Σε ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου όταν έχεις αποφασίσει να εξερευνήσεις νέους κόσμους πάντα εγκυμονεί ο κίνδυνος της απογοήτευσης. Συζητήσαμε τις προηγούμενες ημέρες για εξαιρετικά διαμάντια όπως το “Πως να Γίνεις Φραγκόκοτα”, τη “Σιωπηλή Τζούλι” και το “Ως τα Χαράματα”. Σήμερα έρχεται η στιγμή να αλλάξουμε γραμμή και να μιλήσουμε για μίνι απογοητεύσεις που θεωρήσαμε πως θα περάσουν έναν συγκεκριμένο πήχη, αλλά τελικά στην ουσία έκαναν τους δημιουργούς να φαντάζουν μετέωροι και σίγουρα στο μέλλον θα έχουν μία νέα ευκαιρία να “γιατρέψουν” τις εντυπώσεις που μας άφησαν. Αυτό το ταξίδι έχει αυτά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και δεν είναι κάτι που θα πρέπει να επηρεάζει την πορεία μας στον μαραθώνιο του Φεστιβάλ.

Μία από τις πρώτες επιλογές που είχαμε ξεχωρίσει ήταν ο “Θρίαμβος” των Κριστίνα Γκρόζεβα και Πέταρ Βαλτσάνοφ από τη Βουλγαρία. Το συγκεκριμένο σκηνοθετικό δίδυμο έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής με τα “Lesson”, “Glory”, “Father” και δε θα μπορούσαμε να χάσουμε τη νέα τους δουλειά. Τη φορά αυτή όμως η “επιχείρηση θρίαμβος” δε θα στεφθεί από επιτυχία. Θεωρώ απόλυτα σεβαστό πως επέλεξαν να αλλάξουν κάτι στο στυλ της αφήγησής τους. Προσπάθησαν να επικοινωνήσουν ένα σημαντικό ζήτημα με χιούμορ. Η κωμωδία όμως θέλει λεπτούς χειρισμούς, χειρουργικής ακρίβειας. Αυτή η προέκταση με το εξωγήινο αντικείμενο νομίζω πως τους αποπροσανατόλισε από τον πραγματικό στόχο. Χάθηκε η πυξίδα τους και παρ΄ότι αποτελεί την υποψηφιότητα της χώρας για το Όσκαρ Διεθνούς θεωρώ πως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τα προηγούμενά τους έργα που ήταν εξαιρετικά στο είδος του κοινωνικού-ρεαλιστικού κινηματογράφου με σπουδαίες ευαισθησίες.

Άλλη μία υπόθεση που μας έφερε στην αίθουσα, αλλά δε δικαίωσε την επιλογή μας ήταν το “Παλιό, Νέο, Δανεικό” του Χερνάν Ροσέλι. Η περιγραφή μιλούσε για τους εγκληματίες της διπλανής πόρτας, άφηνε υπόνοια ψυχολογικού θρίλερ ή τουλάχιστον μίας κάποιας δράσης. Η πλοκή εκτυλίσσεται αργά, σχεδόν ασθενικά. Το αρχειακό υλικό έρχεται και με τον τρόπο δεν εμπλουτίζει, αλλά σπάει τον όποιο ρυθμό πάει να αναπτυχθεί. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως αυτή τη προβολή είχε τις περισσότερες αποχωρήσεις κατά τη διάρκεια στην αίθουσα από όσες βρεθήκαμε μέσα στο πρώτο τετραήμερο του Φεστιβάλ. Αυτό από μόνο του λέει πολλά… «Ένα ευρηματικό, συναρπαστικό φιλμ που μία απόλυτα καινούρια και γοητευτική κινηματογραφική γλώσσα που δε σταματάει να σε εκπλήσσει ως τέλος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο». Πραγματικά αναρωτιέμαι που ήταν όλα αυτά και δεν καταφέραμε να τα ανακαλύψουμε παρά την επιμονή μας.

Όπως γράψαμε και πιο πάνω δεν μιλάμε για δρόμο ταχύτητας, αλλά για μαραθώνιο. Θετικές εντυπώσεις στο κλείσιμο της βραδιάς μας άφησε το “Quiet Life” του Αλέξανδρου Αβρανά, που αρκετά χρόνια μετά το “Μiss Violence” ήρθε ξανά στο Φεστιβάλ με μία ιστορία που μιλάει για τις παθογένειες της οικογένειας σε ένα διαφορετικό φόντο. Από την Ελλάδα ταξιδεύουμε στη Σκανδιναβία και τη Σουηδία. Ηθικά διλήμματα, υπερβάσεις, μεταναστευτικό, διαρκείς εσωτερικές συγκρούσεις κυριαρχούν σε αυτήν την ταινία που ανήκει στο ελληνικό τμήμα, ταυτόχρονα όμως το υπερβαίνει κιόλας. Πόσα μπορεί να αντέξει ένας γονιός για να σώσει τα παιδιά του; Τα πάντα!

Συνεχίζουμε από αίθουσα σε αίθουσα. Ενδιάμεσα μετά τους Μπινός – Φάινς θα συναντήσουμε και τον Ματ Ντίλον. Ραντεβού στην επόμενή μας ανταπόκριση και με άρωμα αμερικανικών εκλογών, με το “Γέννημα Θρέμμα” του Μίκαελ Πρίμο. Από τη συννεφιασμένη Θεσσαλονίκη που παραπέμπει σε κάδρο ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου μοιραζόμαστε εικόνες, συναισθήματα, απόψεις σχεδόν στα μισά του Φεστιβάλ που ολοκληρώνεται την ερχόμενη Κυριακή. Οι τυχεροί που βρίσκεστε εδώ μη χάσετε απόψε το “Κρέας” του Δημήτρη Νάκου και την αυριανή πρεμιέρα του Άγγελου Φραντζή με τον “Νόμο του Μέρφυ”. Η δική μας συνάντηση ανανεώνεται σε λίγες ώρες σε αυτήν εδώ τη στήλη…