Οι ουμανιστές αδελφοί Νταρντέν έχουν συνδέσει το όνομά τους με τον κινηματογράφο του κοινωνικού ρεαλισμού, όπως ο αειθαλής Άγγλος σκηνοθέτης Κεν Λόουτς. Αυτή τη φορά με τη νέα τους ταινία, μετά από δύο Χρυσούς Φοίνικες και Βραβεία Σκηνοθεσίας και Σεναρίου, κέρδισαν το ειδικό τιμητικό έπαθλο του 75ου Φεστιβάλ των Καννών. Το έργο έκανε πανελλήνια πρεμιέρα τον Νοέμβριο στη Θεσσαλονίκη κι από σήμερα το παρακολουθούμε στις αίθουσες. Μία σπαρακτική ιστορία δύο παιδιών, που αναζητούν φως, αλλά η μοίρα τους είναι προδιαγεγραμμένη στο σκοτάδι.
Η έφηβη Λοκίτα και ο μικρούλης Τόρι φτάνουν από την Αφρική στο Βέλγιο. Για τη διαδρομή και τα τραύματα που τους προκάλεσε μαθαίνουμε ελάχιστα πράγματα. Πέρασαν από την Ελλάδα, από την Ιταλία, από την Ισπανία; Κανείς δε γνωρίζει. Η αφήγηση ξεκινάει από ένα επώδυνο παρόν. Βλέπουμε τους αρμούς της εξουσίας να βάζουν συνεχή εμπόδια στα κατατρεγμένα παιδιά. Αυτά αδυνατούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, ενώ οι οικογένειές τους πίσω στην πατρίδα περιμένουν βοήθεια, πιστεύοντας πως ο δυτικός κόσμος θα τους δώσει την ευκαιρία να ορθοποδήσουν και να εργαστούν. Δυστυχώς όμως η Ευρώπη δείχνει το πιο σκληρό πρόσωπό της στους «αδύναμους».
Συνεχείς εκβιασμοί, ουσιαστικοί και ηθικοί. Εκμετάλλευση και ένα σχέδιο παγίδευσης χωρίς διαφυγή. Γρανάζια αναλώσιμα σε μία μηχανή που κάνει τη δουλειά της και σε αφήνει εκτεθειμένο. Οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με γεγονότα, που είτε αγνοούν, είτε μέσα τους έχουν υποβαθμίσει. Το έργο των Νταρντέν μας βοηθάει αφενός να θυμηθούμε και αφετέρου να μη ξεχάσουμε αυτούς τους ανθρώπους, που σε τίποτα δε διαφέρουν από εμάς. Οι συγκυρίες τους έφεραν στην ανάγκη και κάποιοι επιτήδειοι (επιεικής χαρακτηρισμός) τους ποδοπατούν.
Από την τρυφερή Λοκίτα, που παθαίνει κρίσεις πανικού, απόρροια των όσων έχει περάσει και της πίεσης που δέχεται, ώστε να ανταποκριθεί στις καθημερινές προκλήσεις, μέχρι τον συγκλονιστικό – βιρτουόζο Τόρι, που είναι αποφασισμένος να υπερβεί την ηλικία του και να ενηλικιωθεί βίαια. Δύο ερασιτέχνες ηθοποιοί που στις ερμηνείες του κυριαρχεί το συναίσθημα, που δίνει έναν ντοκιμαντεριστικό τόνο στην εξέλιξη της πλοκής. Αυτό όμως επιδιώκουν οι δημιουργούν, καθώς διηγούνται μία από τις πολλές μικρές αληθινές ιστορίες που διαδραματίζονται στον κόσμο μας.
Η φιλία και η θυσία. Δύο όροι που από την αρχαιότητα είχαν βαρύνουσα σημασία. Σε αυτούς έρχεται να προστεθεί η φιλοξενία. Το μεταναστευτικό στην πρώτη γραμμή, η Ευρώπη του 2022 και του 2023 που δοκιμάζεται από εσωτερικά σκάνδαλα διαφθοράς έχει αποκοπεί από τις αξίες και τα ιδανικά της. Τείνει να γίνει μία «χωματερή» που απλά αλέθει ψυχές και συνεχίζει τη εξέλιξή της με δαρβινικούς όρους. Ο δυνατός μονάχα επιβιώνει.
