Θυμάται κανείς πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασε με την ψυχή του στο σινεμά; Όχι ένα χαμόγελο από συνήθεια ή ένα γελάκι αμηχανίας επειδή η αίθουσα γελούσε. Μιλάμε για εκείνο το αβίαστο, λυτρωτικό γέλιο που σε λυγίζει. Εκείνο που ερχόταν κάποτε φυσικά, όταν οι κωμωδίες δεν ντρέπονταν να είναι κωμωδίες και δεν αισθάνονταν υποχρεωμένες να κρύψουν το χιούμορ τους πίσω από την πολυπλοκότητα παραγωγής. Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί το Naked Gun. 

Γιατί κάποτε το σινεμά ήταν και για να γελάς. Όχι για να σου περάσει μήνυμα, ούτε για να σου σερβίρει κουλτούρα, ούτε καν για να σου μάθει κάτι. Ήταν απλώς για να σε κάνει να γελάσεις, να νιώσεις λίγο πιο άνθρωπος, να σου θυμίσει πως μέσα στον κακό χαμό υπάρχει ακόμα χώρος για αυθόρμητο γέλιο. 

Σήμερα,όλα είναι λίγο αστεία. Τίποτα δεν είναι πραγματικά κωμωδία. Η βιομηχανία, κολλημένη στην ανάγκη του  franchise έχει μετατρέψει το χιούμορ σε διακοσμητικό στοιχείο. Μια ατάκα ανά δεκάλεπτο για να μην ξεχάσεις ότι και “οι υπερήρωες έχουν χιούμορ”. Ούτε λόγος για σενάρια γραμμένα με στόχο το γέλιο, για χαρακτήρες φτιαγμένους για να γελοιοποιηθούν, να παρεξηγηθούν, να γίνουν ρεζίλι και να μας κάνουν να γελάσουμε με τα δικά μας χάλια. Εκεί που κάποτε είχες Paul Rudd, τώρα έχεις τον Ant-Man. Εκεί που είχες Jack Black, τώρα έχεις… τον Steve. 

Και μέσα σ’ αυτό το τοπίο έρχεται ξαφνικά το νέο Naked Gun. Μια ίσως – παρωδία αστυνομικής περιπέτειας με τον Λίαμ Νίσον να τρέχει και να μη φτάνει δίχως υπερβολή κι όμως αυτή μπορεί να είναι και η πιο σημαντική ταινία του καλοκαιριού. Όχι επειδή θα αλλάξει την τέχνη του σινεμά, ούτε επειδή θα πάρει Όσκαρ, αλλά επειδή αν λειτουργήσει μπορεί να μας θυμίσει πως το χιούμορ δεν πέθανε. Απλώς το βάλαμε στην άκρη. 

Το αυθεντικό Naked Gun ήταν μια από τις πιο καθαρές μορφές κινηματογραφικής ανοησίας. Ένα σουρεαλιστικό σλάπστικ πανηγύρι που δεν είχε άλλο σκοπό απ’ το να κάνει τους θεατές να κλαίνε από τα γέλια. Αν η νέα του εκδοχή κρατήσει την ίδια φιλοσοφία, τότε μπορεί να λειτουργήσει σαν τεστ αντοχής: υπάρχει ακόμα χώρος για πραγματική κωμωδία στη μεγάλη οθόνη; Μπορεί μια ταινία που δεν βασίζεται σε νοσταλγία, ούτε σε εφέ, ούτε σε ατζέντα, να γεμίσει αίθουσες απλώς επειδή είναι αστεία; 

Και εδώ μπαίνει η πραγματική πρόκληση. Το Naked Gun δεν έρχεται για να ικανοποιήσει την «κουλτουροπαρέα». Δεν είναι indie. Δεν θα το δεις στις Νύχτες Πρεμιέρας με προβολή στις 22:45 και Q&A με τον σκηνοθέτη. Είναι ένα χαζό, μετωπικό, ξεκαρδιστικό πράγμα ή κάπως έτσι. 

Και μπορεί, λέει, να είναι η πρώτη ταινία της εποχής Τραμπ που ενώνει τις δύο Αμερικές: αυτούς που γράφουν ACAB και αυτούς που έχουν Blue Lives Matter σημαίες στο σαλόνι. Γιατί όλοι γελάνε όταν ο πρωταγωνιστής μπερδεύει το όπλο με το τηλεκοντρόλ. Όλοι γελάνε όταν ο κακός πέφτει από την ταράτσα και τον πατάει ένα φορτηγό, μετά ένα λεωφορείο, και μετά ένα ποδήλατο. Όλοι. Η γελοιότητα είναι το τελευταίο καταφύγιο της ενότητας. 

Και όχι, δεν είναι woke. Δεν προσποιείται κάτι. Δεν προσπαθεί να κερδίσει «πόντους» από τη μία ή την άλλη πλευρά. Δεν προσβάλλει κανέναν γιατί γελοιοποιεί τους πάντες. Δεν διεκδικεί τίποτα γιατί ξέρει ότι το μόνο που έχει να προσφέρει είναι καθαρή, αχρείαστη, απαραίτητη ανοησία. 

Θα πετύχει; Κανείς δεν ξέρει. Ίσως αποτύχει παταγωδώς. Ίσως να είναι χάλια. Ίσως το κοινό να μην γελάσει. Αλλά αν πετύχει; Αν γεμίσουν οι αίθουσες από ανθρώπους που ψάχνουν λίγα λεπτά αφέλειας και καθαρής διασκέδασης; Τότε θα είναι κάτι παραπάνω από ταινία. Θα είναι απόδειξη ότι οι άνθρωποι δεν κουράστηκαν να γελάνε. Κουράστηκαν να τους λένε ότι δεν πρέπει. 

Και αν ακόμα αναρωτιέσαι γιατί μια κωμωδία του τύπου “ο μπάτσος με τη δυσκοιλιότητα και το σπασμένο περίστροφο” μπορεί να είναι σημαντική σκέψου το εξής: ο κινηματογράφος φτιάχτηκε για να βλέπουμε μαζί πράγματα που δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι. Να μοιραζόμαστε ένα συναίσθημα χωρίς λέξεις και τι πιο δυνατό απ’ το να γελάς με έναν άγνωστο δίπλα σου για κάτι τελείως ηλίθιο και για λίγα δευτερόλεπτα να είστε στην ίδια πλευρά του κόσμου. 

Αυτό είναι η πιο βαθιά μορφή επαφής και ίσως φέτος το καλοκαίρι να τη φέρει μια ταινία με τον Λίαμ Νίσον που δεν σκοτώνει κανέναν, αλλά παλεύει να φτάσει έγκαιρα στην τουαλέτα. 

*Με στοιχεία από το ΙndieWire. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.