Μια από τις πρώτες ταινίες που πραγματεύονται το βαμπιρικό μύθο, σκηνοθετημένη σαν ζωντανός εφιάλτης, όπου οι φόβοι του υποσυνειδήτου γίνονται απειλητικά τέρατα της πραγματικότητας. Σουρεαλιστικές εικόνες, μη ορθολογική πλοκή, κατάδυση σε έναν απόλυτα απειλητικό κόσμο και μια ονειρική, αφηγηματικά πρωτοποριακή κινηματογραφική εμπειρία που θα κυκλοφορήσει πολύ σύντομα στη μεγάλη οθόνη.

Αφορά το μακάβριο γοτθικό ρομάντζο του arl Theodor Dreyer του 1932 επανακυκλοφορεί για την 90^η επέτειό του. Πρόκειται για ένα απόκοσμο, σχεδόν βουβό κλασικό έργο που έχει την αίσθηση ενός κακού ονείρου. Όλος ο πρώιμος κινηματογράφος, ή ίσως όλος ο κινηματογράφος οποιασδήποτε περιόδου, έχει αυτή την ανομολόγητη φαντασίωση του «βλέπω-νεκρούς (I see dead people)»: το θέαμα των νεκρών ή ξεχασμένων ηθοποιών που αναβιώνουν και επανέρχονται στην απέθαντη ζωή – μια φαντασίωση που ταιριάζει απόλυτα στο Vampyr.

Πρόκειται για μια ταινία που έχει ως αφετηρία τις ιστορίες του Sheridan Le Fanu, που προηγούνται αυτές του Δράκουλα του Bram Stoker. Καθώς συμπεριλαμβάνει έναν θηλυκό βρικόλακα, διαφέρει κατά πολύ από τον ανδροκεντρικό σατανικό θηρευτή που έμελλε να γίνει ένας κολοσσιαίος χαρακτήρας των ταινιών τρόμου καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Αυτός ο βρικόλακας δεν έχει ακόμη τα δύο κοφτερά και επιμήκη δοντάκια, αλλά η ταινία καθιέρωσε μερικά από τα βασικά στοιχεία του βαμπιρικού είδους: το παλούκι στην καρδιά και τον πολύ σημαντικό σκονισμένο και μυστηριώδη κεντροευρωπαϊκό τόμο, στα γερμανικά, που μπορεί να αποκαλύψει πώς να καταπολεμήσει κανείς τους βρικόλακες.

Η βαθύτατα παράξενη ιστορία αφορά έναν ταξιδιώτη ονόματι Allan Gray, τον οποίο υποδύεται ο Γάλλος κοσμικός βαρόνος Nicolas de Gunzburg, ο οποίος ήταν συμπαραγωγός της ταινίας με τον Dreyer και εμφανιζόταν με το καλλιτεχνικό όνομα «Julian West». Είναι λάτρης της νεκρομαντικής μάθησης και οραματιστής, ο οποίος, όταν μισθώνει ένα δωμάτιο σε ένα πανδοχείο σε ένα γαλλικό χωριό που ονομάζεται Courtempierre, τον επισκέπτεται (ίσως σε όνειρο ή παραίσθηση) ένας ταραγμένος ηλικιωμένος άνδρας, του οποίου η κόρη δέχεται επίθεση από ένα θηλυκό βαμπίρ και το τσιράκι της, τον γιατρό του χωριού.

Η νεαρή γυναίκα που έχει δεχτεί το δάγκωμα του θηλυκού βαμπίρ, ονομάζεται Léone, και μετά από αυτό διακατέχεται από έναν παράξενο πυρετό, χωρίς να έχει υποκύψει ακόμη εντελώς στον διαβολικό βαμπιρικό ιό: την υποδύεται η Sybille Schmitz, της οποίας η δική της δυστυχισμένη ζωή και ο θάνατος ενέπνευσαν το 1982 την ταινία Veronika Voss του Rainer Werner Fassbinder. Τα κοντινά πλάνα του Dreyer επιτρέπουν στο διαταραγμένο πρόσωπο της Léone να γεμίσει την οθόνη, καθώς στροβιλίζεται σε μια ασαφή έκσταση- είναι σαν την κλινική φωτογραφία μιας ψυχιατρικής ασθενούς ή σαν το περιεχόμενο κάποιας φροϋδικής περίπτωσης υστερίας, καθώς την κατακλύζει το συναίσθημα του φόβου. Και ο Gray γίνεται μάρτυρας φαντασμάτων: αιθέριων στρατιωτών που είναι ταυτόχρονα απομεινάρια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου και προμηνύματα τον επόμενο.

Η πιο ανατριχιαστική σκηνή του Vampyr είναι η εξωσωματική εμπειρία του Gray στην οποία βλέπει τον εαυτό του ως έναν από τους απέθαντους, ξαπλωμένο με γυάλινα μάτια σε ένα φέρετρο το οποίο έχει ένα μικρό παράθυρο που του επιτρέπει να βλέπει έξω – μια πραγματικά ανατριχιαστική ιδέα – και έχουμε την οπτική γωνία του πτώματος για το τι μπορεί να δει ο νεκρός καθώς το φέρετρο μεταφέρεται στον τόπο ανάπαυσής του. Ο Vampyr ρωτά: Πώς είναι να είσαι νεκρός; Και απαντάει: δεν διαφέρει και πολύ από το να είσαι ζωντανός. Αυτή η ταινία είναι μια μοναδική εμπειρία.