Ψάχνετε να δείτε τις καλύτερες ταινίες τρόμου και θρίλερ των τελευταίων 22 ετών;

To Olafaq αγαπάει ιδιαίτερα το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος και το έχει τιμήσει πολλάκις, είτε αναφορικά με θρίλερ τρόμου του 2002, είτε με εκείνες τις ταινίες τρόμου που αναμένουμε εναγωνίως μέσα στο έτος που διανύουμε. 

Η επιλογή ήταν εξαιρετικά δύσκολη, καθώς υπήρξαν αρκετές ταινίες που έμειναν εκτός λίστας αλλά πιστεύουμε πως συγκεντρώσαμε τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες και, τέλος πάντων, όλε αυτές που θα σας κάνουν να μην κλείσετε μάτι όλη τη νύχτα, να κοιμηθείτε με τα φώτα ανοικτά ή να μετακομίσετε από το σπίτι σας.

Η λίστα δεν ακολουθεί κάποια αξιολογική σειρά, αν και κατά τη γνώμη του γράφοντος τα τρία σπουδαιότερα θρίλερ τρόμου των τελευταίων ετών είναι τα «Under The Skin», το «The Others» και «Η Κάθοδος» [«Τhe Descent»].

Το Κάλεσμα (2013)

Το γνωστό και μη εξαιρετέο (και εξαιρετικό, ασφαλώς) «The Conjuring» του James Wan που γέννησε όχι μόνο αντίστοιχες συνέχειες σε αυτό το franchise τρόμου, αλλά και πολλούς μιμητές (άλλοτε αντάξιους, άλλοτε όχι και τόσο) με πρωταγωνιστές τους Patrick Wilson, Vera Farmiga, Ron Livingston και Lili Taylor.

Σε Βλέπω (2004)
Το θρυλικό «Saw», για να μην μπερδευόμαστε δηλαδή, όπου δυο άγνωστοι μεταξύ τους τύποι ξυπνάνε μέσα σε ένα εξίσου άγνωστο δωμάτιο και παίζουν ένα θανάσιμο και μοιραίο παιχνίδι με στόχο ο ένας να εξολοθρεύσει τον άλλον. Φοβερή ανατροπή στο τέλος, με τον James Wan πάλι στο σκηνοθετικό τιμόνι και τους Cary Elwes, Leigh Whannell, Danny Glover και Ken Leung σε σπουδαίους ρόλους.

Ιnsidious (2010)

Ο Τζος (Πάτρικ Γουίλσον) και η Ρενέ (Ρόουζ Μπερν) έχουν μια ευτυχισμένη οικογένεια με τρία παιδιά. Όταν η τραγωδία θα χτυπήσει τον γιο τους, τον Ντάλτον, ο Τζος και η Ρενέ αρχίζουν να βιώνουν πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν επιστημονικά.

The Autopsy of Jane Doe (2016)
Δυο ιατροδικαστές – πατέρας και γιος – προσπαθούν να λύσουν μια μυστηριώδη δολοφονία μιας άγνωστης κοπέλας, της «Jane Doe» του τίτλου, αλλά άθελά τους ξεκλειδώνουν μια σειρά από εφιαλτικά και σκοτεινά μυστικά.

Οι Άλλοι (2001)
«Τhe death of a loved one can lead people to do the strangest things». Δυο παιδιά που πάσχουν από μια σπάνια ασθένεια, την xeroderma pigmentosum, η οποία τους αναγκάζει να ζουν συνέχεια μέσα στο σκοτάδι. Μια μητέρα που δεν ξέρει αν ο σύζυγός της είναι ζωντανός ή πέθανε στον πόλεμο και είναι παγιδευμένη (κυριολεκτικά) σε ένα τεράστιο σπίτι. Μια αχανής έπαυλη που μοιάζει να βρίσκεται χτισμένη όχι στη Γη, αλλά στον Αδη. Και τρεις περίεργοι υπηρέτες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται κατά το δοκούν. Φυσικά, αυτοί που βρίσκονται και κινούνται πραγματικά στο σκοτάδι δεν είναι η Νικόλ Κίντμαν και τα παιδιά της αλλά επί 104 λεπτά εμείς οι ίδιοι οι θεατές της ταινίας. Αξεπέραστο, ταυτόχρονα, σε επίπεδο στυλ (βασισμένο στον γερμανικό εξπρεσιονισμό) όσο και σε επίπεδο κινηματογραφικής ουσίας, είναι ίσως το σπουδαιότερο ghost story που αποτυπώθηκε ποτέ στο σύγχρονο σινεμά.

Under Τhe Skin (2013)
Όταν έχεις σκηνοθετήσει ένα από τα ανατριχιαστικότερα και πληρέστερα θρίλερ των ’00s (Under The Skin), μια από τις καλύτερες γκανγκστερικές κωμωδίες όλων των εποχών (Sexy Beast), ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα alt-indie βίντεοκλιπ (Street Spirit των Radiohead) και σίγουρα την καλύτερη τηλεοπτική διαφήμιση της νέας χιλιετηρίδας (Sony BRAVIA: Paint, 2006), μάλλον δικαιούσαι, ως σκηνοθέτης Jonathan Glazer, όχι μόνο να ομιλείς όποτε θέλεις, αλλά και να ορίζεις εσύ τους όρους της «θρίλερ τρόμου» επικοινωνίας. Ένα οριακό sci-fi αριστούργημα γοτθικού τρόμου, αυτό είναι το «Under The Skin».

Pulse (2001)
Μια από τις πιο προφητικές και ανατριχιαστικές ιστορίες που ειπώθηκαν και αποτυπώθηκαν ποτέ στη μεγάλη οθόνη, δημιουργίας του Ιάπωνα Kiyoshi Kurosawa, ο οποίος συνδυάζει την εφιαλτική δυστοπία με μια τυπική ιστορία φαντασμάτων, μέσα από το Οξύμωρο και το Παράδοξο. Ταυτόχρονα, φρικιαστικό, θλιμμένο και εφιαλτικό, ένα σύγχρονο αριστούργημα αφύσικου τρόμου.

Haute Tension (2003)
Στην «Υψηλή Ένταση» [όσοι την είδαν το 2004 στις «Νύχτες Πρεμιέρας», αποκλείεται να την έχουν ξεχάσει] δύο φίλες προσπαθούν να επιβιώσουν στην γαλλική επαρχία μετά την εισβολή στο εξοχικό σπίτι της μίας, ενός μανιακού δολοφόνου. Ένα πραγματικό «διαμαντάκι» πολλαπλών ανατροπών με slasher στοιχεία και ένα αξέχαστο σάουντρακ, με τους Muse και το «Newborn» να υπερισχύει.

The Cabin in the Woods (2012)
Το σπουδαιότερο meta-horror φιλμ της περασμένης δεκαετίας – ή τουλάχιστον από την εποχή του Scream – με τον σκηνοθέτη Drew Goddard να χρησιμοποιεί μεν όλα τα κλισέ του είδους του «horror – college – slasher movie», αλλά να τα γυρνάει προς όφελος δικό του και του θεατή. Και μετά υπάρχει και αυτή η φοβερή, ταυτόχρονα φρικιαστική και αστεία, σκηνή στο τέλος που τέλος πάντων δεν χρειάζεται να σας την σποιλάρουμε.

The Babadook (2014)
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Jennifer Kent ήταν ένα από τα σπουδαιότερα της περασμένης δεκαετίας γιατί η Κεντ είχε τόσο πολύ καλά μελετήσει το είδος (ειδικά τις ταινίες του Wan) που κάνει την ιστορία της χήρας (Essie Davis) που παλεύει με τους δαίμονες που απειλούν τον γιό της να φάινεται τόσο πειστική, βάζοντας τον θεατή σχεδόν μέσα στην οθόνη. Και όπως έγραψε σωστά κάποιος κριτικός «It’s a monster movie in which everyone takes turns being the monster».

[Rec] (2007)
Οι ισπανοί Jaume Balagueró και Paco Plaza δίνουν νέο «νεύρο» στο υπο-είδος του «found footage», βάζοντας μια ρεπόρτερ και έναν καμεραμάν να ψάχνουν ενδείξεις ζωής μέσα στο σκοτάδι σε ένα απομονωμένο κτίριο. Ξεκινάει σαν ντοκιμαντέρ και καταλήγει – σε κινηματογραφικό real time μάλιστα – σε μια από τις συγκλονιστικότερες οπτικοακουστικές εμπειρίες της ζωής σας, κάτι μεταξύ «28 Days Later» και «The Evil Dead».

Βερόνικα (2017)
Στη Μαδρίτη του 1991 ένα νεαρό κορίτσι παίζει Ouija («σεάνς» δηλάδη) με τους φίλους της, αλλά (όχι και τόσο) κατά λάθος, καλεί τα σκοτεινά πνεύματα που τής κάνουν την ζωή άνω κάτω. Από τον Paco Plaza πάλι με μια εξαιρετική Sandra Escacena.

Το Ορφανοτροφείο (2007)
Η Λόρα επιστρέφει μετά από τριάντα χρόνια στο εγκαταλελειμένο πια ορφανοτροφείο που μεγάλωσε. Μαζί με τον άντρα της θέλουν να το επαναλειτουργήσουν, το σπίτι όμως αρχίζει να επιδρά παράξενα τόσο πάνω στο μικρό τους γιο, όσο και σε αυτήν την ίδια. Και όταν λέμε «παράξενα», το εννοούμε 100%.

Train Τo Busan (2016)
Το «Train To Busan» επικεντρώνεται στην προσπάθεια των επιβατών ενός τρένου που κινείται από τη Σεούλ στη Μπουσάν της Νότιας Κορέας να επιβιώσουν κατά τη διάρκεια της εξάπλωσης φονικών ζόμπι σε όλη τη χώρα. Μια εξαιρετική σκηνοθεσία από τον Sang-ho Yeon και υψηλή υποκριτική από τους Gong Yoo, Jung Yu-mi, Ma Dong-seok και Su-an Kim.

Μην Ανασαίνεις (2016)
Ο Fede Alvarez διηγείται την ιστορία της Ρόκι, που θέλει πάση θυσία να ξεφύγει από τη μίζερη ζωή της στο Ντιτρόιτ, οπότε αποφασίζει να κάνει μια τελευταία διάρρηξη, να πάρει τα λεφτά και να φύγει. Μαζί με τους φίλους της μπαίνουν στο απομονωμένο σπίτι ενός τυφλού βετεράνου του πολέμου στο Ιράκ, εκεί όπου, ωστόσο, τους περιμένουν κάποιες φρικιαστικά απρόσμενες εξελίξεις.

Τα Μάτια της Τζούλια (2010)
Η Τζούλια, μια γυναίκα που χάνει σταδιακά την όρασή της, βρίσκει τη δίδυμη αδερφή της, Σάρα, κρεμασμένη στο υπόγειο του σπιτιού της. Καθώς η Σάρα είχε ήδη τυφλωθεί από την ίδια εκφυλιστική ασθένεια που έχει η Τζούλια, αναγκάζει την αδελφή της να ερευνήσει διεξοδικά το όλο θέμα, με απρόβλεπτα, για την ίδια αλλά και για τον θεατή, αποτελέσματα. Υποβλητικό και υπερβατικό μέσα στο αμφίσημο μυστήριό του.

Η Κάθοδος (2005)
Τώρα που η «Κάθοδος» σιγά σιγά φτάνει στην 20ετία της, οφείλω να παραδεχτώ ότι καμιά ταινία τρόμου και κανένα θρίλερ δεν με έφτασε στα όρια της αντοχής μου ως θεατή, όσο αυτό το αριστούργημα, να θέλω να δραπετεύσω από το σινεμά και ταυτόχρονα να θέλω να μείνω εκεί, κολλημένος στην καρέκλα μου. Ίσως μόνο το «The Others» να πλησιάζει αυτή τη νοσηρή ατμόσφαιρα, έναν αναπάντεχο συνδυασμό κλειστοφοβίας και ηδονής.

Ο Θυρωρός (2011)
Στο (επίσης από την μεγάλη ισπανική σχολή τρόμου) «Mientras Duermes», ο Σέζαρ είναι ένας 40άρης μοναχικός θυρωρός, ο οποίος τρέφεται από τη δυστυχία των άλλων. Ο Θυρωρός μπαίνει τα βράδια στο διαμέρισμά της όμορφης ένοικου του, της Κλάρα, την ναρκώνει και κοιμάται μαζί της. Στο τέλος, αρχίζει μαζί της να παίζει ένα σαδιστικό παιχνίδι. Του Jaume Balagueró, ασφαλώς.

28 Μέρες Μετά (2002)
Ο σπουδαίος Danny Boyle (των Trainspotting και Slumdog Millionaire) στηρίζεται πάνω στην τριλογία των «Ζωντανών Νεκρών» του George Romero, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε αιμοδιψή ζόμπι. Από τις μεγάλες, τεράστιες κινηματογραφικές εκπλήξεις της περασμένης 20ετίας.

Άσε το Κακό να Μπει (2008)
Ο Όσκαρ είναι ένα 12χρονο αγόρι που ζει με τη μητέρα του σε ένα μουντό συγκρότημα πολυκατοικιών στα προάστια της Στοκχόλμης. Καθώς πέφτει συχνά θύμα κακοποίησης στο σχολείο, συχνά κατουριέται πάνω του κάθε φορά που φοβάται. Η Έλι είναι το νεαρό κορίτσι που μετακομίζει στο διπλανό διαμέρισμα. Δεν πηγαίνει σχολείο και δεν βγαίνει ποτέ από το σπίτι στη διάρκεια της μέρας γιατί είναι ένα βαμπίρ 200 χρονών, αιώνια εγκλωβισμένο στην παιδική ηλικία, σκλαβωμένο στην ανάγκη του να πίνει φρέσκο αίμα για να επιβιώνει. Οι δυο τους θα γίνουν φίλοι, αποδεικνύοντας ότι, ενίοτε, τα παιδιά μπορεί να είναι πιο επικίνδυνα από τους μεγάλους.

Wolf Creek (2005)
Τρεις νεαροί εκδρομείς στην ενδοχώρα της Αυστραλίας έχουν πρόβλημα με το αυτοκίνητό τους, όταν τους πλησιάζει ένας ντόπιος για να τους προσφέρει βοήθεια. Αυτό που ακολουθεί είναι όντως ένα ταξίδι στον χειρότερο τρόμο της ζωής τους. Mια ταινία που βασίζεται εν μέρει σε αληθινά γεγονότα, με τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Greg McLean να προσφέρει άφθονα οπτικοακουστικά σοκ στον θεατή της ταινίας του.

Δωμάτιο 1408 (2007)
Ο Μάικ Ένσλιν έχει εκδώσει μια σειρά από βιβλία στα οποία αμφισβητεί την ύπαρξη μεταφυσικών φαινομένων σε στοιχειωμένα σπίτια και νεκροταφεία. Όταν μαθαίνει για το δωμάτιο 1408 του ξενοδοχείου Ντόλφιν, αποφασίζει, παρά τις προειδοποιήσεις του διευθυντή, να περάσει εκεί μια νύχτα μόνος του. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα γοτθικά μεταφύσικο ταξίδι στον τρόμο που κρύβει ο κάθενας απο εμάς μέσα στην ψυχή του. Εξαιρετικοί οι John Cusack και Samuel L. Jackson.

Sinister (2012)
Ψάχνοντας απεγνωσμένα το μπεστ-σέλερ που θα αναγεννήσει την καριέρα του, ο Έλισον, ένας συγγραφέας αστυνομικών βιβλίων βασισμένων σε πραγματικές ιστορίες, μετακομίζει με την οικογένεια του στην τοποθεσία της πιο πρόσφατης ιστορίας του, εκεί όπου δολοφονήθηκε μια οικογένεια. Εκεί, ο Έλισον θα ανακαλύψει μερικές βιντεοκασέτες στη σοφίτα του σπιτιού και θα αντιληφθεί με τρόμο ότι οι έρευνές του βάζουν την οικογένειά του σε τεράστιο κίνδυνο. Τόσο τρομακτική, ώστε το site BroadandChoises δημοσίευσε μια επιστημονική μελέτη η οποία ισχυρίζεται πως κατάφερε να ταξινομήσει τις πιο τρομαχτικές ταινίες όλων των εποχών ανάλογα με το πόσο πολύ κατάφεραν να μας τρομάξουν. Το «Sinister» του Σκοτ Ντέρικσον βρέθηκε στην πρώτη θέση και όχι ο «Εξορκιστής», το «Alien» ή το «The Conjuring».

Διαδοχή / Hereditary (2018)
O σκηνοθέτης Άρι Άστερ, που εδώ κάνει το ντεμπούτο του στις ταινίες μεγάλου μήκους, μας παραδίδει ένα τεράστιο αριστούργημα όταν μετά τον θάνατο της μητέρας της οικογένειας Γκρέιαμ, η ίδια η κόρη της έρχεται αντιμέτωπη με μια σειρά τρομακτικών ανακαλύψεων για την κληρονομιά που κουβαλά το όνομά της.

Η Ομίχλη (2007)
Μια μυστηριώδης καταιγίδα σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, αφήνοντας πίσω της πεσμένα δέντρα και ηλεκτροφόρα καλώδια. Όταν πια κοπάζει η καταιγίδα, την διαδέχεται μια εξίσου μυστηριώδης ομίχλη. Ο Ντέιβιντ Ντρέιτον παίρνει τον μικρό γιο του και πηγαίνουν στην πόλη ν’ αγοράσουν εφόδια για το σπίτι, αλλά εγκλωβίζονται μαζί με πολλούς ακόμ μέσα σ’ ένα σουπερμάρκετ. Αλλά ακόμη πιο τρομακτικοί από τα τέρατα που φέρνει η ομίχλη, είναι οι διάφοροι ημι-παρανοϊκοί θρησκόληπτοι κάτοικοι ανάμεσα στον κόσμο που έχει παγιδευτεί εκεί. Εξαιρετικά αξέχαστο και το τέλος της επίσης. Από το πενάκι του Στίβεν Κινγκ, ασφαλώς.

I Saw the Devil (2010)
Ο Kim Jee-woon σκηνοθετεί έναν κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίος σκοτώνει βίαια μια έγκυο γυναίκα προκαλώντας την θλίψη αλλά και την οργή του αρραβωνιαστικού της ο οποίος είναι και αστυνομικός. Ο αρραβωνιαστικός της, διψασμένος για εκδίκηση, παρακολουθεί στενά τον δολοφόνο προκειμένου να τον σκοτώσει και αυτό που ακολουθεί είναι ένα από τα σπουδαιότερα, πιο αγριεμένα και πιο νιχιλιστικά θρίλερ τρόμου της 20ετίας.

A Tale of Two Sisters (2003)
Μια φανταστική ιστορία ασιατικού τρόμου με πολλές σκοτεινές γωνίες, πολλά φαντάσματα και μια εκπληκτική ανατροπή που περιπλέκει ακόμα περισσότερο τα πράγματα δίνοντας ώθηση στην τελική τρίτη πράξη της ιστορίας. Ποια Σαντάκο του «The Ring» και ποιο «Ju-On / Η Κατάρα», τώρα. Μιλάμε για ανώτερη ταινία τρόμου, ξανά από τον μέγα μάστορα του τρόμου, τον Kim Jee-woon.

Hostel (2006)
Τρεις έφηβοι που ταξιδεύουν στην Ευρώπη σε φάση «να πιούμε και να πηδήξουμε ό,τι κινείται», καταλήγουν σε έναν άκρως ύποπτο ξενώνα στη Σλοβακία και εξαφανίζονται σταδιακά δίχως κανένα ίχνος. Ο τελευταίος από αυτούς θα έρθει τελικά αντιμέτωπος με τα όρια της προσωπικής του  ηθικής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αξεπέραστο, ασφαλώς.

Martyrs (2008)
Ο γάλλος σεναριογράφος και σκηνοθέτης Pascal Laugier αφηγείται την άκρως αιματοβαμμένη ιστορία δύο νεαρών και κακοποιημένων στο παρελθόν γυναικών εκ των οποίων η μία παίρνει αιματηρή εκδίκηση απέναντι στους βασανιστές της. Όμως, αμέσως μετά το μακελειό, η μία από τις κοπέλες βιώνει έναν νέο και ακόμη πιο φοβερό εφιάλτη. Ένα υπερ-θρίλερ βγαλμένο από τις πιο νοσηρές στιγμές του Clive Barker.

Get Out (2017)
Ο Αφροαμερικανός Κρις θα συνοδεύσει τη λευκή κοπέλα του στο πατρικό της για να περάσουν ένα σαββατοκύριακο με τους γονείς της. Αρχικά, ο Κρις θεωρεί πως όλη αυτή η η παράξενη ατμόσφαιρα που επικρατεί στο σπίτι, οφείλεται στην, έστω παράξενη, ρατσιστική ή διαφυλετική επιλογή της Ρόουζ, σύντομα όμως βρίσκεται αντιμέτωπος με την τρομακτική αλήθεια, η οποία αποκαλύπτεται προς το τέλος της φανταστικής αυτής ταινίας.