«Για μένα ένα όνειρο, για εκείνον ένα ραντεβού», ακούγεται να λέει ο Σιλβέν Τεσόν («Τα Δάση της Σιβηρίας»). Συνοδοιπόρος του φωτογράφου Βενσάν Μινιέ σε ένα ταξίδι ανυπέρβλητο. Μόνο κάτω απ΄αυτές τις συνθήκες ο άνθρωπος ανακαλύπτει το πραγματικό του μέγεθος μπροστά στο μεγαλείο της μητέρας Φύσης και τι πραγματικά έχει χάσει ή αν θέλετε θυσιάσει σε μία διαδρομή χιλιετιών. Σεζάρ Ντοκιμαντέρ ως ελάχιστη αναγνώριση στο τεράστιο μήνυμα που επικοινωνεί από άκρη σε άκρη σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Λεοπάρδαλη του Χιονιού ευαισθητοποιεί, ενημερώνει, προειδοποιεί, μα πάνω απ΄όλα δοκιμάζει τα όριά μας.
Πάνε αρκετά χρόνια απ΄όταν παρακολούθησα τα «Δάση της Σιβηρίας» στον Κινηματογράφο. Ανατρέχοντας στο βιβλίο αντιλήφθηκα πως οι τέχνες είναι ικανές να συμπλέκονται και να αλληλεπιδρούν με έναν μοναδικό τρόπο στο πεδίο του Πολιτισμού. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε αυτήν την έκφανση. Η ησυχία, η αρμονία, ο διαλογισμός, ο εσωτερικός μονόλογος και ο διάλογος μακριά από τα «δεινά» της καθημερινότητας φέρνουν έναν αέρα ανανέωσης και μια διάθεση αισιοδοξίας. Η υπομονή ως υπέρτατη αρετή και η επιμονή ως συνώνυμο της επιβίωσης. Στα όροι του Θιβέτ άλλωστε δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια ευελιξίας.
Όμως οι άνθρωποι που αποφασίζουν να πάνε εκεί δε φοβούνται. Νιώθουν καθαροί και η ψυχή τους λυτρωμένη. Βιώνουν τόσο μεγάλη πίεση από τους σύγχρονους ρυθμούς ζωής, που εκεί πλέον είναι το καταφύγιό τους. Τόσα χιλιόμετρα μακριά, τόσο ψηλά. Να παρατηρούν, να εξερευνούν, να ανακαλύπτουν και να μαθαίνουν μέσα από τα πιο μικρά να σέβονται και να εκτιμούν το ελάχιστο. «Η γη είναι γεμάτη μυρωδιά ανθρώπων, είναι τόσο καταθλιπτικό». Η βίαιη επικράτηση έχει προκαλέσει ανατροπή των ισορροπιών στο οικοσύστημα. Η κλιματική αλλαγή, η κρίση που τη φέρνει ημέρα με την ημέρα και οι συνέπειές της είναι κάτι που έφτασε στο παρόν και όχι κάτι μακρινό.
Ακριβώς σε αυτή τη λογική κινείται η συλλογιστική των πρωταγωνιστών μας που ταξιδεύουν στον χρόνο και αναζητούν τα αίτια της «κλοπής της φωτιάς» και όλης αυτής της επικρατούσας απορρύθμισης. Είναι τραγικό. Κάθε δάκρυ έχει τη δική του αξία και σημασία. Η ποίηση και ο λυρισμός συναντούν τη φωτογραφία (Μαρί Αμιγκέ) και την κινούμενη εικόνα. Οι ήχοι των Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλις μας συντροφεύουν στη διαδρομή. Δεν είναι εύκολη υπόθεση τα παραδεχθούμε τα λάθη μας και να αναζητήσουμε λύσεις, είναι όμως αναγκαίο. Η κλεψύδρα αδειάζει απελπιστικά και ο χρόνος κυλάει εις βάρος μας. Ήρθε η στιγμή να καθαρίσουμε το μυαλό μας και να προσπαθήσουμε.
Ο θρίαμβος της Φύσης είναι δεδομένος όσο κι αν την πληγώσουμε. Αυτό θα πρέπει να θυμάται κάθε θεατής της ταινίας τεκμηρίωσης και κάθε αναγνώστης του βιβλίου. Η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη με βάση τα σημερινά δεδομένα και αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε κάτι για τις επόμενες γενιές οφείλουμε να κινηθούμε γρήγορα και αποφασιστικά.
