταινίες που γυρίζονται στην Αυστραλία ξεκίνησε παράλληλα να γράφει. Το πρώτο της θεατρικό «One Scientific Mystery or Why Did The Aborigines Eat Captain Cook?» ανέβηκε στη σκηνή του Σίδνεϋ και εξερευνά τις φευγαλέες ανθρώπινες σχέσεις και την ανάγκη για επαφή. Το θεατρικό της έργο «GRLZ» επιλέχθηκε πρόσφατα για το θεατρικό εργαστήρι των Αυστραλών Θεατρικής Συγγραφής.
Photo: Ιωάννα Χατζηανδρέου @shooterio
Styling: Φίλιππος Μίσσας @philippe_g_missas
Makeup: Αλεξάνδρα Ρέντζου @alexandrarentzou
