Υπάρχουν αρκετές ταινίες που αποδοκιμάζονται από το σύνολο των κριτικών σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά έχουν την ικανότητα να ταξιδέψουν τους θεατές. Το “Smile” ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Έλαβε κείμενα κάτω του μετρίου, αλλά βρήκε απήχηση (πάνω από 210.000.000 στο box office) που ίσως δε θα ανάμενε ακόμα κι η εταιρεία παραγωγής. Υπάρχουν κι αυτές οι εξαιρέσεις που δίνουν τη δική τους νότα στην Τέχνη. Έρχεται ο ίδιος ο κόσμος να απαντήσει σε ερωτήματα που φαντάζουν με σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.
Σε αυτήν την ταινία, μία σταρ παγκόσμιας εμβέλειας έρχεται αντιμέτωπη με τους δαίμονές της. Νόμιζε πως είχαν κοιμηθεί για πάντα, πως είχε αποβάλλει τις κακές αναμνήσεις, ωστόσο ήρθε η ώρα να τους βρει και πάλι μπροστά της. Οι σκοτεινές αυτές εμπειρίες την ταράζουν, πρέπει όμως να είναι παρούσα σε αυτή την μεγάλη, προσωπική μάχη, σε μία επώδυνη διαδρομή, ώστε να πάρει ξανά τον έλεγχο της ζωής της στα χέρια της. Τίποτα δεν πρόκειται να της χαριστεί, κανένας συμβιβασμός δεν την ευνοεί. Οφείλει να προχωρήσει μπροστά και να αντέξει τις κακουχίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη στην καθημερινότητά της.
Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για μια ταινία τρόμου που δοκιμάζει τα όριά μας και δε μας αφήνει σε ησυχία για αρκετή ώρα μετά την αποχώρηση από τη σκοτεινή αίθουσα. Μία ανατριχιαστική ατμόσφαιρα που μεταφέρει τον θεατή στην άλλη πλευρά της μεγάλης οθόνης και τον κάνει κομμάτι της πλοκής δίνοντας το απαιτούμενο βάθος στην αφήγηση. Μαζί με την πρωταγωνίστρια είναι πιθανό να νιώσουμε κι εμείς παγιδευμένοι. Αναζητούμε επίμονα διέξοδο λύτρωσης, όμως αυτή απέχει αρκετά από την αφετηρία. Ο Πάρκερ Φιν γνωρίζει πολύ καλά από που πιάνει το νήμα και που θέλει να καταλήξει. Είναι μαέστρος στη δόμηση της ιστορίας. Δεν εκβιάζει το συναίσθημα, αλλά σαγηνεύει τη λογική.
Σκοτάδι, φόβος, τρόμος, εικόνες που στοιχειώνουν. Οι λάτρεις του είδους θα δώσουν και πάλι ραντεβού στο σινεμά. H Σκάι Ράιλι λυγίζει με έναν τρόπο που κερδίζει τη συμπάθεια κι όχι τον οίκτο. Την ώρα που όλα έμοιαζαν ονειρεμένα, βιώνει το απόλυτο σοκ. Ο χρόνος μηδενίζει για την ίδια και έχει πλέον να περπατήσει έναν μονόδρομο γεμάτο εμπόδια. Αν κλείσει τα μάτια και προσπαθήσει να αποδράσει είναι καταδικασμένη. Οι ψυχολογικές διαστάσεις που δίνει ο δημιουργός περιγράφουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο τον σημερινό κόσμο. Η μεγάλη εικόνα που θέλει να αφήσει είναι ένα είδος επιμυθίου, ενώ ιδιότυπου κοινωνικού σχολίου για το παρόν.
Τεχνικά ο Φιν παίζει με την κάμερα. Γνωρίζει πως είναι το μεγάλο του όπλο για να μεταδώσει με παραστατικότητα και ζωντάνια όσα θέλει. Το αποπνικτικό περιβάλλον που δημιουργείται προκαλεί την αίσθηση ενός μεταφορικού πνιγμού. Το ψυχικό τραύμα έρχεται στην επιφάνεια και ταλανίζει χωρίς προηγούμενο αυτή που νόμιζε πως η μνήμη διαγράφει. Κι όμως το σώμα θυμάται και θυμίζει στο πνεύμα. Ένα εσωτερικό ταξίδι με τον σκηνοθέτη ξεναγό. Μία αναγωγή από τον κινηματογράφο σε εμάς τους ίδιους. Σαν ένα κάτοπτρο που αρνούμαστε για καιρό να αντικρίσουμε, σήμερα όμως είναι η ημέρα να έρθουμε αντιμέτωποι με τις ευθύνες μας.
To “Smile” φαντάζει τελικά προβακατόρικο, υποκριτικό. Μας ανοίγει έναν δρόμο, μας εισάγει στην πλοκή και τελικά μάς κάνει να χάσουμε το διαβατήριό μας. Είναι αδύνατο να χαμογελάσει κανείς, ακόμα κι από νευρικότητα, καθώς ξετυλίγονται τα γεγονότα. Η ατμόσφαιρα είναι διάχυτη με έντονο σασπένς, καθώς οι πολυδιάστατοι χαρακτήρες μας οδηγούν σε μια περιδίνηση συναισθημάτων. Η δόση ειλικρίνειας που αποτυπώνεται στην αφήγηση συνδυάζεται με μια υπερβολή που φιλτράρει την κριτική μας σκέψη. Αυτή η ταινία δεν είναι απλώς μια κλασική ταινία τρόμου· είναι μια εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, των φόβων, των απωθημένων που μας στοιχειώνουν, των ανεξίτηλων τραυμάτων και της αντίληψης του κακού, κάτι που σίγουρα θα κρατήσει τους λάτρεις των θρίλερ σε κατάσταση έκστασης μέχρι το φινάλε. Ήρθε η σειρά σας αν εξερευνήσετε αυτόν τον κόσμο και να επιλέξετε σε ποια πλευρά της ιστορίας είναι η θέση σας.
