Δύο γεράκια σχίζουν τον ουρανό… Ο Βασιλιάς Άουρβαντιλ επιστρέφει στη βάση του μετά από σπουδαίους αγώνες. Λίγο αργότερα καταφθάνει κι ο πολεμοχαρής αδελφός του, Φιόλνιρ. Τίποτα δεν προμηνύει όσα θα ακολουθήσουν σε αυτή την πρώτη σκηνή ή μήπως κάτι μας βάζει σε σκέψη; Ακολουθεί το τελετουργικό της απόλυτης – πρώιμης όμως – “ενηλικίωσης” του Άμλετ. Ο θεατής αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως η διαδοχή πλησιάζει. Μία ανατροπή όμως θα φέρει το “λυκόπουλο” στην αυτοεξορία. Είκοσι χρόνια μετά επιστρέφει με στόχο να ξορκίσει τους δαίμονες του παρελθόντος.

Έχει μετατραπεί σε μία αληθινή μηχανή που σκορπάει τον θάνατο. Ένας άνθρωπος συναισθηματικά ακρωτηριασμένος που θρέφεται από το αίμα των άλλων. Ο ωμός ρεαλισμός συναντάει το μεταφυσικό στοιχείο. Ο σαιξπηρικός Άμλετ, αλλάζει ρότα. Το αγρίμι είναι αποφασισμένο να υπομείνει τα πάντα, αρκεί να καταφέρει να λυτρώσει τη ψυχή του. Μάγισσες, μάγοι (Γουίλεμ Νταφόε) δίνουν αλλεπάλληλους χρησμούς στον πρωταγωνιστή μας (Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ), που δίνει μία εξαιρετική ερμηνεία και το κουβάρι σιγά σιγά ξετυλίγεται.

Τα εφέ που επιλέγει να χρησιμοποιήσει ο σκηνοθέτης μας μεταφέρουν στο κλίμα της εποχής, περίπου στο 900μ.Χ. Ο διευθυντής φωτογραφίας, Τζάριν Μπλάσκι κάνει και πάλι το θαύμα του, όπως στον “Φάρο”. Από την απεικόνιση των μαγευτικών τοπίων της Ισλανδίας, μέχρι τις στιγμές σε σπηλιές και κλειστούς σκοτεινούς χώρους. Η μουσική έρχεται να δέσει ιδανικά κι η ένταση παραμένει αμείωτη για κάτι περισσότερο από δύο ώρες. Ο θεατής μένει προσηλωμένος και προσπαθεί να ανακαλύψει αν τελικά θα έχουμε την ανατροπή μέχρι την τελευταία στροφή. Μπορεί η αγάπη της Όλγκα να σώσει έναν “καταδικασμένο”;

Ίθακ Χοκ, Νικόλ Κίντμπαν, Κλάες Μπανγκ (κάστιγνκ εκατομμυρίων) έρχονται να πλαισιώσουν τον Σκάρσγκαρντ και να απογειώσουν το συνολικό αποτέλεσμα. Οι κριτικές σε διεθνές επίπεδο είναι ήδη διθυραμβικές. Ο Έγκερς μέσα απ΄αυτό του το έργο εξελίσσεται, ανεβαίνει ένα ακόμα επίπεδο. Στήνει μαεστρικά ένα θρίλερ κι εντάσσει ιδανικά μέσα του όρους αρχαίας τραγωδίας (ύβρις, νέμεσις, τίσις). Προσπαθεί να μας αποπροσανατολίσει για ένα διάστημα κι ίσως εκεί να είναι το μοναδικό διάστημα που πάει να φανεί ένα ψεγάδι στη δουλειά του. Είναι κι αυτό όμως μέρος του έργου.

Ο “Άνθρωπος του Βορρά” αποτελεί την εκδίκηση ενός αυθεντικού Βίκινγκ που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με κανένα άλλο ενδεχόμενο από τη απόλυτη νίκη – όπως όμως την ορίζει ο ίδιος. Ο πρωταγωνιστής μας θυμίζει τον Μπραντ Πιτ στην “Τροία”. Από την μία γεννημένος πολεμιστής, ως έναν βαθμό άτρωτος, από την άλλη έτοιμος να ερωτευθεί. Ακόμα κι η σκηνή της μονομαχίας με τον θρυλικό Έκτορα μοιάζει να επαναλαμβάνεται εδώ απέναντι στον Φιόλνιρ. Δεν εξετάζουμε την ηθική υπόσταση των ηρώων, αλλά αυτή η άτυπη σύγκριση ήρθε στο μυαλό μου, καθώς το πλησιάζαμε στο τέλος.