O σπουδαίος σκηνοθέτης και μαθητής του Γιασουχίρου Όζου επέστρεψε στις Κάννες και ουσιαστικά με το νέο του έργο ενώνει δύο Χρυσούς Φοίνικες των προηγούμενων ετών. Τους δικούς του «Κλέφτες Καταστημάτων» (θυμηθείτε την τελευταία σκηνή και το επιμύθιο) και τα «Παράσιτα» (πρωταγωνιστής ο Σονγκ Κανγκ-χο, διευθυντής φωτογραφίας ο Χονγκ Κιουνγκ-πίο, γλώσσα τα κορεάτικα, τόπος η Νότια Κορέα). Στο κέντρο του και πάλι οι άνθρωποι. Κοινωνικό σινεμά στα βήματα του Κεν Λόουτς, όπως ο ίδιος έχει τονίσει στο παρελθόν. Βραβείο ανδρικής ερμηνείας και Οικουμενικής Επιτροπής μετά από μία τρομερή προβολή που ακολούθησε 12λεπτο χειροκρότημα κι έφερε μεγάλη συγκίνηση στους συντελεστές της.

Από την αφετηρία της αφήγησης έρχονται στην επιφάνεια υπαρξιακά ερωτήματα (Είναι πόρνη; Ήταν από βιασμό; Πώς θα γίνει μάνα αυτή; Έπρεπε να το ρίξω;). «Αν είναι να το πετάξεις, μη το γεννάς». Το σκοτάδι συναντά αυτό της αφήγησης. Στα μάτια του θεατή ξετυλίγεται η πολύκροτη ιστορία των «baby boxes». Eκεί μητέρες για λόγους ανέχειας εγκαταλείπουν τα νεογέννητα μωρά τους σε συγκεκριμένα σημεία και αυτά γίνονται «αντικείμενα εμπορίας». Σε αυτό το πλαίσιο συγκροτείται ένα περίεργο «τρίο» («θα επιστρέψω να σε πάρω»). Προσωπικές τραγωδίες (ορφάνια, μονογονεϊκή οικογένεια) ενώνονται και γίνονται κομμάτια του παζλ της πλοκής. Πού θέλει να καταλήξει ο δημιουργός;

Η αγωνία του ανθρώπου για την επιβίωση, η απέλπιδα προσπάθειά του να βρει κώδικα επικοινωνίας και επαφής ως αποκούμπι και ένα υποκατάστατο απέναντι στην μοναξιά αναλύονται ως ένα ψηφιδωτό. «Μία ζωή απορρίψεις έχω φάει». Στο ταξίδι που ακολουθεί, οι πρωταγωνιστές επανακαθορίζουν τη στάση και επαναπροσδιορίζουν την πορεία τους. Το παιδί από αντικείμενο συναλλαγής γίνεται αυτή η «συγκολλητική ουσία» που δένει όσους είναι γύρω του και τους φέρνει τόσο κοντά που δεν έχουν πλέον επιλογή. Ο Κόρε Έντα δεν «αγιοποιεί» τα πορτρέτο του, αλλά προσπαθεί να διεισδύσει στα άδυτα της ψυχής τους και να βρει το καλό τους πρόσωπο. Υπάρχει μία κρυμμένη καλοσύνη στους απόκληρους της κοινωνίας. Δομείται ένα δράμα που η βία γεννά συνεχώς βία.

Όσο περνάει η ώρα τα ένοχα μυστικά γίνονται σταδιακά γνωστά. Στην τηλεόραση παίζει η είδηση, «πόρνη από την Μπουσάν, δολοφόνησε τον άνδρα της».

Η κλεψύδρα αδειάζει. Η ένταση ανεβαίνει. Κάποιους τους παρακολουθεί. Στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ ανεβάζουν την ανδρεναλίνη. Μέσα σε όλη αυτή την κλιμάκωση, υπάρχουν δύο μοναδικές εικόνες – σκηνές σαν κάδρα Τέχνης. Η πρώτη με τον θαλασσοπόρο και τα κύματα και η δεύτερη στο 92΄, εκεί που το πλάνο δένει με την μουσική και απογειώνει το θέαμα αισθητικά. Κυνηγούν το όνειρο μίας καλύτερης ζωής, κάτω από αντίξοοες συνθήκες. Όλα αυτά μας προετοιμάζουν για ένα λυτρωτικό φινάλε.

Γεμάτη ενσυναίσθηση η νέα ταινία του Κόρε Έντα θέτει στο κέντρο της τα παιδιά και γύρω της δομεί μία ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Παράλληλα όμως αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ για μία μάστιγα που ταλανίζει τη συγκεκριμένη χώρα και βάζει στη θεματική του το δικαίωμα στην άμβλωση, που σε μεγάλο βαθμό περιστέλλεται σε παγκόσμια κλίμακα τα τελευταία χρόνια. Με ουμανιστική ματιά και στοιχεία χιούμορ παρουσιάζεται μία ανθρώπινη τραγωδία με διαδοχικές προεκτάσεις κι αφήνει στον θεατή να κρίνει, αν τελικά έχουμε happy end…